Μιας και είχα καιρό να βγάλω βόλτα το ακριδάκι, σκεφτόμουν χθες να έβγαινα όταν θα έπεφτε κάπως η ζέστη και ο ήλιος. Γιατί όπως και να το κάνεις, το θέμα είναι να ευχαριστιέσαι την βόλτα, όχι να λιώνεις για το τίποτα.
Πλην όμως, στις 20.00 και ήλιο είχε και ζέστη είχε και το σχέδιό μου έμοιαζε να ναυαγεί... Κατά τις εννιά παρά όμως, σαν να δρόσισε λίγο.
Και ξεκίνησε η εξής ακολουθία σκέψεων:
"Να το βγάλω έστω στον δρόμο-> κάνγκαρας είσαι μωρέ? με το εντούρο πάνω κάτω στον δρόμο, άσε, τζάμπα φασαρία και είναι και βαρετό ->εντάξει ας πάω λίγο στο βουνό τότε -> βάλε μπότες μην πατήσεις τίποτα και κλαις κανα πόδι πάλι->ε αν βάλω μπότες, θα βάλω όλο τον εξοπλισμό, εκπτώσεις στην ασφάλεια θα κάνω?-> ε αφού ντύθηκα σαν τον αστακό, δεν πάω στα πιστάκια να γυρίσω και λίγο?"
την τύφλα μου δεν έβλεπα αν έσβηνα το φως...
Λοιπόν.
Η βραδινή οδήγηση ήταν μια τελείως καινούργια εμπειρία. Πρώτον, τα φώτα μου χτυπούσαν μακριά, οπότε έπρεπε στ' αλήθεια να βλέπω πού πηγαίνω και να πηγαίνω εκεί που έβλεπα. Η μάσκα μου έχει ΠΟΛΛΕΣ γρατζουνιές και όλα ήταν κάπως θολά... δεν την έβγαζα με τίποτα, γιατί είχε φουλ ιπτάμενα και δεν ήθελα κανένα μες τα μάτια μου. Επίσης, έχει πολλές γάτες το βράδυ στο βουνό... πάνε για κυνήγι φαίνεται και τις κοψοχόλιασα χθες...
Επίσης, είχε το άλλο ενδιαφέρον... επειδή δεν βλέπεις τι είναι το "μετά", αλλά βλέπεις ένα ένα τα κομμάτια που οδηγείς, δεν ξέρω πώς λειτουργεί σε άλλους, εμένα όμως με βοηθούσε να μην κόβω εκεί που συνήθως ψιλοκολώνω άνευ λόγου...
Ε, πήγαμε και για λίγη ρομαντζάδα τα 2 μας... :)
Ωραία ήταν, ίσως θα έπρεπε όμως να ξεκινάω από νωρίτερα, παρά την ζέστη...
Πρώτη φορά που βγάζω πρώτα τον θώρακα πριν το κράνος από την ζέστη...
Είναι λίγο κάπως οι ώρες που βγαίνω στο βουνό τελικά... γιατί αν και ακούω κόσμο στα πιστάκια ή στο βουνό γενικότερα, όταν βγαίνω εγώ, δεν βλέπω και δεν ακούω ψυχή...
