Λιακάδα...

Το Σάββατο λοιπόν, καβάλησα. Βγήκα το βολτάκι μου δεν έχω παράπονο... Η αλήθεια είναι πως μετά από τόσο καιρό που είχα να καβαλήσω, μου έκανε εντύπωση που δεν σκοτώθηκα πουθενά, που δεν κουράστηκα και που οδηγούσα συνεχόμενα με καλή ροή, χωρίς να κουράζομαι και χωρίς να σέρνομαι. 

Αξιοπρεπέστατη η σαββατιάτικη έξοδος, αμέ!

Αλλά είχε ρε παιδί μου μια λιακάδα... απ'αυτές που αν ξεκαβαλήσεις λίγο και βγάλεις και το κράνος, αρχίζεις να νυστάζεις λίγο...

Καθόμασταν μ'ένα παιδί, και το σχολιάζαμε... με εναλλάξ χασμουρητό. Ε κάναμε τις γύρες μας, κάναμε τέλος πάντων ο,τι ήθελε ο καθένας να κάνει και πήγαμε να λιώσουμε ο καθένας σπίτι του.

Τελικά για έναν εντουρά, φαίνεται πως δεν υπάρχει ιδανικός καιρός, πάντα για άλλο λόγο βέβαια !!! 

Επίσης, ένα άλλο είδος "προπόνησης" που κάνω, είναι το indoors... ΠΟΛΥ ιδρώτας, αυτό έχω μόνο να πω...

Ναι ναι, όπως καλά καταλάβατε, έχω βρει πριβέ πιστάρα και κάνω εξάσκηση σε endurocross, καθώς επίσης και εντατική γυμναστική για αντοχή, ενδυνάμωση και ευλυγισία. Όχι Σαββατοκύριακα. Μεσοβδόμαδα κυρίως. Τα Σαββατοκύριακα είναι αφιερωμένα σε αλογάκια και βουνό. Ή τουλάχιστον, θα προσπαθήσω να είναι έτσι.

Περισσότερες λεπτομέρειες για την πίστα και το coaching σε επόμενο ποστ, για να έχω μαζέψει υλικό...

The right mood...

Δεν ξέρω αν πρέπει να το χρεώσω στο ζώδιό μου ή στον πατέρα μου. Διότι ως ζώδιο οφείλω να είμαι κυκλοθυμική και επίσης ως κόρη του πατρός μου, οφείλω εξ ίσου να είμαι κυκλοθυμική. 

Μία ή άλλη πάντως, οτι είμαι, είμαι. Εντελώς. Την μια στα ουράνια, την άλλη στα πατώματα. 

Έτσι λοιπόν και με το μηχανάκι. Υπάρχουν περίοδοι που το λατρεύω και βγαίνουμε κάθε ΣΚ - και ίσως και περισσότερο και υπάρχουν και κάτι άλλες περίοδοι - καλή ώρα τώρα, που το βλέπω σκεπασμένο και δεν μου κουνιέται βλέφαρο. Αταραξία και αποστασιοποίηση. Από τον τελευταίο αγώνα (Νοέμβρης?) μέχρι και πριν καμιά βδομάδα, πφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ... μηχανάκι? τι μου λες τώρα, καλά είναι εκεί που είναι. Είχα τις προπονήσεις στην ιππασία και τα άλματα εκεί κάλυπταν την ανάγκη μου για αδρεναλίνη. 

Είχα και την "δικαιολογία" οτι μου σκίστηκε το κάλυμμα της σέλας και άρα, μην βγω και το κάνω χειρότερα και μετά πρέπει να αλλάζω ΚΑΙ σέλα. Και παρήγγειλα κάλυμμα, και ήρθε και τώρα πρέπει να πάω να μου το αλλάξουν. 

Αλλά... Τελικά, σαν να πετάρισε κάτι την προηγούμενη εβδομάδα. Σαν να άνοιξε τον μαγνήτη του το ακριδάκι μου και άρχισε σιγά και σιωπηλά να με τραβάει...

Αποτέλεσμα? Λέω να αρχίσω να ξαναβγαίνω τα Σάββατα, αρχής γενομένης από την αυριανή μέρα !!!

Βέβαια δεν έχω μεγαλεπήβολα σχέδια, ασκήσεις στα πιστάκια, γύρους στα πιτσάκια και ξανά μανά ασκήσεις και γύρους. 

Και την άλλη βδομάδα, ίσως βγω και κανα βολτάκι παραέξω, μόνη ή με παρέα!