Ημερολόγιον μιας Πριγκίπισσας, μέρος 3ο.
Έχοντας περάσει υπέροχα με τα μηχανάκια των φίλων μου στα εξωτικά πιστάκια του Παπάγου, εδώ και 7 μήνες, με πλήρη αποχή από οτιδήποτε μοιάζει με μονοπάτι, είχα αρχίσει να τρώγομαι με τα ρούχα μου, οτι ρε παιδί μου, τι καλά που ήταν και οι μονοπατάδες ΤΟΤΕ που είχα μηχανάκι και πήγαινα.
Οπότε, το σεμινάριο οδήγησης enduro από το Chachagias Racing Team φαινόταν μια πολύ καλή ευκαιρία. Σκέφτηκα πως ακόμα και χωρίς μηχανάκι, αν απλώς πήγαινα να παρακολουθήσω, θα έβλεπα πέντε πράγματα, θα θυμόμουν κάτι που ίσως είχα ξεχάσει, σίγουρα θα μάθαινα και κάτι παραπάνω, και όταν με το καλά ξανακαβαλούσα στου Παπάγου, θα προσπαθούσα να τα εφαρμόσω.
Και αφού έπεσαν τα κατάλληλα τηλεφωνήματα, κανονίσματα, ακυρώματα, διορθωτικά τηλεφωνήματα και δεν συμμαζεύεται, με τους κυρίους κοπανατζήδες του mybike, βρέθηκα με το Fabia καθ'οδόν για το σημείο συνάντησης, κλασσικά με τον εξοπλισμό στο πίσω μέρος.
Εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση και να πω οτι για κλασσικό αντισόσιαλ πλάσμα, που αν δεν ξέρω την παρέα, δεν λέω κουβέντα, τα παιδιά με έκαναν ειλικρινά να νιώσω πολύ άνετα. Νομίζω δεν ήμασταν πάνω από 10 άτομα, και όταν μαζευτήκαμε όλοι, κάτσαμε λίγο να ακούσουμε την θεωρία.
Ενδιαφέρουσα παρατήρηση 1:
όσο κι αν νομίζεις οτι "έλα μωρέ, τα βασικά τα ξέρω στην θεωρία", όλο και κάτι καινούργιο και εξαιρετικά χρήσιμο και σημαντικό μαθαίνεις. Από ένα σημείο κι έπειτα, αποκτούν ενδιαφέρον ακόμα και οι λεπτομέρειες του γιατί έτσι κι όχι αλλιώς.
Και αφού ολοκληρώσαμε με τις τρεις θεματικές: προετοιμασία/στήσιμο μηχανής, απαραίτητος εξοπλισμός αναβάτη, στήσιμο πάνω στην μηχανή σε ευθείες, φρένα, στροφές και επιτάχυνση, είπε ο άνθρωπος να πάμε να τα κάνουμε λίγο και στην πράξη, σε ασκήσεις.
Όπου έγινε το εξής:
Οι μισοί καβάλησαν τα μηχανάκια τους και έκαναν ένα μπραφ και χώθηκαν στο πιστάκι, όπου έκατσαν για 2-3 γύρες. Βλέμμα απορίας ο Γιάννης, τύπου "μα πού πάνε"?
Οι υπόλοιποι φύτουλες/καλά παιδιά, καβαλήσαμε σεμνά σεμνά και πήγαμε στο παραδίπλα κομμάτι, όπου και ξεκινήσαμε τις ασκήσεις, όταν επιτέλους μαζευτήκαμε όλοι.
Σχόλιο 1: Ευγενικότατη προσφορά του ιπποτικότατου Διονύση, που μου έδωσε το μηχανάκι του για το μάθημα. Ο ίδιος ήταν πολύ απασχολημένος να ερωτεύεται το Honda του Χαχάγια...
Και αρχίζουν οι ασκήσεις, με ζέσταμα. Μια ευθεία με σημάδια για φρένα όπου έπρεπε να μηδενίσουμε χιλιόμετρα, χωρίς ποδαράκι κάτω. Νταξ. Μετά, ευθεία με κώνους. ΧΑ! Εκεί έκλαψαν μανούλες... Συνηθισμένη από πουπουλένια 125, το Husaberg του Διονύση με ψάρωνε τα μάλα. Μερικούς κώνους, αντί για σλάλομ, τους πέρναγα ευθεία - από πάνω. Ζούσα ένα μη αναστρέψιμο δράμα. Όλη μέρα, ίσως να πέρασα 2 φορές χωρίς να ρίξω κανέναν. Αλλά γενικά, το προσπαθούσαμε όλοι, και ο Γιάννης εξηγουσε στον καθένα τα ατομικά του λαθάκια προς βελτίωση. Τώρα, μερικοί είμαστε ανεπίδεκτοι, αλλά άλλο θέμα αυτό.
Και προχωράμε στο δεύτερο κομμάτι των ασκήσεων, τις στροφές. Έχουμε και λέμε: στροφές σε λούκι ή μπερμ, στροφές σε φλατ και στροφές σε φλατ με ντριφτ.
Ενδιαφέρουσα παρατήρηση 2: το οτι φοβάμαι να δοκιμάσω ντριφτ, δεν σημαίνει οτι δεν είναι ωραίο όταν το καταφέρνω ^_^
Ντριφτ δεν είχα κάνει ποτέ. Ζαμέ. Ούτε σε παιχνίδι κονσόλας. Και όχι μόνο δεν είχα κάνει, το είχα κι από φόβο. Και δεν είχα καμία πρόθεση να το μάθω. Αλλά μετά από δεκάδες απόπειρες, και απεριόριστη υπομονή από πλευράς δασκάλου, κάαααααααααααατι άρχισα να νοιώθω σαν ιδέα του τι πρέπει να κάνω. Μέχρι το τέλος της ημέρας, νομίζω οτι πρέπει να το έκανα κιόλας 1-2 φορές.
Όπως είπε κι ο ίδιος, δεν υπήρχε περίπτωση μέσα σε μια μέρα να τα μαθαίναμε όλα, αλλά αν νοιώθαμε πώς είναι να κάνουμε κάτι σωστά και το προσπαθούμε μετά μόνοι μας, τότε θα το μάθουμε.
Πέραν του ντριφτ, είχαμε και να μπαίνουμε σε στροφές με λούκι και να πλαγιάζουμε. Εγώ όμως, κυρία! Ούτε πλάγιασμα, ούτε τίποτα. Κοτ κοτ και ίσα το κοντάρι. Μην πέσουμε και μας φύγει κάνας πόντος...
Ρε καλή μου, ρε χρυσή μου, άνοιξε το γκάζι, πλάγιασέ το λίγο, να με παρακαλάνε, πλην όμως εγώ ανένδοτη, πιστή στην κότα μέσα μου, ψαρωμένη τέρμα από το ξένο και όχι τόσο πουπουλένιο μηχανάκι, δεν...
Ο Νικολάκης επίσης ζούσε το δράμα του, κάτι δεν τον βόλευε στο ΤΜ, κάτι δεν του έβγαινε στην άσκηση, κάτι δεν καταλάβαινε. Το πολύ ενδιαφέρον στην περίπτωσή του, ήταν οτι ο Γιάννης καβάλησε το μηχανάκι του και του έδειξε πώς φαίνεται ο Νίκος όταν κάνει την άσκηση. Τον έκανε ακριβώς ίδιο. Πέραν της πλάκας και του γέλιου που έχουν πάντα οι πετυχημένες μιμήσεις, το οτι μπόρεσε και του έδειξε ακριβώς πώς καβαλάει και άρα, ακριβώς τι λάθη κάνει, και του το έδωσε σε οπτική βερσιόν, το βρίσκω μεγάλο πλεονέκτημα.
Σχόλιο 2: σε σχολή προπονητών που συμμετείχα, μας εξηγούσαν οτι υπάρχουν οι οπτικοί, οι ακουστικοί, οι συνδυαστικοί τύποι, καθώς και κάποιοι ακόμα τύποι που μπορεί να ανήκει ένας μαθητής, και ως εκπαιδευτής οφείλεις να μπορείς να τους καλύψεις όλους. Απ'όσο είδα, στο σεμινάριο είχαμε πολύ καλή κάλυψη όλων των τύπων - πλην ενός, κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν βιβλία με σκίτσα.
Κάπου εκεί, έγινε ένα διάλειμμα για μπανάνες, sneakers και σάντουιτς, να βγάλουμε κανα κράνος, να πάρουμε καμιά ανάσα, και να συζητήσουμε τυχόν απορίες ή προβληματισμούς.
Και όπως κάτι εξηγούσε ο Γιάννης, μάζευε από κάτω και κάτι σκουπιδάκια από περιτυλίγματα για να τα πετάξει. Εσωτερικό χειροκρότημα εγώ.
Μετά το διάλειμμα, σειρά είχε μια μικρή διαδρομή, τμήμα από το πιστάκι, με λίγο ανηφόρα, λίγο κατηφόρα και ένα πάτημα.
Το θέμα δεν ήταν να το γύριζες γρήγορα, αλλά να το γύριζες σωστά. Και αφού μας άφησε 1-2 γύρους να πειραματιστούμε και να το μάθουμε, μας σταμάτησε, μας εξήγησε τι ακριβώς περίμενε να κάνουμε, πού ήταν το σωστό πάτημα και γιατί, τι να προσέχουμε, κλπ. Και ξεκινήσαμε ένας ένας, για να μπορεί να μας παρακολουθεί ξέχωρα.
Σχόλιο 3: από υπομονή φαίνεται οτι δεν φημίζονται τα αγόρια. Έναν έναν μας ζήταγε ο Γιάννης, δυο δυο έμπαιναν οι φίλοι. Βλέμμα απορίας "μα τι δεν καταλαβαίνουν" από τον δάσκαλο. Εντάξει, μπορεί να είναι βαρετό να περιμένεις την σειρά σου, αλλά επέλεξες να πας σε μάθημα, όχι σε βόλτα με τον φίλο σου. Άρα, πρέπει λίγο να προσαρμόσεις τον ρυθμό σου αν θες να μάθεις.
Και μετά, μας μάζεψε κάτω, να δούμε πώς γίνονται οι εκκινήσεις στο εντούρο. Όχι στο ΜΧ, αλλά στις ειδικές του εντούρο. Μάθαμε ποιες είναι οι διαφορές στις 2 αυτές εκκινήσεις, τι λαμβάνει κανείς υπόψη του, με τι ταχύτητα ξεκινάει, πώς στήνει το σώμα του, τι τεστάρει στην μηχανή, τι κινήσεις πρέπει να συγχρονίζει. Πραγματικά, πολύ ενδιαφέροντες πληροφορίες.
Κλασσικά πλέον, μας έβαλε έναν έναν να κάνουμε εκκίνηση και έδειχνε για κάθε περίπτωση πότε μια εκκίνηση ήταν λάθος και γιατί, και πότε σωστή - και γιατί.
Πάει και η δικιά σας να πάρει εκκίνηση, και αρχίζω να σκέφτομαι:
Το χέρι έτσι, το πόδι έεεεεεετσγαμώτοδενπατάω-νταξ πάτησα, η πλάτη εδώ, τσεκ το ένα, τσεκ το άλλο, να κρατ - οι σκέψεις μου διεκόπησαν από έναν Γιάννη, ντεμί χαμογελαστό.
-Ψιτ... ΧΑΛΑΡΩΣΕ.
-Ε? αααααααα ναι...
Ε προσπαθώντας να θυμηθώ και να κάνω όλα όσα μας είχε πει, είχαν σφίξει οι ώμοι, πάλευα να ισορροπήσω στο κτηνάκι, κόντευε να θολώσει η μάσκα. Μετά την υπενθύμιση του να χαλαρώσω, βρήκαμε με πιο πόδι να πατάω κάτω και πού να πατάει το άλλο, πήρα ανάσα, και ξεκίνησα.
Εντάξει, αν έπαιρνα με άλλον εκκίνηση, θα με προσπερνούσε, αλλά τέλος πάντων, ούτε σπίνιαρα, ούτε έφευγε δεξιά αριστερά ο πίσω τροχός, γενικά μια μικρή αξιοπρέπεια την είχαμε.
Ακολούθησαν και άλλες εκκινήσεις, μερικές καλύτερες, μερικές γελοίες (τύπου έχει μπει νεκρά και ούτε που το έχω πάρει είδηση) αλλά γενικά, κάθε φορά σαν άσκηση την έκανα πιο συνειδητά - ασχέτως επιτυχίας.
Όταν φάνηκε πως όλοι είχαμε αρχίσει να νοιώθουμε τις εκκινήσεις μας, μας ζήτησε να κάνουμε την διαδρομή που είχαμε κάνει πιο πριν, ξεκινώντας με την άσκηση εκκίνησης και προσπαθώντας να κρατάμε συνολικά σωστή στάση οδήγησης και να πηγαίνουμε από το σωστό πάτημα, συνδυάζοντας και το πιστάκι από τις πρώτες ασκήσεις, με τις στροφές.
Μας άφησε αρκετή ώρα, τον έναν μετά τον άλλο να πηγαίνουμε, και μας σταμάταγε όποτε θεωρούσε πως είχε δει αρκετά για feedback προς διόρθωση. Και μετά, ξαναμπαίναμε και ξανακάναμε, προσπαθώντας να ακολουθήσουμε οδηγίες.
Άλλο ένα μικρό διάλειμμα για ανάσες, μπανάνες, νεράκια και λοιπά - άλλη μια ευκαιρία για τους υπερδραστήριους τύπους να γυρίσουν το πιστάκι ως να ξεδώσουν.
Σειρά στην ύλη του μαθήματος, είχε το πέρασμα από σαμάρια, οι ανηφόρες και οι κατηφόρες. Ναι ναι, γελάτε εσείς με τις κατηφόρες, αλλά αν θέλετε να ξέρετε, ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα δεν είχα. Όλως παραδόξως, η οδύσσεια ήταν στις ανηφόρες. Το 'ζησα κι αυτό, τι να πω..
Αρχικά, πήγαμε στο σημείο όπου μετά από μια ανηφόρα, είχε ένα κομμάτι με σαμαράκια. Και αφού μας έκατσε όλους φρόνημα και μας συμμάζεψε (μας είχε πάρει πλέον είδηση οτι είμασταν λίγο σκορποχώρι), μας εξήγησε πώς περνιούνται, ώστε να ταλαιπωρούμαστε το δυνατόν λιγότερο. Και να μην έχουμε δαχτυλάκι στο φρένο, για να μην φάμε τα δόντια μας. Και πώς να στήνονται οι τροχοί.
Και αφού γνέψαμε καταφατικά, μπήκε να μας δείξει με μερικά περάσματα, το ιδεατό πέρασμα/στήσιμο.
Και το ομολογώ. Το κτηνάκι που είχα στο μάθημα έκανε την ανηφόρα και το πέρασμα από τα σαμάρια, σκέτη απόλαυση! Απ'όλο το μάθημα, την συγκεκριμένη άσκηση ένοιωθα πως την έκανε σχεδόν μόνο του! Κάποια στιγμή πήγα να το παίξω έξυπνη και ανέβασα μια ταχύτητα πάνω, όπου και με έστειλε λίγο αλλού γι'αλλού, αλλά αφού δεν είχαμε πτώση, όλα καλά - και μια ταχύτητα κάτω.
Αφού περάσαμε αρκετές φορές την ανηφόρα και τα σαμαράκια, μας μάζεψε για ένα μικρό διάλειμμα.
Αυτή τη φορά, κανείς δεν πήγε να "ξεδώσει" στο πιστάκι, μιας και η κούραση είχε αρχίσει να χτυπάει φιλικά τις πλάτες.
Μόλις πήραμε μια ανάσα, πήγαμε για το ανεβοκατέβασμα. Ανηφόρα σαθρή, σχετικά παρατεταμένη.
Βάζω πρώτη, παίρνω φόρα, την χάνω κάπου στην βάση, σε κάτι κοτρόνια, πάω λίγο παραπάνω και πέφτω. Με στυλ, πάνω απ'όλα. Διπλό λουπ και τέτοια - πλην αλώβητη. Με βοηθάνε να σηκώσω το κτήνος, κατηφορίζω, το ξανακαβαλάω, ξαναπάω, ξαναπέφτω. Ξανακατεβαίνω.
Προβληματισμός. Μα τι διάολο γίνεται?
Ξαναμαναδοκιμάζω - αυτή τη φορά τα καταφέρνω και ανεβαίνω! Πρέπει να ψήλωσα εσωτερικά και 10 πόντους...
Κατεβαίνω άνετη και κιουρία, καθότι το τετράχρονο δεν κανιβαλίζεται όπως τα διχρονάκια, που βλέπουν κατηφόρες και αλαλάζουν.
Επόμενη άσκηση, να ανεβούμε από μέρος που δεν έχει πάτημα. Χωρίς φόρα, με ισορροπία. Πάω, πέφτω, πίσω. Ξαναπάω, ΔΕΝ πέφτω, το σώζω και σταματάω πάνω στην ανηφόρα.
Παραδέχομαι οτι δεν ήταν ιδιαίτερα χαριτωμένο αυτό που έκανα, αλλά τέλος πάντων, έκανα τον μικρό μου άθλο: με 2-3 στάσεις επι της ανηφόρας, όπου δεν έπεφτα, σταμάταγα-ξεκίναγα. Κάποια στιγμή, φτάνω πάνω, παίρνω ανάσες και κατεβαίνω.
Στην επόμενη προσπάθεια να ανέβω, είχα ξεχάσει μια 3η μέσα. Αποτέλεσμα, τα γνωστά. Κάπου εκεί, αποφάσισα να σταματήσω να βροντάω το ξένο μηχανάκι, να σταματήσω να ξεμεσιάζω τον Κώστα που με βοηθούσε να σηκώνω το κτήνος, και να πάω κάτω να κάτσω στ'αυγά μου.
Πλην όμως, ο κύριος δάσκαλος είχε άλλη άποψη, οτι δηλαδή, όφειλα να ξαναδοκιμάσω. Μέχρι να πάω να πιω λίγο νερό και να φάω κάτι να στανιάρω, δυστυχώς τέλειωσαν τις ασκήσεις και ήρθαν στην τέντα για την σύνοψη, απορίες, σχολιασμούς, κλπ.
Εν κατακλείδι:
Πέρασα φανταστικά
Έμαθα αρκετά πράγματα, και "ένοιωσα" λίγο, την διαφορά, όταν τα κάνεις σωστά
Τις βασικές ασκήσεις "αρχαρίων" τις κάνουν όλοι, γιατί κρατάνε τις βάσεις σε καλή κατάσταση
Δεν έχει νόημα όταν πηγαίνεις για μάθημα, να θες ταυτόχρονα να βολτάρεις
Έρχονται στιγμές που ενώ σου έχουν εξηγήσει τι και πώς να το κάνεις, θα κάνεις από συνήθεια αυτό που έκανες και πριν. Εκεί οφείλεις να έχεις μαζεμένο το μυαλό σου και να θυμάσαι από μόνος σου τι πρέπει να διορθώσεις.
Πριν πας γρήγορα, πρέπει να πας σωστά.
Οι μπανάνες ποτέ δεν είναι αρκετές...
Όσοι από το team ήταν παρόντες και βοηθούσαν, πρέπει να έφαγαν μια κάποια ταλαιπωρία, αλλά ειλικρινά, ήταν ένα πολύ καλό σεμινάριο
Θέλω να ξαναγίνει και να ξαναπάω ^_^
Εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση και να πω οτι για κλασσικό αντισόσιαλ πλάσμα, που αν δεν ξέρω την παρέα, δεν λέω κουβέντα, τα παιδιά με έκαναν ειλικρινά να νιώσω πολύ άνετα. Νομίζω δεν ήμασταν πάνω από 10 άτομα, και όταν μαζευτήκαμε όλοι, κάτσαμε λίγο να ακούσουμε την θεωρία.
 |
| Ο Γιάννης στον ήλιο, οι υπόλοιποι στην τέντα... |
Ενδιαφέρουσα παρατήρηση 1:
όσο κι αν νομίζεις οτι "έλα μωρέ, τα βασικά τα ξέρω στην θεωρία", όλο και κάτι καινούργιο και εξαιρετικά χρήσιμο και σημαντικό μαθαίνεις. Από ένα σημείο κι έπειτα, αποκτούν ενδιαφέρον ακόμα και οι λεπτομέρειες του γιατί έτσι κι όχι αλλιώς.
Και αφού ολοκληρώσαμε με τις τρεις θεματικές: προετοιμασία/στήσιμο μηχανής, απαραίτητος εξοπλισμός αναβάτη, στήσιμο πάνω στην μηχανή σε ευθείες, φρένα, στροφές και επιτάχυνση, είπε ο άνθρωπος να πάμε να τα κάνουμε λίγο και στην πράξη, σε ασκήσεις.
Όπου έγινε το εξής:
Οι μισοί καβάλησαν τα μηχανάκια τους και έκαναν ένα μπραφ και χώθηκαν στο πιστάκι, όπου έκατσαν για 2-3 γύρες. Βλέμμα απορίας ο Γιάννης, τύπου "μα πού πάνε"?
Οι υπόλοιποι φύτουλες/καλά παιδιά, καβαλήσαμε σεμνά σεμνά και πήγαμε στο παραδίπλα κομμάτι, όπου και ξεκινήσαμε τις ασκήσεις, όταν επιτέλους μαζευτήκαμε όλοι.
Σχόλιο 1: Ευγενικότατη προσφορά του ιπποτικότατου Διονύση, που μου έδωσε το μηχανάκι του για το μάθημα. Ο ίδιος ήταν πολύ απασχολημένος να ερωτεύεται το Honda του Χαχάγια...
Και αρχίζουν οι ασκήσεις, με ζέσταμα. Μια ευθεία με σημάδια για φρένα όπου έπρεπε να μηδενίσουμε χιλιόμετρα, χωρίς ποδαράκι κάτω. Νταξ. Μετά, ευθεία με κώνους. ΧΑ! Εκεί έκλαψαν μανούλες... Συνηθισμένη από πουπουλένια 125, το Husaberg του Διονύση με ψάρωνε τα μάλα. Μερικούς κώνους, αντί για σλάλομ, τους πέρναγα ευθεία - από πάνω. Ζούσα ένα μη αναστρέψιμο δράμα. Όλη μέρα, ίσως να πέρασα 2 φορές χωρίς να ρίξω κανέναν. Αλλά γενικά, το προσπαθούσαμε όλοι, και ο Γιάννης εξηγουσε στον καθένα τα ατομικά του λαθάκια προς βελτίωση. Τώρα, μερικοί είμαστε ανεπίδεκτοι, αλλά άλλο θέμα αυτό.
 |
| Πώς θα έπρεπε να στρίβουμε |
 |
| Πώς έστριβε η κότα φίλη σας |
Ενδιαφέρουσα παρατήρηση 2: το οτι φοβάμαι να δοκιμάσω ντριφτ, δεν σημαίνει οτι δεν είναι ωραίο όταν το καταφέρνω ^_^
Ντριφτ δεν είχα κάνει ποτέ. Ζαμέ. Ούτε σε παιχνίδι κονσόλας. Και όχι μόνο δεν είχα κάνει, το είχα κι από φόβο. Και δεν είχα καμία πρόθεση να το μάθω. Αλλά μετά από δεκάδες απόπειρες, και απεριόριστη υπομονή από πλευράς δασκάλου, κάαααααααααααατι άρχισα να νοιώθω σαν ιδέα του τι πρέπει να κάνω. Μέχρι το τέλος της ημέρας, νομίζω οτι πρέπει να το έκανα κιόλας 1-2 φορές.
Όπως είπε κι ο ίδιος, δεν υπήρχε περίπτωση μέσα σε μια μέρα να τα μαθαίναμε όλα, αλλά αν νοιώθαμε πώς είναι να κάνουμε κάτι σωστά και το προσπαθούμε μετά μόνοι μας, τότε θα το μάθουμε.
Πέραν του ντριφτ, είχαμε και να μπαίνουμε σε στροφές με λούκι και να πλαγιάζουμε. Εγώ όμως, κυρία! Ούτε πλάγιασμα, ούτε τίποτα. Κοτ κοτ και ίσα το κοντάρι. Μην πέσουμε και μας φύγει κάνας πόντος...
Ρε καλή μου, ρε χρυσή μου, άνοιξε το γκάζι, πλάγιασέ το λίγο, να με παρακαλάνε, πλην όμως εγώ ανένδοτη, πιστή στην κότα μέσα μου, ψαρωμένη τέρμα από το ξένο και όχι τόσο πουπουλένιο μηχανάκι, δεν...
Ο Νικολάκης επίσης ζούσε το δράμα του, κάτι δεν τον βόλευε στο ΤΜ, κάτι δεν του έβγαινε στην άσκηση, κάτι δεν καταλάβαινε. Το πολύ ενδιαφέρον στην περίπτωσή του, ήταν οτι ο Γιάννης καβάλησε το μηχανάκι του και του έδειξε πώς φαίνεται ο Νίκος όταν κάνει την άσκηση. Τον έκανε ακριβώς ίδιο. Πέραν της πλάκας και του γέλιου που έχουν πάντα οι πετυχημένες μιμήσεις, το οτι μπόρεσε και του έδειξε ακριβώς πώς καβαλάει και άρα, ακριβώς τι λάθη κάνει, και του το έδωσε σε οπτική βερσιόν, το βρίσκω μεγάλο πλεονέκτημα.
Σχόλιο 2: σε σχολή προπονητών που συμμετείχα, μας εξηγούσαν οτι υπάρχουν οι οπτικοί, οι ακουστικοί, οι συνδυαστικοί τύποι, καθώς και κάποιοι ακόμα τύποι που μπορεί να ανήκει ένας μαθητής, και ως εκπαιδευτής οφείλεις να μπορείς να τους καλύψεις όλους. Απ'όσο είδα, στο σεμινάριο είχαμε πολύ καλή κάλυψη όλων των τύπων - πλην ενός, κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν βιβλία με σκίτσα.
Κάπου εκεί, έγινε ένα διάλειμμα για μπανάνες, sneakers και σάντουιτς, να βγάλουμε κανα κράνος, να πάρουμε καμιά ανάσα, και να συζητήσουμε τυχόν απορίες ή προβληματισμούς.
Και όπως κάτι εξηγούσε ο Γιάννης, μάζευε από κάτω και κάτι σκουπιδάκια από περιτυλίγματα για να τα πετάξει. Εσωτερικό χειροκρότημα εγώ.
Μετά το διάλειμμα, σειρά είχε μια μικρή διαδρομή, τμήμα από το πιστάκι, με λίγο ανηφόρα, λίγο κατηφόρα και ένα πάτημα.
Το θέμα δεν ήταν να το γύριζες γρήγορα, αλλά να το γύριζες σωστά. Και αφού μας άφησε 1-2 γύρους να πειραματιστούμε και να το μάθουμε, μας σταμάτησε, μας εξήγησε τι ακριβώς περίμενε να κάνουμε, πού ήταν το σωστό πάτημα και γιατί, τι να προσέχουμε, κλπ. Και ξεκινήσαμε ένας ένας, για να μπορεί να μας παρακολουθεί ξέχωρα.
Σχόλιο 3: από υπομονή φαίνεται οτι δεν φημίζονται τα αγόρια. Έναν έναν μας ζήταγε ο Γιάννης, δυο δυο έμπαιναν οι φίλοι. Βλέμμα απορίας "μα τι δεν καταλαβαίνουν" από τον δάσκαλο. Εντάξει, μπορεί να είναι βαρετό να περιμένεις την σειρά σου, αλλά επέλεξες να πας σε μάθημα, όχι σε βόλτα με τον φίλο σου. Άρα, πρέπει λίγο να προσαρμόσεις τον ρυθμό σου αν θες να μάθεις.
Και μετά, μας μάζεψε κάτω, να δούμε πώς γίνονται οι εκκινήσεις στο εντούρο. Όχι στο ΜΧ, αλλά στις ειδικές του εντούρο. Μάθαμε ποιες είναι οι διαφορές στις 2 αυτές εκκινήσεις, τι λαμβάνει κανείς υπόψη του, με τι ταχύτητα ξεκινάει, πώς στήνει το σώμα του, τι τεστάρει στην μηχανή, τι κινήσεις πρέπει να συγχρονίζει. Πραγματικά, πολύ ενδιαφέροντες πληροφορίες.
Κλασσικά πλέον, μας έβαλε έναν έναν να κάνουμε εκκίνηση και έδειχνε για κάθε περίπτωση πότε μια εκκίνηση ήταν λάθος και γιατί, και πότε σωστή - και γιατί.
Πάει και η δικιά σας να πάρει εκκίνηση, και αρχίζω να σκέφτομαι:
Το χέρι έτσι, το πόδι έεεεεεετσγαμώτοδενπατάω-νταξ πάτησα, η πλάτη εδώ, τσεκ το ένα, τσεκ το άλλο, να κρατ - οι σκέψεις μου διεκόπησαν από έναν Γιάννη, ντεμί χαμογελαστό.
-Ψιτ... ΧΑΛΑΡΩΣΕ.
-Ε? αααααααα ναι...
Ε προσπαθώντας να θυμηθώ και να κάνω όλα όσα μας είχε πει, είχαν σφίξει οι ώμοι, πάλευα να ισορροπήσω στο κτηνάκι, κόντευε να θολώσει η μάσκα. Μετά την υπενθύμιση του να χαλαρώσω, βρήκαμε με πιο πόδι να πατάω κάτω και πού να πατάει το άλλο, πήρα ανάσα, και ξεκίνησα.
Εντάξει, αν έπαιρνα με άλλον εκκίνηση, θα με προσπερνούσε, αλλά τέλος πάντων, ούτε σπίνιαρα, ούτε έφευγε δεξιά αριστερά ο πίσω τροχός, γενικά μια μικρή αξιοπρέπεια την είχαμε.
Ακολούθησαν και άλλες εκκινήσεις, μερικές καλύτερες, μερικές γελοίες (τύπου έχει μπει νεκρά και ούτε που το έχω πάρει είδηση) αλλά γενικά, κάθε φορά σαν άσκηση την έκανα πιο συνειδητά - ασχέτως επιτυχίας.
Όταν φάνηκε πως όλοι είχαμε αρχίσει να νοιώθουμε τις εκκινήσεις μας, μας ζήτησε να κάνουμε την διαδρομή που είχαμε κάνει πιο πριν, ξεκινώντας με την άσκηση εκκίνησης και προσπαθώντας να κρατάμε συνολικά σωστή στάση οδήγησης και να πηγαίνουμε από το σωστό πάτημα, συνδυάζοντας και το πιστάκι από τις πρώτες ασκήσεις, με τις στροφές.
Μας άφησε αρκετή ώρα, τον έναν μετά τον άλλο να πηγαίνουμε, και μας σταμάταγε όποτε θεωρούσε πως είχε δει αρκετά για feedback προς διόρθωση. Και μετά, ξαναμπαίναμε και ξανακάναμε, προσπαθώντας να ακολουθήσουμε οδηγίες.
Άλλο ένα μικρό διάλειμμα για ανάσες, μπανάνες, νεράκια και λοιπά - άλλη μια ευκαιρία για τους υπερδραστήριους τύπους να γυρίσουν το πιστάκι ως να ξεδώσουν.
Σειρά στην ύλη του μαθήματος, είχε το πέρασμα από σαμάρια, οι ανηφόρες και οι κατηφόρες. Ναι ναι, γελάτε εσείς με τις κατηφόρες, αλλά αν θέλετε να ξέρετε, ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα δεν είχα. Όλως παραδόξως, η οδύσσεια ήταν στις ανηφόρες. Το 'ζησα κι αυτό, τι να πω..
Αρχικά, πήγαμε στο σημείο όπου μετά από μια ανηφόρα, είχε ένα κομμάτι με σαμαράκια. Και αφού μας έκατσε όλους φρόνημα και μας συμμάζεψε (μας είχε πάρει πλέον είδηση οτι είμασταν λίγο σκορποχώρι), μας εξήγησε πώς περνιούνται, ώστε να ταλαιπωρούμαστε το δυνατόν λιγότερο. Και να μην έχουμε δαχτυλάκι στο φρένο, για να μην φάμε τα δόντια μας. Και πώς να στήνονται οι τροχοί.
 |
| Χωρίς φρένα στις κατηφόρες, με τα όσα και το καλύτερο? Χωρίς χέρια - το 'δαμε κι αυτό! |
 |
| Ε να μωρέ, και λίγη σούζα στις ανηφόρες |
 |
| - Εεεεε δεν είναι ανάγκη να περάσετε ακριβώς όπως εγώ, αλλά όπως είπαμε το σώμα... *Ναι, γιατί αν δεν μας το διευκρίνιζε, όλοι με σούζα θα το περνάγαμε, τι να πω... |
Αφού περάσαμε αρκετές φορές την ανηφόρα και τα σαμαράκια, μας μάζεψε για ένα μικρό διάλειμμα.
Αυτή τη φορά, κανείς δεν πήγε να "ξεδώσει" στο πιστάκι, μιας και η κούραση είχε αρχίσει να χτυπάει φιλικά τις πλάτες.
Μόλις πήραμε μια ανάσα, πήγαμε για το ανεβοκατέβασμα. Ανηφόρα σαθρή, σχετικά παρατεταμένη.
Βάζω πρώτη, παίρνω φόρα, την χάνω κάπου στην βάση, σε κάτι κοτρόνια, πάω λίγο παραπάνω και πέφτω. Με στυλ, πάνω απ'όλα. Διπλό λουπ και τέτοια - πλην αλώβητη. Με βοηθάνε να σηκώσω το κτήνος, κατηφορίζω, το ξανακαβαλάω, ξαναπάω, ξαναπέφτω. Ξανακατεβαίνω.
Προβληματισμός. Μα τι διάολο γίνεται?
 |
| Νικολάκης ετοιμάζεται για πτήση ! |
Κατεβαίνω άνετη και κιουρία, καθότι το τετράχρονο δεν κανιβαλίζεται όπως τα διχρονάκια, που βλέπουν κατηφόρες και αλαλάζουν.
Επόμενη άσκηση, να ανεβούμε από μέρος που δεν έχει πάτημα. Χωρίς φόρα, με ισορροπία. Πάω, πέφτω, πίσω. Ξαναπάω, ΔΕΝ πέφτω, το σώζω και σταματάω πάνω στην ανηφόρα.
 |
| Νικολάκης going up - και εγώ going down |
 |
| Είπαμε, άνευ στυλ |
 |
| Κάποιοι φτάναν στην "πηγή" πιο εύκολα... |
Εν κατακλείδι:
Πέρασα φανταστικά
Έμαθα αρκετά πράγματα, και "ένοιωσα" λίγο, την διαφορά, όταν τα κάνεις σωστά
Τις βασικές ασκήσεις "αρχαρίων" τις κάνουν όλοι, γιατί κρατάνε τις βάσεις σε καλή κατάσταση
Δεν έχει νόημα όταν πηγαίνεις για μάθημα, να θες ταυτόχρονα να βολτάρεις
Έρχονται στιγμές που ενώ σου έχουν εξηγήσει τι και πώς να το κάνεις, θα κάνεις από συνήθεια αυτό που έκανες και πριν. Εκεί οφείλεις να έχεις μαζεμένο το μυαλό σου και να θυμάσαι από μόνος σου τι πρέπει να διορθώσεις.
Πριν πας γρήγορα, πρέπει να πας σωστά.
Οι μπανάνες ποτέ δεν είναι αρκετές...
Όσοι από το team ήταν παρόντες και βοηθούσαν, πρέπει να έφαγαν μια κάποια ταλαιπωρία, αλλά ειλικρινά, ήταν ένα πολύ καλό σεμινάριο
Θέλω να ξαναγίνει και να ξαναπάω ^_^
