Ή αλλιώς, πώς παραλίγο να πεθάνω από βλακεία...
Στη βόλτα αυτή, δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα να πάω, γιατί οι Κονίστρες για μένα φάνταζαν πολύ μακριά, βαριόμουν να ψάχνομαι μόνη μου για τρέηλερ, μεταφορά, χάρτες και λοιπά διαδικαστικά, και υπελόγιζα για άλλη μια φορά το ΣΚ να βγω στα εξωτικά πιστάκια Παπάγου.
Ακούγοντας όμως τον φίλο Σταύρο να δηλώνει οτι θα πάει, το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα και αποφάσισα πως αυτό που μου λείπει, είναι ακριβώς αυτό που έδινε αυτή η βόλτα: οδήγηση σε νέα χώματα, για αρκετή ώρα, συνεχόμενα. Σούπερ λοιπόν, κανονίστηκαν όλα και χαράματα Κυριακής (5μιση το πρωί - ω θεοί...) ήμουν ξύπνια και στον δρόμο προς Κονίστρες.
Λεπτομέριες κλπ για όποιον ενδιαφέρεται, μπορεί να διαβάσει εδώ αν και η αλήθεια είναι πως μέσες άκρες, όλοι οι συμμετέχοντες συμφωνήσαμε πως όσο είχε μονοπάτι, η διαδρομή ήταν μαγευτική, όσο είχε φλαταδούρα, ήταν σκότωμα. Οπότε μην περιμένετε να διαβάσετε κάτι πρωτότυπο...
Αυτό που έκανε αυτή την βόλτα τόσο ξεχωριστή για μένα, ήταν μια τούμπα που έφαγα, που παραλίγο να μου κοστίσει την ζωή. Και επειδή προφανώς την γλίτωσα, μιας και κάθομαι και γράφω τις βλακείες μου τώρα, έχω να δηλώσω πως είναι η 2η φορά που γλιτώνω από πνιγμό. Την πρώτη, ήμουν τελείως μωρό, δεν ήξερα κολύμπι, και είχα κάτσει στον πάτο της θάλασσας, περιμένοντας τον μπαμπάκα μου να με βρει και να με βγάλει. 10 χρόνια από την ζωή του είχε χάσει ο άνθρωπος τότε... Στο θέμα μου όμως.
Ως γνωστόν, οι ρεματιές στον πάτο τους έχουν ρέμα, και το ρέμα κατεβάζει νερό. Και για να μπορείς να περνάς από την μια πλευρά στην άλλη, φτιάχνουν κάτι μικρά τσιμεντένια "γεφυράκια" περάσματα, που το νερό περνάει από κάτω, και εσύ με την μηχανή σου, από πάνω.
Το πάνω μέρος όμως, είχε πιάσει χοντρή, παχιά, γκρίζα και βαθιά λάσπη, και καθώς το πέρναγα με αρκετά μικρή απ'οτι φαίνεται, ταχύτητα, ο πίσω τροχός μου γλίστρησε, και άρχισε να πέφτει, τραβώντας και εμένα μαζί.
Για καλή μας (μου και του ακριδιού) τύχη, αντί να σκάσουμε σαν τα καρπούζια κάτω, πέσαμε σε κάτι μαλακά και τεράστια χόρτα ή καλάμια, και από εκεί, φέραμε μια τούμπα, μέχρι να βρεθούμε στον λάκο που είχε δημιουργήσει το τρεχούμενο νερό. Κυριολεκτικά λάκο, 30 πόντους νερό είχε - δεν είχε.
Και έτσι όπως προσγειωνόμασταν, στην μαλακή αγκαλιά των χόρτων, έχοντας γυρίσει μπρούμυτα πήγα να βάλω κόντρα με τα χέρια για να σηκωθώ. Πλην όμως, η λασπούλα είχε βάθος, και έτσι, απλώς χώθηκαν λίγο πιο κάτω τα χέρια μου, το μούτρο μου άρχισε να μπαίνει στο νερό, και το ΚΤΜ στογγυλοκάθισε στην πλάτη μου, με έναν τροχό στο κράνος, να μου πατάει το κεφάλι μέσα.
Μπορεί όλο αυτό να μην κράτησε πάνω από 30-40 δευτερόλεπτα, η προσπάθειά μου δηλαδή να σηκώσω το κεφάλι έξω από το νερό και πλάι από τον τροχό, μόνο με όση δύναμη είχα στους ραχιαίους - μιας και τα χέρια ήταν καλά πηγμένα στον πάτο.
Αλλά ήταν αρκετό το παγωμένο νερό να ξαφνιάσει το σώμα μου και ο,τι αέρα είχα μέσα μου, παραλίγο να τον χάσω. Τι παραλίγο... μια χαρά άνοιξα το στόμα μου, αέρας βγήκε, νερό μπήκε - τόσο που το άνοιξα και βάτραχος έμπαινε.
Με το που μπήκε νερό μέσα, φρίκαρα. Αυτό ήταν λέω, θα πνιγώ σε μια κουταλιά νερό, και όταν με βρουν, θα έχω σαπίσει από το πολύ νερό. Μου σκάσαν και όλες οι εικόνες απο νεκροτοεμεία του CSI και με πιάνει μια φρίκη, ένας πάνικος, που ακόμα και τώρα, δεν ξέρω πώς, αλλά κατάφερα να ανασηκωθώ, βασιζόμενη στους ραχιαίους μου (σαν φώκια ένα πράγμα?) και με το που βγήκε κεφάλι από το νερό, στιφογύρισα λίγο σαν το σκουλίκι και κατάφερα να ξαπλωθώ ανάσκελα.
Με ένα μαρσπιέ ξαφνικά, χωμένο στην γάμπα μου, έναν τροχό μες τα μούτρα μου, με όλο το γάργαρο νεράκι να περνάει από τον σβέρκο και να φτάνει στις μπότες μου, αλλά με το κεφάλι ΕΞΩ από το νερό!!!
Σιγά σιγά κατάφερα και τραβήχτηκα στο πλάι και ανασηκώθηκα κάπως, αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ. Το ρημάδι το ΚΤΜ με πάταγε καλά κάτω και όποια κίνηση κι αν έκανα, απλά έχωνε το μαρσπιέ πιο κάτω στο κρέας του ποδιού μου.
Όλη αυτή την ώρα, ο Σταύρος με έψαχνε και άρχισα να τον φωνάζω, ελπίζοντας οτι θα ακούσει την φωνή μου, μέσα από το κράνος που φόραγα και μέσα από το κράνος που φόραγε.
Μετά από λίγη ώρα, και αφού καταφέραμε να συνεννοηθούμε για το πού ήμουν - μιας και όσες φορές πέρασε από δίπλα μου δεν με έβλεπε ούτε με άκουγε, ήρθε, και τράβηξε το ακρίδι από πάνω μου.
Ευτυχώς, τα πόδια μου δεν είχαν σπάσει τίποτα, μπορούσα να σταθώ και να βγω από εκεί και μόλις κατάφερε και ο Σταύρος να μου βγάλει την μηχανή, μείναμε να πάρουμε ανάσες και να ηρεμήσουμε...
Όλα καλά λοιπόν, και ήμουν πάρα πολύ τυχερή μες την μικρή αυτή ατυχία μου. Ένα σωρό "αν" θα μπορούσαν να με είχαν σκοτώσει. Πολύ τυχερή... :)
Και έτσι όπως προσγειωνόμασταν, στην μαλακή αγκαλιά των χόρτων, έχοντας γυρίσει μπρούμυτα πήγα να βάλω κόντρα με τα χέρια για να σηκωθώ. Πλην όμως, η λασπούλα είχε βάθος, και έτσι, απλώς χώθηκαν λίγο πιο κάτω τα χέρια μου, το μούτρο μου άρχισε να μπαίνει στο νερό, και το ΚΤΜ στογγυλοκάθισε στην πλάτη μου, με έναν τροχό στο κράνος, να μου πατάει το κεφάλι μέσα.
Μπορεί όλο αυτό να μην κράτησε πάνω από 30-40 δευτερόλεπτα, η προσπάθειά μου δηλαδή να σηκώσω το κεφάλι έξω από το νερό και πλάι από τον τροχό, μόνο με όση δύναμη είχα στους ραχιαίους - μιας και τα χέρια ήταν καλά πηγμένα στον πάτο.
Αλλά ήταν αρκετό το παγωμένο νερό να ξαφνιάσει το σώμα μου και ο,τι αέρα είχα μέσα μου, παραλίγο να τον χάσω. Τι παραλίγο... μια χαρά άνοιξα το στόμα μου, αέρας βγήκε, νερό μπήκε - τόσο που το άνοιξα και βάτραχος έμπαινε.
Με το που μπήκε νερό μέσα, φρίκαρα. Αυτό ήταν λέω, θα πνιγώ σε μια κουταλιά νερό, και όταν με βρουν, θα έχω σαπίσει από το πολύ νερό. Μου σκάσαν και όλες οι εικόνες απο νεκροτοεμεία του CSI και με πιάνει μια φρίκη, ένας πάνικος, που ακόμα και τώρα, δεν ξέρω πώς, αλλά κατάφερα να ανασηκωθώ, βασιζόμενη στους ραχιαίους μου (σαν φώκια ένα πράγμα?) και με το που βγήκε κεφάλι από το νερό, στιφογύρισα λίγο σαν το σκουλίκι και κατάφερα να ξαπλωθώ ανάσκελα.
Με ένα μαρσπιέ ξαφνικά, χωμένο στην γάμπα μου, έναν τροχό μες τα μούτρα μου, με όλο το γάργαρο νεράκι να περνάει από τον σβέρκο και να φτάνει στις μπότες μου, αλλά με το κεφάλι ΕΞΩ από το νερό!!!
Σιγά σιγά κατάφερα και τραβήχτηκα στο πλάι και ανασηκώθηκα κάπως, αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ. Το ρημάδι το ΚΤΜ με πάταγε καλά κάτω και όποια κίνηση κι αν έκανα, απλά έχωνε το μαρσπιέ πιο κάτω στο κρέας του ποδιού μου.
Όλη αυτή την ώρα, ο Σταύρος με έψαχνε και άρχισα να τον φωνάζω, ελπίζοντας οτι θα ακούσει την φωνή μου, μέσα από το κράνος που φόραγα και μέσα από το κράνος που φόραγε.
Μετά από λίγη ώρα, και αφού καταφέραμε να συνεννοηθούμε για το πού ήμουν - μιας και όσες φορές πέρασε από δίπλα μου δεν με έβλεπε ούτε με άκουγε, ήρθε, και τράβηξε το ακρίδι από πάνω μου.
Ευτυχώς, τα πόδια μου δεν είχαν σπάσει τίποτα, μπορούσα να σταθώ και να βγω από εκεί και μόλις κατάφερε και ο Σταύρος να μου βγάλει την μηχανή, μείναμε να πάρουμε ανάσες και να ηρεμήσουμε...
Όλα καλά λοιπόν, και ήμουν πάρα πολύ τυχερή μες την μικρή αυτή ατυχία μου. Ένα σωρό "αν" θα μπορούσαν να με είχαν σκοτώσει. Πολύ τυχερή... :)
