Απόπειρες τερματισμού σε αγώνες... "FAILED"
2009
Στην ιππασία, οι αγώνες είναι ένας τρόπος να τσεκάρεις το επίπεδό σου και πολύ συχνά, μόνο και μόνο συμμετέχοντας σε αυτούς, μπορείς να ανέβεις μερικά σκαλιά. Κρατώντας αυτό κατά νου και προσθέτοντας το γεγονός πως από ένα σημείο και μετά, είχα ξεμείνει από παρέα στο βουνό που να μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο πέρα από το πιστάκι του Παπάγου και του Σακέτα, θεώρησα πως η συμμετοχή μου σε αγώνες θα ήταν καλή ευκαιρία να βελτιώσω κάπως την οδήγησή μου, να δοκιμάσω νέα εδάφη, και να γνωρίσω κόσμο!
Βέβαια, καθότι ούφο, δεν είχα ιδέα από διαδικασίες, τι χρειάζεται για έναν αγώνα, τι πρέπει να κάνω, τι πρέπει να ξέρω, τι πρέπει να έχω. Γνώσεις μηδέν, αισιοδοξία φουλ, ηθικόν ακμαιότατο! Σαν πρόβατο για σφαγή που λένε...
Κάποια στιγμή, ακούστηκε οτι θα γίνει ένας φιλικός αγώνας εντούρο στην Σαλαμίνα. Μέσες άκρες απ'ότι είχα καταλάβει, δεν θα χρειαζόταν αυτή η λισάνς που δεν είχα. Και όλοι με διαβεβαίωναν οτι θα ήταν ένας ευχάριστος αγώνας, με σχετικά εύκολη διαδρομή και ωραία φύση. Yeah sure...
Κατενθουσιασμένη λοιπόν, δηλώνω συμμετοχή. Και μετά, τρώω μια φρίκη. Πώς θα πάω εκεί????????????????????????? Αφού εξέτασα κάθε γνωστό που είχα με τρέηλερ και κανένας του δεν θα μπορούσε να με πάρει μαζί, απελπίστηκα και έβαλα... αγγελία στο faceboook. Όπου και μου απάντησε ο Σταύρος (aka KATANAS) οτι αυτός θα πήγαινε στον αγώνα, είχε θέση στο τρέηλερ, και μπορούσε να με πάρει μαζί. Έτσι και έγινε λοιπόν, και κάπως έτσι, άρχισε η φιλία μου με τον Σταύρο. Τελειώνοντας εκείνη η Κυριακή, μας βρήκε στο φέρρυ από Σαλαμίνα να μιλάμε για Χέμινγουεϊ και μοχίτο, εντελώς εξαντλημένους, και πολύ γελαστούς.
Το ενδιάμεσο της ημέρας όμως, ήταν σκέτη καταστροφή, καθώς όπως απεδείχθη, δεν ήταν σχεδόν καθόλου βατή για το επίπεδό μου η διαδρομή. Να'ναι καλά ο Μάνος που με μάζευε από τα πρανές, και που με φρόντισε μέχρι να βγω στην άσφαλτο, για να γυρίσω με την ουρά στα σκέλια στον τερματισμό. Ήταν όμως μία πρώτη εμπειρία...
εκκίνηση στην Σαλαμίνα...
Το μόνο καλό που έχω παρατηρήσει συστηματικά σε εμένα, είναι οτι συνήθως οδηγώ πολύ συνειδητά. Κοινώς, μπορώ όπου βρεθώ, να ανακαλέσω στην μνήμη μου από συζητήσεις σε καφέ, τι έκανε ο Χ ή ο Ψ σε παρόμοια περίπτωση ή τι θα έπρεπε να κάνει, και το εφαρμόζω. Παράδειγμα. Όσες φορές έχω οδηγήσει σε άμμο, το έχω κάνει εφαρμόζοντας αυτά που έχω ακούσει να κάνουν άλλοι. Και τις δύο φορές ήταν σε αγώνα, και ούτε μία φορά δεν μου έχει τύχει να το κάνω εξάσκηση ή προπόνηση. Το ίδιο πάει και στην λάσπη. Στις κατηφόρες μόνο συνήθιζα να κάνω την εξαίρεση, να πατάω τέρμα το μπροστινό φρένο, να μου διπλώνει η μηχανή και -φυσικά, να πέφτω. Αλλά ντάαααααξ μωρέ δεν βαριέσαι.
2010
Πιο αποφασισμένη την νέα χρονιά, έκατσα και κοίταξα τα είδη των αγώνων. Ντάρλινγκ είπα, κάτσε καλά, δεν είσαι εσύ ακόμη για εντούρο. Δεν την παλεύεις... Είδα λοιπόν πως γινόταν ένα κύπελλο Scramble στην Αττική - το γνωστό Κύπελλο Scramble της Ε-75. Εδώ είμαστε...
Κατάφερα βέβαια λίγες μέρες πριν τον Ιανουάριο του '10 να σπάσω τα μετατάρσια του δεξιού μου ποδιού, και αυτό το οφείλω στις μπότες νούμερο 42 που φόραγα, ενώ κανονικά φοράω 38. Οι βλακείες και τα λάθη, πλερώνονται. Με σπασίματα και διασείσεις, καθώς το κράνος μου ήταν Small, αντί για XSmall... Μέχρι λοιπόν να στρώσει το πόδι, αποφάσισα και άλλαξα κράνος και μπότες.
Και αφού με το καλό έφτιαξε το πόδι μου, πήρα την απόφαση να πάω να τρέξω τέλος πάντων αυτούς τους αγώνες, να δω πώς είναι και άλλες περιοχές εκτός από το πιστάκι του Υμηττού και την πέτρα της Σαλαμίνας.
Πήγαινα το δόλιο και έκανα γύρω γύρω το πιστάκι. Και να φρενάρω σωστά. Και να γκαζώνω σωστά, και να στρίβω όρθια. Και να μην κάθομαι. Και το ένα και το άλλο. Όλα εις μάτην. Αν δεν αλλάζει λίγο εδάφη, όλα γίνονται ρουτίνα και επαναπαύεται κανείς σ'αυτήν...
Στους αγώνες scramble λοιπόν...
Η εμπειρία - ως εμπειρία, ήταν πολύ καλή. Η συμμετοχή μου - ως συμμετοχή σε αγώνα, ήταν τραγελαφική. Τερμάτιζα τελευταία όλων. Εκτός συναγωνισμού. Με την επόμενη κατηγορία να περιμένει την χάρη μου να βρει πού και πώς να φτάσει στον τερματισμό. Τουλάχιστον κατάφερνα να τερματίσω... Σε αγώνες διαρκείας 45 λεπτών, περισσότερη ώρα μου έπαιρνε να σηκώνω το κατσικάκι μου, παρά να το καβαλάω :(
Για να μην αναφερθώ στις στιγμές που το κατσίκι μουλάρωνε, τα στήλωνε και δεν πήγαινε ρόδα. Ούτε με μίζα, ούτε με μανιβέλα. Ούτε με εμένα, ούτε με άλλον.Κατάλαβες μανδάμ? Μουλάρι ο Αστραχάν!
(στο βάθος, παλεύοντας να πάρει μπρος... πρώτο πλάνο, ο Καρρέρ)
(σε άλλο σημείο της διαδρομής, να παλεύω πάλι με την μανιβέλα)
(ναιιιιιιιι!!! κινείται !!!)
"και τώρα πού πάω για να τελειώνουμε"?
"ψιτ δεσποινίς! Από 'δω για τερματισμό !!!"
Και το θέμα είναι άντε και έπεσα, άντε και σηκώθηκα και δεν έχω χτυπήσει. Άιντε να σηκώσω τώρα το κατσικάκι, που μόνο κατσικάκι δεν είναι, με 110κιλά στεγνό, να το παρομοιάζω με γκαμήλα, σε στιγμές εκνευρισμού και ταλαιπώριας.
Σου γαμά την ψυχολογία. Όχι η πτώση. Το να πρέπει να το σηκώσεις. Ήμουν και εγώ πολύ έξυπνη και το φούλαρα πάντα, μην τύχει και ξεμείνω από βενζίνη όοοοοοολες αυτές τις ώρες (45') που θα δουλεύει. Και μετά φυσικά, είχε τον ασήκωτο για μένα.
Έχανα τα χέρια μου συνήθως μέσα στο πρώτο 20λεπτο, την ψυχολογία μου κανα τέταρτο πιο μετά και την ψυχραιμία μου μέχρι το τέλος του αγώνα...
(θα μπορούσε να αποτελεί χορογραφία μπαλέτου για τον Σφακιανάκη)
Και το ανέκδοτο...
Έχοντας καταρρίψει κάθε ρεκόρ πτώσης σε αγώνες, βρέθηκα να παίρνω εκκίνηση σε αγώνα Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Εντούρο, στην Θήβα...
Δεν έφταιγα κύριε Δικαστά. Εγώ είχα πάει να δω τον αγώνα, και είχα πάρει ΚΤΜ και στολή μαζί, για να μπω να κάνω μόνο ένα τμήμα της διαδρομής, σαν βόλτα! Να δω λίγο... Πλην όμως, με έπεισαν οτι θα ήταν καλύτερο να έμπαινα στην διαδρομή ως συμμετέχουσα στον αγώνα, και έτσι θα στήριζα και την γυναικεία κατηγορία. Έχετε αντιληφθεί όλοι περί τίνος χαζοχαρούμενου πλάσματος πρόκειται, όταν με περιγράφω. Ωραία λοιπόν, ναι να πάρω μέρος!
Πού πας ρε Καραμήτρο ?????????????????????
Ιδού μια ανέμελη για την επικείμενη καταστροφή εκκίνηση...
Πήρα την εκκίνηση, πήγα, πήγα, πήγα, έφτασα σ'ενα ρέμα ήταν, ποτάμι ήταν, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Εκεί, πήγα, αλλά ως ένα σημείο. Από κάποια στιγμή και μετά, με πήγαιναν. Δεν μπορούσα ούτε την παλάμη μου να κλείσω και να πιάσω τα γκριπς από την κούραση των χεριών. Και ήταν να με πιάνουν τα κλάμματα, γιατί ενώ ΔΕΝ ήμουν κουρασμένη, ούτε πόδια, ούτε ανάσα, ούτε τίποτα, απλώς δεν είχα χέρια να κρατήσω ούτε ένα ποτήρι νερό...Φυσικό και λογικό να μαζέψω Ν τούμπες και μια ψιλοδιάσειση .
Πίσω λοιπόν, στην εκκίνηση, ουρά στα σκέλια, αυτιά στο πάτωμα κλπ κλπ κλπ - για άλλη μια φορά. Μου έδωσαν και κύπελλο. Για την συμμετοχή. Σαν να λέμε, μην στεναχωριέσαι... Το έχω κρατήσει στο δωμάτιό μου, ως το κύπελλο της ντροπής. Να μου θυμίζει οτι κάποια στιγμή, οφείλω να μπορώ να τερματίσω έναν γαμοαγώνα εντούρο...
