Την μηχανή την είχα πάρει λίγο μετά τον Ιανουάριο. Την πρώτη μου καβάλα, την έκανα τον Μάρτιο. Την... ενημέρωση Γονέων & Κηδεμόνων όμως, πότε να την έκανα? Ανα τακτά χρονικά διαστήματα, μάζευα επιχειρήματα, θάρρος και κουράγιο και προσπαθούσα να τους ανοίξω κουβέντα, αλλά μάταια. Μια ήταν κουρασμένοι για κουβέντα, μια δεν είχαν χρόνο, μια μου αλλάζαν θέμα γιατί κάτι άλλο ήθελαν να με ρωτήσουν... πέρναγε ο καιρός και το ΚΤΜ ήταν ακόμα στην παρανομία.
Όταν όμως έφτασε τον Μάιο η γιορτή μου και βγήκαμε να πιούμε έναν καφέ, σκέφτηκα πως αυτή ήταν η ευκαιρία μου. Και μαζί για καφέ τους είχα, και γιορτή ονομαστική είχα, και σε δημόσιο χώρο ήμασταν, η σφαγή έμοιαζε λιγότερο πιθανή...
Για να είμαι σίγουρη οτι έχω την προσοχή τους, τους θύμησα το γεγονός οτι κάποτε ήθελα να τους πω οτι αγόρασα άλογο. Αυτό ήταν. Αμέριστη. 100% φόκους πάνω μου και οι δύο, με έντρομο ύφος. Τους καθησυχάζω προσθέτοντας οτι όχι, δεν έχω αγοράσει άλογο. Χαλαρώνουν. Αλλά οτι αυτό που θέλω να τους πω είναι εξ'ίσου σημαντικό. Εγρήγορση ξανά. Έτσι είναι, τα σκωτσέζικα ντους κάνουν καλό στην καρδιά και την πίεση...
Τους ξεκινάω λοιπόν, πολύ ρομαντικά και νοσταλγικά οτι από παιδί μου άρεσαν οι μηχανές κλπ κλπ κλπ... και οτι αντιλαμβάνομαι πλήρως τους κινδύνους, τις ενστάσεις τους ως γονείς, οτι θυμάμαι πολύ καλά πόσοι συμμαθητές μου έχουν χτυπήσει ή πεθάνει με μηχανάκια, αλλά οτι αποφάσισα πως εγώ θα είμαι πολύ πιο συνετής στις επιλογές μου, οτι είμαι ενήλικη, και οτι αποφάσισα να δώσω για δίπλωμα μηχανής. Και πως εν τέλη, το πήρα.
ΧΑ. Σας την έφερα ε? Νομίζατε οτι θα τους έλεγα με την πρώτη οτι πήρα μηχανή ε? Νοπ... Σιγά σιγά...
"Πήρα δίπλωμα μηχανής" λοιπόν ήταν η δική μου ατάκα. Η δική τους? "........................." με ορθάνοιχτα μάτια και ένα κοκκινάκι να ανεβαίνει από τον λαιμό στο κεφάλι.
Καλέ, πείτε κάτι, τους προέτρεψα.
".............." είπε η μητέρα μου...
Ο πατέρας μου, που σαν να είχε συνέλθει, ήπιε λίγο νερό, ήπιε λίγο καφέ, έκανε έναν γρήγορο διαλογισμό, ζεν, ομμμ και δεν ξέρω γω τι άλλο και όσο πιο ήρεμα μπορούσε, με ρώτησε τι ακριβώς σκοπεύω να το κάνω το δίπλωμα. Προσέθεσε επίσης, οτι καταλαβαίνει οτι μπορεί να με ενθουσιάζει η αίσθηση της ταχύτητας, ο ίλιγγος για την ακρίβεια, αλλά οτι αυτά τα πράγματα δεν είναι αστεία.
Κάπου εκεί, του διευκρίνησα και εγώ με την σειρά μου, οτι φοβάμαι και τρέμω την άσφαλτο, και οτι δεν μου αρέσει καθόλου η ταχύτητα, οτι σκοπεύω να πηγαίνω μόνο στο χώμα με την μηχανή και οτι ακόμα και έτσι, μόνο με τέτοιο εξοπλισμό που να με προστατεύει όσο γίνεται περισσότερο.
Αυτός ο διάλογος δεν ήταν τόσο σύντομος. Κράτησε κανα δίωρο με την μητέρα μου απλώς να πίνει νερό, να δηλώνει αγανακτισμένη μαζί μου και τον πατέρα μου να προσπαθεί να καταλάβει τι μου ήρθε και έκανα κάτι τέτοιο.
Τελειώνοντας την κουβέντα του κάποια στιγμή, είπε χαρακτηριστικά... " Πάντως να το ξέρεις, δεν πρόκειται να συμφωνήσω ποτέ να πάρεις μηχανή".
"εμμμμμαναξερςεχωηδηπαρ" ακούστηκε από μένα.
Παύση.
Χτύπημα παλάμης στο τραπέζι και ταυτόχρονη ερώτηση με πολύ άγριο ύφος από τον πατέρα.
"ΤΙ είπες ???"
"εεεεεεεμμμμ να... έχω ήδη πάρει μηχανή!"
Κάγκελο ο μπαμπάς. Η μαμά ήπιε γρήγορα και άλλο νεράκι.
Εκμεταλλευόμενη την παύση, πρόσθεσα στα γρήγορα:
"Την πήρα με τα λεφτά που μάζεψα για να πάρω εκείνο το άλογο που δεν πήρα, που τα δούλεψα στην Ιρλανδία".
Βλέμα ο πατέρας... "πόσα κυβικά είναι?" ρωτάει, προσπαθώντας λίγο να συνέλθει.
"Τρακόσα-πενήντα", δήλωσα όλο περηφάνια για τα κυβικά της μηχανής ΜΟΥ!
Εγκεφαλικό πάλι και οι δύο...
"μα... εγώ νόμιζα οτι πήρες μηχανάκι... ένα μικρό... σαν σκούτερ" ψέλισε η μητέρα μου.
Αγανακτισμένη πλέον εγώ, της έριξα ένα βλέμα τύπου είσαι-με-τα-καλά-σου και απάντησα
"σιγά μην κάναμε τόση κουβέντα για ένα σκούτερ!"
Και συμπλήρωσα οτι είναι για εντούρο, ναι ναι για εντούρο, αυτό που κάνουν αυτοί οι τύποι που πατάνε στο βουνό, χαλάνε τα πουρνάρια και αφήνουν χοντρές ροδιές στο χώμα, οτι είναι πανέμορφη, πορτοκαλί, και αν την δούνε, θα την συμπαθήσουν.
Δεν τους έπεισα. Τουλάχιστον όμως, είχαν ενημερωθεί.
Πληρώσαμε τον λογαριασμό και φύγαμε έχοντας πιεί 3 καφέδες και πάρα πολλά νερά...
_______________________________________________________________________
Μερικούς μήνες αργότερα, η μητέρα μου ποτίζοντας τον κήπο, έβρεξε και το ΚΤΜ. Για "να ξεπλυθεί λίγο το γλυκό μου"...
Και ο πατέρας μου, τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς, έσκυψε και με βοήθησε να κουμπώσω την ποδιά στο κατσικάκι μου.
Πλέον, το ΚΤΜ είχε γίνει επίσημα κατοικίδιο στο σπίτι μας, μαζί με γατιά και σκυλιά που ανα περιόδους μαζεύω με την αδελφή μου. Είχε την φωλιά του στο πάρκινγκ και μερικά σχόλια συμπάθειας μια στο τόσο από τους δικούς μου.
Ευτυχισμένες μέρες!
