Μετά από αρκετές απόπειρες που είχαν βγει άκαρπες, ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ να βρεθούμε με τον Ηλία στο εκκλησάκι-Παναγιά-μαζί-μας στα πιστάκια του Παπάγου, για μια Κυριακάτικη βολτοκαβαλοπροπόνηση, πουρνό πουρνό. Κατά τις 10.00 δηλαδή, όχι τίποτα χαράματα...
Το λοιπόν, επικρατούσε μια ησυχία και ερημιά, τι να πω... Αφού απορούσα πού πήγαν όλοι ?! Αφού κάναμε λίγο γύρω γύρω σ'ένα από τα πιστάκια (βίδεο 1)
βαρεθήκαμε ολίγον τι. Βασικά, τρωγόμασταν να πάμε κάπου παραέξω από τα πιστάκια, γιατί όσο είμαστε μόνοι στο βουνό, οδηγούμε πολύ επιφυλακτικά, αλλά τώρα που είχαμε βρεθεί οι 2 παγκόσμιοι αναβάτες, μας έτρωγε να γίνουμε Κολόμβοι εξερευνητές στο χώμα και την πέτρα. Ανακαλύπτοντας φυσικά τον τροχό για νιοστή φορά, δεν κάναμε τίποτα το εξτρήμ, αλλά περνάγαμε φανταστικά.
Πάμε από δω? Πάμε!
Και κάπως έτσι, πήγαμε μια βόλτα πάνω στο Κορακοβούνι, προς τον Δημόκριτο και προς το σπίτι του Ηλία - κάπου στρίψαμε και γυρίσαμε, αλλά ορίστε ένα παλιότερο βίδεό του, για την διαδρομή που κάναμε
και
Γυρίσαμε λοιπόν στο πιστάκι μετά από ένα ευχάριστο κυκλάκι, και αφού ξανακάναμε λίγο γύρω γύρω, πήγαμε απέναντι στον ελαιώνα, για να χαζοπαίξουμε.
Όπως καταλαβαίνετε............. λούνα παρκ το είχαμε καταντήσει. Κάποια στιγμή είπαμε να πάμε και προς το δικό μου σπίτι, πήγαμε λοιπόν ως το τέννις του Παπάγου, κατεβήκαμε το χώμα και πήραμε τον παράλληλο χωματόδρομο που μας έβγαλε πάνω από την Κατεχάκι. Βολτάραμε και εκεί και κάποια στιγμή αποφασίσαμε οτι τέλος πάντων, ήρθε η ώρα και η στιγμή να βάλουμε μια άνω τελεία στην βόλτα μας και να πάμε για καφέ !
Και έτσι χαλαρά, αναίμακτα και χαρούμενα τελείωσε ένα Κυριακάτικο πρωινό...
Μίνι χαρτογράφηση του Κυριακάτικου λουναπάρκ...
Πιστάκι --> τουρ τον λόφο --> Ελαιώνας
Πιστάκι --> Ελαιώνας πιστάκι --> Τέννις
Τέννις --> περατζάδα από σπίτι μου --> Κατεχάκη --> προς καφέ!
Φυσικά δεν θα μπορούσα το μεσημέρι να φάω κάτι άλλο εκτός από μια μεγάλη και ζεστή μακαρονάδα !!!
Μετά από πολύ μπλέξιμο με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους και πολλά και διαφορετικά προβλήματα, το πρωί του Σαββάτου βρεθήκαμε με τον Κέικεν να έχουμε φορτωμένο το SMR καθ'οδόν για την πίστα των Μεγάρων.
Το SuperMoto Track Day του Παρασκευά (Wolf) θα κράταγε μέχρι την δύση του ήλιου - πες 18.30 και οι πύλες ήταν ανοιχτές από τις 09.00 το πρωί. Ε κατά τις 10.00 ήμασταν εκεί, με το μάτι ανοιχτό σαν της γαρίδας από την τσίτα, τα νεύρα, τον καφέ και την προσμονή για την οδήγηση.
Αφού έγινε η σχετική ενημέρωση των αναβατών
ντύθηκαν όσοι ήταν ακόμα με τζηνάκι και μπλουζάκι και μπήκαν να δουν την πίστα. Γιατί αυτή την φορά, μια μικρή έκπληξη περίμενε τα ανέμελα αγόρια... (και 2 κορίτσια). Είχαν προστεθεί 2 μικρά χωμάτινα αλματάκια και ένα μπερμ σε ένα σημείο της πίστας, χωρίς περιθώρια παράκαμψης ή αποφυγής τους. Κοινώς, σηκωμένο το βλέμμα, ο πισινός από την σέλα, η σκόνη από το χώμα κλπ κλπ κλπ... και μερικά σεμνά πεσίματα, ευτυχώς τίποτα το τραγικό ή το οδυνηρό σε τσέπη, ψυχολογία ή σώμα.
Ωραία ήταν!
Κόσμο είχε, καγκουριλίκια είχε (κάτι λίγα αλλά ωραία), χαβαλέ είχε, συμμετοχές είχε, κερκίδες είχε, κορίτσια πίσω από τα αγόρια τους είχε, τέντες είχε, καλό καιρό είχε, άντε και στο επόμενο λοιπόν !
Δεν θα ξεκινήσω από την αρχή. Θα ξεκινήσω από πιο πριν και συγκεκριμένα από την προηγούμενη εβδομάδα. Τότε που απεργούσαν όλοι και κυρίως οι τελωνειακοί και που ο καιρός ήταν σκατά. Είχα κάνει λοιπόν μια συζήτηση με μια φίλη μου για το πόσο πρέπει να επιμένουμε στο να καβαλάμε και να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερες προπονήσεις τόσο ΜΧ όσο και εντούρο για να βελτιωθούμε τέλος πάντων κάποια στιγμή και είχαμε συμφωνήσει να το παλέψουμε.
Και είχαμε κανονίσει να πάμε στην πίστα μότοκρος στο Άργος (Argos Motocross Park), πλην όμως υπολογίζαμε χωρίς τον ξενοδόχο και τόσο οι τελωνειακοί όσο και ο σιχαμερά βροχερός καιρός δεν επέτρεψαν να πραγματοποιηθεί αυτή η εξόρμησης.
Παρ'όλα αυτά, είπαμε να μην μας πάρει από κάτω και συμφωνήσαμε να πάμε το επόμενο ΣΚ (Κυριακή για την ακρίβεια). Όλα ωραία και καλά, μέχρι που την Παρασκευή μαθαίνω οτι άκυρο η κοριτσοπαρέα - κοριτσοπροπόνηση, για διάφορους λόγους. Κοινώς εγώ να κόψω τον λαιμό μου αν θέλω να πάω Άργος, μιας και Παρασκευή έχουν ήδη κλείσει όλες οι θέσεις στα τρέηλερ και φυσικά δεν είναι αμελητέο το έξοδο να τραβηχτώ μόνη μου.
Το οποίο και εν τέλη έπραξα...
Με την συμπαράσταση του φανταστικού μου αγοριού (που κρυφά και φανερά ευχόταν να βρέχει την Κυριακή για να μην πάμε) φόρτωσα ΚΤΜ στο τρέηλερ, κότσαρα και τρέηλερ στην ΥπερΤακουμάρα που έχω για όχημα, πήραμε καφέ και βενζίνη και κινήσαμε...
Η διαδρομή ωραία, οι ταμπέλες πολλές και αφού φτάνουμε στην πίστα, παθαίνω ένα εγκεφαλικό.
Δεν ήταν ΚΑΘΟΛΟΥ όπως την είχα δει σε βίντεο, ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ ! Βρήκα κάτι γνωστούς μου και μου την έδειχναν από ψηλά... "να ξεκινάς από εκεί, πας, στρίβεις, το άλμα έτσι, έχει μια ανηφόρα, έχε το νου σου έχει άλμα-στροφή, έχει κατηφόρα, έχει μπερμ με λάσπη, έχει ένα διπλό 18 μέτρα εκεί, καλύτερα να πας από δίπλα που έχει ένα τραπέζι" κλπ κλπ...
Άλλαξα μερικά χρώματα, από άσπρο του χαρτιού μέχρι εκρού του νεκρού, έβαλα στολή και κράνος και μπήκα για προθέρμανση.
Την πίστα την έβγαζα, όχι σαν ΜΧ πίστα, αλλά λες και πήγαινα για εντούρο. ΝΑ οι ανηφόρες από εδώ, ΝΑ οι κατηφόρες από εκεί - σαν το χεσμένο πήγαινα. Μέχρι που φτάνω στο διπλό-18μέτρα-καλύτερα-να-το-περάσεις-από-δίπλα.
ΔΕΝ το πέρασα από δίπλα γιατί ΔΕΝ κατάλαβα οτι ήταν διπλό. Το πήδηξα. Και φυσικά έπεσα με τα μούτρα κάτω και το ΚΤΜ από πάνω.
Το έδαφος ήταν πολύ μαλακό και δεν χτύπησα καθόλου, αλλά μόλις έπεσε το κατσικάκι μου πάνω στο πόδι, βόγκηξα... Ακόμα βογκάω βασικά. Στον επόμενο γύρω έφαγα άλλη μια τούμπα σε ένα άλλο διπλό (καταραμένες αναρτήσεις) και από εκεί και ύστερα, κατάφερα όσους γύρους έκανα, να μην πέσω. Τρελό κατόρθωμα...
Πηγαίναν όλοι αεροπορία, πήγαινα και εγώ το δόλιο σαν το τσιουάουα στην ομώνυμη ταινία του Ντίσνεϋ, που αντί να γαβγίζει, κάνει "γιφ". GAY !
Από τα πιο αστείο στιγμιότυπα ήταν όταν εγώ επεχείρησα άλμα-εφημερίδας και ο Παπανικολάκης με πέρασε με whip από πάνω. Γέλιο στις κερκίδες λέμε, άπλετο και δωρεάν!
ΜΕΧΡΙ λοιπόν να φύγουμε, είχα καταφέρει να γυρίζω χωρίς να πέφτω (γιεεεεεεεεε...) να πηδάω ένα κατηφορικό μικρό λοφάκι, να μην φρενάρω σε μια κατηφόρα και αντί για 2α-3η να δοκιμάζω 3η-4η. Νταξ. Καλά να είμαστε, όταν και αν ξαναπάω, ελπίζω να μπορώ να βελτιώσω κάποια πραγματάκια, γιατί ναι μεν δεν είμαι καλή, αλλά αυτό σημαίνει οτι μπορώ να δοκιμάζω να βελτιώνομαι στα ΠΑΝΤΑ (είπε το μισογεμάτο ποτήρι...).
Φεύγοντας από την πίστα (ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ ο ιδιοκτήτης, πολύ καλός άνθρωπος - Τάσος Πασπαλιάρης) μας δώσανε οδηγίες για το πού να φάμε και ειλικρινά, πολύ τους ευχαριστώ... Το καλύτερο λάδι, η καλύτερη σαλάτα και το καλύτερο γουρουνόπουλο της σούβλας! Κλαίγαμε με τον Κεηκενάκο καθώς τρώγαμε, από την ευτυχία! Αν ξαναπάμε στην πίστα, πάλι εκεί θα πάμε για φαγητό! Και τιμή απίστευτα καλή!
Ααααααααααααααα και κάτι ακόμα. Να πάνε να γαμηθούνε κάποιοι "παγκόσμιοι"μοτοκροσάδες που θεωρούν πως είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να χλευάζουν όσες κοπέλες προσπαθούν να μάθουν ΜΧ ή ακόμα χειρότερα, όσες χαροπαλεύουν να βγάλουν γύρους στην πίστα. Πληρούμε τα τυπικά για να μπούμε και είναι δικαίωμά μας να γυρίζουμε όσο αργά θέλουμε, εξυπνάκιδες που τα ξέρατε από την αρχή όλα και ποτέ δεν γίνατε ρεζίλι μπροστά στους φίλους σας προσπαθώντας να κάνετε κάτι και τρώγοντας ξανά και ξανά τα μούτρα σας. Στόκοι.
Α ναι, θυμάστε εκείνη την τούμπα που έφαγα στην αρχή? Εκείνη που με έδειρε το ΚΤΜ? Αποτέλεσμα? Ναι μεν με πόναγε λίγο όσο γύριζα ή στεκόμουν αλλά όταν άλλαξα για να φύγουμε, άρχισε να πονάει όλο και περισσότερο... Στο τέλος της ημέρας λοιπόν, το πόδι μου από το πρήξιμο και το μελάνιασμα έμοιαζε κάπως έτσι, κάτω από την πυτζάμα...
και κάπως έτσι χωρίς την πυτζάμα
υγ. Να θυμηθώ να αλλάξω τις αναρτήσεις μου αν και όταν ξαναπάω, γιατί εκεί μέσα, οι αναρτήσεις για εντούρο είναι επιεικώς επικίνδυνες !
Από την 2α Δημοτικού, όπου και μας πρωτοέβαλαν στο μάθημα "Σκέφτομαι και Γράφω" να περιγράψουμε και εγώ δεν ξέρω τι, και μας το έβαζαν σαν θέμα ΚΑΘΕ χρονιά, πρώτο θέμα, αντιπαθούσα αυτή την λέξη. Τα πρωτοβρόχια... Αντί για Η Πρωτοχρονιά, που είχες να πεις κάτι, είχες να πεις για τα δώρα, και το φλουρί, και το δέντρο, και τι έκανες με τα ξαδέλφια σου, και πού πήγες και τι είδες, είχες να γράφεις για τα φύλλα που πέφτουν και την βροχή. Μα ΉΤΑΝ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ ?
Με τον καιρό βέβαια, τα συναισθήματα άρχισαν να αλλάζουν, και σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, άρχισα να αντιλαμβάνομαι στο γραφείο οτι... σαν να άρχισε να μαζεύει σύννεφα και έσκασα χαμόγελο ευτυχίας! Μέχρι το απόγευμα, είχε αρχίσει να ψιχαλίζει!
Γελώντας από μέσα μου θυμήθηκα ΠΟΣΕΣ φορές δεν είχα κάνει κάτι επειδή "βρέχει τώρα". Είπα όμως, οτι από φέτος κομμένες η βλακοδικαιολογίες. Βρέχει δεν βρέχει, αν έχω πει να καβαλήσω, θα καβαλάω.
Έτσι και έγινε λοιπόν.
Γύρισα σπίτι, ντύθηκα, καβάλησα και ξεκίνησα... Υπήρχε ένα άτυπο ραντεβού στα πιστάκια του Παπάγου σήμερα το απόγευμα, αλλά μιας και έβρεχε ολίγον τι, δεν μου έκανε καμία εντύπωση που όταν έφτασα, δεν βρήκα κανέναν...
Μοναξιά μου όλα ...
Κανέναν δίποδο εννοώ, γιατί από τετράποδα υπήρχαν αρκετά, και μάλιστα έκανα καινούργιες γνωριμίες και φιλίες. Είχα κατέβει από το ΚΤΜ για να δω κάτι, και αντιλαμβάνομαι οτι ένα σκυλί έχει κολλήσει στην μπότα μου, και κοιτάει μία εμένα, μία το πόδι μου. Ε, κοιτάω και εγώ το πόδι μου.
Surpriiiiise !!!
Είχε βρει/φέρει μια μπάλα του τένις μες την λάσπη και το σάλιο, και εννοούσε να του την πετάω για να μου την φέρνει. 20 λεπτά τα περάσαμε έτσι... ε μετά βαρέθηκε και έφυγε, οπότε καβάλησα και εγώ και ξεκίνησα τα γύρω γύρω...
"Έλα Αζορ! Την μπάλα, πιάσε την μπάλα!"
Στην αρχή, ήμουν αρκετά μαγκωμένη, γιατί σκεφτόμουν "κοπελιά, εδώ που ήρθες που δεν έχει ψυχή κανόνισε να σκοτωθείς πουθενά να μην μπορείς να βγεις στην άσφαλτο!". Ε και ξεκίνησα δειλά και σεμνά να γυρίζω στο ΜΧ κομμάτι, ασκήσεις γύρω γύρω από τις τοποθετημένες σαμπρέλες κλπ... εεεε μέχρι που βαρέθηκα. Δεν πάω λίγο και από δίπλα, αλλά προσεκτικά? μου πρότεινα... Αμέσως συμφώνησα μαζί μου και εγώ με εμένα, πήγαμε στο κομμάτι πέρα από το εκκλησάκι.
Αυτά είναι... όλα τα μονοπάτια για πάρτη μου! Και τα εύκολα και τα δύσκολα, και στην φορά και ανάποδα και αργά και λιγότερο αργά... λούνα παρκ λέμε, έλιωσα! Και γλίστραγα, και βλακείες έκανα και παραλίγο που δεν έπεφτα, και καλά πάταγα σε κάποιες γραμμές, και απ'όλα!
Ώσπου φυσικά, μετά από μήνες αγυμνασιάς, πόνεσε η μέση μου. Έφυγα λοιπόν και από εκεί και πήγα από την άλλη πλευρά της Αναστάσεως, στο ελαιώνα. Και ξανά ασκησούλες, γκάζι, φρένο, στροφή, γκάζι, φρένο, στροφή, γκάζι, φρέννννννννννδενγαμιέται, πάμε να παίξουμε! Χοπ λοιπόν στο λοφάκι-λέγε-με-άλμα-εφημερίδας!
Και για να δούμε πώς βγαίνει αν το πηδήξω από άλλη ευθεία. Και πώς βγαίνει αν το πηδήξω διαγώνια? Και φτάνω από το άλμα μέχρι εκείνο το σημάδι? Μπορώ να πηδήξω με ένα χέρι (όχι)? Και δώσε κωλιές με το ΚΤΜ στο βρεμένο χαλικάκι. Και φρένο, στροφή και επιστροφή στο άλμα. Και χαζοχαρουμενιές μόνη μου...
Τι να λέμε τώρα, η μαλακία πήγαινε σύννεφο!
Και φυσικά πέρασα άλλο έναν γύρο από το ΜΧ πιστάκι και τα μονοπατάκια πίσω... Σαν το παιδάκι που το άφησαν σε παιδική χαρά... χαιρόμουν μόνη μου... και από δω και από κεί, και πάλι από δω και ξανά απο κει και για να δοκιμάσω αυτό, και για να δω εκείνο - ε και στο τέλος, γύρισα ρεζέρβα, τράβηξα κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα που θα τέλειωνε το παιχνίδι και επέστρεψα σπίτι, με ένα χαμόγελο ΝΑ, μες την χαρά.
Μες την γκάβλα θα πρεπε να πω, αλλά θα πηγαίναν στράφι 5 χρόνια στις Ουρσουλίνες και κρίμα είναι...
Επίσημα λοιπόν άνοιξε για μένα η φθινοπωρινή σαιζόν! Ζήτω τα πρωτοβρόχια !!!
Τα σχέδια για αυτό το σαββατοκύριακο, ήταν ΠΟΛΥ αισιόδοξα και μεγαλεπίβολα.
Σάββατο πίστα Μπέκα για Supermoto με το αγόρι, και Κυριακή, Βαρυμπόμπη για χωματάκι, σε ένα πιστάκι παραδίπλα από την γνωστή είσοδο.
Σάββατο, τα πράγματα ξεκίνησαν όπως έπρεπε... Φορτώσαμε το SMR στο τρέηλερ, πήραμε καφεδάκι για τον δρόμο, πήραμε και κάτι να μασουλάμε και πήγαμε στον Μπέκα...
Ο καιρός αρκετά καλός, μιας και φύσαγε αρκετά, ώστε να μας παρηγορεί για την ζέστη που έκανε.
Εναλλάξ γύρους λοιπόν, με το αγοράκι μου να με διορθώνει, εμένα να τα μπλέκω, κάπου στο τέλος εγώ να έχω ξεθαρρέψει και να ανοίγω λίιιιιιιιγο παραπάνω το γκάζι και αυτός να πειραματίζεται ντριφτάροντας... Ευτυχία και χαρά!
Εδώ, με την δανεική στολή του Γιώργου Wolf Παρασκευά... όπως βλέπετε, μου είναι σαν τεράστια δερμάτινη πυτζάμα!
Αγοράκι ετοιμάζεται να μπει πίστα...
Ντροπή μου που λουκουμιάζω αλλάαααααα να παίρνουμε και εμείς λίγο μάτι! :Ρ
Αγοράκι στρίβειν...
Εγώ στρίβειν...
Εγώ ποζάρειν... με δανεικό μηχανάκι και μια στολή 10 νούμερα πιο μεγάλη από εμένα :)
Γατίνια αράζειν...
Κυριακή, και ενώ το πρόγραμμα έλεγε, το πρωί μνημόσυνο, το μεσημέρι φαγάκι και το απόγευμα τρέηλερ και Βαρυμπόμπη, άρχισα λίιιιιγο να νοιώθω την κούραση του Σαββάτου.
Ε δεν βαριέσαι λέω, πού να τρέχεις μόνη σου στην Βαρυμπόμπη, τράβα κανα πιστάκι Παπάγου που είναι κοντά, να τελειώνεις.
Αμ δε!
Γιατί το μεσημέρι, η φανταστική μου μανούλα έφτιαξε έναν φονικό μουσακά! Από αυτούς που στους σερβίρουν ζεστούς, τους τρως μονοκοπανιά γιατί έχουν φανταστική γεύση και μετά χρειάζεσαι το υπόλοιπο 24ωρο για να χωνέψεις...
Τι πίστα και τι μηχανάκι μου λες... Τέζα στο κρεβάτι να προσπαθώ να χωνέψω, έτσι πέρασε η υπόλοιπη Κυριακή! Κατά τις 21.00 σηκώθηκα, πήγα με τα πόδια μια βόλτα, γύρισα, άραξα λίγο στο μπαλκόνι με γονείς και μετά γραμμή για ύπνο.
...ή αλλιώς, πώς φαίνεται οτι ο Άγιος Εντούριος δεν με ήθελε σήμερα...
Μάλλον οι περισσότεροι (δεν θα πω "όλοι") έχετε περάσει αυτή την φάση της σαπίλας. Της φάσης που "θέλω να βγω βουνό με το μηχανάκι αλλά..." και μετά το "αλλά" συμπληρώνει ο καθένας οτι τον βολεύει και μπορεί να χρησιμοποιήσει για δικαιολογία.
"αλλά κάνει πολύ ζέστη"
"αλλά βρέχει/ έβρεχε/ θα βρέξει"
"αλλά δεν βρίσκω παρέα"
"αλλά έχει περάσει η ώρα"
κλπ...
οτιδήποτε κοινώς, εκτός από το "αλλά βαριέμαι και δεν θέλω να το παραδεχτώ στον εαυτό μου".
Ε, έτσι είμαι και εγώ απ'όταν γύρισα από τις διακοπές. Τελευταία φορά που καβάλησα το pumpkin μου ήταν τον Ιούνιο, και μέχρι τώρα, η μόνη επαφή που είχαμε, ήταν όταν το έπλυνα.
Σήμερα όμως, το πήρα απόφαση. Έκανε ζέστη, ναι. Δεν είχα παρέα, ναι. Δεν είχα και πολύ όρεξη, νννννναι. Αλλά ήθελα να το καβαλήσω.
Ξεκινάω λοιπόν το απόγευμα, να ντύνομαι. Έχασα πολύ ώρα να ψάχνω τα πράγματά μου, μιας και είχε περάσει ο άσπρος σίφουνας "μητέρα" και τα είχε τακτοποιήσει κατα πώς πίστευε πως ήταν καλύτερα. Και αφού βρήκα τον εξοπλισμό μου και τον φόρεσα, άντε να τραβήξω το τζιπ, για να ξεκλειδώσω το ΚΤΜ. Έλα μου όμως που είχα τα ΛΑΘΟΣ κλειδιά μαζί.
Και καθώς έμπαινα στο ασανσέρ για να πάω σπίτι να πάρω τα σωστά κλειδιά, η φοβερή θεία Βούλα με την γιαγιά μου, βγήκαν από το σπίτι τους και μπλόκαραν το ασανσέρ. Και έμεινα μεταξύ 2 ορόφων, φουλ ντυμένη με εντουράδικα, να προσπαθώ να φωνάξω στην θεία, την μπακαλοτεχνική ξεμπλοκαρίσματος. Και να μην με ακούει. Και να κάνει και ζέστη. Και τέλος πάντων, κάποια στιγμή κατάλαβε τι της έλεγα, βγάλαμε άκρη, με ξεμπλόκαρε, πήρα τα κλειδιά, ξεκλείδωσα το ΚΤΜ, το έβγαλα από τον κήπο, το καβάλησα και του τράβηξα την 1η μανιβελιά.
Κυρίες και κύριοι, καλωσήρθατε στο 2ο μέρος της παράστασης. Δεν έπαιρνε μπρος με τίποτα. Κλώτσαγα, και ξανακλώτσαγα και πάλι και τίποτα... Στο τέλος, και αφού είχα γκανιάσει, το πήγα μέχρι μια κατηφόρα και δοκίμασα να το ξεκινήσω τσουλώντας.
Μπαααααααααα... τίποτα.
"Ρε βλάκα, συγκεντρώσου. Κάτι κάνεις λάθος, κάτι έχεις ξεχάσει πάλι, σκέψου λίγο" έλεγα από μέσα μου, καθώς για ΆΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ μανιβέλιαζα και καντήλιαζα. Εν τέλη, το θυμήθηκα. Άνοιξα το τσοκ.
Μετά από 4 μανιβελιές, ήμουν καθ'οδόν για το πιστάκι του Παπάγου.
Όταν έφτασα, και αφού είχα καθυστερήσει τις άπειρες ώρες, είχε αρχίσει να βραδιάζει. Ευτυχώς είχε κόσμο στο ΜΧ κομμάτι, αλλά καθώς πήγα να προσπεράσω, συνειδητοποίησα οτι το Suzuki με τον αριθμό 40 ήταν ενός φίλου μου, και έτσι έκατσα για λίγη κουβεντούλα.
Τι να λέμε τώρα... και που ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΠΑΤΗΣΕΙ Η ΡΟΔΑ ΜΟΥ ΧΩΜΑ ήταν θαύμα για σήμερα. Τελικά μπήκα στο εντουράδικο μικρό μονοπατάκι και έκανα μερικούς γύρους, έτσι για το γαμώτο του θέματος, αλλά δεν είχε φως για κάτι παραπάνω.
Και έτσι, γύρισα πίσω στο ΜΧ κομμάτι, τα είπαμε λίγο ακόμα και επιστροφή στο σπίτι.
Τα της ημέρας είναι τα εξής:
1. Καραγούσταρα που το καβάλησα. Δεν κρατιέμαι να το ξαναβγάλω !
2. Έχω άθλια φυσική κατάσταση. Σπρώξιμο και μανιβέλα σχεδόν με έβγαλαν οφφ. Χρειάζομαι δουλειά!
3. Δεν θυμάμαι, το ξανάπα? Θέλω να το ξαναβγάλω! ΣΥΝΤΟΜΑ !!!
Το κρανάκι μου, το Τ40 σουτζούκι και το ηλιοβασίλεμα της πρώτης μου φθινοπωρινής κατεμοχωματόβολτας.
Η αλήθεια είναι πως βαριέμαι να γράψω... Το ωραίο είναι να τα βλέπεις και να τα ζεις από κοντά, να βλέπεις σκηνές που να αξίζουν όχι να τις γράψεις σε βίντεο ή να τις βγάλεις φωτογραφία, αλλά απλά να τις ζήσεις.
Ένα βιντεάκι από τον αγώνα λοιπόν, μιας και 1 εικόνα = 1.000 λέξεις και αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει περίπτωση να γράψω ούτε 100!
Το πρωί του Σαββάτου ξημέρωσε ήρεμα. Σχετικά δηλαδή. Άλλο πράγμα να σε ξυπνάει η ζέστη, άλλο πράγμα το ξυπνητήρι του κινητού, άλλο πράγμα το ξύπνημα από φίλο. Και εντελώς άλλο πράγμα το ξύπνημα με τον παρακάτω διάλογο (σε επίπεδο κραυγών):
-Ασφάλισες?
-Όχι !
- Ε ΑΣΦΑΛΙΣΕ ΒΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΜΗ ΣΚΟΤΩΘΟΥΜΕ !
Κεφάλι μου βγαίνει από σκηνή. Αγουροξυπνημένη. Πανικόβλητη. Γουάτ δε φακ? Πλάκωσαν ασφαλιστές? Σκοτώνεται κόσμος?
Βλέμα δεξιά, βλέμα αριστερά. Τίποτα. Τα καντήλια συνεχίζονται να πλανώνται στον αέρα...
Βλέμα προς τα πάνω, προς τον βράχο των Μετεόρων. Εντάξει, το μυστήριο λύθηκε. Δύο παλικάρια ομοεθνείς είχαν ανέβει για αναρρίχηση. Προφανώς ο ένας από τους δύο δεν ασφάλισε και άγχωσε τον άλλον. Ωραία πράματα, κλασσικές αντιδράσεις.
Χαμογελάκι, και έξοδος από σκηνή!
Πεταχτήκαμε μια στα γρήγορα με τον Δημήτρη Kalambaka Down Town για προμήθεια κρουασάν και λοιπών δυναμωτικών τροφών. Να΄ναι καλά και το σέρβις του καμπινγκ, το πρωί ήπιαμε τα αρχοντικά μας καφεδάκια και φάγαμε τα ζεστά μας κρουασανάκια κάτω απο την παχιά σκιά. Ενδομύχως, ένοιωθα κάποιες ενοχές, καθώς έβλεπα την ώρα να περνάει, αλλά στην τελική είπα, δεν βαριέσαι, είσαι ΚΑΙ για διακοπές εδώ, χαλάρωσε. Έχασες την εκκίνηση, νταξ δεν πειράζει, get over it.
Όταν λοιπόν ξυπνήσαμε, στανιάραμε και ντυθήκαμε, πήγαμε να παρακολουθήσουμε τον αγώνα.
racing moments 1
Η περιγραφή δεν διέφερε πολύ από περιγραφές προηγούμενων ετών. Πολύ ζέστη, πολύ σκόνη. Επιπλέον όμως: πολύ κουραστικές διαδρομές, πολύ μεγάλες οι ειδικές. Πολλές οι πτώσεις, πολλοί οι τραυματισμοί και πολλά τα μεγάλα ονόματα που πήραν μια γεύση από τα ελληνικά χώματα. Σίγουρα πολλές βλαστήμιες. ΠΟΛΥΣ κόσμος! 2.500 θεατές την κάθε ημέρα!
βιντεάκι...
Κάποια στιγμή, και ενώ είχα βρει ωραία σκιά στον τερματισμό της Super Extreme, φέρνουν έναν Junior σε μαύρα χάλια, με ένα χέρι να στάζει αίμα από τον αγκώνα, ο οποίος είχε πλαντάξει στο κλάμα. Τον κάτσιασαν οι γιατροί μέχρι να βρούνε αντισυπτικές γάζες, το ένα και το άλλο, και να έχουν φρικάρει από το γεγονός οτι έκλαιγε. Σου λένε, για να κλαίει κοτζάμ εντουράς παγκόσμιος, θα πρέπει να πεθαίνει στον πόνο... Πλην όμως, απ'όσα άκουσα αφότου τον μπαντάρανε, να λέει στον προπονητή του, ο Botila έκλαιγε από τα νεύρα του... αυτό το "όχι ρε γ@μωτο μου, οχι! γιατί γιατί γιατί γιατί? τώρα έπρεπε να γίνει αυτό? σκατα" και λοιπά αναθέματα αγανάκτησης...
Μετά το τέλος του Σαββατιάτικου αγώνα και αφού φάγαμε το μεσημεριανό μας, πήγαμε για μια χωνευτική βόλτα στα paddocks. Και εκεί που τριγυρνούσα πανευτυχής και περίμενα πώς και τι να έρθει η ώρα που δίναν τα αυτόγραφα, μου είπαν οτι ήταν καιρός να φεύγαμε. Μου πέσαν τα αυτιά... "Μα? Αυτόγραφο?", "Αύριο, αύριο! Πάμε τώρα"!
Είχαμε κανονίσει να πηγαίναμε βόλτα την απλή διαδρομή του αγώνα. Μέσα μου είχα μερικές επιφυλάξεις, του τύπου "πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό", αλλά η γενικότερη αισιοδοξία (πείτε καλύτερα μαλακία) που με χαρακτηρίζει, μου προσέδιδε μια αποφασιστικότητα ως προς την συμμετοχή μου. Λάθος. Ολίγον τι λάθος. Πλην όμως, ένοιωθα οτι αν δεν δοκίμαζα την διαδρομή, τζάμπα και βερεσέ είχα κουβαλήσει το ΚΤΜ στην Καλαμπάκα.
Τουμπεκί λοιπόν, φόρεσα στολή, καβάλησα το περτικαλί μου άτι, και "στ'άρματα στ'άρματα, εμπρός στον αγώνα". Λέμε τώρα...
Ως ένα σημείο, καλά πήγαινε. Διόρθωση. Σαν τον κάβουρα πήγαινε το μηχανάκι. Εεεεεεμ καλή μου, πού πας χωρίς λάστιχο? Είπαμε, είναι φαγωμένο, θέλει άλλαγμα. Ως εδώ καλά, γιατί συμφωνούσα. Επι της πράξης και ουσίας όμως, και επειδή δεν είχα χρόνο, δεν το είχα αλλάξει. Στην ευθεία πήγαινα, αλλά μια γραμμή δεν κράταγα...
Και πηγαίναμε... πηγαίναμε πάνω, πηγαίναμε κάτω, δεξιά, αριστερά, του βα μπιέν ΕΩΣ την στιγμή που μάλλον έφαγα καπάκι. Μάλλον λέω, γιατί νομίζω οτι έφυγα σουζιδόν. Βράχος, επικληνές, γλίστραγε ο τροχός, σακί με πατάτες εγώ, ε δεν ήθελε και πολύ ακόμα... Νταξ, να'ναι καλά το διχρονάκι, λες και έπεσα από ποδήλατο ήταν. Σηκώθηκα, συνήλθα, ένοιωσα κάτι μικρά τσιμπήματα τύψεων που κοψοχόλιασα και καθυστέρησα τους λοιπούς, ξανακαβάλησα, και ξαναπάμε...
Όπως ήταν φυσικό και επόμενο, άλλη μια πτώση με περίμενε κάπου παραπέρα. Δεν θυμάμαι σ'αυτή την περίπτωση τίποτα. Ήταν ανηφορικό. Αυτό. Τελεία. Ήταν κάτι ανηφορικό, είχε χόρτα δίπλα και εγώ διάλεξα και έπεσα κάπου που είχε και πέτρες. Ξανασηκώθηκα, αλλά πλέον με είχε φάει η στεναχώρια. Και ψιλοσόκ - καθότι τα σακιά πατάτες πέφτουν άτσαλα, χτυπάνε και πονάνε. Ηθικό, στα πατώματα. Κλαψ κλαψ κλαψ κλπ...
Ο Μίνος, που ήταν από πίσω μου και είδε το μεγαλειώδες μου σόου, να προσπαθεί να με ηρεμίσει, να δει αν χτύπησα, να ξαναπροσπαθεί να με ηρεμήσει.
racing moments 2
Ξανακαβάλησα. Κοτ κοτ μόουντ. Στην επόμενη κατηφόρα, τα στήλωσα. Τώρα,ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΤΗΛΩΣΑ ΣΕ ΚΑΤΗΦΟΡΑ, ΕΝΩ ΕΠΕΣΑ ΣΕ ΑΝΗΦΟΡΑ δεν ξέρω. Απλά τα στήλωσα.
Και τα λεπτά περνάγαν, με εμένα φρικαρισμένη, να κάνω ταυτόχρονες σκέψεις "Κραπ, ούτε πίσω μπορώ να πάω, ούτε μπροστά" (δεξιά αριστερά κοίταγμα) "ούτε να φύγω απ'οπουδήποτε αλλού"! (ξανακοίταγμα κάτω) "απαπαπαπαπα δεν κατεβαίνω εγώ...", "βρε ηλίθια, τους καθυστερείς όλους, σώνε, κάνε κάτι", "τους γάμησες την βόλτα. Πράβο βλάμα", "ήθελες και εντούρο κυρά μου, ήθελες και απλή διαδρομή παγκοσμίου, δεν κοιτάς τα χάλια σου μαρή που ούτε ανηφοροκατηφόρες δεν μπορείς να περάσεις?", "σκατά, περνάει η ώρα και όντως, κάτι πρέπει να γίνει","γαμωτ...κατεβαίνω και ο,τι είναι να γίνει ας γίνει. ΤΖΕΡΟΝΥΜΟ!"
Κατηφόρισα λοιπόν. Δεν σκοτώθηκα. Προς το τέλος, σαν να άφησα με την ησυχία μου το ΚΤΜ να ξαναπέσει. Έτσι, από πανικό, όχι από τίποτα άλλο...
racing moments 3
Εντωμεταξύ, είχε πιάσει λίγο να σκοτεινιάζει, είχε διαλύσει η παρέα και είχαμε μείνει πίσω εξαιτίας μου, η χαρούμενη συσκηνία των ΚΤΜ. Μουά, Μίνος, Δημήτρης και Κώστας. Πολύ ιπποτικά, ο Κώστας δήλωσε πως δεν είχε διάθεση άλλο να συνεχίσει όλη την βόλτα, και έτσι, μόλις φτάσαμε στην διασταύρωση με τις Ειδικές, πήγαμε οι 2 μας για καφέ και Δημήτρης με Μίνο έφυγαν να κάνουν την υπόλοιπη απλή...
η συσκηνία των ΚΤΜ για καφέ στις Ειδικές...
Αλλά... πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας, βγάλαμε και καμιά φωτό. Έτσι, για την βλακεία της υποθέσεως... Εγώ έλεγα να κάναμε πλάκα, και καλά να στήνονταν για εκκίνηση στην μπάρα της ΜΧ Μίνος και Δημήτρης, αλλά από το βλέμα που εισέπραξα, κατάλαβα πως δεν ψήνονταν...
Αρκεστήκαμε έτσι σε στατικές πόζες. Οι μεν πήραν τον δρόμο τους, οι δε πήραμε τον καφέ μας και αράξαμε.
Και παρακολουθήσαμε την παρέλαση των Παγκοσμίων, και δη των Junior. Τιγκαρισμένα αυτοκινητάκια με Φιλανδούς και Γάλλους, ο Τάρκαλλα με το αμόρε, και δεν ξέρω γω ποιοί άλλοι, ήρθαν το απόγευμα να ξαναδούνε τις ειδικές, τα πατήματα και τα περάσματα... Ένας από τους Γάλλους (καθότι ο γηραιότερος, εικάζω πως ήταν ο προπονητής τους) πρέπει να με θεώρησε εξόχως αστείο θέαμα, με την μουσούδα μες το χώμα, την στολή σε "γήινη απόχρωση εμπνευσμένη από την χλωρίδα της Καλαμπάκας" το βλέμμα "ζω-πεθαίνω" και την καφεδιά ανα χείρας.
-"Ha(r)d eh? Ve(r)y hot day, ha(r)d g(r)ound eh?" είπε γελαστά.
-"Χάρντ δεν λες τίποτα !" του είπα και εγώ, και νομίζω συνενοηθήκαμε μια χαρά.
Μετά από αρκετά ποτήρια νερό και έναν καφέ, επέστρεψαν Μίνος με Δημήτρη, πανευτυχείς και οι 2 τους. Δεν πρόλαβαν να κάνουν όοοοοοολη την απλή γιατί βράδιαζε, οπότε καβαλήσαμε και επιστρέψαμε στις σκηνές.
Ντουζάκι, ζεστό νεράκι, απόλαυση... Και άντε τώρα να πάμε για φαγητό.
Στην εξαίσια πιτσαρία-παστερία-ρεστωράν που κάτσαμε, αφού παραγγείλαμε και περιμέναμε καμιά ώρα (στάνταρ) ήρθαν κάτι φαγητά ο,τι να'ναι... Τι να πούμε, πεινάγαμε σαν τους λύκους. Τα φάγαμε - εγώ και ο Μίνος γκρινιάξαμε μέσα από τα δόντια μας, αλλά δεν βαριέσαι... τουλάχιστον η πίτσα άξιζε. Μακαρόνια και σέρβις, να κλαιν οι ρέγγες οι παστές!
Αντιλαμβανόμαστε όλοι ελπίζω την ειρωνεία αυτής της φωτογραφίας...
Εν συνεχεία, Πυρετός το Σαββατόβραδο, όλη η πόλης ήτο έξω και διασκέδαζε. Τιμώντας λοιπόν και εμείς την νυχτερινή ζωή της Καλαμπάκας, κάτσαμε σ'ένα μαγαζί όπου φεύγοντας, κατά τις 4μιση το πρωί, ο ντιτζέι-μπάρμαν-οδηγός πόλης μας είχε λατρέψει και παίξει ο,τι του είχαμε ζητήσει. Και Πανούση ακόμα. Το Ερωτικό. Και εγώ σ'αγαπώ, γαμώ τον Χριστό μου...
Και πέσαμε πανευτυχείς για ύπνο, αφενός γιατί ξημέρωνε ακόμα μια υπέροχη αγωνιστική εντουρομέρα, και αφ'ετέρου, γιατί είχαμε προλάβει να ξηλώσουμε από μία αφίσα-πανώ για τον καθένα μας, κατά την επιστροφή μας στις σκηνές.
Η πόλη στους ρυθμούς του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Εντούρο
Με εγερτήριο στις 4.45 για να ετοιμαστώ εγκαίρως, το πρώτο πράγμα που θυμάμαι από την Παρασκευή ήταν οτι κοπάνησα γόνατα και κεφάλι σε όλες τις πόρτες και τα κουφώματα του δωματίου, του σπιτιού, του ασανσέρ και της αποθήκης. Κυριολεκτικά κουτούλαγα...
Πλην όμως, φρόντισα και μάζεψα εγκαίρως στην αυλή όλα τα εκδρομικά, εντουρικά και κατασκηνωτικά μου πράγματα, έδωσα φιλάκι στην γάτα, της έταξα κροκέτες, και στις 5.30 που ήρθε ο Μίνος, φορτώσαμε το τρέηλερ με τις μηχανές στο όχημα, και φύγαμε για Καλαμπάκα !!!
(Εδώ να κάνε μια μικρή σημείωση και παρένθεση. Θέλω να γκρινιάξω. Η μάνα μου με έβαλε την Πέμπτη, μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, να της ζωγραφίζω καραβάκια με πανιά για την γιορτή του Λυκείου των Ελληνίδων... γι'αυτό κουτούλαγα!)...
Μετά από μικρό ταξιδάκι λίγων ωρών, φτάνουμε στο καταληκτικό (όχι καταπληκτικό, καταληκτικό. Γιατί για αλλού είχαμε ξεκινήσει και αλλού καταλήξαμε...) χώρο διαμονής μας, το φοβερό Boufidis Camping. Γωνίτσα με παχιά σκιά, γρασιδάκι, πισίνα, φουλ πανσιόν, τελεβιζιόν, κρουτόν κλπ!
Ξεφορτώνουμε πράγματα, μηχανάκια, μπλιμπλκάκια, στήνουμε σκηνές, βρισκόμαστε και με Δημήτρη και Κώστα, ωραίαααααααααα... άιντε να φάμε τώρα!
Και με την μπουκιά στο στόμα, φύγαμε για να δούμε το Extreme Test στο στρατόπεδο.
Προς τι όλο αυτό το αλαφιασμένο πήγαιν-έλα από τα ξημερώματα?
17-18-19 Ιουνίου ήταν οι ημερομηνίες για τον 5ο αγώνα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Εντούρο, ο οποίος και πραγματοποιήθηκε στην Καλαμπάκα.
Έχοντας ήδη 4 χρονιές με παγκόσμιους αγώνες εντούρο, και γνωρίζοντας οτι του χρόνου δεν θα πραγματοποιηθεί κανείς στην Ελλάδα - και με την κρυφή αγωνία όλοι, μπας και αυτός είναι η τελευταία τέτοιου τύπου διοργάνωση, ήταν ένας αγώνας που κανείς σχεδόν δεν ήθελε να χάσει.
Φτάνοντας στο παλιό στρατόπεδο όπου ήταν σχεδιασμένες οι ειδικές διαδρομές, προλάβαμε και τσεκάραμε θέσεις για όσο το δυνατόν περισσότερη θέα, είδαμε τα εμπόδια και πήραμε και το καφεδάκι μας. Άααααααααααανετοι...
Μέχρι που ξεκίνησε το τεστ.
Έγινε πολύ γρήγορα σαφές, οτι αλλού ήταν τα εντυπωσιακά εμπόδια και αλλού τα δύσκολα κομμάτια με τις περισσότερες πιθανότητες πτώσης και τις απαιτήσεις τεχνικής. Δεν ήταν στα λάστιχα, δεν ήταν στον πύργο, δεν ήταν στους διπλούς κορμούς, δεν ήταν στον βραχόκηπο το θέαμα... ήταν στους μονούς κορμούς. Πολλοί, από την φόρα που είχαν δεν προλάβαιναν να φέρουν σωστά την μηχανή τους, με αποτέλεσμα στην κατηγορία Junior να φύγουν 2 παιδιά, ο Ηρακλής Τόλιος και ο Antii Heelsten, με ασθενοφόρο. Και οι δύο τραυματίστηκαν στο ίδιο κομμάτι της διαδρομής.
Με το τέλος της κατηγορίες EJ, ο αγώνας διακόπηκε για λίγα λεπτά, προκειμένου να μεταφέρουν τον κορμό που ταλαιπώρησε και τραυμάτισε τους αγωνιζόμενους, και να αποφύγουν περισσότερους τραυματισμούς στις επόμενες κατηγορίες.
Ηρακλής Τόλιος
Αν και σαν θέαμα ο αγώνας του Extreme Test είναι από τα αγαπημένα κομμάτια του κοινού, μάλλον το αντίθετο ισχύει για τους αγωνιζόμενους, που το βρίσκουν σαν έναν αγώνα που ξεκίνησε ως ιδέα καλά, αλλά εξελιχθεί σε μία αναίτια ταλαιπωρία με αυξημένο βαθμό επικινδυνότητας.
"The race started Friday with the unwanted and infamous Super test. From the rider's point of view it's really a pain in the ass and dangerous too. Actually it's now called Super Extreme test by the organizers who got it all wrong. It was supposed to be an easy prologue in the town centre to get more new people to know about enduro. You know, if you can't bring people to enduro special tests, let's bring the special test to the people! This was the original idea. Now we were doing Super test in the middle of forest in the military area far from Kalampaka town centre on an artificial Xtreme test that once again turned out to be dangerous and completely pointless. And those damn tyres! I took it easy and didn't even try to jump knowing the bounce these soft tyres will give. I hit them slow but the bounce almost knocked me off my bike! At the same time Nambotin crashed on the other side while going over another tyre obstacle. Junior world championship leader Antti Hellsten was really unlucky crashing with one log so hard the was taken to the hospital and couldn't race the whole weekend and kissing his world championship lead goodbye!! Way too many crashes (the worst injury broken vertebra) and bad feelings after this unnecessary Super-Xtreme test!"
Άλλη μια εκδοχή California School έρχεται να προστεθεί στις ως τώρα δραστηριότητες... Αν και ο τίτλος "Καλιφόρνια" προκύπτει αποκλειστικά και μόνο από την αμφίεση του παρατηρητή-προπονητή-διορθωτή-κάμεραμαν Αντώνη!
Ο οποίος μας έβαζε 4 νοματαίους να κάνουμε ξανά και ξανά τα ίδια, μέχρι να διορθώνουμε τα λάθη μας. Και είχε και την υπομονή μετά, να κάτσει να δει τα βίντεο που τράβαγε και να κρατήσει καρέ για σχολιασμό και σύγκριση...
Εδώ λοιπόν τα δικά μου χαΐρια....
1. Κάνοντας ασκήσεις σλάλομ...
Βάση οδηγιών και βίντεο
"Εχεις σωστη θεση σωματος απλα καποιες φορες μπορει να ξεχαστεις και να πεσουν λιγο τα χερια σου(χωρις ομως να φτασουν σε απαγορευτικο επιπεδο)".
2. Κάνοντας ασκήσεις φρένων (ε ρε το δόλιο το πίσω μου μέχρι να το μάθω τι τραβάει...)
Παραθέτοντας πρώτα την σωστή στάση από τον αυθεντικό δάσκαλο
έρχεται και η δική μου σειρά
(λεπτομέρεια: παρατηρούμε σε όλα τα πλάνα το υπέροχο τσαντάκι Nata-chan σήμα κατατεθέν -πλέον)
"Δεν έχεις προβλημα με τα φρενα απλα παρατηρησα οτι καποιες φορες ξεχνιέσαι και δεν πηγαίνεις αρκετά πίσω".
Αντιλαμβανόμαστε όλοι οτι με διακρίνει μια κάποια αφηρημάδα...
Το μάθημα πήγε πολύ καλά ομολογουμένως και τα επόμενη θέλω να ελπίζω θα πάνε ακόμα καλύτερα ;)
