Για του λόγου το αληθές...

Είπα να κολλήσω απέναντι από το κρεββάτι μου μια κατηφορική αφίσα... μπας και συνηθίσω στην εικόνα του πώς πρέπει να μοιάζει το σώμα μου όταν κατεβαίνω από πλαγιά, ραχούλα, κατηφόρα, οτιδήποτε προς τα κάτω...

Το επόμενο βήμα είναι να ηχογραφήσω τις οδηγίες "μην πατάς κάτω, βάλε πίσωΠΙΣΩ ΕΙΠΑ τον πισινό σου, μην κάθεσαι στην σέλα, κάτσε πιο πίσω, στο φτερό κάτσε!" κλπ και να βάζω να παίζει στον ύπνο μου... χαχαχααχα

2ος αγώνας Εντούρο Κυπέλλου Ν.Ελλάδος

Μαλακίες.

Δεν έχω καν όρεξη να γράψω κάτι... από την αρχή μέχρι το τέλος, αυτός ο αγώνας ήταν επίδειξη της μαλακίας μου και τίποτα άλλο. 

Στον 1ο αγώνα, δεν ξέρω πώς, αλλά πρόλαβα να κάνω 2 γύρους. Σ'αυτόν, ούτε καν. Έναν γύρω και τέλος. Και όχι άδικα το "τέλος", μιας και έκανα τόσο χρόνο να τον ολοκληρώσω, που παραλίγο να ξαναεμφανίζονταν οι δεινόσαυροι στην Γη.

Γιατί είχε τίγκα κατηφόρες. Παντού κατηφόρες. Και απότομες και λιγότερο απότομες. Κυρίως απότομες όμως θα έλεγα. Και σε πλαγιές. Κατεβήκαμε ένα βουνό ευθεία κάτω. Τραβέρσα μηδέν. Ουγκ φάση. Πάμε κάτω και το κόβουμε ευθεία.

Και φυσικά, για να εξηγήσω τι μαλακίες κάνω και πληρώνω, δεν πάταγα πίσω φρένο.  Σχεδόν ολόκληρο κατηφορικό αγώνα, τον έβγαλα με το μπροστινό. Γιατί δεν ξέρω να πατάω το πίσω. Και γιατί πρέπει να το χαμηλώσω λίγο - μιας και εκεί που το έχω, αν κάθομαι και το πατάω, δουλεύει σαν διακόπτης ον-οφφ, χωρίς ενδιάμεσα. 

Προς το τέλος του γύρου, σαν να είχα πάρει γραμμή τι πρέπει να κάνω και το έκανα. αλλά είχα βγάλει την ψυχή στον άνθρωπο που έκανε σκούπα και ήταν πίσω μου.

Σ'όλο τον αγώνα ο Δημήτρης, τον οποίο ευχαριστώ πολύ, έτρωγε την λαδίλα μου, την άμμο και τις πέτρες από τα σπινιαρίσματά μου αν και όταν κόλλαγα σε ανηφόρα. Υπέροχα...

Δεν πέρασα άσχημα. Απλά ήταν σαν να πήγα για εκδρομή, όχι για αγώνα. Ναι οκ, ήταν δύσκολα γιατί είχε πολύ ζέστη, εγκατέλειψε αρκετός κόσμος, είχε κατηφόρες ψαρωτικές, μπλα μπλα μπλα, αλλά επι της ουσίας, ήταν ένας αγώνας που είχα χειρότερη επίδοση από τον προηγούμενο. Και αυτό είναι μαλακία. 

Στα γενικά όμως ξαναλέω, δεν πέρασα άσχημα. Θες γιατί είχα τον Φώτο μαζί παρέα και για σαπόρτ (υλικό και ψυχολογικό), θες γιατί είχα δει πιο πριν τον Χάρη και τον Ευγένιο και κάναμε εισπνοές εκπνοές με τον Νίκο, ε εντάξει. Καλά ήταν :)

Φάγαμε και κάτι τρελά σουβλάκια για να στανιάρουμε στα άφτερ... φάγαμε και παγωτό όταν φτάσαμε Παπάγου έτσι για να μην χαλάμε παράδοση, γενικά, σαν ημέρα, ήταν καλή!

Αλλά να σοβαρευτώ λίγο αν θέλω να ξανατρέξω αγώνα... και να κάνω μερικές προπονήσεις που να είναι προπονήσεις και όχι απλώς ώρες που γυρίζω πάνω στο ΚΤΜ...

Από την άλλη βέβαια, πρέπει να παραδεχτώ οτι όσο πάει και χειρίζομαι καλύτερα το μπροστινό... rolling endo μόνο μου λείπει να κάνω για να το αποδείξω... 

Καφεδάκι για τους άλλους, νερά για εμένα. Και Φώτης για ψυχραιμία...

Και ξεκίνησα... (πού να 'ξερα)

Κάποια στιγμή...

Εμένα μου δίνουν μετάλλιο σαν μπισκοτάκι. 

ΜΙΑ μέρα όμως, θα το κερδίσω...

Και τα καμάρια μου!

Σ'αυτόν τον αγώνα, πιο πολύ απ'όλα χάρηκα και καμάρωσα τον Σταύρο, που όχι μόνο παρέμεινε στην δεκάδα του βάθρου, όχι μόνο έφτασε την προηγούμενη επίδοσή του (8ος) αλλά την ξεπέρασε κατά μία θέση!

Και επιτέλους, ο Ηλίας ανέβηκε με την άνεσή του, το σκαλί της πρώτης θέσης στην Γενική. 

Και έτσι, χαμογελάμε όοοοοοολοι στην φωτογραφία. ΚΑΙ ο Μίνος - χωρίς γυαλί ηλίου!

Juha Salminen, Marko Tarkala, Nata Chan

Littel Nata dreams Big...

Avant la course

Σάββατο προ εκλογών και μια βδομάδα πριν τον αγώνα, είχα κανονίσει με τον Νίκο και τον Φώτη, να βρισκόμασταν για μια μικρή προπόνηση της ταλαιπωρίας. Ούτως ειπείν, για οδήγηση στην ντάλα ζέστη. Και καλά, για να δούμε την οδήγηση σε θερμοκρασίες αγώνα και όχι απογευματάκι με την δροσά!

Ο Νίκος, σαν κάτι να μας είχε πει... οτι θα έχει ενδιαφέρον η βόλτα, οτι έχει κανονίσει και με άλλους, ότι κάτι τέλος πάντων. Έτσι, όταν το Σάββατο που βρεθήκαμε δήλωσε περιχαρής οτι θα έρθει μαζί μας και ο Γάλλος, ένα εγκεφαλικό πήγε και ήρθε... γιατί είχαμε διαβάσει γλαφυρές περιγραφές για το τι βόλτες πάει ο Γάλλος...

Αλλά δείξαμε αισιοδοξία, χαμογελάσαμε, συστηθήκαμε όσοι δεν γνωριζόμασταν και ξεκινήσαμε!  Η βόλτα είχε έναν... γαλλικό αέρα, αναπόφευκτα, αλλά ήταν αρκετά χαλαρή. Μονοπάτια προς τα πάνω, μονοπάτια προς τα κάτω, στάση σε βενζινάδικο και φούρνο στο Κορωπί και μίνι τουρ στα 3 πιστάκια Κορωπίου... 

ένα από τα 2 ανηφορικά - το τελειώμα... 

ανάσες στο τελείωμα... (έκανε πολύ ζέστη...)

ΕΔ: "λοιπόν παιδιά, να οργανωθούμε, όταν έρθουν και οι άλλοι, να μην κάνουμε άλλο μονοπάτι, να πάμε για παγωτό ε?"

Γιάννης: "Εγώ δεν ξέρω τίποτα. Για μια ώρα ΜΧ ξεκίνησα, και κάτι μου λέει οτι έχω μπλέξει με εσάς..."

Φώτης:" μισό ρε παιδιά, μια γουλιά νερό! "

Πευκάκια, Πλαγιά και Ελιές. Λυσσάξαμε λέμε! Στα ενδιάμεσα όμως κάναμε μεγάλες στάσεις, περιμένοντας οι μεν τους δε, και οδηγήσαμε και αρκετό χωματόδρομο, για ξεκούραση - και ξεμπούκωμα τα δίχρονα...

Ακούραστοι ο Γάλλος και ο Τόλης, χαμογελαστός ο Νίκος, επίσης χαμογελαστός παρά τις... εκπλήξεις ο Γιάννης, ο Δημήτρης έτρωγε τακτικά παντόφλα από το κορίτσι, ο Φώτης και εγώ, παλεύαμε να παίρνουμε ανάσες...

Στα τελειώματα της βόλτας, είχαμε ένα δυσάρεστο, καθώς ο Νίκος χτύπησε αρκετά άσχημα το χέρι του, πλην όμως η αισιοδοξία και το πείσμα του υπερίσχυσαν όλων και όχι μόνο οδήγησε μέχρι την άσφαλτο με κάταγμα, αλλά κάνει και δηλώσεις περί συμμετοχής στον αγώνα. Άντε να δούμε. Νίκο, περαστικά :)

 Γιάννης στον ανεφοδιασμό. 

"Μα εγώ, για μια ώρα είχα βγει, είχα να πάω για μπάνιο μετά!"

Νίκος 

Γάλλος (Ζωρζ) 

Ανέβαινε, κατέβαινε, μας βοηθούσε, μας ξεκόλλαγε και γενικά, μας πάταγε κάτω όλους.

όλοι για έναν - λέμε τώρα και ΕΝΑΣ για ΟΛΟΥΣ ήταν ο άνθρωπος!

Πορτοκαλί σίφουνας Τόλης, αν μπορούσε να μας κλωτσάει στις κατηφόρες και να μας τραβάει στις ανηφόρες για να πηγαίνουμε πιο γρήγορα, είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ οτι θα το έκανε! :)

Ιπτάμενος και αυτός...

Το χέρι μου μετά την βόλτα. ΔΕΝ είναι βρώμα αυτό που βλέπετε. Είναι κάψιμο από τον ήλιο... Εκεί που έπιανε το γάντι, δεν μαύρισα. Εκεί που έπιανε ο θώρακας, μαύρισα λίγο. Στον καρπό που δεν είχα τίποτα, έγινα ωσάν τον γύφτο!

The -running out of Beauty- and the Beast !

Το ξέρετε το Τέρας από την γνωστή ταινία, ε?

Τεράστιο, ογκώδες και δυνατό...

Ο,τι πρέπει για να πάθεις εγκεφαλικό δηλαδή... 

Ε κάπως έτσι έγινε όταν αυτοσυστήθηκα στο χωμάτινο Τέρας της ΚΤΜ

990 Adventure

Αλλά εντάξει... μετά σαν να γνωριστήκαμε λίγο, σαν να συμπαθήσαμε ο ένας τον άλλον, και κάναμε την βόλτα μας, με 1η και 2α. Και ως εκεί !

Πέρασε και από το μυαλό μου να δοκιμάσω να επιχειρήσω κανένα μικρό μικρό άλμα, αλλά υπερίσχυση η λογική και η σύνεση και έτσι δεν έκλαψε κανείς. Ούτε εγώ τα κόκαλά μου, ούτε το KTM τα πλαστικά του, ούτε ο Γιώργος (ο αφεντικός του ΚΤΜ) το μηχανάκι του. Όλα έληξαν καλώς!