Goodbye my love / BETA boys

Την Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013, η Αθηνά είχε παραλάβει το ΚΤΜ της από τον Χάρη, μετά από ένα 6μηνο που το είχε μέσα για ολική... εγχείριση και είπαμε να το γιορτάσουμε με ταπεινή έξοδο στα πιστάκια Παπάγου και φυσικά, χαζοκοριστοφωτογραφίσεις!

Αθηνά, ευτυχισμένη που το κατσίκι της είναι και πάλι στα χέρια της, έτοιμο για βόλτες!

Έτερη υπερήφανη μάνα για το ακρίδι της, επίσης έτοιμο για χαζοπαίχνιδα στο χώμα!

-Άντε δεν πάμε να καβαλήσουμε?
- Πάμε...

Και όντως, τα βγάλαμε, περάσαμε ωραία, κάναμε τις βόλτες μας, εγώ σχεδόν έμεινα από βενζίνη, η Αθηνά σχεδόν έμεινε από χαρά, και οι δυο μαζί μείναμε από ήλιο μιας και είχε πάρει να βραδιάζει, οπότε τα μαζέψαμε για να επιστρέψουμε. 

Φτάνοντας στο σπίτι, πάρκαρα το ακριδάκι μου στην θέση του, το κλείδωσα, του χάιδεψα την σελίτσα του και του υποσχέθηκα μπανάκι την επόμενη φορά, με καινούργιο σφουγγάρι που είχα πάρει και καινούργια καθαριστικά. Το σκέπασα με την κουκούλα του και έφυγα.

Και αυτή ήταν και η τελευταία φορά που το είδα, καθώς στο διάστημα που έλειπα, μεταξύ 11 και 20 Νοεμβρίου, κάποιοι μαλάκες μπήκαν και μου το σήκωσαν μαζί με την κουλούρα και προφανώς τα κωλόζωα - που κακό ψόφο να έχουν (και λίγα λέω), ξήλωσαν την δίχρονη ομορφιά μου για ανταλλακτικά.

Το καλύτερο μηχανάκι... Μέχρι και το ντεπόζιτο ήταν βολικότερο από τα πιο καινούργια, καθότι πιο στενό. Το είχα αγαπήσει, τα έκανε σχεδόν όλα μόνο του και όπου κώλωνα εγώ, με πέρναγε αυτό.
 Μου λείπει :(

Την ημέρα που το ανακάλυψα, είχα κανονίσει με τον Σταύρο να βγούμε στα πιστάκια Χαϊδαρίου. 

Δεν μπορώ να περιγράψω το σκηνικό της ανακάλυψης της κλοπής και όλα τα συναισθήματα, φαντάζομαι όσοι έχουν περάσει από κάτι τέτοιο, τα ίδια νοιώθουν, και όσοι δεν το έχουν περάσει, δεν μπορούν να καταλάβουν. 

Μέσα σε όλα όσα σκεφτόμουν, συνειδητοποιούσα οτι πλέον είμαι χωρίς μηχανή, και μιας και με τους μισθούς και τις πληρωμές δεν είναι να είναι κανείς σίγουρος αυτές τις μέρες, δεν ήξερα αν θα μπορούσα να ξαναμαζέψω λεφτά για άλλη μηχανή. Που σημαίνει, οτι μπορεί να μην ξανακαβάλγα μηχανή - τέλος το βουνό για εμένα...

Με αυτό κατα νου, είπα στον Σταύρο, οτι δεν με νοιάζει, είχαμε κανονίσει πιστάκια Χαϊδαρίου - πιστάκια Χαϊδαρίου θα πηγαίναμε! Με πήρε από το Τμήμα στο σπίτι, πήρα τα πράγματα και όντως, μετά από μια ώρα, ήμασταν στα πιστάκια και έβλεπα το ΒΕΤΑ του να βολτάρει, μαζί με το ΚΤΜ ενός άλλου παιδιού.
Απ'ότι κατάλαβα, είχε καιρό να βγει, και η χαρά του δεν κρυβόταν, καθώς έπαιζε γύρο με τον γύρο με την Ιταλίδα του.
Στάσεις για ανάσες, και συνέχιζε.

Μετά από λίγο, ήρθε και ο Ηλίας, με πολιτικότατο μηχανάκι, για παρέα, τσάι και συμπάθεια όπως λένε - και για να κοουτσάρει τον φίλο του :)

Κυριλής - Κοστάκος.
Κάτι σοβαρό του εξηγούσε που δεν πρόλαβα να ακούσω...

...το οποίο τελείωνε με κινητική αναπαράσταση

Προσπάθησα ανεπιτυχώς να τον τραβήξω μερικές φωτογραφίες, αλλά αν κάποιοι κοιτάνε να πηγαίνουν τάπα αντί να ποζάρουν ωραία στον φακό, ε δεν φταίει μετά ο φακός... Αλλά είχε ωραίο στυλάκι, αυτό μπορώ να το πω και χωρίς φωτογραφία...

Τουλάχιστον έβγαλα μια καλλιτεχνικορομαντικοφυσιολατρική...

Κάποια στιγμή ο Σταύρος μου πρότεινε να πάρω το ΒΕΤΑ του. Με κάθε επιφύλαξη και οι δυο μας, έχοντας κατα νου οτι θα ήταν μεγάλη γκαντεμιά αν κατάφερνα να χτυπήσω, την ίδια μέρα που έμαθα οτι μου έφαγαν την μηχανή, ανέβηκα στο κτηνάκι του. 

Εντάξει, τα λόγια είναι περιττά. Από το πουπουλένιο ακριδάκι μου, στον ταύρο. Νομίζω την πάλευα σχετικά αξιοπρεπώς, πηγαίνοντας πάνω κάτω, μέχρι που διέκρινα ένα βλέμμα απόγνωσης / απελπισίας /τι διάολο κάνεις? από τον Ηλία. 

Ο οποίος, για άλλη μια φορά, έκατσε πολύ υπομονετικά να μου εξηγήσει τι λάθη κάνω, πώς να τα λύσω, και με έβαλε να κάνω μικρές προοδευτικές ασκήσεις, ώστε να ξεπεράσω κάποια θεματάκια που είχα.
Οκ, μερικά πράγματα, θα αργήσω να τα διορθώσω, όπως πχ την άκαμπτη μέση μου, αλλά λίγο λίγο, το βελτίωνα.

Θέλω να ανοίξεις το γκάζι και όταν φτάσεις σε εμένα, το κλείνεις και φρενάρεις...

...και μπαίνεις στην στροφή καιπλλλπλπλπλππλππλ.... -κάπου τον έχανα...

- Κατάλαβες?
-Ναι!

Το θέμα είναι οτι από αντίληψη και κατανόηση πάω καλά, από ΕΚΤΕΛΕΣΗ πάσχω. Ειδικά με το 4χρονο του Σταύρου, που με το που έκοβα το γκάζι, έκοβε κι αυτό, αντίθετα με το ακρίδι που είχα συνηθίσει να φρενάρω με χέρια, πόδι (εχεμ), ψυχή και σώμα. Οπότε, φρενάριζα πολύ πιο πριν από το σημείο που θα είχε νόημα.

Αλλά ο Ηλίας ήταν πολύ υπομονετικός, και περίμενε κάθε φορά να με διορθώσει. Και ξανά και ξανά και ξανά. Μέχρι να το κάνω σωστά και να καταλάβω και η ίδια πότε και γιατί ήταν σωστά και ποια ήταν η αίσθηση της σωστής εκτέλεσης στο χέρι και το σώμα μου. 

Σαν δάσκαλος/προπονητής, προσωπικά πιστεύω πως είναι φανταστικός και το έχει 100%. Ίσως να βοηθάει το γεγονός οτι έχει χρόνια πρωταθλητισμού στην πλάτη του, με ασκήσεις συγκεκριμένες και προοδευτικές, καθώς επίσης και το γεγονός οτι έχει το προσόν της μεταδοτικότητας. Και ο νούμερο 1 να είσαι, αν δεν μπορείς να μεταδόσεις, τέλος.

Τρεις φορές έχει ασχοληθεί να μου δείξει 5 πράγματα, βασικά μεν, σημαντικά δε, και τις τρεις φορές, θυμάμαι επι λέξη τι είπε, τι έδειξε και τι εξήγησε.

"Άνοιξε το γκάζι !!!"

"Κλείσ'το, φρένα, κάτσε πίσω"

Κατά την διάρκεια των ασκήσεων, ο Σταύρος κοίταζε με καμάρι το ΒΕΤΑ του, γέλαγε με τα κόκκινα μούτρα μου, και ανησυχούσε μην του βράσω την Ιταλίδα του. Όσο έκανα διάλειμμα να ξεκουραστώ, την έπαιρνε να την "δροσίσει" και να την χαρεί, υπό το άγρυπνο και αυστηρό βλέμμα του Ηλία. Εντάξει, όχι ακριβώς αυστηρό, αλλά σίγουρα απαιτητικό. 

Στο τέλος της ημέρας και μετά από ΔΥΟ γενναίες μακαρονάδες απολύτως ιταλικές, γύρισα σπίτι μου. 

Όλη η χαρά που είχα από το μεσημέρι και έπειτα, εξατμίστηκε μόλις είδα την άδεια θέση του ΚΤΜ στο πάρκινγκ. Βούρκωσα και ένοιωσα πάλι την καρδιά μου να χτυπάει τόσο που να πονάει. 

Εντάξει, αυτή τη φορά αυτοσυγκρατήθηκα επαρκώς και δεν άρχισα κλάματα και άλλα τέτοια, αλλά μέχρι και τώρα που γράφω - 1 μήνα μετά, βουρκώνω και που το σκέφτομαι. 

Το αγαπούσα τόσο πολύ αυτό το μηχανάκι...

Η αλήθεια να λέγεται όμως. Τα BETA boys έκαναν την καλύτερη δουλειά εκείνη την μέρα, με παρηγόρησαν με τον καλύτερο τρόπο και με έκαναν να ξεχαστώ έστω και για ένα μεσημεροαπόγευμα. 

Μπορεί να μην ξαναποκτήσω μηχανή, έτσι όπως είναι η οικονομία. Ελπίζω να τα καταφέρω. Μπορεί να μην ξανακαβαλήσω επίσης. Ελπίζω να διαψευστώ. Ακόμα όμως κι αν δεν ξανακαβαλήσω, ξέρω οτι η τελευταία μου ανάμνηση από οδήγηση μηχανής, θα είναι αυτή με καλούς φίλους, σε ένα πανέμορφο μέρος, με μια δυνατή και όμορφη μηχανή, και ασκήσεις που κρατάγαν το μυαλό μου να σκέφτεται συνέχεια.

BETA boys σας ευχαριστώ πολύ :)