Cat in Trialand

Σάββατο 23 Μαρτίου, και τα σχέδιά μου για βόλτα με το ΚΤΜ ήταν θολά και ασαφή, σαν μυωπία στην ομίχλη.

Αν και έδωσα μέχρι τελευταία στιγμή την μάχη μου για να βρω τρόπο να πάω στο Λουτράκι, στο σεμινάριο enduro από το Chachagias Enduro Team, τελικά, δεν τα κατάφερα. Και οι εναλλακτικές μου, άλλαζαν και ακυρωνόντουσαν ποικιλοτρόπως και διαρκώς. 

Εντάξει, είχα φτάσει βράδυ Σαββάτου και η πεποίθηση πως για άλλη μια φορά θα έβγαινα μόνη μου ως τα πιστάκια, θα γύριζα μόνη μου λίγη ώρα μέχρι να βαρεθώ και μετά θα γύριζα πίσω, έμοιαζε όλο και πιο πιθανή.

Κι όμως, η τύχη τα έφερε κάπως απροσδόκητα, και την Κυριακή το μεσημέρι, μπήκα χωρίς να το περιμένω σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό.

Θυμάστε πώς ήταν η Χώρα των Θαυμάτων για την Αλίκη. Το μόνο πράγμα που παρέμενε σταθερό, ήταν οτι ο ουρανός ήταν επάνω και το έδαφος κάτω. Όλα τα άλλα έμοιαζαν ίδια ή τελείως διαφορετικά, πάντως ήταν εντελώς "ξένα".

Την Κυριακή λοιπόν, ανέβηκα για πρώτη φορά σε trial μηχανάκι. Τι λέγαμε τώρα για την Χώρα των Θαυμάτων? ε, το αυτό και για το μηχανάκι. Αν εξαιρέσουμε την σταθερή θέση "αριστερά συμπλέκτης - δεξιά μπροστινό φρένο/γκάζι", ΟΛΑ τα άλλα ήταν τελείως διαφορετικά.

Δεν θα πω για το προφανές - οτι δεν είχε σέλα.

Με ο,τι αυτό συνεπάγεται σε θέματα ισορροπίας...

Νόμιζα πως θα το καβάλαγα άνετα, δεδομένης της ισορροπίας που έχω από τα άλογα, αλλά ΟΟΟΧΙ. Πρέπει να πάλεψα για πολύ ώρα μέχρι να καταφέρω τον εαυτό μου να μπορεί μερικές φορές να ισορροπεί σωστά. Και αυτό, με ΠΟΛΥ ιδρώτα. Δεν το περίμενα, δεν το είδα να έρχεται, το ομολογώ. Έβλεπα διάφορα παρανοϊκά βίντεο με το τι κάνουν στο trial και αντιλαμβανόμουν το πόσο τεχνικά είναι όσα κάνουν και πόση προσπάθεια και ακρίβεια χρειάζονται, αλλά δεν περίμενα να είναι τόσο απαιτητικό απλά και μόνο το να σταθείς πάνω σε ένα σβηστό μηχανάκι. 

Και αφού τα κατάφερα, και μεσολάβησε μια μικρή εντουροδιαδρομή, προχώρησα στο δεύτερο "μάθημα" της ημέρας. 

Τα enduro οδηγούνται με τα πόδια. Τα trial πάλι, όχι. Οδηγούνται κυρίως με τα χέρια... Και αρκετά διαφορετική στάση πάνω στο μηχανάκι. Η δεύτερη άσκηση λοιπόν, αφού εξασφαλίσαμε οτι δεν θα μου έφευγε από τα χέρια με το γκάζι που έχει, ήταν να κάνω μικρά κυκλάκια.

Εντάξει. Όχι μικρά, ούτε μεγάλα δεν μπορούσα στην αρχή. Μετά από αρκετή ώρα, αναψοκοκκίνισμα  ιδρώτα και λαχάνιασμα, τα κατάφερα! Έκανα κυκλάκια. Όχι πολύ πολύ μικρά, αλλά εντάξει, αρκετά μικρά. Να σημειωθεί πως εξακολουθούσα να προσπαθώ να ισορροπήσω πριν ξεκινήσω και ήταν από μόνο του ένα θέμα...

Από πού ξεκίνησαν όλα αυτά? 

Από έναν παλαβό.

Αυτόν εδώ

Marios Pol

Και η Κυριακή πέρασε πολύ γρήγορα ! Στο τέλος της ημέρας, πονούσα σε σημεία που δεν ήξερα οτι πονάνε και για να είμαι ειλικρινής, πολύ θα 'θελα να ξανακαβάλαγα ένα τέτοιο μηχανάκι...

Σε κάνει να κολλάς !!!

Εξαερώσεις στην λιακάδα - άλλη μια μέρα χαμένη

Χθες είχε ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ καιρό. Ήταν από αυτά τα απογεύματα που μυρίζει Άνοιξη, το νιώθεις στο πετσί σου, στο αίμα σου, η ενέργεια χωρίς λόγο βαράει κόκκινα και θέλεις να κάνεις κάτι. Οτιδήποτε. Απλά να είσαι έξω!

Ήμουν λοιπόν στον κήπο, και είχα το βουνό στην πλάτη μου... γύριζα, κοίταζα τα δέντρα, ξαναγύριζα μπροστά. Προσπαθούσα να το αγνοήσω. 

Είχα και το ακριδάκι στα χέρια μου και με παρακάλαγε με πλάγιες ματιές, να του ανοίξω την βενζίνη, να πατήσω μια μανιβέλα και να πάμε βόλτα.

"Ούτε καν εντουρόβολτα, σε παρακαλώ, βγάλε με έστω για μια μικρή βόλτα" μου έλεγε.

Κι όμως. Έκανα πέτρα την καρδιά μου, και έκλεισα έξω από το μυαλό μου τα παρακάλια του ΚΤΜ, το κάλεσμα της Άνοιξης και τις λάγνες ματιές του βουνού. 

Όχι τίποτα άλλο, με είχε χώσει η μάνα μου να της κουβαλήσω κάτι βιβλιοθήκες και να ανεβάσω την μία σε ένα γραφείο. Αν ποτέ θελήσετε έξτρα χέρια για μετακόμιση, μεταφορά επίπλων, χαλιών, ζώων και λοιπά, παρακαλώ καλέστε με, πολύχρονη εμπειρία. Τέλος πάντων.

Το θέμα είναι οτι είχα μόνο λίγη ώρα να ασχοληθώ με το μηχανάκι μου και να πειραματιστώ σύμφωνα με τις οδηγίες του φίλου μου του Σταύρου.

Διότι η καλή σου, όχι μόνο φρενάρω μαλακωδώς 100% με μπροστινό φρένο αλλά τώρα τελευταία, σαν να μην έπιανε και πολύ... Οπότε αντιλαμβάνεστε τι έκανα. Δεν φρέναρα. Ωραία ε? 

Κάτι τέτοιο...

Τέλος πάντων, αφού διαπίστωΣΑΝ (εγώ όχι, νόμιζα οτι όλα οκ) οτι το μηχανάκι μου δεν φρενάρει, μου είπαν πως είτε δεν έχει υγρά, είτε θέλει εξαέρωση. 

Προσωπικά, είχα όλη την καλή πρόθεση να το πάω στο Paddock 512 για μια μικρή περιποίηση, αλλά ο χρόνος τα απογεύματα ήταν ανύπαρκτος. Οπότε, είπα να δοκιμάσω μόνη μου. 

Έβγαλα λοιπόν την γάτα πάνω από την κουκούλα, έβγαλα την κουκούλα από την μηχανή, έδεσα μανέτες και λοιπά, το κοίταξα με παράπονο, με κοίταξε και αυτό με παράπονο, του είπα να κάνει υπομονή, το ξανακουκούλωσα - η γάτα είχε φύγει, και έφυγα.

Σαν να μπαντάριζα δάχτυλο σε παιδάκι ένοιωσα

Υπομονή μέχρι το Σάββατο που θα ξαναπάω, να δω τι θα έχει γίνει. Ελπίζω να είναι οκ και να μην χρειαστεί τίποτα άλλο. Όχι οτι με νοιάζει δηλαδή, σιγά, τι με φρένο, τι χωρίς, ούτως ή άλλως, σαν την κότα πάω!