Τα Πρωτοβρόχια...

Από την 2α Δημοτικού, όπου και μας πρωτοέβαλαν στο μάθημα "Σκέφτομαι και Γράφω" να περιγράψουμε και εγώ δεν ξέρω τι, και μας το έβαζαν σαν θέμα ΚΑΘΕ χρονιά, πρώτο θέμα, αντιπαθούσα αυτή την λέξη. Τα πρωτοβρόχια... Αντί για Η Πρωτοχρονιά, που είχες να πεις κάτι, είχες να πεις για τα δώρα, και το φλουρί, και το δέντρο, και τι έκανες με τα ξαδέλφια σου, και πού πήγες και τι είδες, είχες να γράφεις για τα φύλλα που πέφτουν και την βροχή. Μα ΉΤΑΝ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ ?

Με τον καιρό βέβαια, τα συναισθήματα άρχισαν να αλλάζουν, και σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, άρχισα να αντιλαμβάνομαι στο γραφείο οτι... σαν να άρχισε να μαζεύει σύννεφα και έσκασα χαμόγελο ευτυχίας! Μέχρι το απόγευμα, είχε αρχίσει να ψιχαλίζει!

Γελώντας από μέσα μου θυμήθηκα ΠΟΣΕΣ φορές δεν είχα κάνει κάτι επειδή "βρέχει τώρα". Είπα όμως, οτι από φέτος κομμένες η βλακοδικαιολογίες. Βρέχει δεν βρέχει, αν έχω πει να καβαλήσω, θα καβαλάω.

Έτσι και έγινε λοιπόν.

Γύρισα σπίτι, ντύθηκα, καβάλησα και ξεκίνησα...  Υπήρχε ένα άτυπο ραντεβού στα πιστάκια του Παπάγου σήμερα το απόγευμα, αλλά μιας και έβρεχε ολίγον τι, δεν μου έκανε καμία εντύπωση που όταν έφτασα, δεν βρήκα κανέναν...

Μοναξιά μου όλα ...

Κανέναν δίποδο εννοώ, γιατί από τετράποδα υπήρχαν αρκετά, και μάλιστα έκανα καινούργιες γνωριμίες και φιλίες. Είχα κατέβει από το ΚΤΜ για να δω κάτι, και αντιλαμβάνομαι οτι ένα σκυλί έχει κολλήσει στην μπότα μου, και κοιτάει μία εμένα, μία το πόδι μου. Ε, κοιτάω και εγώ το πόδι μου. 

Surpriiiiise !!!

Είχε βρει/φέρει μια μπάλα του τένις μες την λάσπη και το σάλιο, και εννοούσε να του την πετάω για να μου την φέρνει. 20 λεπτά τα περάσαμε έτσι... ε μετά βαρέθηκε και έφυγε, οπότε καβάλησα και εγώ και ξεκίνησα τα γύρω γύρω...

"Έλα Αζορ! Την μπάλα, πιάσε την μπάλα!"

 Στην αρχή, ήμουν αρκετά μαγκωμένη, γιατί σκεφτόμουν "κοπελιά, εδώ που ήρθες που δεν έχει ψυχή κανόνισε να σκοτωθείς πουθενά να μην μπορείς να βγεις στην άσφαλτο!". Ε και ξεκίνησα δειλά και σεμνά να γυρίζω στο ΜΧ κομμάτι, ασκήσεις γύρω γύρω από τις τοποθετημένες σαμπρέλες κλπ... εεεε μέχρι που βαρέθηκα. Δεν πάω λίγο και από δίπλα, αλλά προσεκτικά? μου πρότεινα... Αμέσως συμφώνησα μαζί μου και εγώ με εμένα, πήγαμε στο κομμάτι πέρα από το εκκλησάκι. 

Αυτά είναι... όλα τα μονοπάτια για πάρτη μου! Και τα εύκολα και τα δύσκολα, και στην φορά και ανάποδα και αργά και λιγότερο αργά... λούνα παρκ λέμε, έλιωσα! Και γλίστραγα, και βλακείες έκανα και παραλίγο που δεν έπεφτα, και καλά πάταγα σε κάποιες γραμμές, και απ'όλα!

Ώσπου φυσικά, μετά από μήνες αγυμνασιάς, πόνεσε η μέση μου. Έφυγα λοιπόν και από εκεί και πήγα από την άλλη πλευρά της Αναστάσεως, στο ελαιώνα. Και ξανά ασκησούλες, γκάζι, φρένο, στροφή, γκάζι, φρένο, στροφή, γκάζι, φρέννννννννννδενγαμιέται, πάμε να παίξουμε! Χοπ λοιπόν στο λοφάκι-λέγε-με-άλμα-εφημερίδας!
Και για να δούμε πώς βγαίνει αν το πηδήξω από άλλη ευθεία. Και πώς βγαίνει αν το πηδήξω διαγώνια? Και φτάνω από το άλμα μέχρι εκείνο το σημάδι? Μπορώ να πηδήξω με ένα χέρι (όχι)? Και δώσε κωλιές με το ΚΤΜ στο βρεμένο χαλικάκι. Και φρένο, στροφή και επιστροφή στο άλμα. Και χαζοχαρουμενιές μόνη μου... 

Τι να λέμε τώρα, η μαλακία πήγαινε σύννεφο!

Και φυσικά πέρασα άλλο έναν γύρο από το ΜΧ πιστάκι και τα μονοπατάκια πίσω... Σαν το παιδάκι που το άφησαν σε παιδική χαρά... χαιρόμουν μόνη μου... και από δω και από κεί, και πάλι από δω και ξανά απο κει και για να δοκιμάσω αυτό, και για να δω εκείνο - ε και στο τέλος, γύρισα ρεζέρβα, τράβηξα κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα που θα τέλειωνε το παιχνίδι και επέστρεψα σπίτι, με ένα χαμόγελο ΝΑ, μες την χαρά. 

Μες την γκάβλα θα πρεπε να πω, αλλά θα πηγαίναν στράφι 5 χρόνια στις Ουρσουλίνες και κρίμα είναι...

Επίσημα λοιπόν άνοιξε για μένα η φθινοπωρινή σαιζόν!
Ζήτω τα πρωτοβρόχια !!!

Dirt bike vs. Deathly mousaka...

Τα σχέδια για αυτό το σαββατοκύριακο, ήταν ΠΟΛΥ αισιόδοξα και μεγαλεπίβολα.

Σάββατο πίστα Μπέκα για Supermoto με το αγόρι, και Κυριακή, Βαρυμπόμπη για χωματάκι, σε ένα πιστάκι παραδίπλα από την γνωστή είσοδο.

Σάββατο, τα πράγματα ξεκίνησαν όπως έπρεπε... Φορτώσαμε το SMR στο τρέηλερ, πήραμε καφεδάκι για τον δρόμο, πήραμε και κάτι να μασουλάμε και πήγαμε στον Μπέκα...

Ο καιρός αρκετά καλός, μιας και φύσαγε αρκετά, ώστε να μας παρηγορεί για την ζέστη που έκανε.

Εναλλάξ γύρους λοιπόν, με το αγοράκι μου να με διορθώνει, εμένα να τα μπλέκω, κάπου στο τέλος εγώ να έχω ξεθαρρέψει και να ανοίγω λίιιιιιιιγο παραπάνω το γκάζι και αυτός να πειραματίζεται ντριφτάροντας... Ευτυχία και χαρά!

Εδώ, με την δανεική στολή του Γιώργου Wolf Παρασκευά... όπως βλέπετε, μου είναι σαν τεράστια δερμάτινη πυτζάμα!

Αγοράκι ετοιμάζεται να μπει πίστα...

Ντροπή μου που λουκουμιάζω αλλάαααααα να παίρνουμε και εμείς λίγο μάτι! :Ρ

Αγοράκι στρίβειν...

Εγώ στρίβειν... 

Εγώ ποζάρειν... με δανεικό μηχανάκι και μια στολή 10 νούμερα πιο μεγάλη από εμένα :) 

Γατίνια αράζειν... 

Κυριακή, και ενώ το πρόγραμμα έλεγε, το πρωί μνημόσυνο, το μεσημέρι φαγάκι και το απόγευμα τρέηλερ και Βαρυμπόμπη, άρχισα λίιιιιγο να νοιώθω την κούραση του Σαββάτου.

Ε δεν βαριέσαι λέω, πού να τρέχεις μόνη σου στην Βαρυμπόμπη, τράβα κανα πιστάκι Παπάγου που είναι κοντά, να τελειώνεις.

Αμ δε!

Γιατί το μεσημέρι, η φανταστική μου μανούλα έφτιαξε έναν φονικό μουσακά! Από αυτούς που στους σερβίρουν ζεστούς, τους τρως μονοκοπανιά γιατί έχουν φανταστική γεύση και μετά χρειάζεσαι το υπόλοιπο 24ωρο για να χωνέψεις...

Τι πίστα και τι μηχανάκι μου λες... Τέζα στο κρεβάτι να προσπαθώ να χωνέψω, έτσι πέρασε η υπόλοιπη Κυριακή! Κατά τις 21.00 σηκώθηκα, πήγα με τα πόδια μια βόλτα, γύρισα, άραξα λίγο στο μπαλκόνι με γονείς και μετά γραμμή για ύπνο. 

Εξτρήμ καταστάσεις λέμε... zzzZZZZZzzzzZZZZZzzzz...

3 χρόνια πριν...

Μάθαινα πώς να κάνω άλματα... μιλάμε για πολύ freestyle...

και όμως... ΔΕΝ έπεσα !!!

Lemony snicket's: a series of unfortunate events

...ή αλλιώς, πώς φαίνεται οτι ο Άγιος Εντούριος δεν με ήθελε σήμερα...

Μάλλον οι περισσότεροι (δεν θα πω "όλοι") έχετε περάσει αυτή την φάση της σαπίλας. Της φάσης που "θέλω να βγω βουνό με το μηχανάκι αλλά..." και μετά το "αλλά" συμπληρώνει ο καθένας οτι τον βολεύει και μπορεί να χρησιμοποιήσει για δικαιολογία.

"αλλά κάνει πολύ ζέστη"

"αλλά βρέχει/ έβρεχε/ θα βρέξει"

"αλλά δεν βρίσκω παρέα"

"αλλά έχει περάσει η ώρα"

κλπ...

οτιδήποτε κοινώς, εκτός από το "αλλά βαριέμαι και δεν θέλω να το παραδεχτώ στον εαυτό μου".

Ε, έτσι είμαι και εγώ απ'όταν γύρισα από τις διακοπές. Τελευταία φορά που καβάλησα το pumpkin μου ήταν τον Ιούνιο, και μέχρι τώρα, η μόνη επαφή που είχαμε, ήταν όταν το έπλυνα.

Σήμερα όμως, το πήρα απόφαση. Έκανε ζέστη, ναι. Δεν είχα παρέα, ναι. Δεν είχα και πολύ όρεξη, νννννναι. Αλλά ήθελα να το καβαλήσω.

Ξεκινάω λοιπόν το απόγευμα, να ντύνομαι. Έχασα πολύ ώρα να ψάχνω τα πράγματά μου, μιας και είχε περάσει ο άσπρος σίφουνας "μητέρα" και τα είχε τακτοποιήσει κατα πώς πίστευε πως ήταν καλύτερα. Και αφού βρήκα τον εξοπλισμό μου και τον φόρεσα, άντε να τραβήξω το τζιπ, για να ξεκλειδώσω το ΚΤΜ. Έλα μου όμως που είχα τα ΛΑΘΟΣ κλειδιά μαζί.

Και καθώς έμπαινα στο ασανσέρ για να πάω σπίτι να πάρω τα σωστά κλειδιά, η φοβερή θεία Βούλα με την γιαγιά μου, βγήκαν από το σπίτι τους και μπλόκαραν το ασανσέρ. Και έμεινα μεταξύ 2 ορόφων, φουλ ντυμένη με εντουράδικα, να προσπαθώ να φωνάξω στην θεία, την μπακαλοτεχνική ξεμπλοκαρίσματος. Και να μην με ακούει. Και να κάνει και ζέστη. Και τέλος πάντων, κάποια στιγμή κατάλαβε τι της έλεγα, βγάλαμε άκρη, με ξεμπλόκαρε, πήρα τα κλειδιά, ξεκλείδωσα το ΚΤΜ, το έβγαλα από τον κήπο, το καβάλησα και του τράβηξα την 1η μανιβελιά.

Κυρίες και κύριοι, καλωσήρθατε στο 2ο μέρος της παράστασης. Δεν έπαιρνε μπρος με τίποτα. Κλώτσαγα, και ξανακλώτσαγα και πάλι και τίποτα... Στο τέλος, και αφού είχα γκανιάσει, το πήγα μέχρι μια κατηφόρα και δοκίμασα να το ξεκινήσω τσουλώντας.

Μπαααααααααα... τίποτα. 

"Ρε βλάκα, συγκεντρώσου. Κάτι κάνεις λάθος, κάτι έχεις ξεχάσει πάλι, σκέψου λίγο" έλεγα από μέσα μου, καθώς για ΆΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ μανιβέλιαζα και καντήλιαζα. Εν τέλη, το θυμήθηκα. Άνοιξα το τσοκ.

Μετά από 4 μανιβελιές, ήμουν καθ'οδόν για το πιστάκι του Παπάγου.

Όταν έφτασα, και αφού είχα καθυστερήσει τις άπειρες ώρες, είχε αρχίσει να βραδιάζει. Ευτυχώς είχε κόσμο στο ΜΧ κομμάτι, αλλά καθώς πήγα να προσπεράσω, συνειδητοποίησα οτι το Suzuki με τον αριθμό 40 ήταν ενός φίλου μου, και έτσι έκατσα για λίγη κουβεντούλα.

Τι να λέμε τώρα... και που ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΠΑΤΗΣΕΙ Η ΡΟΔΑ ΜΟΥ ΧΩΜΑ ήταν θαύμα για σήμερα. Τελικά μπήκα στο εντουράδικο μικρό μονοπατάκι και έκανα μερικούς γύρους, έτσι για το γαμώτο του θέματος, αλλά δεν είχε φως για κάτι παραπάνω.

Και έτσι, γύρισα πίσω στο ΜΧ κομμάτι, τα είπαμε λίγο ακόμα και επιστροφή στο σπίτι.

Τα της ημέρας είναι τα εξής: 

1. Καραγούσταρα που το καβάλησα. Δεν κρατιέμαι να το ξαναβγάλω !

2. Έχω άθλια φυσική κατάσταση. Σπρώξιμο και μανιβέλα σχεδόν με έβγαλαν οφφ. Χρειάζομαι δουλειά!

3. Δεν θυμάμαι, το ξανάπα? Θέλω να το ξαναβγάλω! ΣΥΝΤΟΜΑ !!!

Το κρανάκι μου, το Τ40 σουτζούκι και το ηλιοβασίλεμα της πρώτης μου φθινοπωρινής κατεμοχωματόβολτας.

Πρώτος μου αγώνας...

Χάζευα και βρήκα αυτή την φωτό... και συγκινήθηκα... ο πρώτος πρώτος αγώνας που είχα τρέξει, στην Σαλαμίνα... :)

*τελικά μια ζωή ψαρωμένη θα είμαι στους αγώνες*

από την συλλογή της Ειρήνης