Τα Πρωτοβρόχια...

Από την 2α Δημοτικού, όπου και μας πρωτοέβαλαν στο μάθημα "Σκέφτομαι και Γράφω" να περιγράψουμε και εγώ δεν ξέρω τι, και μας το έβαζαν σαν θέμα ΚΑΘΕ χρονιά, πρώτο θέμα, αντιπαθούσα αυτή την λέξη. Τα πρωτοβρόχια... Αντί για Η Πρωτοχρονιά, που είχες να πεις κάτι, είχες να πεις για τα δώρα, και το φλουρί, και το δέντρο, και τι έκανες με τα ξαδέλφια σου, και πού πήγες και τι είδες, είχες να γράφεις για τα φύλλα που πέφτουν και την βροχή. Μα ΉΤΑΝ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ ?

Με τον καιρό βέβαια, τα συναισθήματα άρχισαν να αλλάζουν, και σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, άρχισα να αντιλαμβάνομαι στο γραφείο οτι... σαν να άρχισε να μαζεύει σύννεφα και έσκασα χαμόγελο ευτυχίας! Μέχρι το απόγευμα, είχε αρχίσει να ψιχαλίζει!

Γελώντας από μέσα μου θυμήθηκα ΠΟΣΕΣ φορές δεν είχα κάνει κάτι επειδή "βρέχει τώρα". Είπα όμως, οτι από φέτος κομμένες η βλακοδικαιολογίες. Βρέχει δεν βρέχει, αν έχω πει να καβαλήσω, θα καβαλάω.

Έτσι και έγινε λοιπόν.

Γύρισα σπίτι, ντύθηκα, καβάλησα και ξεκίνησα...  Υπήρχε ένα άτυπο ραντεβού στα πιστάκια του Παπάγου σήμερα το απόγευμα, αλλά μιας και έβρεχε ολίγον τι, δεν μου έκανε καμία εντύπωση που όταν έφτασα, δεν βρήκα κανέναν...

Μοναξιά μου όλα ...

Κανέναν δίποδο εννοώ, γιατί από τετράποδα υπήρχαν αρκετά, και μάλιστα έκανα καινούργιες γνωριμίες και φιλίες. Είχα κατέβει από το ΚΤΜ για να δω κάτι, και αντιλαμβάνομαι οτι ένα σκυλί έχει κολλήσει στην μπότα μου, και κοιτάει μία εμένα, μία το πόδι μου. Ε, κοιτάω και εγώ το πόδι μου. 

Surpriiiiise !!!

Είχε βρει/φέρει μια μπάλα του τένις μες την λάσπη και το σάλιο, και εννοούσε να του την πετάω για να μου την φέρνει. 20 λεπτά τα περάσαμε έτσι... ε μετά βαρέθηκε και έφυγε, οπότε καβάλησα και εγώ και ξεκίνησα τα γύρω γύρω...

"Έλα Αζορ! Την μπάλα, πιάσε την μπάλα!"

 Στην αρχή, ήμουν αρκετά μαγκωμένη, γιατί σκεφτόμουν "κοπελιά, εδώ που ήρθες που δεν έχει ψυχή κανόνισε να σκοτωθείς πουθενά να μην μπορείς να βγεις στην άσφαλτο!". Ε και ξεκίνησα δειλά και σεμνά να γυρίζω στο ΜΧ κομμάτι, ασκήσεις γύρω γύρω από τις τοποθετημένες σαμπρέλες κλπ... εεεε μέχρι που βαρέθηκα. Δεν πάω λίγο και από δίπλα, αλλά προσεκτικά? μου πρότεινα... Αμέσως συμφώνησα μαζί μου και εγώ με εμένα, πήγαμε στο κομμάτι πέρα από το εκκλησάκι. 

Αυτά είναι... όλα τα μονοπάτια για πάρτη μου! Και τα εύκολα και τα δύσκολα, και στην φορά και ανάποδα και αργά και λιγότερο αργά... λούνα παρκ λέμε, έλιωσα! Και γλίστραγα, και βλακείες έκανα και παραλίγο που δεν έπεφτα, και καλά πάταγα σε κάποιες γραμμές, και απ'όλα!

Ώσπου φυσικά, μετά από μήνες αγυμνασιάς, πόνεσε η μέση μου. Έφυγα λοιπόν και από εκεί και πήγα από την άλλη πλευρά της Αναστάσεως, στο ελαιώνα. Και ξανά ασκησούλες, γκάζι, φρένο, στροφή, γκάζι, φρένο, στροφή, γκάζι, φρέννννννννννδενγαμιέται, πάμε να παίξουμε! Χοπ λοιπόν στο λοφάκι-λέγε-με-άλμα-εφημερίδας!
Και για να δούμε πώς βγαίνει αν το πηδήξω από άλλη ευθεία. Και πώς βγαίνει αν το πηδήξω διαγώνια? Και φτάνω από το άλμα μέχρι εκείνο το σημάδι? Μπορώ να πηδήξω με ένα χέρι (όχι)? Και δώσε κωλιές με το ΚΤΜ στο βρεμένο χαλικάκι. Και φρένο, στροφή και επιστροφή στο άλμα. Και χαζοχαρουμενιές μόνη μου... 

Τι να λέμε τώρα, η μαλακία πήγαινε σύννεφο!

Και φυσικά πέρασα άλλο έναν γύρο από το ΜΧ πιστάκι και τα μονοπατάκια πίσω... Σαν το παιδάκι που το άφησαν σε παιδική χαρά... χαιρόμουν μόνη μου... και από δω και από κεί, και πάλι από δω και ξανά απο κει και για να δοκιμάσω αυτό, και για να δω εκείνο - ε και στο τέλος, γύρισα ρεζέρβα, τράβηξα κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα που θα τέλειωνε το παιχνίδι και επέστρεψα σπίτι, με ένα χαμόγελο ΝΑ, μες την χαρά. 

Μες την γκάβλα θα πρεπε να πω, αλλά θα πηγαίναν στράφι 5 χρόνια στις Ουρσουλίνες και κρίμα είναι...

Επίσημα λοιπόν άνοιξε για μένα η φθινοπωρινή σαιζόν!
Ζήτω τα πρωτοβρόχια !!!