Goodbye my love / BETA boys

Την Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013, η Αθηνά είχε παραλάβει το ΚΤΜ της από τον Χάρη, μετά από ένα 6μηνο που το είχε μέσα για ολική... εγχείριση και είπαμε να το γιορτάσουμε με ταπεινή έξοδο στα πιστάκια Παπάγου και φυσικά, χαζοκοριστοφωτογραφίσεις!

Αθηνά, ευτυχισμένη που το κατσίκι της είναι και πάλι στα χέρια της, έτοιμο για βόλτες!

Έτερη υπερήφανη μάνα για το ακρίδι της, επίσης έτοιμο για χαζοπαίχνιδα στο χώμα!

-Άντε δεν πάμε να καβαλήσουμε?
- Πάμε...

Και όντως, τα βγάλαμε, περάσαμε ωραία, κάναμε τις βόλτες μας, εγώ σχεδόν έμεινα από βενζίνη, η Αθηνά σχεδόν έμεινε από χαρά, και οι δυο μαζί μείναμε από ήλιο μιας και είχε πάρει να βραδιάζει, οπότε τα μαζέψαμε για να επιστρέψουμε. 

Φτάνοντας στο σπίτι, πάρκαρα το ακριδάκι μου στην θέση του, το κλείδωσα, του χάιδεψα την σελίτσα του και του υποσχέθηκα μπανάκι την επόμενη φορά, με καινούργιο σφουγγάρι που είχα πάρει και καινούργια καθαριστικά. Το σκέπασα με την κουκούλα του και έφυγα.

Και αυτή ήταν και η τελευταία φορά που το είδα, καθώς στο διάστημα που έλειπα, μεταξύ 11 και 20 Νοεμβρίου, κάποιοι μαλάκες μπήκαν και μου το σήκωσαν μαζί με την κουλούρα και προφανώς τα κωλόζωα - που κακό ψόφο να έχουν (και λίγα λέω), ξήλωσαν την δίχρονη ομορφιά μου για ανταλλακτικά.

Το καλύτερο μηχανάκι... Μέχρι και το ντεπόζιτο ήταν βολικότερο από τα πιο καινούργια, καθότι πιο στενό. Το είχα αγαπήσει, τα έκανε σχεδόν όλα μόνο του και όπου κώλωνα εγώ, με πέρναγε αυτό.
 Μου λείπει :(

Την ημέρα που το ανακάλυψα, είχα κανονίσει με τον Σταύρο να βγούμε στα πιστάκια Χαϊδαρίου. 

Δεν μπορώ να περιγράψω το σκηνικό της ανακάλυψης της κλοπής και όλα τα συναισθήματα, φαντάζομαι όσοι έχουν περάσει από κάτι τέτοιο, τα ίδια νοιώθουν, και όσοι δεν το έχουν περάσει, δεν μπορούν να καταλάβουν. 

Μέσα σε όλα όσα σκεφτόμουν, συνειδητοποιούσα οτι πλέον είμαι χωρίς μηχανή, και μιας και με τους μισθούς και τις πληρωμές δεν είναι να είναι κανείς σίγουρος αυτές τις μέρες, δεν ήξερα αν θα μπορούσα να ξαναμαζέψω λεφτά για άλλη μηχανή. Που σημαίνει, οτι μπορεί να μην ξανακαβάλγα μηχανή - τέλος το βουνό για εμένα...

Με αυτό κατα νου, είπα στον Σταύρο, οτι δεν με νοιάζει, είχαμε κανονίσει πιστάκια Χαϊδαρίου - πιστάκια Χαϊδαρίου θα πηγαίναμε! Με πήρε από το Τμήμα στο σπίτι, πήρα τα πράγματα και όντως, μετά από μια ώρα, ήμασταν στα πιστάκια και έβλεπα το ΒΕΤΑ του να βολτάρει, μαζί με το ΚΤΜ ενός άλλου παιδιού.
Απ'ότι κατάλαβα, είχε καιρό να βγει, και η χαρά του δεν κρυβόταν, καθώς έπαιζε γύρο με τον γύρο με την Ιταλίδα του.
Στάσεις για ανάσες, και συνέχιζε.

Μετά από λίγο, ήρθε και ο Ηλίας, με πολιτικότατο μηχανάκι, για παρέα, τσάι και συμπάθεια όπως λένε - και για να κοουτσάρει τον φίλο του :)

Κυριλής - Κοστάκος.
Κάτι σοβαρό του εξηγούσε που δεν πρόλαβα να ακούσω...

...το οποίο τελείωνε με κινητική αναπαράσταση

Προσπάθησα ανεπιτυχώς να τον τραβήξω μερικές φωτογραφίες, αλλά αν κάποιοι κοιτάνε να πηγαίνουν τάπα αντί να ποζάρουν ωραία στον φακό, ε δεν φταίει μετά ο φακός... Αλλά είχε ωραίο στυλάκι, αυτό μπορώ να το πω και χωρίς φωτογραφία...

Τουλάχιστον έβγαλα μια καλλιτεχνικορομαντικοφυσιολατρική...

Κάποια στιγμή ο Σταύρος μου πρότεινε να πάρω το ΒΕΤΑ του. Με κάθε επιφύλαξη και οι δυο μας, έχοντας κατα νου οτι θα ήταν μεγάλη γκαντεμιά αν κατάφερνα να χτυπήσω, την ίδια μέρα που έμαθα οτι μου έφαγαν την μηχανή, ανέβηκα στο κτηνάκι του. 

Εντάξει, τα λόγια είναι περιττά. Από το πουπουλένιο ακριδάκι μου, στον ταύρο. Νομίζω την πάλευα σχετικά αξιοπρεπώς, πηγαίνοντας πάνω κάτω, μέχρι που διέκρινα ένα βλέμμα απόγνωσης / απελπισίας /τι διάολο κάνεις? από τον Ηλία. 

Ο οποίος, για άλλη μια φορά, έκατσε πολύ υπομονετικά να μου εξηγήσει τι λάθη κάνω, πώς να τα λύσω, και με έβαλε να κάνω μικρές προοδευτικές ασκήσεις, ώστε να ξεπεράσω κάποια θεματάκια που είχα.
Οκ, μερικά πράγματα, θα αργήσω να τα διορθώσω, όπως πχ την άκαμπτη μέση μου, αλλά λίγο λίγο, το βελτίωνα.

Θέλω να ανοίξεις το γκάζι και όταν φτάσεις σε εμένα, το κλείνεις και φρενάρεις...

...και μπαίνεις στην στροφή καιπλλλπλπλπλππλππλ.... -κάπου τον έχανα...

- Κατάλαβες?
-Ναι!

Το θέμα είναι οτι από αντίληψη και κατανόηση πάω καλά, από ΕΚΤΕΛΕΣΗ πάσχω. Ειδικά με το 4χρονο του Σταύρου, που με το που έκοβα το γκάζι, έκοβε κι αυτό, αντίθετα με το ακρίδι που είχα συνηθίσει να φρενάρω με χέρια, πόδι (εχεμ), ψυχή και σώμα. Οπότε, φρενάριζα πολύ πιο πριν από το σημείο που θα είχε νόημα.

Αλλά ο Ηλίας ήταν πολύ υπομονετικός, και περίμενε κάθε φορά να με διορθώσει. Και ξανά και ξανά και ξανά. Μέχρι να το κάνω σωστά και να καταλάβω και η ίδια πότε και γιατί ήταν σωστά και ποια ήταν η αίσθηση της σωστής εκτέλεσης στο χέρι και το σώμα μου. 

Σαν δάσκαλος/προπονητής, προσωπικά πιστεύω πως είναι φανταστικός και το έχει 100%. Ίσως να βοηθάει το γεγονός οτι έχει χρόνια πρωταθλητισμού στην πλάτη του, με ασκήσεις συγκεκριμένες και προοδευτικές, καθώς επίσης και το γεγονός οτι έχει το προσόν της μεταδοτικότητας. Και ο νούμερο 1 να είσαι, αν δεν μπορείς να μεταδόσεις, τέλος.

Τρεις φορές έχει ασχοληθεί να μου δείξει 5 πράγματα, βασικά μεν, σημαντικά δε, και τις τρεις φορές, θυμάμαι επι λέξη τι είπε, τι έδειξε και τι εξήγησε.

"Άνοιξε το γκάζι !!!"

"Κλείσ'το, φρένα, κάτσε πίσω"

Κατά την διάρκεια των ασκήσεων, ο Σταύρος κοίταζε με καμάρι το ΒΕΤΑ του, γέλαγε με τα κόκκινα μούτρα μου, και ανησυχούσε μην του βράσω την Ιταλίδα του. Όσο έκανα διάλειμμα να ξεκουραστώ, την έπαιρνε να την "δροσίσει" και να την χαρεί, υπό το άγρυπνο και αυστηρό βλέμμα του Ηλία. Εντάξει, όχι ακριβώς αυστηρό, αλλά σίγουρα απαιτητικό. 

Στο τέλος της ημέρας και μετά από ΔΥΟ γενναίες μακαρονάδες απολύτως ιταλικές, γύρισα σπίτι μου. 

Όλη η χαρά που είχα από το μεσημέρι και έπειτα, εξατμίστηκε μόλις είδα την άδεια θέση του ΚΤΜ στο πάρκινγκ. Βούρκωσα και ένοιωσα πάλι την καρδιά μου να χτυπάει τόσο που να πονάει. 

Εντάξει, αυτή τη φορά αυτοσυγκρατήθηκα επαρκώς και δεν άρχισα κλάματα και άλλα τέτοια, αλλά μέχρι και τώρα που γράφω - 1 μήνα μετά, βουρκώνω και που το σκέφτομαι. 

Το αγαπούσα τόσο πολύ αυτό το μηχανάκι...

Η αλήθεια να λέγεται όμως. Τα BETA boys έκαναν την καλύτερη δουλειά εκείνη την μέρα, με παρηγόρησαν με τον καλύτερο τρόπο και με έκαναν να ξεχαστώ έστω και για ένα μεσημεροαπόγευμα. 

Μπορεί να μην ξαναποκτήσω μηχανή, έτσι όπως είναι η οικονομία. Ελπίζω να τα καταφέρω. Μπορεί να μην ξανακαβαλήσω επίσης. Ελπίζω να διαψευστώ. Ακόμα όμως κι αν δεν ξανακαβαλήσω, ξέρω οτι η τελευταία μου ανάμνηση από οδήγηση μηχανής, θα είναι αυτή με καλούς φίλους, σε ένα πανέμορφο μέρος, με μια δυνατή και όμορφη μηχανή, και ασκήσεις που κρατάγαν το μυαλό μου να σκέφτεται συνέχεια.

BETA boys σας ευχαριστώ πολύ :)

Ευρωπαϊκό Κυριακάτικο απόγευμα...

Από τα πρώτα πράγματα που μου είπε ο Άγγελος, όταν βρεθήκαμε στα πιστάκια, είναι πως, από την ημέρα που με γνώρισε, λειτουργώ με χαλασμένο θερμοστάτη.

Ανήσυχη, κοίταξα το ΚΤΜ. Μου διευκρίνισε, οτι εγώ και όχι το μηχανάκι μου, έχω χαλασμένο θερμοστάτη. Αχεμ. Μάλιστα. Σπόντα για την μεσημεριανή μάζωξη στο βουνό - εμ 15.30 με όσους βαθμούς και ζέστη, είναι όντως λίγο τραβηγμένο, αλλά ας όψεται η υποχρέωση ως κοινό - κερκίδα στο αδελφάκι μου, που είχε παράσταση εκείνο το βράδυ και έπρεπε να επιστρέψω εγκαίρως σπίτι.

Παρά την όποια ζέστη, που τέλος πάντων νομίζω της έχουμε δώσει πολύ αξία, στην Ελλάδα ζούμε, τι διάολο, τον μισό χρόνο ζέστη κάνει, ακόμα να το πάρουμε απόφαση? Τι έλεγα? Α ναι, παρά την ζέστη λοιπόν, νομίζω περάσαμε όλοι πολύ ωραία. 

Και όταν λέω όλοι, εννοώ όοοοοοοοοοοολοι...

Και ο Άγγελος, που μπορεί να ξέμεινε νωρίς από ανάσες, αλλά το πέταλο το ανέβηκε

και ο Νικολάκιςς που του έγινε μια μίνι ξενάγηση στα πιστάκια Παπάγου για το ξεμούδιασμά του

και ο Ηλίας που άνοιξε την σεζόν του - επιτέλους, έχοντας υπερφουλάρει το GG του

και φυσικά κι εγώ, που όχι μόνο έλιωσα στο πάνω κάτω, αλλά κάναμε και μια ανταλλαγή με τον Νικολάκη, και είδα πώς είναι ένα 250 2Τ TM από πρώτο χέρι !!! Ομολογώ, οτι ήταν ΠΟΛΥ ωραίο!

βρε Νικολάκη, πώς το έκανες αυτό? Αντί για φωτογραφία, κοτζάμ gif έφτιαξες!

Δεν ξέρω βέβαια αν συγκινήθηκε εξ ίσου και ο Νικολάκης με το ακρίδι μου, 

ο Ραφαήλ πάντως, αφού δεν έσπασε κανένα πόδι, μια με το DR-Ζ του Άγγελου και μια με το δικό μου, πάλι καλά να λέμε.

Και το καλύτερο...................... το ισοτονικό στο περίπτερο, με το ανάλογο τσατ, κουβεντούλα, μπισκοτάκια και άλλα τέτοια.

Μια χαρά... !

Υμητάνιακς...

Για πολλούς, ο Υμηττός είναι το ψωμοτύρι τους. Ξέρουν απ'έξω κάθε του μονοπάτι, πέτρα, βραχάκι, ανηφόρα και κατηφόρα. Εγώ ανήκω στους άλλους - αυτούς που ακόμα χάνονται εκεί πάνω - και που ανα περιόδους ευχαριστούν τον Κύριο που καταφέρνουν να γυρίσουν σπίτι τους χωρίς σπασμένα κόκαλα και μηχανάκια.

Το Σάββατο βρεθήκαμε με τον Γιάννη στα πιστάκια Παπάγου. Από τις πρώτες δηλώσεις του, "έχω να το βάλω μπροστά από τον Ωρωπό" και "πάω λίγο πέταλο να ξεδώσω"και σε συνδυασμό με μια έκφραση "φέρτε μου να φάω κάθε πέτρα και ραχούλα" ήταν εξ' αρχής ξεκάθαρες οι άγριες προθέσεις του.

Κάναμε μερικούς γύρους στα πιστάκια, ζεσταθήκαμε, κάναμε διάλειμμα, πήραμε τις ανάσες και ακούστηκε κάτι σαν "μονοπάτι και μετά Καλοπούλα". Τι ήθελε και το πε? Το μόνο που σκεφτόμουν, ήταν ένας καφές - που σημειωτέον, δεν είχα πιει το πρωί. Συνεχίσαμε λίγο στα πιστάκια, και το βουνό μάζευε σύννεφα και σαν να δρόσιζε σιγά σιγά. Η ιδέα του καφέ, στο επόμενο διάλειμμα είχε ήδη αντικατασταθεί με την ιδέα μιας ζεστής σοκολάτας!

Αλλά όπως πολύ σωστά το έθεσε ο Γιάννης "ε και πώς θα πάμε Καλοπούλα? Από δρόμο???". Ε ναι. Έπρεπε να διαλέξουμε μονοπάτι. 

Στα πιστάκια, εκτός από εμάς τους δύο, ήταν και η Χριστίνα με το Honda της, όπου αφού έκανε αρκετή εξάσκηση στο (όχι) μαλακό και αφράτο χώμα του Υμηττού, δώσαμε ραντεβού στην Καλοπούλα. Είπαμε, στην άσφαλτο, στρίβεις αριστερά και μετά όλο δεξιά. Στην εύλογη ερώτησή της, σε πόση ώρα να μας περιμένει, ένας υπερσίγουρος και κουλ Γιάννης απάντησε "ε σε κανα τέταρτο".

Κάπου εκεί, έκανα μια μικρή παρέμβαση, καθώς η κότα μέσα μου ήταν βεβαία πως δεν θα ήμασταν από μονοπάτι στην Καλοπούλα σε ένα τέταρτο. Με το μπαρδόν δηλάδης, αλλά είχα να μπω σε μονοπάτι από δεν ξέρω κι εγώ πότε. Τον Μάιο ίσως? Οκ, θα φτάναμε, αλλά σίγουρα όχι σε τέταρτο...

Έγινε η σχετική συνεννόηση - τύπου, καλά, φτάσε, πάρε καφέ και θα ρθούμε κάποια στιγμή - όσο γίνεται πιο γρήγορα.

Και ξεκινήσαμε, με τον Γιάννη αρχηγό. Να πω εδώ οτι σαν οδηγοί, συνειδητοποίησα πως είμαστε εντελώς διαφορετικοί. Εκεί που εγώ θα κοιτάξω να πάω από το πιο βατό πάτημα, το πιο ομαλό κατέβασμα, θα τσεκάρω αν όντως αυτή είναι η σωστή στροφή κλπ - ο,τι κάνει δηλαδή κάθε συντηρητικός οδηγός, που φυλάει τα ρούχα του για να έχει τα μισά (και τα κόκαλά του), ο Γιάννης κοίταζε απλά ποια διαδρομή είναι αυτή που θα τον πάει πιο γρήγορα μπροστά. Ολίγον έως πολύ δηλαδή, επιθετική οδήγηση. Μάιστα. Ντάξει το ακρίδι μου ακολουθούσε φιλότιμα την αρκούδα του. Και όπου ξεμακραίναμε πολύ, μας περίμενε.

Το θέμα είναι, τα μονοπάτια... Αρχικά, μπήκαμε σωστά από το λούκι πάνω από την Κατεχάκη. 

Ανεβήκαμε την γαμωσταύρια ανηφόρα - όπου προσωπικά έδινα την μάχη να κρατηθώ έξω από το λούκι, η αρκούδα του Γιάννη νομίζω απλώς ξεμπάζωνε στο πέρασμά της και στρίψαμε δεξιά στον χωματόδρομο. 

Ως γνωστόν - για όσους έχουν περιηγηθεί στα μέρη αυτά, κάποια στιγμή κάνουμε δεξιά, ανάμεσα στο άνοιγμα που κάνουν κάτι κυπαρίσσια. Μπαίνει στο άνοιγμα ο Γιάννης - τόσο σύντομα βρίσκουμε το άνοιγμα? αναρωτήθηκα πριν τον ακολουθήσω. 

Από εκεί κι έπειτα, οι σκέψεις που εναλλάσσονταν στο μυαλό μου με τα επίπεδα αγωνίας να ανεβαίνουν βαθμιαία. 

Το μονοπάτι όπως θυμόμουν, ήταν κατηφορικό. Από εκεί και πέρα, τίποτα σχεδόν δεν ήταν όπως το θυμόμουν. Ναι, ήταν και στενό. Ναι είχε και φυτευτές πέτρες και βράχια. Και τέλος οι ομοιότητες. 

Ήταν τόσο πιο πυκνά φυτεμένο με κωλόβραχα, και με τόσες στροφές και σκαλιά που ειλικρινά, από ένα σημείο κι έπειτα, έπαψα να αναρωτιέμαι αν όντως έχω τόσο καιρό να μπω σε μονοπάτι που έχω σκουριάζει και αμπαλέψει οδηγικά και έχω ξεχάσει το μονοπάτι, και άρχισα να σκέφτομαι αν θα πάω σπίτι μου με όλα μου τα κόκαλα ΚΑΙ το μηχανάκι ακέραιο. Σοβαρά τώρα, το σκέφτηκα 1-2 φορές οτι ουφ-την-γλίτωσα. 

Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω πως απ'ένα σημείο κι έπειτα, εγκατέλειψα το φρένο μου και πήγαινα με όποια ροή έβγαζε το μηχανάκι μου αναπηδώντας στα βράχια. Δεν ήταν κι άσχημα. Κι επίσης, καθώς ήμουν όρθια, την ψιλοπάλευα στην ισορροπία. 

Στο τέλος αυτού του τρομακτικού πράγματος, βρήκα τον Γιάννη κι έχασα τα χέρια μου. 

"Εμμμμμμμμμμ... να πάμε μήπως για καφέ από χωματόδρομο?" είπα διστακτικά. Εντάξει, είχε πόσο καιρό να βγει, και θα τον καταλάβαινα αν ήθελε να συνεχίσουμε μονοπάτι. 

"Ρε, έχασα το μονοπάτι και μπήκαμε σε άλλο, δεν είχα ξαναμπεί σ'αυτό, με κούρασε λίγο" μου απάντησε. 

Χμ. Πρώτον ΓΙΙΙΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ, αυτό σήμαινε μάλλον χωματόδρομο προς Καλοπούλα. Δεύτερον - ΚΑΛΑ ΠΛΑΚΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ*, μπήκαμε στην κόλαση του βράχου κατά λάθος? 

*επιρροές από τα βόρεια, τι να γίνει όταν συγκατοικείς τα παθαίνεις αυτά...

Βέβαια, συνειδητοποιώ οτι, α. ο Γιάννης παραμένει κουλ στο οτι κάναμε το κωλόπραγμα αντί του μονοπατιού, β. οτι τελικά θα πάμε από ίσιωμα από κει και πέρα, γ. οτι παρά την υστερία μου, το έβγαλα με μηδενικές απώλειες αυτό το πράγμα. Ψέμματα. Έχασα ένα πιαστράκι μπότας. Νταξ, ζούμε και άνευ αυτού...

Παίρνοντας άλλο ένα όχι σωστό μονοπάτι, έχουμε τις εξής δύο οψιόνζ. Ή περνάμε τα μηχανάκια αγκαλιά πάνω από μια μπαριέρα, ή πάμε λίγο από γύρο, και κατεβαίνουμε ένα ανάχωμα. Μαλακοδώς, η ιδέα για το ανάχωμα ήταν δική μου, αλλά την εκτέλεσε πρώτος και με περίσσια χάρη, ο Γιάννης. Εγώ, τα γνωστά. Είδα το ύψος, μ'έπιασε η κρίση μου, κατέβηκα την μισή πάνω στο μηχανάκι και την άλλη μισή από δίπλα. 

Απόρησε ο άνθρωπος - καλά, τι σ'έπιασε εκεί? 

Τι να εξηγώ τώρα...............

Με τα πολλά, φτάνουμε όντως στην Καλοπούλα, όπου ο καφές της Χριστίνας είχε αρχίσει να κρυώνει. 

Τι καφές και τι σοκολάτα. Πήρα ένα ισοτονικό και ούτε κατάλαβα πότε το ήπια.

Στο τέλος της ημέρας, ένοιωθα σαν να με είχαν δείρει... Αλλά όσο το σκεφτόμουν - και κάτι μου λέει οτι και ο Γιάννης το ίδιο θα σκέφτηκε, καθώς και διάφοροι άλλοι της παρέας Υμητάνιακς, δεν ήταν και άσχημο μονοπάτι να το ξαναδοκιμάζαμε - απλώς αυτή τη φορά, γνωρίζοντας τι μας περιμένει. 

Και επίσης, η κατηφόρα στο τέλος είναι φανταστικό σημείο για μένα, την κατηφοροφοβική, για εξάσκηση και καταπολέμηση του κολλήματός μου. 

Άντε, άνοιξε πλέον και επίσημα η σαιζόν με μίνι νέα μονοπατάδα :)

Τελικός Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Εντούρο 2013 - Saint Flour, France

Τα κορίτσια στην ανηφόρα

1. Jane DANIELS (GB – Husaberg) 

2. Laïa SANZ (E – Honda)

3. Juliette BERREZ (F – Yam)

WEC 1: Laia SANZ

ENDURO KARIDI TV - interview with POLYTIMI KIRIAKOPOULOU

Dat smile and dat attitude :)

Ζητείται: κοπέλα για παρέα σε βουνίσιες εξορμήσεις enduro

Το έχω πλέον εμπεδώσει, οτι όντως, στο βουνό δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο το φύλο, αν θέλεις να κάνεις ή μάθεις κάτι και να περάσεις καλά.

Εξ ίσου καλή παρέα με τις γυναίκες είναι και οι άντρες, όταν ξέρουν να φερθούν σαν φίλοι και όχι σαν γαμπροί. Μπορώ να πω οτι το γέλιο που έχω κάνει με φίλους στο βουνό, είναι από τα καλύτερα γέλια. 

Αλλά όπως και να το κάνω, αλλιώς είναι η γυναικεία παρέα. Όπως στην ιππασία είμαστε παρεάκι τρεις κοπέλες και κάνουμε μαζί τις δουλειές, τις αγγαρίες, τις προπονήσεις και τους αγώνες, έτσι θα ήθελα και μια παρέα για το εντούρο...

Να κανονίζουμε τις βόλτες και τις προπονήσεις μας, να βλέπουμε μαζί κανέναν αγώνα, να πέφτει το αντίστοιχο γκόσσιπ, να χαζεύουμε στολές και μηχανάκια...

Να βγαίνουμε μαζί στο βουνό, να μπουγαδιάζουμε τα κατσίκια μας παρέα, να κανονίζουμε και καμιά μοτο-εκδρομή για οδήγηση εκτός του Αττικού ουρανού. Ακόμα ακόμα, να κανονίζαμε κανένα ταξίδι στην Γαλλία να βλέπαμε μαζί αγώνα Super Enduro, τρώγοντας τις γνωστές γαλλικές κρέπες, και παίρνοντας αυτόγραφα από Γαλλίδες, Αγγλίδες και Πορτογαλλέζες "πιλότους". Πιθανόν δε, να έπεφτε και κανα σπρωξίδι για να βγούμε μαζί τους φωτογραφίες!

Ή θα μπορούσαμε να κανονίζαμε από κοινού προπονήσεις ποδηλάτου, ή κολύμπι ή όποιο άλλο σπορ τέλος πάντων θα μπορούσε να δουλεύει συμπληρωματικά. Και μετά, θα μπορούσαμε να τρέχαμε μαζί σε κάποιον αγώνα, να έχει η μία να παρακινεί και να ανταγωνίζεται την άλλη, να χαιρόμαστε μαζί στον τερματισμό, να ξενερώνουν μέχρι και τα μουστάκια μας από αναποδιές ε και γενικά, να γινόμαστε ομάδα.

Έχω δε ένα σωρό φίλες στο ρημαδοFB όπου τα κάνουν όλα αυτά, ακριβώς ή περίπου όπως τα περιγράφω. Απλώς είναι εκτός συνόρων.

Και για να καταλάβετε τι εννοώ...

Kristina Lehmann 

Nicky Rische - φίλη της Kristina, πάνε μαζί σε βουνό και προπονήσεις

Heike Petrick & Nici Troger σε αγώνα

 και τελειώνοντας με τις Γερμανίδες...

 Heike petrick  Sabrina Kauke και Nina Oppenländer, τερματίζοντας στο ISDE 2013

Και λίγο παραδίπλα οι Γαλλίδες...

Παρεάκι στις προπονήσεις

Juliette Berrez, Geraldine Fournel, Marion Gimbert, εκδρομή στην θάλασσα

Juliette Berrez, Geraldine Fournel και άλλη μια, σε βαν κατά την διάρκεια προπόνησης.
Ζηλεύω :(

Παρεάκι στους αγώνες

Caro Duchene, Blandine Dufrene

Marion Gimbert, Juliette Berrez

Και στον αγώνα, σκυλιά!

Juliette Berrez

Οπότε φαντάζομαι οτι η Μικρή μου Αγγελία θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι:

"Ζητείται κοπέλα, άνω των 18 ετών, κάτοχος μηχανής endurο, κάτοικος Αττικής, αξιόπιστη και με διάθεση για συνοδήγηση με άλλη κοπέλα, χωμάτινες βόλτες και προπονήσεις, αγώνες προαιρετικά".

Άρνηση 2...

Θέλοντας να ξεπεράσω την όποια ψυχολογική μαλακία με είχε πιάσει την περασμένη Κυριακή, αποφάσισα να ξανακαβαλήσω μεσοβδόμαδα, το απόγευμα την Τετάρτης.

Η αλήθεια είναι πως για Ιούλιο μήνα, έχουμε φανταστικές μέρες... Βραδιάζει αργά, δεν κάνει αφόρητη ζέστη και από τις 18.00 και μετά, στο βουνό, πιάνει να δροσίζει κιόλας!

Για αρχή, να πω οτι με έπιασε η ίδια μαλακία. Υπόταση, τάση για εμετό, αδυναμία... δικαιολογίες τύπου "αααααααα έχει Παρα 5, να κάτσω να δω λίγο", ρίγος, κρυάδες και άλλα τέτοια ωραία.

Για άλλη μια φορά, ζόρισα εαυτόν, ντύθηκα, το έβγαλα, καβάλησα και πήγα 5 μέτρα.

Μετά σταμάτησα γιατί τέλος πάντων και αυτό το μπουζί μια φορά στο 3μηνο θέλει μια αλλαγή...

Προς μεγάλη μου έκπληξη, ούτε ξενέρωσα, ούτε αγχώθηκα, ούτε τίποτα. Πήγα, βρήκα μπουζί, μπουζόκλειδο (μα τα βρήκα και τα 2 ?!?!?!) άλλαξα, ξανάβαλα κράνος, καβάλησα, έφυγα!

Φτάνοντας στα πιστάκια, είδα οτι για άλλη μια φορά ήμασταν εγώ και οι σκύλοι. Μεχχχ δεν πειράζει. 

Έκανα το ζεσταματάκι μου, έκανα διάλειμμα, ξαναμπήκα, ξαναβγήκα, ξαναμπήκα. Την 3η φορά ομολογώ οτι χάζευα λίγο και παραλίγο να φάω 2 φορές τούμπα, πλην όμως, την γλίτωσα.

Ενθουσιάστηκα επίσης, που είδα οτι με τον τρόπο που πειραματίζομαι να οδηγώ, φρενάρω πολύ λιγότερο και πατάει κάτω το ΚΤΜ πολύ καλύτερα - συν του ότι έχω μια αμυδρά εντύπωση οτι όντως πάω λίγο πιο γρήγορα. Καλά, έχω άλλα θέματα να λύσω που είναι πιο σημαντικά, αλλά μιας και ως γνωστόν πάω σαν την κλώσσα, δεν κάνει κακό να προσπαθώ να ανοίγω λίγο το γκαζάκι μου...

Κάποια στιγμή ψιλοβαρέθηκα και πήγα από δίπλα στο ΜΧ κομμάτι. Εκεί είχαν μαζευτεί κάτι πιτσιρίκια με ποδήλατα και ευτυχώς πρόλαβα να φρενάρω γιατί παραλίγο να αντάλλασσα οδοντοστοιχία με ένα από αυτά - βλέπε πάμε κόντρα στην φορά ο ένας του άλλου και θα τα πούμε στην στροφή...

Κάποια στιγμή, πέρασε και ο Ηλίας, ο οποίος όπως δήλωσε - είδε σκόνη και μπήκε να δει. Α ρε σύνδρομο στέρησης που μας πιάνει τα καλοκαίρια... Τον βλέπω σε λίγες μέρες να γυρίζει στα πιστάκια - αν κρατήσει ο καιρός!

Με έβγαλε και φωτογραφία στο γνωστό αλματάκι. Μα τι πλάκα που έχει... Πάμε, παίρνουμε όσο μπορούμε φόρα από την στροφή να το πηδήξουμε, όσο είμαστε στον αέρα νομίζουμε οτι κάνουμε κανα τρελό άλμα, και μετά βλέπουμε τις φωτογραφίες, να πηδάμε εφημερίδες, περιοδικά, φυλλάδες, μενού εστιατορίων και άλλα τέτοια δυσθεώρητα ύψη...

Στα τελειώματα της ημέρας και αφού είχε πιάσει λίγη ψύχρα και η βενζίνη όλο και λιγόστευε στην ρεζέρβα, μάζεψα το ακρίδι μου και το γύρισα στην φωλιά του, χαρούμενη και κομμάτια. 

Ε είμαι και λίγο ντεφορμέ με αποχή 2 μηνών και βάλε από οποιαδήποτε γυμναστική...

Θέλω να ελπίζω οτι τα ερχόμενα Σαββατοκύριακα αλλά και Τετάρτες, θα ξεπερνάω κάθε φορά και πιο γρήγορα αυτό το πράγμα και θα βελτιώνομαι και από λίγο κάθε μέρα. Θα πρέπει να εξετάσω και το ενδεχόμενο να μάθω επιτέλους να κατεβαίνω ελεγχόμενα μια κατηφόρα...

Το βραδάκι, προς επιβράβευση του εαυτού μου, μοιράστηκα με το αδελφάκι μου μια πίτσα Dominos και αφού κουκουλώθηκα καλά καλά, κοιμήθηκα. Αυτό πάλι? Ιούλιο μήνα και να κρυώνω τα βράδια? Πάει, γίναμε και πολύ Ευρωπαίοι τελικά...

Άρνηση

Σήμερα το πρωί, είχα κανονίσει με τον Σταύρο να πηγαίναμε για πρωινή βόλτα στην Βαρυμπόμπη. Είχα χαρεί πολύ, γιατί από καιρό ήθελα να καβαλήσω και η Βαρυμπόμπη είναι όλο δέντρα και σκιά, οπότε θα αργούσαμε αρκετά να βράσουμε μέσα στα κράνη μας.

Ξυπνητήρι 6.40 για να είμαι στον Σταύρο στις 8.00. Όλα υπολογισμένα, είχα βρει τις μπότες και την στολή από την τελευταία κρυψώνα που τα είχε "τακτοποιήσει" η φοβερή μανούλα μου.

Το μόνο που δεν είχα υπολογίσει, ήταν η άρνηση.

Ξύπνησα το πρωί και με τα που σκέφτηκα να ντυθώ, ένοιωσα να μου πέφτει η πίεση. Ένοιωσα αδυναμία, ίλιγγο, κρυάδες. Ώπα, κάτσε λίγο να συνέλθεις, μου πρότεινα. Όσες φορές προσπάθησα να σηκωθώ από το κρεβάτι, πόναγε όλο μου το σώμα, όπως πονάει κανείς μετά από μια σοβαρή κατανάλωση αλκοόλ και χανγκόβερ. Και ζάλη. Δεν είχα δύναμη να κουνήσω.

Άρχισα να σκέφτομαι οτι ίσως να μην πάω σήμερα βουνό - εδώ δεν μπορώ να σταθώ, τι, θα σπρώχνω ή σηκώνω το ΚΤΜ? Και μόνο που το σκεφτόμουν, πόναγα παντού και ζαλιζόμουν. Κάπως έτσι, πήρα απόφαση οτι σήμερα δεν καβαλάω. Και πρέπει να στείλω στον Σταύρο οτι εγώ είμαι οφφ.

Με το που το σκέφτηκα, ένοιωσα αμέσως καλύτερα. Τόσο καλύτερα, που σκέφτηκα οτι θα το μετανιώσω αν δεν πάω, και ίσως να προσπαθήσω να σηκωθώ και να ντυθώ. Αμέσως, ξανά χάλια.

Όσες φορές σκεφτόμουν οτι δεν θα καβαλήσω, ηρεμούσε το μυαλό μου, το στομάχι μου και το σώμα μου. Όσες φορές σκεφτόμουν να δοκιμάσω να καβαλήσω, όλο το είναι μου ήταν μια άρνηση. 

Αναγκάστηκα μετά από μισή ώρα, να στείλω στον Σταύρο ένα μήνυμα που επικαλούνταν "χαμηλή πίεση". Εν μέρη, ήταν αλήθεια. Μου έπεφτε και η πίεση όσο σκεφτόμουν να σηκωθώ. 

Και κάπως έτσι, ξανακοιμήθηκα έναν άθλιο ύπνο με εφιάλτες, για να ξυπνήσω πάλι κατά τις 10.00

Σηκώθηκα κάπως μουδιασμένη, παραπάτησα μέχρι την κουζίνα να πιω νερό και να φάω τίποτα, έκανα και κάτι ψιλοδουλειές. Όσο σκεφτόμουν τα πρωινά, στεναχωριόμουν. Τι διάολο ήταν αυτό? Από πού ήρθε και γιατί?

Κυρίως "γιατί". Δεν ξέρω. Δεν κατάλαβα - ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί αντέδρασε τόσο το μυαλό μου.

Κατά το μεσημέρι, αποφάσισα να καβαλήσω, ήθελα δεν ήθελα. Όσο ντυνόμουν, ήταν σαν να με εξανάγκαζα να φορέσω τα πάντα. Με το ζόρι οι επιγονατίδες, με το ζόρι το παντελόνι, με το ζόρι ο θώρακας. Το μυαλό μου προσπαθούσε ταυτόχρονα να μου βρει δικαιολογίες να μην καβαλήσω, "προβάλλοντας" εικόνες από άδεια και βαρετά πιστάκια γεμάτα σκόνη και ήλιο, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούσε να δώσει εντολή "μην σκέφτεσαι τίποτα και ντύσου".

Εν τέλη, ντύθηκα και κατέβηκα να βάλω μπροστά το ακρίδι. Παρατημένο για 2 μήνες, είχε πιάσει ιστό και 2 αράχνες με μεγάλα και λεπτά πόδια βόλταραν σαν μανεκέν. Δεν μπήκα στον κόπο να τις διώξω.

Το έβαλα με λίγη προσπάθεια μπροστά και ξεκίνησα. 

Εντάξει. 

Μέχρι την ώρα που γύρισα, είχα λύσει τα όποια "ψυχολογικά" είχα όταν ξύπνησα. Είχα ευχαριστηθεί οδήγηση, αν και μόνη μου, είχα δοκιμάσει και πειραματιστεί με διάφορες ιδέες, πήγα για έναν ενδιάμεσο καφέ με την ξαδέλφη μου και επέστρεψα να κάνω μερικούς γύρους ακόμα, συν τους γύρους στο ΜΧ κομμάτι, με το αλματάκι που ευτυχώς δεν έχει διαλυθεί ακόμα.

Χάρηκα που μου έφυγε όλος αυτός ο.... πώς να το πω.... ο τρόμος? η άρνηση? ο πανικός? Ο,τι κι αν ήταν αυτό που με έπιασε σήμερα το πρωί, έφυγε μέχρι το απόγευμα που γύρισα το ακρίδι στο σπίτι.

Θέλω να ελπίζω οτι δεν θα το ξαναζήσω αυτό, όχι στις μηχανές, αλλά και σε οτιδήποτε άλλο - και θέλω να ελπίζω πως ο καιρός θα εξακολουθήσει να είναι καλός, μπας και προλάβω να ξανακαβαλήσω - έστω μεσοβδόμαδα :)

2013 up to know...

Η χρονιά που πάτησα Βαρυμπόμπη με το ακριδάκι μου!
Πανέμορφο μέρος, με τα εύκολα και τα δύσκολα σημεία του, με ανηφόρες και κατηφόρες - ειδικά κατηφόρες, για να μπορώ να δειλιάσω και να ξεδειλιάσω μέχρι να χορτάσει το μάτι και το σώμα μου.

Η χρονιά που βρήκα το "ζευγάρι" μου στο βουνό!
Τον Σταύρο. Καλός άνθρωπος, καλή ψυχή, πατάει όπου χρειάζεται και κανα καντήλι, γελάει, ξέρει να περνάει καλά και πάντα με προσέχει. Δυστυχώς, θα περάσει καιρός για να τολμήσω να του πω για βόλτα στο βουνό. Μερικές φορές η ζωή είναι άδικη, απρόβλεπτη και σκληρή.

Η χρονιά που ο Σιαφαρίκας για 3 συνεχόμενους αγώνες από κακή τύχη και συγκυρία, δεν βγήκε 1ος στην Γενική.
Τι σχέση έχει αυτό με μένα? Καμία απολύτως. Απλά είναι ένα γεγονός που από μόνο του είναι εντυπωσιακό. Σημείο αναφοράς θα έλεγα...

Α, μιας και είπα αγώνες...
Η χρονιά που δεν κατάφερα να κάνω ούτε έναν κύκλο σε αγώνα.
Εξαίρετα. Δεν ξέρω τι να πω. Ως τώρα, πήγαινα οδηγικά από το κακό στο χειρότερο, αλλά ΤΕΤΟΙΟ πράγμα, δεν το περίμενα. Οκ, ομολογώ οτι δεν καβαλάω τόσο συστηματικά όσο θα έπρεπε, ούτε τόσο πολύ σε διάρκεια όσο θα έπρεπε, ούτε τόσο τεχνικά. Και επίσης, δεν γυμναζόμουν. Οπότε, καλύτερα να μην γκρινιάζω και να μην αναρωτιέμαι τι μπορεί να φταίει.

Άλλη μια χρονιά, που μάλλον θα πάει οδηγικά χαμένη - ελπίζω να κάνω λάθος, αλλά στην δουλειά έχουν προκύψει τόσο πολλά ταξίδια, που δεν με βλέπω να προλαβαίνω να κάνω κάτι ουσιαστικό.
Κρίμα...

υγ... Η χρονιά που πριν τελειώσει, θέλω να έχω κάνει κάτι της προκοπής...

2ο φιλικό εντούρο, Κονίστρες (14/4/13)

Ή αλλιώς, πώς παραλίγο να πεθάνω από βλακεία...

Στη βόλτα αυτή, δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα να πάω, γιατί οι Κονίστρες για μένα φάνταζαν πολύ μακριά, βαριόμουν να ψάχνομαι μόνη μου για τρέηλερ, μεταφορά, χάρτες και λοιπά διαδικαστικά, και υπελόγιζα για άλλη μια φορά το ΣΚ να βγω στα εξωτικά πιστάκια Παπάγου.

Ακούγοντας όμως τον φίλο Σταύρο να δηλώνει οτι θα πάει, το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα και αποφάσισα πως αυτό που μου λείπει, είναι ακριβώς αυτό που έδινε αυτή η βόλτα: οδήγηση σε νέα χώματα, για αρκετή ώρα, συνεχόμενα. Σούπερ λοιπόν, κανονίστηκαν όλα και χαράματα Κυριακής (5μιση το πρωί - ω θεοί...) ήμουν ξύπνια και στον δρόμο προς Κονίστρες. 

Λεπτομέριες κλπ για όποιον ενδιαφέρεται, μπορεί να διαβάσει εδώ  αν και η αλήθεια είναι πως μέσες άκρες, όλοι οι συμμετέχοντες συμφωνήσαμε πως όσο είχε μονοπάτι, η διαδρομή ήταν μαγευτική, όσο είχε φλαταδούρα, ήταν σκότωμα. Οπότε μην περιμένετε να διαβάσετε κάτι πρωτότυπο...

Αυτό που έκανε αυτή την βόλτα τόσο ξεχωριστή για μένα, ήταν μια τούμπα που έφαγα, που παραλίγο να μου κοστίσει την ζωή. Και επειδή προφανώς την γλίτωσα, μιας και κάθομαι και γράφω τις βλακείες μου τώρα, έχω να δηλώσω πως είναι η 2η φορά που γλιτώνω από πνιγμό. Την πρώτη, ήμουν τελείως μωρό, δεν ήξερα κολύμπι, και είχα κάτσει στον πάτο της θάλασσας, περιμένοντας τον μπαμπάκα μου να με βρει και να με βγάλει. 10 χρόνια από την ζωή του είχε χάσει ο άνθρωπος τότε... Στο θέμα μου όμως.

Ως γνωστόν, οι ρεματιές στον πάτο τους έχουν ρέμα, και το ρέμα κατεβάζει νερό. Και για να μπορείς να περνάς από την μια πλευρά στην άλλη, φτιάχνουν κάτι μικρά τσιμεντένια "γεφυράκια" περάσματα, που το νερό περνάει από κάτω, και εσύ με την μηχανή σου, από πάνω. 

Το πάνω μέρος όμως, είχε πιάσει χοντρή, παχιά, γκρίζα και βαθιά λάσπη, και καθώς το πέρναγα με αρκετά μικρή απ'οτι φαίνεται, ταχύτητα, ο πίσω τροχός μου γλίστρησε, και άρχισε να πέφτει, τραβώντας και εμένα μαζί. 

Για καλή μας (μου και του ακριδιού) τύχη, αντί να σκάσουμε σαν τα καρπούζια κάτω, πέσαμε σε κάτι μαλακά και τεράστια χόρτα ή καλάμια, και από εκεί, φέραμε μια τούμπα, μέχρι να βρεθούμε στον λάκο που είχε δημιουργήσει το τρεχούμενο νερό. Κυριολεκτικά λάκο, 30 πόντους νερό είχε - δεν είχε.
Και έτσι όπως προσγειωνόμασταν, στην μαλακή αγκαλιά των χόρτων, έχοντας γυρίσει μπρούμυτα  πήγα να βάλω κόντρα με τα χέρια για να σηκωθώ. Πλην όμως, η λασπούλα είχε βάθος, και έτσι, απλώς χώθηκαν λίγο πιο κάτω τα χέρια μου, το μούτρο μου άρχισε να μπαίνει στο νερό, και το ΚΤΜ στογγυλοκάθισε στην πλάτη μου, με έναν τροχό στο κράνος, να μου πατάει το κεφάλι μέσα.

Μπορεί όλο αυτό να μην κράτησε πάνω από 30-40 δευτερόλεπτα, η προσπάθειά μου δηλαδή να σηκώσω το κεφάλι έξω από το νερό και πλάι από τον τροχό, μόνο με όση δύναμη είχα στους ραχιαίους - μιας και τα χέρια ήταν καλά πηγμένα στον πάτο.
Αλλά ήταν αρκετό το παγωμένο νερό να ξαφνιάσει το σώμα μου και ο,τι αέρα είχα μέσα μου, παραλίγο να τον χάσω. Τι παραλίγο... μια χαρά άνοιξα το στόμα μου, αέρας βγήκε, νερό μπήκε - τόσο που το άνοιξα και βάτραχος έμπαινε.
Με το που μπήκε νερό μέσα, φρίκαρα. Αυτό ήταν λέω, θα πνιγώ σε μια κουταλιά νερό, και όταν με βρουν, θα έχω σαπίσει από το πολύ νερό. Μου σκάσαν και όλες οι εικόνες απο νεκροτοεμεία του CSI και με πιάνει μια φρίκη, ένας πάνικος, που ακόμα και τώρα, δεν ξέρω πώς, αλλά κατάφερα να ανασηκωθώ, βασιζόμενη στους ραχιαίους μου (σαν φώκια ένα πράγμα?) και με το που βγήκε κεφάλι από το νερό, στιφογύρισα λίγο σαν το σκουλίκι και κατάφερα να ξαπλωθώ ανάσκελα.
Με ένα μαρσπιέ ξαφνικά, χωμένο στην γάμπα μου, έναν τροχό μες τα μούτρα μου, με όλο το γάργαρο νεράκι να περνάει από τον σβέρκο και να φτάνει στις μπότες μου, αλλά με το κεφάλι ΕΞΩ από το νερό!!!

Σιγά σιγά κατάφερα και τραβήχτηκα στο πλάι και ανασηκώθηκα κάπως, αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ. Το ρημάδι το ΚΤΜ με πάταγε καλά κάτω και όποια κίνηση κι αν έκανα, απλά έχωνε το μαρσπιέ πιο κάτω στο κρέας του ποδιού μου.
Όλη αυτή την ώρα, ο Σταύρος με έψαχνε και άρχισα να τον φωνάζω, ελπίζοντας οτι θα ακούσει την φωνή μου, μέσα από το κράνος που φόραγα και μέσα από το κράνος που φόραγε.

Μετά από λίγη ώρα, και αφού καταφέραμε να συνεννοηθούμε για το πού ήμουν - μιας και όσες φορές πέρασε από δίπλα μου δεν με έβλεπε ούτε με άκουγε, ήρθε, και τράβηξε το ακρίδι από πάνω μου.
Ευτυχώς, τα πόδια μου δεν είχαν σπάσει τίποτα, μπορούσα να σταθώ και να βγω από εκεί και μόλις κατάφερε και ο Σταύρος να μου βγάλει την μηχανή, μείναμε να πάρουμε ανάσες και να ηρεμήσουμε...

Όλα καλά λοιπόν, και ήμουν πάρα πολύ τυχερή μες την μικρή αυτή ατυχία μου. Ένα σωρό "αν" θα μπορούσαν να με είχαν σκοτώσει. Πολύ τυχερή... :)

Cat in Trialand

Σάββατο 23 Μαρτίου, και τα σχέδιά μου για βόλτα με το ΚΤΜ ήταν θολά και ασαφή, σαν μυωπία στην ομίχλη.

Αν και έδωσα μέχρι τελευταία στιγμή την μάχη μου για να βρω τρόπο να πάω στο Λουτράκι, στο σεμινάριο enduro από το Chachagias Enduro Team, τελικά, δεν τα κατάφερα. Και οι εναλλακτικές μου, άλλαζαν και ακυρωνόντουσαν ποικιλοτρόπως και διαρκώς. 

Εντάξει, είχα φτάσει βράδυ Σαββάτου και η πεποίθηση πως για άλλη μια φορά θα έβγαινα μόνη μου ως τα πιστάκια, θα γύριζα μόνη μου λίγη ώρα μέχρι να βαρεθώ και μετά θα γύριζα πίσω, έμοιαζε όλο και πιο πιθανή.

Κι όμως, η τύχη τα έφερε κάπως απροσδόκητα, και την Κυριακή το μεσημέρι, μπήκα χωρίς να το περιμένω σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό.

Θυμάστε πώς ήταν η Χώρα των Θαυμάτων για την Αλίκη. Το μόνο πράγμα που παρέμενε σταθερό, ήταν οτι ο ουρανός ήταν επάνω και το έδαφος κάτω. Όλα τα άλλα έμοιαζαν ίδια ή τελείως διαφορετικά, πάντως ήταν εντελώς "ξένα".

Την Κυριακή λοιπόν, ανέβηκα για πρώτη φορά σε trial μηχανάκι. Τι λέγαμε τώρα για την Χώρα των Θαυμάτων? ε, το αυτό και για το μηχανάκι. Αν εξαιρέσουμε την σταθερή θέση "αριστερά συμπλέκτης - δεξιά μπροστινό φρένο/γκάζι", ΟΛΑ τα άλλα ήταν τελείως διαφορετικά.

Δεν θα πω για το προφανές - οτι δεν είχε σέλα.

Με ο,τι αυτό συνεπάγεται σε θέματα ισορροπίας...

Νόμιζα πως θα το καβάλαγα άνετα, δεδομένης της ισορροπίας που έχω από τα άλογα, αλλά ΟΟΟΧΙ. Πρέπει να πάλεψα για πολύ ώρα μέχρι να καταφέρω τον εαυτό μου να μπορεί μερικές φορές να ισορροπεί σωστά. Και αυτό, με ΠΟΛΥ ιδρώτα. Δεν το περίμενα, δεν το είδα να έρχεται, το ομολογώ. Έβλεπα διάφορα παρανοϊκά βίντεο με το τι κάνουν στο trial και αντιλαμβανόμουν το πόσο τεχνικά είναι όσα κάνουν και πόση προσπάθεια και ακρίβεια χρειάζονται, αλλά δεν περίμενα να είναι τόσο απαιτητικό απλά και μόνο το να σταθείς πάνω σε ένα σβηστό μηχανάκι. 

Και αφού τα κατάφερα, και μεσολάβησε μια μικρή εντουροδιαδρομή, προχώρησα στο δεύτερο "μάθημα" της ημέρας. 

Τα enduro οδηγούνται με τα πόδια. Τα trial πάλι, όχι. Οδηγούνται κυρίως με τα χέρια... Και αρκετά διαφορετική στάση πάνω στο μηχανάκι. Η δεύτερη άσκηση λοιπόν, αφού εξασφαλίσαμε οτι δεν θα μου έφευγε από τα χέρια με το γκάζι που έχει, ήταν να κάνω μικρά κυκλάκια.

Εντάξει. Όχι μικρά, ούτε μεγάλα δεν μπορούσα στην αρχή. Μετά από αρκετή ώρα, αναψοκοκκίνισμα  ιδρώτα και λαχάνιασμα, τα κατάφερα! Έκανα κυκλάκια. Όχι πολύ πολύ μικρά, αλλά εντάξει, αρκετά μικρά. Να σημειωθεί πως εξακολουθούσα να προσπαθώ να ισορροπήσω πριν ξεκινήσω και ήταν από μόνο του ένα θέμα...

Από πού ξεκίνησαν όλα αυτά? 

Από έναν παλαβό.

Αυτόν εδώ

Marios Pol

Και η Κυριακή πέρασε πολύ γρήγορα ! Στο τέλος της ημέρας, πονούσα σε σημεία που δεν ήξερα οτι πονάνε και για να είμαι ειλικρινής, πολύ θα 'θελα να ξανακαβάλαγα ένα τέτοιο μηχανάκι...

Σε κάνει να κολλάς !!!

Εξαερώσεις στην λιακάδα - άλλη μια μέρα χαμένη

Χθες είχε ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ καιρό. Ήταν από αυτά τα απογεύματα που μυρίζει Άνοιξη, το νιώθεις στο πετσί σου, στο αίμα σου, η ενέργεια χωρίς λόγο βαράει κόκκινα και θέλεις να κάνεις κάτι. Οτιδήποτε. Απλά να είσαι έξω!

Ήμουν λοιπόν στον κήπο, και είχα το βουνό στην πλάτη μου... γύριζα, κοίταζα τα δέντρα, ξαναγύριζα μπροστά. Προσπαθούσα να το αγνοήσω. 

Είχα και το ακριδάκι στα χέρια μου και με παρακάλαγε με πλάγιες ματιές, να του ανοίξω την βενζίνη, να πατήσω μια μανιβέλα και να πάμε βόλτα.

"Ούτε καν εντουρόβολτα, σε παρακαλώ, βγάλε με έστω για μια μικρή βόλτα" μου έλεγε.

Κι όμως. Έκανα πέτρα την καρδιά μου, και έκλεισα έξω από το μυαλό μου τα παρακάλια του ΚΤΜ, το κάλεσμα της Άνοιξης και τις λάγνες ματιές του βουνού. 

Όχι τίποτα άλλο, με είχε χώσει η μάνα μου να της κουβαλήσω κάτι βιβλιοθήκες και να ανεβάσω την μία σε ένα γραφείο. Αν ποτέ θελήσετε έξτρα χέρια για μετακόμιση, μεταφορά επίπλων, χαλιών, ζώων και λοιπά, παρακαλώ καλέστε με, πολύχρονη εμπειρία. Τέλος πάντων.

Το θέμα είναι οτι είχα μόνο λίγη ώρα να ασχοληθώ με το μηχανάκι μου και να πειραματιστώ σύμφωνα με τις οδηγίες του φίλου μου του Σταύρου.

Διότι η καλή σου, όχι μόνο φρενάρω μαλακωδώς 100% με μπροστινό φρένο αλλά τώρα τελευταία, σαν να μην έπιανε και πολύ... Οπότε αντιλαμβάνεστε τι έκανα. Δεν φρέναρα. Ωραία ε? 

Κάτι τέτοιο...

Τέλος πάντων, αφού διαπίστωΣΑΝ (εγώ όχι, νόμιζα οτι όλα οκ) οτι το μηχανάκι μου δεν φρενάρει, μου είπαν πως είτε δεν έχει υγρά, είτε θέλει εξαέρωση. 

Προσωπικά, είχα όλη την καλή πρόθεση να το πάω στο Paddock 512 για μια μικρή περιποίηση, αλλά ο χρόνος τα απογεύματα ήταν ανύπαρκτος. Οπότε, είπα να δοκιμάσω μόνη μου. 

Έβγαλα λοιπόν την γάτα πάνω από την κουκούλα, έβγαλα την κουκούλα από την μηχανή, έδεσα μανέτες και λοιπά, το κοίταξα με παράπονο, με κοίταξε και αυτό με παράπονο, του είπα να κάνει υπομονή, το ξανακουκούλωσα - η γάτα είχε φύγει, και έφυγα.

Σαν να μπαντάριζα δάχτυλο σε παιδάκι ένοιωσα

Υπομονή μέχρι το Σάββατο που θα ξαναπάω, να δω τι θα έχει γίνει. Ελπίζω να είναι οκ και να μην χρειαστεί τίποτα άλλο. Όχι οτι με νοιάζει δηλαδή, σιγά, τι με φρένο, τι χωρίς, ούτως ή άλλως, σαν την κότα πάω!

Λιακάδα...

Το Σάββατο λοιπόν, καβάλησα. Βγήκα το βολτάκι μου δεν έχω παράπονο... Η αλήθεια είναι πως μετά από τόσο καιρό που είχα να καβαλήσω, μου έκανε εντύπωση που δεν σκοτώθηκα πουθενά, που δεν κουράστηκα και που οδηγούσα συνεχόμενα με καλή ροή, χωρίς να κουράζομαι και χωρίς να σέρνομαι. 

Αξιοπρεπέστατη η σαββατιάτικη έξοδος, αμέ!

Αλλά είχε ρε παιδί μου μια λιακάδα... απ'αυτές που αν ξεκαβαλήσεις λίγο και βγάλεις και το κράνος, αρχίζεις να νυστάζεις λίγο...

Καθόμασταν μ'ένα παιδί, και το σχολιάζαμε... με εναλλάξ χασμουρητό. Ε κάναμε τις γύρες μας, κάναμε τέλος πάντων ο,τι ήθελε ο καθένας να κάνει και πήγαμε να λιώσουμε ο καθένας σπίτι του.

Τελικά για έναν εντουρά, φαίνεται πως δεν υπάρχει ιδανικός καιρός, πάντα για άλλο λόγο βέβαια !!! 

Επίσης, ένα άλλο είδος "προπόνησης" που κάνω, είναι το indoors... ΠΟΛΥ ιδρώτας, αυτό έχω μόνο να πω...

Ναι ναι, όπως καλά καταλάβατε, έχω βρει πριβέ πιστάρα και κάνω εξάσκηση σε endurocross, καθώς επίσης και εντατική γυμναστική για αντοχή, ενδυνάμωση και ευλυγισία. Όχι Σαββατοκύριακα. Μεσοβδόμαδα κυρίως. Τα Σαββατοκύριακα είναι αφιερωμένα σε αλογάκια και βουνό. Ή τουλάχιστον, θα προσπαθήσω να είναι έτσι.

Περισσότερες λεπτομέρειες για την πίστα και το coaching σε επόμενο ποστ, για να έχω μαζέψει υλικό...

The right mood...

Δεν ξέρω αν πρέπει να το χρεώσω στο ζώδιό μου ή στον πατέρα μου. Διότι ως ζώδιο οφείλω να είμαι κυκλοθυμική και επίσης ως κόρη του πατρός μου, οφείλω εξ ίσου να είμαι κυκλοθυμική. 

Μία ή άλλη πάντως, οτι είμαι, είμαι. Εντελώς. Την μια στα ουράνια, την άλλη στα πατώματα. 

Έτσι λοιπόν και με το μηχανάκι. Υπάρχουν περίοδοι που το λατρεύω και βγαίνουμε κάθε ΣΚ - και ίσως και περισσότερο και υπάρχουν και κάτι άλλες περίοδοι - καλή ώρα τώρα, που το βλέπω σκεπασμένο και δεν μου κουνιέται βλέφαρο. Αταραξία και αποστασιοποίηση. Από τον τελευταίο αγώνα (Νοέμβρης?) μέχρι και πριν καμιά βδομάδα, πφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ... μηχανάκι? τι μου λες τώρα, καλά είναι εκεί που είναι. Είχα τις προπονήσεις στην ιππασία και τα άλματα εκεί κάλυπταν την ανάγκη μου για αδρεναλίνη. 

Είχα και την "δικαιολογία" οτι μου σκίστηκε το κάλυμμα της σέλας και άρα, μην βγω και το κάνω χειρότερα και μετά πρέπει να αλλάζω ΚΑΙ σέλα. Και παρήγγειλα κάλυμμα, και ήρθε και τώρα πρέπει να πάω να μου το αλλάξουν. 

Αλλά... Τελικά, σαν να πετάρισε κάτι την προηγούμενη εβδομάδα. Σαν να άνοιξε τον μαγνήτη του το ακριδάκι μου και άρχισε σιγά και σιωπηλά να με τραβάει...

Αποτέλεσμα? Λέω να αρχίσω να ξαναβγαίνω τα Σάββατα, αρχής γενομένης από την αυριανή μέρα !!!

Βέβαια δεν έχω μεγαλεπήβολα σχέδια, ασκήσεις στα πιστάκια, γύρους στα πιτσάκια και ξανά μανά ασκήσεις και γύρους. 

Και την άλλη βδομάδα, ίσως βγω και κανα βολτάκι παραέξω, μόνη ή με παρέα!

2013 και μια γρήγορη ανασκόπηση...

Και ναι λοιπόν! Βγήκε το 12, μπήκε το 13, ενθουσιασμός! Σε ένα ονειρικό μέρος της Ηπείρου, κοντά στα Αλβανικά σύνορα, αλλάξαμε χρονιά, τσουγκρίσαμε ποτήρια, ευχηθήκαμε και κάτσαμε να φάμε το κυνήγι μας...

Το ωραίο κάθε Σεπτέμβρη που αρχίζει η ακαδημαϊκή χρονιά και κάθε Γενάρη που αρχίζει η ημερολογιακή χρονιά, είναι τα σχέδια που σκέφτεται ο καθένας για την νέα χρονιά. Τι θέλει να κάνει, τι ονειρεύεται να κάνει, τι πραγματικά θα προσπαθήσει να κάνει. Και οι μικρές ανασκοπήσεις της χρονιάς που πέρασαν, με ένα χαμόγελο μελαγχολίας. I am my past, my present and my future όπως λένε οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι σε κάτι κρίσεις φιλοσοφίας...

Έτσι λοιπόν κι εγώ, νοερά - και τώρα γραπτά, είχα κάνει μια μικρή ανασκόπηση, με την ερώτηση "σαν σήμερα, άλλες χρονιές πού ήσουν και τι έκανες σχετικά με το εντούρο" ?

Δεκέμβρης 2010:

Ήμουν ακόμα με το τερατάκι μου το 350 και λίιιιιιιγο πριν τα Χριστούγεννα, κατάφερα και έσπασα το πόδι μου στα πιστάκια του Παπάγου. Στο δεξί. Τα 3 από τα 5 μετατάρσια. Και ΑΦΟΥ έπεσα και τα έσπασα και με σηκώσαν, έβαλα μπροστά με το σπασμένο μου πόδι την μανιβέλα και πήγα για έναν 3ωρο καφέ με την φίλη μου την Μάγδα από το Κιλκίς. Μόνο την επόμενη αποφάσισα να πάω νοσοκομείο να το δούνε - μιας και δεν χώραγε ούτε σε κάλτσα από το πρήξιμο.

Γενάρης 2011: 

με σπασμένο ακόμα το ποδαράκι μου και με τις πατερίτσες υπό μασχάλης, παρακολούθησα έναν αγώνα μεταξύ scramble και enduro στην Παλαιά Φώκαια...

Δεκέμβρης 2011:

26 Δεκεμβρίου πήγαμε με την Μαρία στο LPZ fun cross Ranch και λιώσαμε από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα... Όλη μέρα γυρίζαμε, άλματα, μπερμς και ξανά άλματα... Νομίζω λίγες φορές είχα ευχαριστηθεί τόσο πολύ οδήγηση σε πίστα!

Γενάρης 2012:

Στα πιστάκια Παπάγου όπου μόλις έναν χρόνο πριν είχα σπάσει το πόδι μου, είχαμε μαζευτεί φοβερή παρέα αρκετών ατόμων, και κάναμε εναλλάξ χαβαλέ και γύρους τα πιστάκια. Είχαμε περάσει φανταστικά, είχαμε βγάλει άπειρες φωτογραφίες, και η χρονιά είχε μπει σίγουρα καλά :)

Εδώ περισσότερα

Δεκέμβρης 2012:

Τίποτα... έχοντας αλλάξει πολλά πράγματα στις σχέσεις, τις παρέες και τις καταστάσεις, κάθε μήνα μέσα στο 2012 γινόταν όλο και πιο δύσκολο να κανονιστεί χαλαρά μια συνάντηση ή βόλτα ή προπόνηση... Δεν λέω... έκανα για το "καλό" και τον αποχαιρετισμό της χρονιάς μια μικροεξόρμηση, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο...

Γενάρης 2013:

Εντάξει. Δεν είχε πίστα φέτος. Δεν είχε όμως και σπάσιμο οστών! Είχε μάζωξη της παρέας στα γνωστά πιστάκια, χαβαλέδιασμα, ανταλλαγή κατσικιών (από 125 σε 400... πολιτισμικό σοκ) και στο τέλος, καφέ με τα παιδιά ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΓΔΑ !!! Όχι κι άσχημα :)

Τέλος για τις προηγούμενες χρονιές... Ορίστε λοιπόν τι σκέφτομαι και τι ονειρεύομαι για την νέα χρονιά - με την επιφύλαξη βέβαια, οτι συνήθως ούτε τα μισά δεν πετυχαίνω. Από την άλλη βέβαια, ποτέ δεν έβλαψε κανέναν να ονειρεύεται και να έχει στόχους. Και αν τους πετύχω, τόσο το καλύτερο !!!

1. Για το 2013, αυτό που θέλω να προσπαθήσω, είναι να τερματίσω 3 γύρους έστω και σε έναν αγώνα Κυπέλλου Εντούρο. Ξέρω οτι είναι δύσκολο, δεδομένης της φυσικής μου κατάστασης και των ωρών που (δεν) έχω στην σέλα, αλλά έστω και μια φορά, αν το παλέψω, πιστεύω θα τα καταφέρω. Ελπίζω δηλαδή.
2. Επίσης... θέλω να οδηγήσω στην πίστα ΜΧ στην Θήβα. Δεν ξέρω γιατί μου έχει κάτσει. Έτσι, απλά, την είδα σε φωτογραφίες, μου άρεσε, θέλω να δοκιμάσω. Πλάκα θα έχει...
3. Και κάτι ακόμα... Θα ήθελα να μπορούσα να έτρεχα ΠΠΕ φέτος. Όχι όλους τους αγώνες. Αλλά θα ήθελα να φτάσω το οδηγικό μου επίπεδο σε τέτοιο σημείο που να μπορώ να ολοκληρώνω άνετα έναν γύρο ΚΑΙ να κάνω σχετικά καλύτερους χρόνους στις ειδικές. 

Καλά. Τον ουρανό με τ' άστρα έχω ζητήσει σε 3 προτάσεις, αλλά έχω άλλη μια επιθυμία για φέτος.

Θα θελα, εκτός από την αδελφή μου, να έρθει καμιά φορά και το αγόρι μου να με δει σε αγώνα... Αν μη τι άλλο, πιστεύω οτι θα ντραπώ να εγκαταλείψω αν ξέρω οτι με περιμένει στο τέλος...

Για να δούμε λοιπόν τι θα γίνει φέτος...