Αγωνιστικό έτος 2015

Ένας σύντομος απολογισμός: 

Τι μου έδωσε μια χρονιά συμμετοχής στο Πρωτάθλημα Enduro & Scramble Νοτίου Ελλάδος, για το 2015.

Για αρχή, μου έδωσε την ώθηση να φτιάξω το μηχανάκι μου και να το συμμαζέψω στο 100% που χρειάζεται για να περάσει τεχνικό έλεγχο.

Μου έδωσε την χαρά τερματισμού σ έναν αγώνα σκραμπλ στις Καρυές, με πολύ όμορφες αναμνήσεις. Τόσο με την προετοιμασία μου με τον Στράτο, όσο και με την συμμετοχή μου μαζί με την Πολυτίμη - και την απογοήτευση ταυτόχρονα που χάσαμε από εξωτερικό παράγοντα την συμμετοχής της Ηρώς (Ηρώς? Ηρούς?).

Για να μην πω για αναμνήσεις εις φοβερήν ΤΑΒΕΡΝΑ, όπου τέλος πάντων, φάγαμε ηρωικά...

Μου έδωσε επίσης την χαρά του τερματισμού σε έναν αγώνα enduro στο Λουτράκι - που το είχα άχτι από το 2012. Είδα στον συγκεκριμένο αγώνα διαφορές στην ψυχολογία μου και στην οδήγησή μου. Δεν έλαμψε δα το άστρο μου, ιδιαίτερα όταν κατάφερα να χαθώ σε μια κατηφόρα και να ξενερώσω με την ζωή μου, αλλά κατάφερα να οδηγήσω μέχρι τέλους, και να τερματίσω. Το 2012 στον ίδιο αγώνα, δεν είχα τερματίσει, και στην πρώτη ειδική - που αυτή την φορά την έβγαλα σχετικά καλά, είχα ταλαιπωρηθεί πολύ, καθότι κοίτη ποταμού. Εκκίνηση και τερματισμός μόνη μου δυστυχώς.

Τέλος, μου έδωσε ένα γερό χαστούκι στον τελευταίο αγώνα enduro της χρονιάς, στην Χαλκίδα, όπου πήρα εκκίνηση με την Τίμη, και αφού περάσαμε την πρώτη ειδική, και όχι πολύ μακριά από την αρχή του αγώνα, κατάφερα να χτυπήσω αρκετά άτσαλα, ώστε να μείνω με μια αστεία αμνησία άγχους στο νοσοκομείο, και κομμένο πρόσθιο χιαστό και έσω πλάγιο σύνδεσμο.
Περιττό να πω οτι σε μια οικογένεια που δεν έχουμε κάνει (χτύπα ξύλο) ούτε καν εγχείριση για κρεατάκια ή σκωλικοειδίτιδα, το σοκ που βίωσαν γονείς και λοιποί συγγενείς, μ' έκανε να νοιώθω όλο και χειρότερα.
Σκέψεις του τύπου "δεν θα ξανακαβαλήσω άλογο" πέρναγαν κάθε μέρα από το μυαλό μου, αλλά σιγά σιγά, όχι μόνο μου έφυγαν, αλλά βρήκα χρόνο να ασχοληθώ σοβαρά με τον κατα τ'άλλα σχετικά παραμελημένο μου εαυτό.
Πιο σωστή διατροφή, καθημερινή σχεδόν άσκηση και από τα μέσα Νοέμβρη που χτύπησα, τον Φλεβάρη ήμουν αγνώριστη, ψυχολογικά. Να 'ναι καλά το Mad Hall Crossfit που πάω για ενδυνάμωση και γενικότερη φυσική κατάσταση, και τον Απρίλιο αν δεν κάνω λάθος, ανέβηκα πρώτη φορά ξανά σε άλογο και τον Μάιο σαν την κότα, στο μηχανάκι μου.

Σήμερα, σχεδόν έναν χρόνο μετά, δεν έχουν αλλάξει πολλά, αλλά τα λίγα που άλλαξαν είναι σημαντικά για εμένα.
Μαθαίνω ακόμα πώς να προετοιμάζομαι σωστά, έχω πολύ δρόμο ακόμα να μάθω να οδηγώ σωστά, αλλά σιγά σιγά το προσπαθώ. Μου έχουν φύγει οι περισσότερες φοβίες και πλέον δεν αγχώνομαι στην ιδέα να οδηγήσω σε άγνωστη διαδρομή. 

2ος αγώνας Πρωταθλήματος Enduro Ν. Ελλάδος (the day before)

Σάββατο 24 - παραμονή

Είχαμε δώσει ραντεβού με τον Σταύρο στην είσοδο για το Λουτράκι, στις 10. Έφυγα αλαφιασμένη από το σπίτι, κυρίως γιατί καθυστέρησα να προσπαθώ να βγάλω την γάτα από το δωμάτιο και καθώς οδηγούσα, προσπαθούσα μέσα σε όλη την τρικυμία του μυαλού μου, να σκεφτώ αν είχα ξεχάσει πίσω μου τίποτα. Για κάποιο περίεργο λόγο, και αντίθετα απ'ότι συνηθίζω, ναι μεν αγχωνόμουν και μόνο που σκεφτόμουν την λέξη αγώνας, αλλά ούτε δύσπνοια με έπιανε, ούτε ίδρωναν τα χέρια μου (μπλιαχ). Απλά ταχυκαρδίες. Οκ, διαχειρίσιμο...

Φτάνω με το καλό Λουτράκι, βρίσκομαι με τον Σταύρο, και πάμε να περπατήσουμε τις Ειδικές.

Αρχίζοντας το περπάτημα της πρώτης ειδικής

Η πρώτη, είχε την περιγραφή "τύπου ΜΟΛΠ" και μήκος περί τα 5χλμ. Ξεκινάμε να την περπατήσουμε, και όσο πηγαίναμε, ηρεμούσα σιγά σιγά... Όσο κι αν έψαχνα, δεν έβλεπα "δράκους" στην διαδρομή. Βοηθούσε απίστευτα και ο Σταύρος βέβαια, πρώτον γιατί εξέπεμπε κύματα ηρεμίας, και δεύτερον, γιατί μου συζητούσε διάφορα σημεία.

2η ειδική - κρυμμένες ομορφιές

"Δες εδώ, πώς θα το περάσεις?" ή "ΕΔΩ έχε το νου σου να το περάσεις από αυτή την πλευρά". Και όπως περπατάγαμε και γκρίνιαζα λίγο από μέσα μου γιατί η μισή διαδρομή ήταν μέσα στο ποτάμι με την ωραιοτάτη (χμφ) παχιά άμμο, φτάνουμε σε μια κατηφόρα. ΔΕΝ είχα αναφέρει στον Σταύρο το θεματάκι με τις κατηφόρες που έχω. Κοιτάζω στο τέρμα της να δω τι έχει, να δω πού θα πάω να πέσω, αλλά ευτυχώς για το μηχανάκι μου, στο τελείωμα δεν είχε τίποτα. Οπότε, ανάσα. Για λίγο. Γιατί πιο μετά, είχε μια αντίστοιχη ανηφόρα, όπου έκατσα και την κοίταζα καλά καλά, γιατί ήξερα οτι εγώ, εκεί, θα κολλήσω. Τέλος πάντως, αφού συμφωνήσαμε για το ποιος ήταν ο σωστός τρόπος να περαστεί, συνεχίσαμε το περπάτημα, ολοκληρώσαμε την πρώτη και πήγαμε στην δεύτερη.

Κυκλαμινάκια!

Εντάξει. Την δεύτερη Ειδική, την αγάπησα. Ήταν πραγματικά πανέμορφη - ακόμα και για εμένα. Δεν είχε τίποτα να σε προβληματίσει - εκτός αν κυνηγούσες θέση, οπότε και έπρεπε να δεις πώς θα ανέβεις έναν βράχο - η κότα μέσα μου χωρίς τύψεις και ενοχές, επέλεξε την εναλλακτική διαδρομή βέβαια.

Κι αφού τελειώσαμε με τις Ειδικές, ασχοληθήκαμε με τις αγάπες μας...

Διότι μέσα σ'όλα είχα και να στρώσω τον Τζόνι. Ξεκινήσαμε λοιπόν - το ρημάδι το ντεπόζιτο δεν άδειαζε με την καμία, και περάσαμε διάφορα μέρη και χωριά ένα γύρο. Κι όσο οδηγούσα, έστω αυτό το σπαστικό πάνω κάτω, και πατάγαμε και λίγο χωματόδρομους, τόσο ηρεμούσα, και τον εμπιστευόμουν οτι θα με βγάλει ασπροπρόσωπη στον αγώνα.

Στρώνοντας τον Τζόνι. 

Το βράδυ μας βρήκε να κοιμόμαστε εντελώς ήρεμοι: εμένα στο κρεβάτι, τον Τζόνι στο τρέηλερ.

Ύπνο τώρα...

Μαυρόγατο ή πως να αποδέχεσαι την γκαντεμιά σου...

Στην ιππασία, έχει καταντήσει ανέκδοτο η περίπτωσή μου. Όποτε κανονίζω προπόνηση, θα βρέχει. Αν κάνω οτι την ακυρώνω, ανοίγει ο ουρανός, χαρά Θεού. Αν την ξανακανονίσω, μαύρα σύννεφα παντού. Καλά, εσύ που διαβάζεις μπορεί να μην το πιστεύεις, αλλά έχω τουλάχιστον 10 άτομα για μάρτυρες - σε σημείο να μου λένε να μην κανονίσω ιππασία την τάδε μέρα, γιατί θέλουν να πάνε βόλτα.

Η γκαντεμιά μου λοιπόν, φαίνεται να με έχει ακολουθήσει και στο μηχανάκι, μιας και κάθε φορά που επιχειρώ να τρέξω έναν αγώνα, ποτέ μα ποτέ δεν μπορεί να γίνει με τον απλό και τυπικό τρόπο. 

Ποτέ. 

Θα αφήσω στην άκρη όλες τις προηγούμενες μαυρογατίσιες φάσεις μου, και για την πλάκα και μόνο, θα σχολιάσω το τι γίνεται και θα γίνει μέχρι τον αγώνα στο Λουτράκι.

Τρίτη 6/10

Αρχίζω λέγοντας οτι γνωρίζοντας την γκαντεμιά που με δέρνει, πήγα το ΚΤΜ δύο εβδομάδες πριν για σέρβις.

Περιμένουμε την μαμάΚΤΜ να μας στείλει το πιστόνι όταν θα το έχει διαθέσιμο.

Πράγμα που σημαίνει οτι ΑΝ είμαι τυχερή, το μηχανάκι θα το στρώσω για τον αγώνα την Παρασκευή το βράδυ.

Κυριακή 18/10

Την Κυριακή προ του αγώνα, πήγα με δανεικό μηχανάκι βόλτα στο Λουτράκι (να'ναι καλά ο Σταύρος που τα κανόνισε όλα).

Βλέποντας λίγο το πώς θα είναι το χώμα στην περιοχή, τις ανηφοροκατηφόρες, και το διάστημα που δεν έχω καβαλήσει μηχανάκι, άρχισα να σκέφτομαι μήπως δεν είναι και τόσο καλή ιδέα να τρέξω ΑΥΤΟΝ τον αγώνα. 

Και κοίτα τώρα πώς δουλεύει η μαυρογατίαση:

Υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα προλαβαίναμε να ετοιμάσουμε το μηχανάκι για τον αγώνα, και παρά τις προετοιμασίες μου και την καλή μου πρόθεση, δεν θα έτρεχα τον αγώνα.

ΑΛΛΑ

Επειδή προβλέπεται να είναι ένας αρκετά δύσκολος αγώνας ΚΑΙ δίνει προγνωστικά για βροχή όλη την εβδομάδα και το Σάββατο, οπότε μπορεί και να μην με πείραζε να έχω μια δικαιολογία στον εαυτό μου να μην τρέξω, 

ΓΙ΄ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ

προβλέπω οτι τελικά το μηχανάκι μου θα είναι έτοιμο, και θα τρέξω έναν αγώνα που ξέρω οτι θα είναι παλούκι. 

Είμαι περίεργη μέχρι την Παρασκευή το απόγευμα να δω τι θα γίνει...

Update edit:
Τρίτη 21/10
Έχει μπουκώσει η μύτη, έχουν ανέβει δέκατα.
Νοιώθω σαν να παίζω με την τύχη μου αυτό το χαζό παιχνίδι που κοιτιέσαι με τον άλλον στα μάτια και χάνει όποιος τα κλείσει ή κατεβάσει πρώτος.
Στα καλά, γενικά, είμαι πεισματάρα σαν μουλάρι και συνήθως κέρδιζα.
Στα κακά, η τύχη μου είναι ίδια εγώ. Ξεροκεφαλιά  vs γκαντεμιά...

Panadol και Γάτα. Για άμεση ανακούφιση.
Δική μου δηλαδή, την Νάτα δεν την βλέπω και πολύ ανακουφισμένη...

Update edit:
Πέμπτη 22/10
Η μύτη εξακολουθεί να είναι μπουκωμένη, τα δέκατα έχουν εξαφανιστεί, να'ναι καλά οι χιλιάρες βιταμίνες του μπαμπά και τα παναντόλ κολντ εντ φλου.
Χθες έκανα για πρώτη και ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φορά στη ζωή μου γιόγκα. Γιατί δεν μου έφτανε μια ώρα γυμναστική, μου φάνηκε καλή ιδέα να δοκιμάσω και γιόγκα. Φάση, εντάξει μωρέ, πόσο να κουραστώ, ίσα ίσα κάνει καλό στην ισορροπία. Ναι καλά. Δεν ξέρω τι απ'όλα που κάναμε ήταν αυτό, αλλά ο δεξιός μου ώμος, χτυπημένος από καλλιτεχνική πτώση από ίππο, επί εμποδίου, κλαίει από τον πόνο... Με βλέπω να προσθέτω στο panadol και ένα Xefo Rapid. Έτσι, για την ποικιλία...
Στα καλά νέα: το μηχανάκι μου είναι έτοιμο, και μπορώ να το πάρω!
Στα κακά νέα: ρίχνει σαλοτραπεζαρίες νερού. Να δω πώς θα το στρώσω χωρίς να πάθω πνευμονία...

Update edit:
Παρασκευή 23/10
Δεν πήρα ακόμα το μηχανάκι, θα πάω το απόγευμα νωρίς όμως, και θα ασχοληθώ μαζί του μέχρι να με βαρεθεί ο Χάρης να κάνω πάνω κάτω μπροστά από το μαγαζί.
Δεν έχω βρει τρόπο να κατεβάσω το μικρό μου στο Λουτράκι, αλλά επειδή ποτέ δεν ξέρει κανείς, θα το ετοιμάσω 100% μέχρι την Παρασκευή το βράδυ και θα δω τι θα γίνει.
Το Σάββατο θα πάω να περπατήσω τις ειδικές.
Στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να βρεθεί κάποιος τρόπος να το κατεβάσω εγκαίρως.
Στην χειρότερη περίπτωση, το μηχανάκι θα μείνει Αθήνα κι εγώ θα μείνω στο Λουτράκι να δω τον αγώνα και να βοηθήσω όπου μπορώ ή χρειάζεται.
---
11:28
Όσο περνάει η μέρα, με πιάνει μια απογοήτευση. Από ψυχολογία, είναι γνωστό οτι πάσχω. Ούτε εμπιστοσύνη σε εμένα έχω πολλή, ούτε αισιοδοξία. Δεν νομίζω οτι θα καταφέρω να τρέξω αυτόν τον αγώνα. Ακόμα κι αν τελευταία στιγμή βρεθεί λύση και πάρω το μηχανάκι στο Λουτράκι, με τέτοια ψυχοβγαλσία, και τέτοια ψυχολογία, ούτε την μισή διαδρομή δεν θα καταφέρω.
Εγώ και το μισοάδειο μου ποτήρι...
---
12:50 Plot twist
Το μηχανάκι θα είναι απόψε στο Λουτράκι !!!

Πιστεύω τόσα σκαμπανεβάσματα η ψυχολογία μου, ούτε καρδιογράφημα να ήταν...

Τώρα αυτά που πρέπει να κάνω εγώ είναι:
1. Να κρατήσω γενικά την ψυχραιμία μου και να μην φρικάρω με το παραμικρό
2. Να μην με αφήσω να μου ρίξω την διάθεση και την ψυχολογία στον αγώνα, γιατί την βλέπω την δουλειά, θα κολλήσω κάπου, δεν θα μπορώ να ξεκολλήσω, και θα αρχίσω τα μίζερα "και τι θέλω εγώ εδώ, και δεν καθόμουν σπίτι μου, που πάω και σε αγώνες, τρομάρα να μου 'ρθει" κλπ...
3. Να τάξω την Άρτα και τα Γιάννενα στον Σταύρο τον Ματνζώρο, αφού είναι ο 80% λόγος που θα καταφέρω να τρέξω σε αυτόν τον αγώνα!
Και βόλτα πήγαμε την Κυριακή, και με την μεταφορά θα με βοηθήσει, και θα περπατήσουμε τις ειδικές μαζί, και διάφορα... Χωρίς τον Σταύρο, την Κυριακή θα ήμουν σπιτάκι μου και θα κατέβαζα τα χειμωνιάτικα από την ντουλάπα...
Είμαι ανάμεσα σε γαλακτομπούρεκο και σοκολατόπιτα. Κάπως πρέπει να ανταποδώσω τόση καλοσύνη... :)

2016 racing collections

Και ναι, επιτέλους, μπορούμε να χαζέψουμε δειλά δειλά τις νέες σειρές από ρούχα, στολές, γκατζετάκια και λοιπά, του 2016 από τις εταιρείες.

Για την ακρίβεια, να χαζέψουμε μόνο, μιας και δεν νομίζω οτι μπορούμε να κάνουμε αγορές μέσω ίντερνετ. 

Και επί του προσωπικού, γενικότερα δεν μπορώ να κάνω αγορές αυτή την περίοδο - πράγμα που καθόλου δεν με εμποδίζει από το να ζαχαρώνω με τις ώρες διάφορα.

Χαζεύοντας λοιπόν τον κατάλογο της ΚΤΜ, ξεχώρισα αυτά τα δύο "πολιτικά" ρούχα. Ξέρεις. Φάση, τα βλέπεις και τα ερωτεύεσαι:

 

Το επόμενο που παρατήρησα, είναι πως φέτος οι στολές της ΚΤΜ στον κατάλογο είναι της Fox. Ως εταιρεία, είτε πίνεις νερό στ' όνομά της, είτε είσαι από αδιάφορος μέχρι και που λίγο την αντιπαθείς. Ανήκω στην δεύτερη κατηγορία, αλλά όσοι ανήκουν στην πρώτη, πολύ θα χαρούν με τις στολές της... 

Και ως σωστό κοριτσάκι, έριξα και μια ματιά σε αγαπημένες μάρκες, να δω τι στολές βγάλαν για γυναίκες.

Η ευχάριστη έκπληξη ήρθε από την Thor, κι αυτό όχι μόνο γιατί μπήκε στον κόπο και φέτος έβγαλε δύο γραμμές - η κάθε μία με δυο χρωματικούς συνδυασμούς, αλλά και γιατί ξέφυγε από το κλασσικό ροζομωβογαλαζουλί, και πρόσθεσε στολή σε εξ ίσου χαριτωμένα αλλά πιο ουδέτερα χρώματα!

Εσάς πώς σας φαίνονται? Η αλήθεια είναι πως το μπροστά του Clutch μ' αρέσει πολύ (το γαλάζιο) αλλά προτιμώ χίλιες φορές το γαλάζιο της γραμμής του 2015. Βέβαια, εκεί εμπλέκονται άλλα προβλήματα γυναικείας φύσεως, του τύπου, την έχει η φίλη μου που βγαίνουμε χώμα μαζί. Ας μην την αντιγράφω σε όλα ^_^

2015

Blood, sweat and tears

ή όπως θα έλεγε και ο Sakis, αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας...

Blood

Αυτή η αίσθηση της αιώρησης για δευτερόλεπτα, πριν το σώμα σου προσκρούσει πάνω σε κάτι σταθερό, και το κεφάλι σου τρανταχτεί τόσο, που νομίζεις οτι ακούς ένα κρακ πάνω από τα ιγμόρια, και λες πω ρε φίλε την γάμησα, κάτι έσπασα και θα μου στάξει εγκεφαλικό υγρό από την μύτη.

Αυτή η στιγμή που η μηχανή σε τινάζει και νοιώθεις το σβέρκο σου να διπλώνει, και όλη η ένταση της προσγείωσης να καταλήγει στο κεφάλι, και για ένα δευτερόλεπτο δεν βλέπεις μπροστά σου από το τράνταγμα - που νοιώθεις τον εγκέφαλό σου να στέκει μετέωρος για λίγο μέσα στο κρανίο σου και να πέφτει με βία μετά, προκαλώντας πονοκεφάλους και μούδιασμα στα χέρια.

Και οι μέρες μετά. Οι μια δυο μέρες που περπατάς χαμογελαστός, γιατί τίποτα δεν έχει και πολλή σημασία, μιας και το ξεχνάς εύκολα. Σου λένε κάτι, απαντάς ναι, συνεχίζεις, το έχεις ξεχάσει ήδη και δεν το ξέρεις καν οτι το ξέχασες. Για μια δυο μέρες, το μυαλό σου διακοπάρει αυτοβούλως.

Αυτές οι στιγμές, έχουν γεύση από αίμα. Γιατί δεν στάζει βέβαια εγκεφαλικό υγρό, αυτό είναι μόνο μια εικόνα φρίκης του μυαλού μου, αλλά τρέχει το αίμα ποτάμι. Όχι από την μύτη. Είναι τόσο πολύ, και το νοιώθω να τρέχει κατευθείαν στον λαιμό μου, καυτό, περίπου γλυκό, λίγο πηχτό. Με πνίγει, και όσο προλαβαίνω, το καταπίνω, αλλά από ένα σημείο κι έπειτα, δεν μπορώ άλλο και σκύβω προσπαθώντας να βγάλω το κράνος, και αρχίζω να το φτύνω. Και δεν σταματάει, ο,τι κι αν κάνω, μέχρι που ζαλίζομαι, και όπως είμαι ήδη γονατισμένη, απλά ξαπλώνω στο πλάι, με το στόμα ανοιχτό, να φεύγει οτι μπορεί, στο χώμα.

Κυριολεκτικά αυτό που λένε, θα φτύσεις αίμα...

Sweat

Καλοκαιράκι. Τι καλά, παραλία, κοκτεηλάκια - ώπα σόρρυ, ΠΟΤΑΡΕΣ ήθελα να πω, συνοδευόμενες από φωτογραφίες με μπικίνι και σχόλια "ΖΩΑΡΑ". Αυτά δηλαδή βλέπω στο ίντερνετ. 

Το δικό μου καλοκαίρι επί του παρόντος, δεν είναι καθόλου άσχημο, ίσα ίσα είναι ΓΑΜΑΤΟ! αλλά η αλήθεια να λέγεται. Πολύς ιδρώτας βρε αδελφέ...

Ποτάμια για την ακρίβεια. Είτε επειδή κανονίσαμε πρωινή εντουράδα και γυρίσαμε σκασμένοι μετά από τέσσερις ώρες στο βουνό, για να πάρουμε αγκαλιά μια μπύρα και δυο τρία καλαμάκια (αγαπάμε Γαβριήλ), είτε επειδή προσπαθώ όσο μπορώ να βελτιώσω την οδήγησή μου και γυρίζω σαν τον ψυχασθενή, στους 35 βαθμούληδες Κελσίου, γύρω γύρω σ' ένα πιστάκι.

Υπάρχουν κι αυτές οι μέρες που δεν καβαλάω, αλλά κάθομαι στην βιβλιοθήκη - ναι εκεί αποφασίσαμε να εγκαταστήσουμε το μηχάνημα της αερόβιας, και κάθομαι εγώ, η γάτα και τα ακουστικά, και κάνουμε τα σετάκια μας. Και μηχάνημα, και κοιλιακούς, και ραχιαίους, και καθίσματα, και άνοιγμα της πόρτας να βγει η γάτα, και άλλες ασκήσεις, και ξανά σετάκια από την αρχή και άνοιγμα της πόρτας να μπει η γάτα γιατί βαρέθηκε έξω και θα την πνίξω μια μέρα... 

Να στάζει που λες ο ιδρώτας, υπό τους ήχους των μουσικών μου επιλογών και να απορώ εγώ, μα τι κάνω ο μαλάκας καλοκαιριάτικα, κάτι κάνω λάθος. Ταυτόχρονα όμως, να σκέφτομαι μόνο ένα πράγμα. Έχω αργήσει. Για ο,τι κι αν θέλω να κάνω, έχω αργήσει ήδη, και πρέπει να προσπαθήσω πολύ, κάθε μέρα, για να προλάβω έστω και κάτι λίγο απ'όσα θέλω.

and Tears 

Χμ... Δάκρυα ε?

Εντάξει, δεν θα το παίξω θλιμμένη πριγκίπισσα, αλλά από την άλλη, το να πω οτι δεν έχει χυθεί δάκρυ στα γενικότερα πλαίσια της ενασχόλησής μου με τις μηχανές, θα ήταν ψέμα. 

Οι λόγοι, ποικίλουν. 

Δάκρυα θλίψης, όταν συνειδητοποιείς οτι οι σχέσεις σου με τους άλλους ανθρώπους αρχίζουν να προσδιορίζονται από το χόμπι σου - παρά τις όποιες προσπάθειές σου για το αντίθετο.

Δάκρυα απόγνωσης, όταν σου κλέβουν το μηχανάκι μέσα από το σπίτι σου. Για άλλους το μηχανάκι είναι μέσο μεταφοράς από το σημείο Α στο σημείο Β. Για μένα το μηχανάκι είναι το μέσο μεταφοράς από ΕΔΩ σε κάτι που ονειρεύομαι. Φυσικά και έπεσε το δάκρυ κορόμηλο. 

Δάκρυα θυμού, όταν δεν έχεις την δύναμη να σηκώσεις το μηχανάκι, όταν έχουν κουραστεί τα χέρια τόσο πολύ που απλά πέφτεις σαν τον μεθυσμένο, δεξιά και αριστερά, και βρίζεις τον εαυτό σου από μέσα σου, και λες, γιατί δεν έκανα περισσότερη γυμναστική πιο πριν? Αυτά τα δάκρυα δυστυχώς, εύκολα παρερμηνεύονται από διάφορους "καλοπροαίρετους".
-Χαχα, κοίτα το κοριτσάκι κλαίει που έπεσε.

*Αντεγαμήσου*

Δάκρυα χαράς. Όχι ακόμα, όχι για μένα. Όπως επίσης, δεν έχει χυθεί δάκρυ στεναχώριας, για κάθε βλάκα που κάθεται και αντί να κοιτάει την δουλειά του, σχολιάζει "τα κορίτσια". Και τι κάναμε, και τι δεν κάναμε και πώς το κάναμε, και γιατί το κάναμε και σιγά τι κάναμε. Ουρτ ρε...

Playlist: Fun and Run

Track 3