Αύριο λέω να δοκιμάσω για πρώτη φορά, πρωινή εξάσκηση. Δεν λέω προπόνηση, έχω μάθει πλέον να τα ξεχωρίζω. Αυτό που έχω κατα νου, είναι εξάσκηση.
Έγερσης λίγο νωρίτερα απ'ότι συνήθως, στολή, ΚΤΜ, πιστάκια. Ασκήσεις για κανα 40' και μετά επιστροφή σπίτι.
Ειδικά αύριο, μόλις έμαθα οτι θα έχω και 2 ραντεβού. Μάιστα. Οπότε, πρέπει Α. να είμαι έξτρα ευπαρουσίαστη και Β. να μην σακατευτώ το πρωί, για κανέναν λόγο.
Έχοντας καθαρίσει το μηχανάκι μέσα έξω απ'όταν γυρίσαμε από τον αγώνα, έχοντας πλύνει στολή επίσης από τότε, το μόνο που μου λείπει για αύριο το πρωί, είναι να μελετήσω λίγο τις ασκήσεις που θα κάνω...
Επειδή δεν ξέρω πριν τις 8 το πρωί πώς οδηγώ, δεν θέτω μεγάλους στόχους. Απλά πραγματάκια, να έχουμε να παίζουμε. Γύρω γύρω το ΜΧ πιστάκι a la Helliotis διαδρομή, ίσως μερικούς γύρους το πιο σκραμπλάδικο κομματάκι, και οπωσδήποτε ανεβοκατέβασμα ένα διαδρομάκι κάτω από το πέταλο.
ΑΝ το πάω άνετα και γενικά, έχω ξυπνήσει, θα ανέβω και το πέταλο.
Επίσης, μερικά βίντεο που κοιτάω απόψε για αύριο (για την περίπτωση που βαριέμαι, νυστάζω, το κωλοβαρέσω, οτιδήποτε σχετικό) μπας και μάθω ποτέ Α. να σηκώνω το μηχανάκι και Β. να το σταματάω με ψιλοέντο.
Εδώ με τον Γάλλο διδάσκαλο Antoine Meo
(όχι Αντουάν, δεν θα μάθω αυτή την εβδομάδα να περνάω ΕΤΣΙ ανηφοριές. Λα προσαίν φουά)
Επίσης να πω οτι όσα γαλλικά δεν έχω ακούσει 10 χρόνια τώρα, τα έχω ακούσει το τελευταίο δίμηνο. Με εξαιρετική προσοχή και προσήλωση. Γιατί είναι και παπατρέχας ο Αντουάν όταν μιλάει και άντε βγάλε άκρη για τα τιπς που δίνει, που ουσιαστικά κρίνονται στην λεπτομέρεια. Έχω πάθει κρίση Γαλλοφρένειας!
Και εδώ με τον αγαπητό μας κύριο Shane Watts, με αυτή την βλαχαυστραλέζικη προφορά που τσακίζει κόκαλα (λεπτομέρειες.......)
Και ας ελπίσω οτι θα ξυπνήσω το πρωί...
Edit: τελικά το πρόβλημα δεν είναι το πρωινό ξύπνημα... Είναι η κατσάδα που τρώω από τους γείτονες για την φασαρία που κάνω. Ίσως να έχουν και τα δίκια τους, 7 παρά το πρωί γκιν γκιν γκιν μέσα στ'αυτί τους... κρίμα... και ήταν ωραία ιδέα :(
1ος αγώνας Κυπέλου Εντούρο Ν.Ελλάδος: Μέγαρα 18 Μαρτίου 2012
Έγινε κι αυτό. Ολοκλήρωσα 2 γύρους εντούρο με ειδική...
Και ξεκινάω λοιπόν (καιρός ήταν ) το δικό μου σεντονάκι για τον αγώνα...
Προετοιμασία
Κυκλοφορεί η φήμη και η διάδοση, οτι πρέπει 1 βδομάδα πριν τον αγώνα, ο αγωνιζόμενος να είναι ήρεμος, χαλαρός, να ξεκουράζεται και να τρώει γερά. Κάαααααααααααλα. Πείτε μου ΕΝΑΝ που ξέρετε και τα κάνει αυτά. Τρέχαμε όλοι (τουλάχιστον όσοι ξέρω εγώ) να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα, σε μηχανάκια, χαρτιά, εξοπλισμό, το ένα, το άλλο, από δω, από κει, ΝΑ το άγχος στα ενδοιάμεσα (καλά, εμένα είχα βαρέσει όχι κόκκινο, ΜΠΟΡΝΤΩ!), φαγητό όπως πάντα ο,τι να'ναι, και για ξεκούραση.........ε, στο τέλος της ημέρας, ύπνος.
Παρέδωσα το ακριδοκατεμάκι μου στην αγκαλιά του Paddock512 την Πέμπτη και ο dirty_harry φρόντισε με αγάπη και προδέρμ το μηχανάκι μου για να είναι σωστό στον τεχνικό έλεγχο και να δουλεύουν τα πάντα σωστά, το έντυσε αγωνιστικό κουκλί ( όσοι με έχουν δει να κολλάω αυτοκόλλητα, ακόμα γελάνε) και γενικά, το σέταρε φουλ κομπλέ. Χίλια ευχαριστώ :)
Παραμονή
Ε τι διάολο... αν δεν σου έχει κάτσει μεσοβδόμαδο να ξεκουραστείς, τουλάχιστον την παραμονή, ρίχνεις έναν ύπνο και στρώνεις! Πλην όμως, είχα να πάω στα γεννέθλια φίλης που μου είχε τάξει οτι αν δεν πήγαινα, δεν θα μου ξαναμίλαγε ποτέ (με την ίδια δικαιολογία -αγώνας, την είχα κάνει και στο παρελθόν από κάλεσμα και μου το κράταγε). Και λοιπόν, πήγαμε να το γιορτάσουμε. Στα μπουζούκια. Βανδή - Κοκκίνου - Οικονομόπουλος. Πρώτο τραπέζι πίστα. Εμένα δε, με βάλανε πρώτη καρέκλα πίστα. Η ντροπή η ίδια (τα μισά τραγούδια δεν τα ήξερα, δεν ήξερα να πετάω λουλούδια, γενικά δεν κατείχα το άθλημα...). Πλην όμως, περάσαμε καλά... Και καλό φαγητό είχαν, και καλό κρασί και τέλος πάντων όλα ωραία και καλά, μέχρι που είδα την ώρα... Έκανα μια απέλπιδη προσπάθεια να πω στην φίλη μου οτι να μωρέ, ξέρεις, η ώρα είναι....... αλλά τίποτα αυτή. Με τα πολλά, και πριν αρχίσει ο κόσμος να σηκώνεται, καταφέρνω να φύγω μια ευγενική ώρα. Να πω οτι ήταν 3?
Γυρίζω σπίτι, βγάζω την στολή των μπουζουκιών, βάζω φόρμα, πάω κάτω, φορτώνω εξοπλισμό στο Τακούμα, δένω και το τρέηλερ, και πάω για 3 ώρες ύπνου...
Ανήμερα
Και ξυπνάω. Ετοιμάζω εαυτό, βγάζω γάτα από το δωμάτιο, τρώω μια φέτα ψωμί-μέλι, πίνω λίγο νερό, και γειά σας. Ξαναγυρνάω γιατί είχα ξεχάσει να πάρω τσαντάκι με λεφτά, χαρτιά και λοιπά. Ξαναγειάσας έφυγα! Και ξαναγυρνάω γιατί είχα ξεχάσει τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Μπαίνω στο υπερόχημα, βάζω μπρος και φρένο. Να σφίξω τους ιμάντες στο μηχανάκι...... Και τέλος πάντων, ξεκινάω!
Αφού βρήκα τον Κατάνα και τον Ηλία στο μέρος που είχαμε συνάντηση (εμείς και άλλοι 300 προφανώς, που πήγαιναν Μέγαρα για τον αγώνα ταχύτητας) φτάσαμε στον Άγιο Ιωάννη (τον χορευταρά ^_^ )
Παρκάρουμε, φουλ άγχος η δικιά σας. Και ξενυχτισμένη και με παλμούς να κάνουν πάρτυ λες και έτρεχε 100άρι και σαν να πείναγα λιγάκι (η φέτα ψωμί-μέλι που λέγαμε... μάλλον δεν έφτανε).
Στήνομαι για τεχνικό έλεγχο και ξεκινάει το εξής αστείο. Ναι μεν είμαι ΦΟΥΛ αγχωμένη, αλλά ταυτόχρονα είμαι και φουλ χαρούμενη. Και μόνο που είμαι εκεί. Και που βλέπω φίλους και γνωστούς. Και ακόμα καλύτερα, που βλέπω φίλους που ήρθαν για χάζι και για ψυχολογική μου συμπαράσταση. Οπότε και πήρα την φάτσα αυτή που περιγράφη ο HLIAS ως άγχος ΚΑΙ χαμόγελο μαζί.
Και μετά, είχα ένα θέμα..... σαν να πείναγα λίγο... ευτυχώς Gee, HLIAS και ένα παιδί ακόμα που δεν θυμάμαι νικ, ήταν εκεί και με φουλ παροχές (νεράκι και κρουασάν). Το κρουασάν, έφαγα λίγο, το υπόλοιπο το πήρα τυλιχτό μαζί μου, αφήνοντας σαφείς οδηγίες για twix και lucozade στην ειδική........
Πρέπει να ήμουν αστεία. Ντυμένη σαν παίκτης του ράγμπι, με ένα βλέμμα διαρκούς αγωνίας, να πηγαίνω και να έρχομαι σαν παραζαλισμένο κοτόπουλο, μέχρι να έρθει η στιγμή που μπήκα στο παρκ φερμέ να πιάσω το κολοκυθάκι στα χέρια μου.
Αυτό ήταν. Με το που το έπιασα, ηρέμισα. Και αφού ηρέμισα, μπόρεσα να εστιάσω και γύρω μου. Συστηθήκαμε με τα παιδιά που έπαιρνα εκκίνηση μαζί, και ξεκινήσαμε η τριας !!!
Ο αγώνας
Φτάνοντας στην ειδική, ήξερα πως δεν θα μας κράταγαν χρόνους και οτι ηταν αναγνωριστικό το πέρασμα (αντί να την περπατήσουμε). Και επίσης, είχα ακούσει διάφορα σχόλια για μια ανηφόρα "κάπως". Και οτι "μην τρέχετε, έχει πολύ πέτρα κάτω". Ε λοιπόν, ναι. Είχε ΠΟΛΥ πέτρα κάτω, από αυτές που βγαίνουν όταν οργώνει κανείς... Αλλά ντάξει, αναγνωριστική είπαμε, οπότε πήγαινα σαν το κοτάκι, τσούκου τσούκου.
κότα στάιλ! Γιο!
Σκεφτόμουν οτι χέσε τώρα χρόνους και στυλ, πρόσεχε μην πέσεις που είσαι κρύα ακόμα... Και κάπως έτσι, με τα μυαλά χυμένα λίγο (είπαμε, αν δεν περάσει 1 ώρα οδήγηση δεν ξυπνάω) φτάνω σε κάτι "σκαλοπάτια". Ε πάω στο πρώτο, πάω στο δεύτερο, πάω στο τρίττττττττΩΡΕ ΦΙΛΕ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΑΛΙ !!!!
Και κάπου κάπως έπεσα στο πλάι. Μπράβο ρε βλάκα σκεφτόμουν. Τα κατάφερες. Ακόμα δεν άρχισες, και έπεσες. Και γιατί δεν είχες 1η? Και άει τράβα σήκωσε το ΚΤΜ τώρα. Πλην όμως δύσκολο, γιατί και κλίση είχε το μέρος, και πουρναράκια γλιστερά. Ευτυχώς, ο καλός άνθρωπος της διοργάνωσης μάλλον με έκοψε για Χάρο και με σήκωσε και συνέχισα.
Η Απλή Γύρος 1
Δεν μπορώ να κάνω πολλά σχόλια τύπου "ήταν εύκολη" ή "ήταν δύσκολη" γιατί δεν ξέρω με τι να την συγκρίνω. Λέω λοιπόν οτι στην αρχή ήταν σπαστική. Φλατ, μετά φλατ με φυτευτές πέτρες, μετά φλατ. Κάπου κει άρχισα να την ψιλιάζομαι την δουλειά. Λέω, για να έχει τόσο κομμάτι "ξεκούρασης" ωιμέ και τι έχουμε να δούμε μετά.
ΜΕΤΑ λοιπόν, είδαμε πέρασμα από δάσος (στον 2ο γύρω έφυγα σ'ένα πρανές με χάρη... και έμεινα πόση ώρα μέχρι να καταφέρω να βγω. Ψήλωσα βέβαια 3 πόντους που κατάφερα να βγω μόνη μου ^_^ ), είδαμε ή μάλλον πήξαμε σε κάθε είδους πέτρινο τερραίν. Τι πέτρες φυτευτές, τι πέτρες από όργωμα, τι πέτρες χύμα, τι βράχους, τι βραχάκια, μόνο χαλίκι δεν είχε. Ψέμματα. Κάπου είχε και λίγο χαλίκι. Είχε και κατηφόρες. Ξέρετε. Από αυτές που με φρικάρουν. Βέβαια ως ευγενές πλάσμα, έκανα χώρο να περνάνε όλοι οι αγωνιζόμενοι, μην τους κρατάω για το τίποτα πίσω. Οι περισσότεροι λέγανε και ευχαριστώ :) Ο Χελιώτης μόνο μου πάτησε μια μίνι-ρέησινγκ-κατσάδα "μην κοιτάς πίσω σου! Κάνε τον αγώνα σου και αν θέλουν, ας σε περάσουν οι άλλοι"!
Σε ένα σημείο, είδα έναν μάλλον rookie να έχει χωθεί σε ένα λάθος σημείο και να παλεύει να βγει. Ψιλοπερίμενα λιγάκι να δω αν ήταν όντως οκ, και με το που ανεβαίνει στο σωστό σημείο, τον άφησα να βγει μπροστά να συνεχίσει. Μετά που με πέτυχε κάπου που είχα κολλήσει, μου πάτησε κάτι φωνές να κάνω στην άκρη και μου ήρθε να του πετάξω το ΚΤΜ στο κεφάλι, αλλά λέω, για να έχει τέτοιο άγχος ο καημένος, Α. σίγουρα είναι "νέος" και Β. σίγουρα είναι φουλ αγχωμένος. Πέτυχα και ένα άλλο παιδί που είχε πέσει το μηχανάκι του σε μια τρύπα. Πήγα να σταματήσω, αλλά με πρόλαβε ένας άλλος. Μου λέει, μπορείς να τον βγάλεις? αν όχι, άσε, τον βγάζω εγώ - εκτός αν έχεις ιμάντες να μου δανήσεις (με μούτζωνα εκεί που δεν είχα), εσύ συνέχισε! Και συνέχισα...
Ρε παιδιά αλήθεια. Το τι ξύλο έφαγα από κλαδιά, δεν περιγράφεται. Και εγώ και το κρανάκι μου το ωραίο που τώρα είναι δαρμένο :(
Είχε και μια ωραία κοίτη ποταμού. ΦΥΣΙΚΑ με πέτρες, βραχάκια, κλπ, αλλά τουλάχιστον χωρίς κατηφόρες ^_^ χαχαχαχα
Σαν αγώνας όπως έχω πει και πιο πριν, εμένα τουλάχιστον μου άφησε αυτή την γεύση. Οτι στις απλές, θα υπάρχουν δυσκολίες. Αλλά διαχειρίσιμες. Και ακόμα και αν κολλάω κάπου, μπορώ να τα καταφέρνω μόνη μου. Σου φτιάχνει πολύ την αυτοπεποίθηση... Σε όλη την διαδρομή ή χαμογέλαγα μόνη μου (σαν τον βλάκα) ή έβριζα επίσης μόνη μου (εναλλάξ εμένα και το ΚΤΜ).
Η Ειδική Πέρασμα 1
Τελειώνοντας λοιπόν την απλή, φτάνω ολίγον τι παραπαίοντας στην Ειδική. Ρε βλάκα, μήπως να το άφηνες το άθλημα? όχι όχι όχι μην τολμήσεις και αρχίσεις να σκέφτεσαι τέτοιες μαλακίες, ξεκόλλα ζώον, ήρθαμε ως εδώ για να λουφάρεις? Σκάσε και μπες!
Πριν μπω όμως, είχα μια ευχάριστη έκπληξη. Gee, HLIAS, Asxeth και ο +1 ήταν στο ΣΕΧ και με περίμεναν με χαμόγελα, νερά, την twix, και άρχισαν να μου μιλάνε. Βασικά, δεν ξέρω αν απάντησα σε όλους, δεν θυμάμαι καν τι είπαμε, αλλά ένοιωσα ξαφνικά λες και ΤΩΡΑ θα ξεκίναγα τον αγώνα, σαν να μην είχα κουραστεί, λες και βγήκα από το κουτί!
Φανταστική κερκίδα!
Μπαίνω λοιπόν στην ειδική, έχοντας στο μυαλό μου οτι δεν υπάρχει κανένας λόγος να γκαζώνω. Ούτως ή άλλως, η πρώτη μου φορά σε τέτοιο αγώνα είναι, σκοπός μου ήταν να τερματίσω 3 γύρους και όχι να γράψω χρόνους. Ροή και ψυχραιμία λοιπόν, και χέσε και γκάζια και στυλ, κοίτα μην πέσεις πάλι κοπελιά!
Και Ω ΝΑΙ καταφέρνω και περνάω την ανηφόρα χωρίς πτώση.
Η ειδική γενικά ήταν ανηφόρα κατηφόρα, όλο στροφές δεξιά αριστερά, με πέτρες χύμα αλλά ευτυχώς, ήταν πολύ ξεκούραστη για τα χέρια μου, οπότε βρήκα ευκαιρία να τα ξεκουράσω. Και να ξυπνήσω. Αφήστε που άκουγα συνέχεια στο μυαλό μου την ατάκα "...που μίλαγε με την Γιαδικάρογλου"! Και κάπως έτσι, έβγαλα όλη την ειδική, παρέα με την Γιαδικάρογλου...
Στο τελείωμα της ειδικής, ήπια λίγο νεράκι ακόμα, έβαλα βενζίνη (καλού κακού) και πάμε για 2ο γύρω! Κουρασμένη και πράσινα άλογα, μια χαρά είσαι μωρέ, όλο κλαίγεσαι! Άιντε, σκάσε και οδήγα. Και σήκω τον πισινό σου από την σέλα επιτέλους!
Η Απλή Γύρος 2
Με τόση πέτρα κάτω και εμένα να μην κάθομαι, το 125 χοροπήδαγε χαζοχαρούμενα σχεδόν παντού. Δούλευε μεν καλύτερα τις αναρτήσεις του, αλλά η ψυχή μου το ήξερε...
Για κάποιο περίεργο λόγο.... σαν να πήγαινα γρήγορα. Σαν να παραπήγαινα γρήγορα σε κάτι σημεία. Και σαν να μην μπορούσα να φρενάρω και πολύ. Κραπ. Τι έγινε τώρα? Τα φρένα μου? Αφού είναι μια χαρά (είπα εγώ η έμπειρη μηχανικός)... Χμμμμμμμμμμμ μήηηηηπως φταίει που κάτω το χώμα έχει γίνει ΛΙΓΟ πούδρα? και που γλιστράει σαν διάολος? Ωχ παναίαμ, να δω πως θα κατεβαίνω τις κατηφόρες !!!! (τράτζικ).
Και όπως είπα πιο πάνω, στον 2ο γύρο έπεσα σε ένα πρανές στο δασικό κομμάτι. Ασταδιάλλα πια μ'αυτά τα πρανές. Δεν μπορώ να πέφτω απλώς, πρέπει να πέφτω εκεί που μέχρι να σηκωθώ και να σηκώσω το μηχανάκι, έχουμε πάει άλλα 2 μέτρα πιο κάτω? Καλά, αφήστε που δεν ανέβαινε, γιατί την μια φεύγαν πέτρες από κάτω από την ρόδα, μετά έσκαβε το χώμα, μετά έπεφτα πάλι γιατί πλαγιά-ΚΤΜ-Δανάη χωρίς ισσοροπία-μανιβέλα από την ΛΑΘΟΣ πλευρά της πλαγιάς κλπ και τέλος πάντων τα καταφέρνω μετά από κανα 5λεπτο και ανεβαίνω. Καλά, δεν το πίστευα. ΜΟΝΗ ΜΟΥ!!!
Εκεί που το έβριζα το κολοκύθι, το παρηγορούσα μετά, του έλεγα λόγια αγάπης και συμπόνοιας μέχρι να βγούμε από το δασάκι λέγε-με-η-χαρά-του-κλαδιού-και-της-ρίζας-και-του-βράχου.
Και κάπου παρακάτω, πριν το 4ο ΣΕΧ, ξανάπεσα. Τώρα, το πώς και γιατί έπεσα, δεν τα θυμάμαι. Θυμάμαι οτι άνοιξα τα μάτια μου και με είχε τσακίσει ο πόνος στο σβέρκο - το οποίο είχε προσγειωθεί σε μια ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΛΑΚΕ κοτρώνα. Μανέτα, χούφτα τέρμα επάνω και να μην μπορώ να τις κατεβάσω. Καβαλάω και με διάφορες αλχημείες φτάνω στο φλατ κομμάτι. Κατεβαίνω, ισιώνω μανέτα-χούφτα και παίρνω ανάσα. Σαν να ζαλιζόμουν λίγο... Συνεχίζω, φτάνω στο ΣΕΧ, με κοιτάνε έκπληκτα τα παιδιά εκεί. Πού είσαι και σε ψάχναμε και άλλα τέτοια. Κερνάνε νεράκι, ψωμάκι, λεμονάκι (τίποτα δεν κατέβαινε, με το ζόρι μπούκωσα ψωμί/λεμόνι). Ζήτησα και κανα ντεπον για την ζαλάδα αλλά μπααααα... Ε παίρνω και εκεί 2-3 ανάσες, λέμε 2 κουβέντες να χαλαρώσω, βάζω κράνος, συνεχίζω. Τι καλά παιδιά σκεφτόμουν, κατηφορίζοντας...Το καλό στον 2ο γύρω είναι οτι ξέρεις τι να περιμένεις και ξέρεις πώς περίπου να το περάσεις. Αλλά είχα αρχίσει να πονάω. Και στο σβέρκο και στην πλάτη...
Ε κάποια στιγμή ξανάπεσα 1-2 φορές, αλλά τίποτα το επεισοδιακό. Και ευτυχώς, από ένα σημείο και έπειτα, άρχισαν να με προσπερνάνε οι Champion. Και λέω "ευτυχώς" γιατί είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι πού είναι τέλος πάντων όλοι αυτοί? Μόνη μου τρέχω? πόση ώρα ήμουν οφφ και δεν κατάλαβα τίποτα?
Η Ειδική Πέρασμα 2
Φτάνοντας στο ΣΕΧ της ειδικής, με είδαν οι άνθρωποι και ψιλογελώντας μου είπαν και αυτοί με την σειρά τους "μα πού ήσουν, σε ψάχναμε! Θα μπεις ειδική"? Εκεί το σκέφτηκα λίγο, αλλά λέω, ρε ούφο, ήρθες ως ΕΔΩ, σκάσε και μπες. Και χαμογέλα, λες και έχεις την πολυτέλεια να τρέχεις κάθε μέρα τέτοιους αγώνες? Μπαίνω λοιπόν και όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που έφτασα στα γνωστά σκαλιά. Σαν να είχε πέσει λίγο ο ήλιος. Σαν να τον είχα λίγο κόντρα. Σαν να είχα και το γείσο του κράνους λίγο ψηλά. Και στο σύνολο, σαν να μην έβλεπα πού πήγαινα από την στραβομάρα με τον ήλιο. Αλλά από το να σταματήσω ή να αλλάξω γραμμή, είπα άιντε ανέβα, μπορεί και να τα καταφέρεις. Μπορεί, αλλά δεν τα κατάφερα και ξανάπεσα. Και με ξανασήκωσαν (πολύ καλός ο άνθρωπος εκεί, την μέση πρέπει να του έβγαλα 2 φορές...) και συνέχισα. Και τελείωσα και την ειδική για δεύτερη φορά, ΠΑΝΤΑ παρέα με την Γιαδικάρογλου. Και ΝΑ ένα χαμόγελο!
Το καλύτερο σαπόρτ τημ... Girlz only!
Φανταστείτε έναν σκύλο που έχει σκάψει μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ λακούβα στο γκαζόν σας. Και έχει θάψει ΚΑΤΙ. Και ενώ το μόνο που έχει κάνει είναι μια λαλακία, έχει μια έκφραση ΑΠΟΛΥΤΗΣ ικανοποίησης στα μούτρα του. Ε, κάπως έτσι και εγώ.
Και πάνω που συζητάγαμε εγώ με εμένα, αν θα έπρεπε να δοκιμάσω να κάνω 3 γύρο, μου είπαν από την διοργάνωση, οτι κοπελιά, πάρτο αριστερά και γύρνα στον τερματισμό.
Εντάξει. Τουλάχιστον με έβγαλαν από το δίλλημα! Από την μία, τρωγόμουν να δοκίμαζα να τερματίσω, μιας και η κατηγορία μου τερμάτιζε με 3 γύρους. Από την άλλη, ψιλοφοβόμουν οτι θα χτύπαγα άσχημα. Αλλά και πάλι, έλεγα, αν έχεις μια ευκαιρία να τερματίσεις αγώνα, είναι τώρα! Αλλά αφού μου είπαν να γυρίσω πίσω, μάλλον είμαι εκτός χρόνου, οπότε τουμπεκί και γύρνα.
Τερματισμός - Απονομές
Τι να πω............... τερματισμός. Χαμόγελο ευτυχίας (και σήμερα ακόμα έτσι είμαι), βρήκα και τα παιδιά που είχαμε πάρει εκκίνηση,τα ψιλοείπαμε, κάναμε και χαβαλέ οτι "τα λέμε στην εκκίνηση στον επόμενο αγώνα", βρήκα και άλλα παιδιά γενικώς, βρήκα και τον Σταύρο ΠΑΝΕΥΤΥΧΗ, βρήκα και τον Ηλία στην τέντα της ΒΕΤΑ να πονάει από ένα τράβηγμα στην μέση - δεν μιλιότανε, και πήγα να αλλάξω. Λοιπόν. Πέραν του σβέρκου που πόναγε και των κουρασμένων χεριών, να προσθέσω 2 εγκαύματα τριβής από τις επιγονατίδες, πίσω από τα γόνατα. Κατα τ'άλλα, σε ένα γρήγορο τσεκ που μου έκανα, ήμουν κομπλέ. Μόνο που σαν να πείναγα λίγο. Εμ καλή μου, πού πας και εσύ σε αγώνα, με μια φέτα ψωμί και μισό κρουασάν? Πήγα λοιπόν να διεκδικήσω αυτό που όφειλα στο στομάχι μου. Ένα σουβλάκι! Το οποίο όμως δεν κατέβαινε με τίποτα... μπουκιά και ζόρι. Τίποτα. Ε δεν βαριέσαι... θα ανοίξει πιο μετά το στομάχι. Και κάπως με την μπουκιά στο στόμα, σηκώθηκα να πάω στις απονομές.
Να πω κάτι. Με ξενερώνει απίστευτα αυτό που γίνεται σε αγώνες (γενικά, όχι ειδικά) που τρέχουν 300, κερδίζουν 20, και στις απονομές, μένουν να χειροκροτήσουν την προσπάθεια οι οικογένειες των 20. Όχι. Εμένα μ'αρέσει να τους χειροκροτώ, μακάρι να χρειαστεί να περιμένω 3 ώρες. Το αξίζουν, γιατί προσπάθησαν και κατάφεραν να διακριθούν. Είναι πολύ άσχημο αυτό το κλαπ κλαπ από 2 άτομα, ενώ το πρωί γίνεται χαμός.
Και ξεκινάνε λοιπόν οι απονομές της Ε1. Στην 6άδα ήταν τα παιδιά που πήραμε εκκίνηση! Χαρά εγώ, λες και τους ήξερα από χθες ^_^ και όπως λέγανε ονόματα, ακούω και το δικό μου. Για ένα πικοσεκόντ, κόλλησα. Δεν γίνεται,λέω. Αφού δεν έκανα 3 γύρους. Αλλά μετά ξεκόλησσα. Αφού σε φώναξαν, πήγαινε. Κακό δεν θα σου κάνουν, χαμογελάνε ^_^ Και μεταλλειάκι λοιπόν η κυρία. Ποιος την χάρη μου ;)
Και φυσικά, χειροκρότημα και κερκίδα για τον ΚΑΤΑΝΑ που βγήκε 8ος και χαμογέλαγε, τον Ηλία που βγήκε 2ος και χαμογέλαγε αλλά μέσα του έβραζε (και δικαίως) και για όλους τους άλλους φίλους μου.
Κέδρισε και δωροεπιταγή ο Κατάνας !!!
Δάσκαλος...
Φίλες (Αθηνά πού είσαι?)
Επιστροφή
ΚΤΜ στο τρέηλερ, η δικιά σου στο Τακούμα, και όλοι μαζί, στον δρόμο της επιστροφής... με είχε πιάσει λίγο άγχος γιατί ήμουν κομμάτια και μόνη μου, ευτυχώς όμως έφτασα γρήγορα και χωρίς απρόοπτα σπίτι. Χαλάρωσα το ακριδάκι πάνω στο τρέηλερ (κοριτσάκι γαρ, δεν μπορώ να ξεφορτώσω μόνη μου χωρίς μπάρα) και ανέβηκα τρέχοντας για καυτό μπάνιο. Και μάσκα προσώπου. Και χαλάρωμα. Και ύπνννννννννννννζζζζζζζζζζζζζζζζζ...
Σήμερα λοιπόν, αφού ξύπνησα με το χθεσινό χαμόγελο κολλημένο ακόμα στα μούτρα μου, πήγα με αυτό στο γραφείο. Και γύρισα. Και έπλυνα το κολοκυθάκι μου με περισσή αγάπη (πάντα πάνω στο τρέηλερ) και επιμέλεια. Μέχρι και το προστατευτικό της εξάτμισης έβγαλα για να καθαρίσω από μέσα.
Και τώρα, κάθομαι και τα γράφω αυτά και είμαι πιασμένη και πονάω και φυσικά εξακολουθώ να έχω ένα τεράστιο χαμόγελο.
ΚΑΤΕΜΑΚΙΑΣ, tzoutz και λοιπή συμμορία. ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΎΩ ΤΟΝ ΜΑΙΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΛΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ Ε?
σσ. Συγκινήθηκα. Μόλις μου είπε η μαμά (που καθόλου δεν εγκρίνει το άθλημα) οτι αν ζούσε ο μακαρίτης ο παππούς μου (αλεξιπτωτιστής, ιδρυτής στρατοπέδο εκπαίδευσης ανορθόδοξου πολέμου στην Ρεντίνα, μουρλοκερκυραίος και πολύ ωραίος τύπος) θα ήταν πολύ περήφανος για μένα !
:) Α ρε παππού!!!!!!!!
Και ένα βιντεάκι, λήψης El Gatto!
ευχαριστώ :)
Και ένα κομμάτι της διαδρομής που προς μεγάλη μου έκπληξη, το πέρναγα άνετα! Περηφάνιααααα χαχαχαχα
Για άλλους ήταν η μεγαλύτερη εδώ και καιρό συνάντηση εντουράδων στην Αττική (και γύρω). Για εμένα ήταν μια πανέμορφη (σημετοδοτημένη) βόλτα με φλαταδούρες, μονοπάτια, ανηφόρες, κατηφόρες, πέτρα, χωματάκι, ποτάμι, άμμο, βράχο. Και ωραία παρέα! Φίλοι μπροστά, φίλοι πίσω, χαβαλές, χασίματα μεταξύ μας, χαζοπεσίματα, και στο τέλος, αντί για μπριζόλες, προβατίνες και κοψίδια........... καλαμαράκια, αθερίνα, σαλάτες και χόρτα!
Χαλαρές στιγμές στην Γραμματεία...
Η προσωπική μου ιπποτική σκούπα (Ηλίας)
Το κορίτσι με την γαλάζια πυτζάμα
Μέρος από το λοιπό παρεάκι!
Ανέβηκε ο Γιάννης, κατεβαίναμε οι υπόλοιποι...
Σταθερά και με άποψη, κάθε ανηφόρα την πήγαινα με τον κώλο κάτω.
Δεν είμαστε για πειραματισμούς ακόμα...
Ω ναι, ΠΟΝΕΣΑΝΕ τα χεράκια...
Ασχολίαστο? Ίσως?
Χαμόγελο που δεν χωράει στο κράνος!
Αν και μπαρουτοκαπνισμένος και πετροχτυπημένος από το ΚΤΜ μου, ιδού χαμόγελα και ο Ηλίας!
Κοριτσάκια τσάτινγκ!
Και μια ομαδική στο τέλος. Ομαδική μείον τον Φώτη που τερμάτισε εντός ολίγου...
