Είχαμε δώσει ραντεβού με τον Σταύρο στην είσοδο για το Λουτράκι, στις 10. Έφυγα αλαφιασμένη από το σπίτι, κυρίως γιατί καθυστέρησα να προσπαθώ να βγάλω την γάτα από το δωμάτιο και καθώς οδηγούσα, προσπαθούσα μέσα σε όλη την τρικυμία του μυαλού μου, να σκεφτώ αν είχα ξεχάσει πίσω μου τίποτα. Για κάποιο περίεργο λόγο, και αντίθετα απ'ότι συνηθίζω, ναι μεν αγχωνόμουν και μόνο που σκεφτόμουν την λέξη αγώνας, αλλά ούτε δύσπνοια με έπιανε, ούτε ίδρωναν τα χέρια μου (μπλιαχ). Απλά ταχυκαρδίες. Οκ, διαχειρίσιμο...
Φτάνω με το καλό Λουτράκι, βρίσκομαι με τον Σταύρο, και πάμε να περπατήσουμε τις Ειδικές.
Αρχίζοντας το περπάτημα της πρώτης ειδικής
Η πρώτη, είχε την περιγραφή "τύπου ΜΟΛΠ" και μήκος περί τα 5χλμ. Ξεκινάμε να την περπατήσουμε, και όσο πηγαίναμε, ηρεμούσα σιγά σιγά... Όσο κι αν έψαχνα, δεν έβλεπα "δράκους" στην διαδρομή. Βοηθούσε απίστευτα και ο Σταύρος βέβαια, πρώτον γιατί εξέπεμπε κύματα ηρεμίας, και δεύτερον, γιατί μου συζητούσε διάφορα σημεία.
2η ειδική - κρυμμένες ομορφιές
"Δες εδώ, πώς θα το περάσεις?" ή "ΕΔΩ έχε το νου σου να το περάσεις από αυτή την πλευρά". Και όπως περπατάγαμε και γκρίνιαζα λίγο από μέσα μου γιατί η μισή διαδρομή ήταν μέσα στο ποτάμι με την ωραιοτάτη (χμφ) παχιά άμμο, φτάνουμε σε μια κατηφόρα. ΔΕΝ είχα αναφέρει στον Σταύρο το θεματάκι με τις κατηφόρες που έχω. Κοιτάζω στο τέρμα της να δω τι έχει, να δω πού θα πάω να πέσω, αλλά ευτυχώς για το μηχανάκι μου, στο τελείωμα δεν είχε τίποτα. Οπότε, ανάσα. Για λίγο. Γιατί πιο μετά, είχε μια αντίστοιχη ανηφόρα, όπου έκατσα και την κοίταζα καλά καλά, γιατί ήξερα οτι εγώ, εκεί, θα κολλήσω. Τέλος πάντως, αφού συμφωνήσαμε για το ποιος ήταν ο σωστός τρόπος να περαστεί, συνεχίσαμε το περπάτημα, ολοκληρώσαμε την πρώτη και πήγαμε στην δεύτερη.
Κυκλαμινάκια!
Εντάξει. Την δεύτερη Ειδική, την αγάπησα. Ήταν πραγματικά πανέμορφη - ακόμα και για εμένα. Δεν είχε τίποτα να σε προβληματίσει - εκτός αν κυνηγούσες θέση, οπότε και έπρεπε να δεις πώς θα ανέβεις έναν βράχο - η κότα μέσα μου χωρίς τύψεις και ενοχές, επέλεξε την εναλλακτική διαδρομή βέβαια.
Κι αφού τελειώσαμε με τις Ειδικές, ασχοληθήκαμε με τις αγάπες μας...
Διότι μέσα σ'όλα είχα και να στρώσω τον Τζόνι. Ξεκινήσαμε λοιπόν - το ρημάδι το ντεπόζιτο δεν άδειαζε με την καμία, και περάσαμε διάφορα μέρη και χωριά ένα γύρο. Κι όσο οδηγούσα, έστω αυτό το σπαστικό πάνω κάτω, και πατάγαμε και λίγο χωματόδρομους, τόσο ηρεμούσα, και τον εμπιστευόμουν οτι θα με βγάλει ασπροπρόσωπη στον αγώνα.
Στρώνοντας τον Τζόνι.
Το βράδυ μας βρήκε να κοιμόμαστε εντελώς ήρεμοι: εμένα στο κρεβάτι, τον Τζόνι στο τρέηλερ.
Στην ιππασία, έχει καταντήσει ανέκδοτο η περίπτωσή μου. Όποτε κανονίζω προπόνηση, θα βρέχει. Αν κάνω οτι την ακυρώνω, ανοίγει ο ουρανός, χαρά Θεού. Αν την ξανακανονίσω, μαύρα σύννεφα παντού. Καλά, εσύ που διαβάζεις μπορεί να μην το πιστεύεις, αλλά έχω τουλάχιστον 10 άτομα για μάρτυρες - σε σημείο να μου λένε να μην κανονίσω ιππασία την τάδε μέρα, γιατί θέλουν να πάνε βόλτα.
Η γκαντεμιά μου λοιπόν, φαίνεται να με έχει ακολουθήσει και στο μηχανάκι, μιας και κάθε φορά που επιχειρώ να τρέξω έναν αγώνα, ποτέ μα ποτέ δεν μπορεί να γίνει με τον απλό και τυπικό τρόπο.
Ποτέ.
Θα αφήσω στην άκρη όλες τις προηγούμενες μαυρογατίσιες φάσεις μου, και για την πλάκα και μόνο, θα σχολιάσω το τι γίνεται και θα γίνει μέχρι τον αγώνα στο Λουτράκι.
Τρίτη 6/10
Αρχίζω λέγοντας οτι γνωρίζοντας την γκαντεμιά που με δέρνει, πήγα το ΚΤΜ δύο εβδομάδες πριν για σέρβις.
Περιμένουμε την μαμάΚΤΜ να μας στείλει το πιστόνι όταν θα το έχει διαθέσιμο.
Πράγμα που σημαίνει οτι ΑΝ είμαι τυχερή, το μηχανάκι θα το στρώσω για τον αγώνα την Παρασκευή το βράδυ.
Κυριακή 18/10
Την Κυριακή προ του αγώνα, πήγα με δανεικό μηχανάκι βόλτα στο Λουτράκι (να'ναι καλά ο Σταύρος που τα κανόνισε όλα).
Βλέποντας λίγο το πώς θα είναι το χώμα στην περιοχή, τις ανηφοροκατηφόρες, και το διάστημα που δεν έχω καβαλήσει μηχανάκι, άρχισα να σκέφτομαι μήπως δεν είναι και τόσο καλή ιδέα να τρέξω ΑΥΤΟΝ τον αγώνα.
Και κοίτα τώρα πώς δουλεύει η μαυρογατίαση:
Υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα προλαβαίναμε να ετοιμάσουμε το μηχανάκι για τον αγώνα, και παρά τις προετοιμασίες μου και την καλή μου πρόθεση, δεν θα έτρεχα τον αγώνα.
ΑΛΛΑ
Επειδή προβλέπεται να είναι ένας αρκετά δύσκολος αγώνας ΚΑΙ δίνει προγνωστικά για βροχή όλη την εβδομάδα και το Σάββατο, οπότε μπορεί και να μην με πείραζε να έχω μια δικαιολογία στον εαυτό μου να μην τρέξω,
ΓΙ΄ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ
προβλέπω οτι τελικά το μηχανάκι μου θα είναι έτοιμο, και θα τρέξω έναν αγώνα που ξέρω οτι θα είναι παλούκι.
Είμαι περίεργη μέχρι την Παρασκευή το απόγευμα να δω τι θα γίνει...
Update edit: Τρίτη 21/10
Έχει μπουκώσει η μύτη, έχουν ανέβει δέκατα.
Νοιώθω σαν να παίζω με την τύχη μου αυτό το χαζό παιχνίδι που κοιτιέσαι με τον άλλον στα μάτια και χάνει όποιος τα κλείσει ή κατεβάσει πρώτος.
Στα καλά, γενικά, είμαι πεισματάρα σαν μουλάρι και συνήθως κέρδιζα.
Στα κακά, η τύχη μου είναι ίδια εγώ.Ξεροκεφαλιά vs γκαντεμιά...
Panadol και Γάτα. Για άμεση ανακούφιση.
Δική μου δηλαδή, την Νάτα δεν την βλέπω και πολύ ανακουφισμένη...
Update edit: Πέμπτη 22/10
Η μύτη εξακολουθεί να είναι μπουκωμένη, τα δέκατα έχουν εξαφανιστεί, να'ναι καλά οι χιλιάρες βιταμίνες του μπαμπά και τα παναντόλ κολντ εντ φλου.
Χθες έκανα για πρώτη και ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φορά στη ζωή μου γιόγκα. Γιατί δεν μου έφτανε μια ώρα γυμναστική, μου φάνηκε καλή ιδέα να δοκιμάσω και γιόγκα. Φάση, εντάξει μωρέ, πόσο να κουραστώ, ίσα ίσα κάνει καλό στην ισορροπία. Ναι καλά. Δεν ξέρω τι απ'όλα που κάναμε ήταν αυτό, αλλά ο δεξιός μου ώμος, χτυπημένος από καλλιτεχνική πτώση από ίππο, επί εμποδίου, κλαίει από τον πόνο... Με βλέπω να προσθέτω στο panadol και ένα Xefo Rapid. Έτσι, για την ποικιλία...
Στα καλά νέα: το μηχανάκι μου είναι έτοιμο, και μπορώ να το πάρω!
Στα κακά νέα: ρίχνει σαλοτραπεζαρίες νερού. Να δω πώς θα το στρώσω χωρίς να πάθω πνευμονία...
Update edit: Παρασκευή 23/10
Δεν πήρα ακόμα το μηχανάκι, θα πάω το απόγευμα νωρίς όμως, και θα ασχοληθώ μαζί του μέχρι να με βαρεθεί ο Χάρης να κάνω πάνω κάτω μπροστά από το μαγαζί.
Δεν έχω βρει τρόπο να κατεβάσω το μικρό μου στο Λουτράκι, αλλά επειδή ποτέ δεν ξέρει κανείς, θα το ετοιμάσω 100% μέχρι την Παρασκευή το βράδυ και θα δω τι θα γίνει.
Το Σάββατο θα πάω να περπατήσω τις ειδικές.
Στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να βρεθεί κάποιος τρόπος να το κατεβάσω εγκαίρως.
Στην χειρότερη περίπτωση, το μηχανάκι θα μείνει Αθήνα κι εγώ θα μείνω στο Λουτράκι να δω τον αγώνα και να βοηθήσω όπου μπορώ ή χρειάζεται.
--- 11:28
Όσο περνάει η μέρα, με πιάνει μια απογοήτευση. Από ψυχολογία, είναι γνωστό οτι πάσχω. Ούτε εμπιστοσύνη σε εμένα έχω πολλή, ούτε αισιοδοξία. Δεν νομίζω οτι θα καταφέρω να τρέξω αυτόν τον αγώνα. Ακόμα κι αν τελευταία στιγμή βρεθεί λύση και πάρω το μηχανάκι στο Λουτράκι, με τέτοια ψυχοβγαλσία, και τέτοια ψυχολογία, ούτε την μισή διαδρομή δεν θα καταφέρω.
Εγώ και το μισοάδειο μου ποτήρι...
--- 12:50 Plot twist
Το μηχανάκι θα είναι απόψε στο Λουτράκι !!!
Πιστεύω τόσα σκαμπανεβάσματα η ψυχολογία μου, ούτε καρδιογράφημα να ήταν...
Τώρα αυτά που πρέπει να κάνω εγώ είναι:
1. Να κρατήσω γενικά την ψυχραιμία μου και να μην φρικάρω με το παραμικρό
2. Να μην με αφήσω να μου ρίξω την διάθεση και την ψυχολογία στον αγώνα, γιατί την βλέπω την δουλειά, θα κολλήσω κάπου, δεν θα μπορώ να ξεκολλήσω, και θα αρχίσω τα μίζερα "και τι θέλω εγώ εδώ, και δεν καθόμουν σπίτι μου, που πάω και σε αγώνες, τρομάρα να μου 'ρθει" κλπ...
3. Να τάξω την Άρτα και τα Γιάννενα στον Σταύρο τον Ματνζώρο, αφού είναι ο 80% λόγος που θα καταφέρω να τρέξω σε αυτόν τον αγώνα!
Και βόλτα πήγαμε την Κυριακή, και με την μεταφορά θα με βοηθήσει, και θα περπατήσουμε τις ειδικές μαζί, και διάφορα... Χωρίς τον Σταύρο, την Κυριακή θα ήμουν σπιτάκι μου και θα κατέβαζα τα χειμωνιάτικα από την ντουλάπα...
Είμαι ανάμεσα σε γαλακτομπούρεκο και σοκολατόπιτα. Κάπως πρέπει να ανταποδώσω τόση καλοσύνη... :)
Και ναι, επιτέλους, μπορούμε να χαζέψουμε δειλά δειλά τις νέες σειρές από ρούχα, στολές, γκατζετάκια και λοιπά, του 2016 από τις εταιρείες.
Για την ακρίβεια, να χαζέψουμε μόνο, μιας και δεν νομίζω οτι μπορούμε να κάνουμε αγορές μέσω ίντερνετ.
Και επί του προσωπικού, γενικότερα δεν μπορώ να κάνω αγορές αυτή την περίοδο - πράγμα που καθόλου δεν με εμποδίζει από το να ζαχαρώνω με τις ώρες διάφορα.
Χαζεύοντας λοιπόν τον κατάλογο της ΚΤΜ, ξεχώρισα αυτά τα δύο "πολιτικά" ρούχα. Ξέρεις. Φάση, τα βλέπεις και τα ερωτεύεσαι:
Το επόμενο που παρατήρησα, είναι πως φέτος οι στολές της ΚΤΜ στον κατάλογο είναι της Fox. Ως εταιρεία, είτε πίνεις νερό στ' όνομά της, είτε είσαι από αδιάφορος μέχρι και που λίγο την αντιπαθείς. Ανήκω στην δεύτερη κατηγορία, αλλά όσοι ανήκουν στην πρώτη, πολύ θα χαρούν με τις στολές της...
Και ως σωστό κοριτσάκι, έριξα και μια ματιά σε αγαπημένες μάρκες, να δω τι στολές βγάλαν για γυναίκες.
Η ευχάριστη έκπληξη ήρθε από την Thor, κι αυτό όχι μόνο γιατί μπήκε στον κόπο και φέτος έβγαλε δύο γραμμές - η κάθε μία με δυο χρωματικούς συνδυασμούς, αλλά και γιατί ξέφυγε από το κλασσικό ροζομωβογαλαζουλί, και πρόσθεσε στολή σε εξ ίσου χαριτωμένα αλλά πιο ουδέτερα χρώματα!
Εσάς πώς σας φαίνονται? Η αλήθεια είναι πως το μπροστά του Clutch μ' αρέσει πολύ (το γαλάζιο) αλλά προτιμώ χίλιες φορές το γαλάζιο της γραμμής του 2015. Βέβαια, εκεί εμπλέκονται άλλα προβλήματα γυναικείας φύσεως, του τύπου, την έχει η φίλη μου που βγαίνουμε χώμα μαζί. Ας μην την αντιγράφω σε όλα ^_^
ή όπως θα έλεγε και ο Sakis, αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας...
Blood
Αυτή η αίσθηση της αιώρησης για δευτερόλεπτα, πριν το σώμα σου προσκρούσει πάνω σε κάτι σταθερό, και το κεφάλι σου τρανταχτεί τόσο, που νομίζεις οτι ακούς ένα κρακ πάνω από τα ιγμόρια, και λες πω ρε φίλε την γάμησα, κάτι έσπασα και θα μου στάξει εγκεφαλικό υγρό από την μύτη.
Αυτή η στιγμή που η μηχανή σε τινάζει και νοιώθεις το σβέρκο σου να διπλώνει, και όλη η ένταση της προσγείωσης να καταλήγει στο κεφάλι, και για ένα δευτερόλεπτο δεν βλέπεις μπροστά σου από το τράνταγμα - που νοιώθεις τον εγκέφαλό σου να στέκει μετέωρος για λίγο μέσα στο κρανίο σου και να πέφτει με βία μετά, προκαλώντας πονοκεφάλους και μούδιασμα στα χέρια.
Και οι μέρες μετά. Οι μια δυο μέρες που περπατάς χαμογελαστός, γιατί τίποτα δεν έχει και πολλή σημασία, μιας και το ξεχνάς εύκολα. Σου λένε κάτι, απαντάς ναι, συνεχίζεις, το έχεις ξεχάσει ήδη και δεν το ξέρεις καν οτι το ξέχασες. Για μια δυο μέρες, το μυαλό σου διακοπάρει αυτοβούλως.
Αυτές οι στιγμές, έχουν γεύση από αίμα. Γιατί δεν στάζει βέβαια εγκεφαλικό υγρό, αυτό είναι μόνο μια εικόνα φρίκης του μυαλού μου, αλλά τρέχει το αίμα ποτάμι. Όχι από την μύτη. Είναι τόσο πολύ, και το νοιώθω να τρέχει κατευθείαν στον λαιμό μου, καυτό, περίπου γλυκό, λίγο πηχτό. Με πνίγει, και όσο προλαβαίνω, το καταπίνω, αλλά από ένα σημείο κι έπειτα, δεν μπορώ άλλο και σκύβω προσπαθώντας να βγάλω το κράνος, και αρχίζω να το φτύνω. Και δεν σταματάει, ο,τι κι αν κάνω, μέχρι που ζαλίζομαι, και όπως είμαι ήδη γονατισμένη, απλά ξαπλώνω στο πλάι, με το στόμα ανοιχτό, να φεύγει οτι μπορεί, στο χώμα.
Κυριολεκτικά αυτό που λένε, θα φτύσεις αίμα...
Sweat
Καλοκαιράκι. Τι καλά, παραλία, κοκτεηλάκια - ώπα σόρρυ, ΠΟΤΑΡΕΣ ήθελα να πω, συνοδευόμενες από φωτογραφίες με μπικίνι και σχόλια "ΖΩΑΡΑ". Αυτά δηλαδή βλέπω στο ίντερνετ.
Το δικό μου καλοκαίρι επί του παρόντος, δεν είναι καθόλου άσχημο, ίσα ίσα είναι ΓΑΜΑΤΟ! αλλά η αλήθεια να λέγεται. Πολύς ιδρώτας βρε αδελφέ...
Ποτάμια για την ακρίβεια. Είτε επειδή κανονίσαμε πρωινή εντουράδα και γυρίσαμε σκασμένοι μετά από τέσσερις ώρες στο βουνό, για να πάρουμε αγκαλιά μια μπύρα και δυο τρία καλαμάκια (αγαπάμε Γαβριήλ), είτε επειδή προσπαθώ όσο μπορώ να βελτιώσω την οδήγησή μου και γυρίζω σαν τον ψυχασθενή, στους 35 βαθμούληδες Κελσίου, γύρω γύρω σ' ένα πιστάκι.
Υπάρχουν κι αυτές οι μέρες που δεν καβαλάω, αλλά κάθομαι στην βιβλιοθήκη - ναι εκεί αποφασίσαμε να εγκαταστήσουμε το μηχάνημα της αερόβιας, και κάθομαι εγώ, η γάτα και τα ακουστικά, και κάνουμε τα σετάκια μας. Και μηχάνημα, και κοιλιακούς, και ραχιαίους, και καθίσματα, και άνοιγμα της πόρτας να βγει η γάτα, και άλλες ασκήσεις, και ξανά σετάκια από την αρχή και άνοιγμα της πόρτας να μπει η γάτα γιατί βαρέθηκε έξω και θα την πνίξω μια μέρα...
Να στάζει που λες ο ιδρώτας, υπό τους ήχους των μουσικών μου επιλογών και να απορώ εγώ, μα τι κάνω ο μαλάκας καλοκαιριάτικα, κάτι κάνω λάθος. Ταυτόχρονα όμως, να σκέφτομαι μόνο ένα πράγμα. Έχω αργήσει. Για ο,τι κι αν θέλω να κάνω, έχω αργήσει ήδη, και πρέπει να προσπαθήσω πολύ, κάθε μέρα, για να προλάβω έστω και κάτι λίγο απ'όσα θέλω.
and Tears
Χμ... Δάκρυα ε?
Εντάξει, δεν θα το παίξω θλιμμένη πριγκίπισσα, αλλά από την άλλη, το να πω οτι δεν έχει χυθεί δάκρυ στα γενικότερα πλαίσια της ενασχόλησής μου με τις μηχανές, θα ήταν ψέμα.
Οι λόγοι, ποικίλουν.
Δάκρυα θλίψης, όταν συνειδητοποιείς οτι οι σχέσεις σου με τους άλλους ανθρώπους αρχίζουν να προσδιορίζονται από το χόμπι σου - παρά τις όποιες προσπάθειές σου για το αντίθετο.
Δάκρυα απόγνωσης, όταν σου κλέβουν το μηχανάκι μέσα από το σπίτι σου. Για άλλους το μηχανάκι είναι μέσο μεταφοράς από το σημείο Α στο σημείο Β. Για μένα το μηχανάκι είναι το μέσο μεταφοράς από ΕΔΩ σε κάτι που ονειρεύομαι. Φυσικά και έπεσε το δάκρυ κορόμηλο.
Δάκρυα θυμού, όταν δεν έχεις την δύναμη να σηκώσεις το μηχανάκι, όταν έχουν κουραστεί τα χέρια τόσο πολύ που απλά πέφτεις σαν τον μεθυσμένο, δεξιά και αριστερά, και βρίζεις τον εαυτό σου από μέσα σου, και λες, γιατί δεν έκανα περισσότερη γυμναστική πιο πριν? Αυτά τα δάκρυα δυστυχώς, εύκολα παρερμηνεύονται από διάφορους "καλοπροαίρετους".
-Χαχα, κοίτα το κοριτσάκι κλαίει που έπεσε.
*Αντεγαμήσου*
Δάκρυα χαράς. Όχι ακόμα, όχι για μένα. Όπως επίσης, δεν έχει χυθεί δάκρυ στεναχώριας, για κάθε βλάκα που κάθεται και αντί να κοιτάει την δουλειά του, σχολιάζει "τα κορίτσια". Και τι κάναμε, και τι δεν κάναμε και πώς το κάναμε, και γιατί το κάναμε και σιγά τι κάναμε. Ουρτ ρε...
Σκουντούφλησα μέχρι την κουζίνα, έφτιαξα κάτι σαν πρωινό και προσπάθησα να ξυπνήσω.
Χάιδεψα την τετραπάτουση γκρίνια που έχω για γάτα που ποτέ δεν της φτάνουν τα χάδια μου και οι όρκοι αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης, πήρα τσάντα και κράνος στο αμάξι, και ξεκίνησα.
Μικρή στάση για ψήφο- ποτέ δεν το αφήνω για "μετά", γιατί "μετά" δεν ξέρεις τι θα γίνει.
9 παρά ήταν το ραντεβού για Βαρυμπόμπη. Χωρίς να είμαι σίγουρη για το πότε ακριβώς θα ξαναβγώ (βλέπε μικρή αβεβαιότητα στα οικονομικά...), είχα ένα μικρό άγχος. Πλην όμως με το που μπήκαμε χώμα, τα ξέχασα όλα. Απλά πέρασα φανταστικά.
Δεν ξέρω αν το ίδιο μπορώ να πω και για τον Στράτο, που τέλος πάντων, το τι έχει ακούσει από εμένα... Να μου λέει για ανηφόρες, για κατηφόρες, στάση, άσε το ρημάδι το φρένο στις κατηφόρες, και άλλα τέτοια, και να του απαντάω με την απορία της ημέρας:
- Πώς γράφεται το "ίδωμεν"; *
Αμέ, τι νομίζατε? Κάνουμε ΚΑΙ ορθογραφία στις προπονήσεις μας. Τι μας περάσατε, για απαίδευτους? Χα.
Το πότε θα με πνίξει βέβαια, είναι θέμα χρόνου πιστεύω.
Εν πάση περιπτώση.
Το πρόγραμμα είχε αρκετό μονοπάτι, κυρίως ανηφορικό, όπου άρχισα να νοιώθω τους μυς μου να δουλεύουν. Προσπαθούσα η δόλια να πάρω λίγο αέρα να σηκωθώ όρθια στην σέλα - σε 10 μέτρα το ένστικτο αυτοσυντήρησης με ξανακάθιζε. Πρέπει να δουλευτεί κι αυτό, γιατί παρεμβαίνει αρκετά συχνά.
Εκτός από μονοπάτι, είχε και πιστάκι. Κι όπως χαρακτηριστικά μου είπε, αφού έκανα 3-4 γύρους: "από πού να αρχίσω".
Αυτά είναι. Τι να πω, είναι χάρισμα, να προκαλώ τόση απελπισία.
Ξαναείπαμε τι πρέπει να διορθώσω. Το προσπάθησα. Εντάξει, δεν το πέτυχα, αλλά το δοκίμασα, και κρατήσαμε και χρόνους, για να έχουμε να συγκρίνουμε "τα χειρότερα" με τις επόμενες φορές - με την ελπίδα οτι θα τα πηγαίνω καλύτερα. Οψόμεθα... **
* ίδωμεν = να δούμε (υποτακτική αορίστου)
**οψόμεθα= θα δούμε (οριστική μέλλοντος)
Έχοντας τσιμπήσει τις τουμπίτσες μου, γύρισα σπίτι σε μια απόχρωση μπλε μαρέν. Και στα δυο χέρια, και στον κορμό.
Και ρε γαμώτο, είναι από τις φορές που θέλω να έχω αγόρι, για να λέω με σοβαρό ύφος στον κόσμο οτι "με έδειρε ο άντρας μου" και να κόβω φάτσες κι αντιδράσεις.
Δεν ξέρω αν το είχατε κι εσείς όταν ήσασταν μικροί, εμένα πάντως η Νονά μου όσο ήμουν πιτσιρίκι, με έπαιρνε πριν το Πάσχα για να μου πάρει παπούτσια - για την Λαμπρή έλεγε, για να κάνω Ανάσταση.
Ποτέ δεν κατάλαβα τι σχέση είχαν τα παπούτσια μου, με το ατελείωτο περπάτημα σε διάφορα εμπορικά, με την Ανάσταση. Την λαμπάδα, οκ, το καταλάβαινα. Αλλά τα παπούτσια και το σοκολατένιο αυγό, από παιδί ακόμα, παρέμεναν μυστήριο για μένα, πού κολλούσαν στην όλη φάση.
Πλην όμως, παρόλο που υπέφερα - και ακόμα υποφέρω, να με πηγαίνουν για ψώνια, αγαπούσα πολύ την νονά μου και έτσι, μια φορά τον χρόνο που με έπαιρνε για βόλτα, δεν διαμαρτυρόμουν. Κατέληγα με ένα ζευγάρι παπούτσια που φόραγα για μια Άνοιξη, άντε βαριά δύο. Είπαμε, πιτσιρίκι. Μεγάλωνα γρήγορα.
Φέτος, μετά από πολλά χρόνια που έχει καταργηθεί η συνήθεια αυτή, έγινε το εξής: οι αγαπημένες μου γυναικείες Thor μποτούλες, μετά από περίπου 3 χρόνια που τις έχω, άρχισαν να κλατάρουν... λίγο που φεύγουν τα κουμπώματα, λίγο που έχει τσακίσει το δέρμα και χώνεται στο δικό μου, λίγο που οι σόλες πια έχουν φαγωθεί ως εκεί που δεν πάει... Ε είπα να κάνω φέτος να τις αλλάξω.
Με κάθε επιφύλαξη, μιας και είναι αντρική μπότα, παρήγγειλα τις Alpinestars Tech 5... Η Μαρία έχει τις Tech 3, οι οποίες βγαίνουν και σε γυναικείες, αλλά ο Στράτος μου πρότεινε τις 5, ως πιο καινούργιας τεχνολογίας προϊόν. Τον άκουσα. Επίσης, μου πρότεινε να μην τις πάρω άσπρες, μιας και θα τις φορέσω μια φορά και ποτέ ξανά δεν θα τις δω άσπρες. Εκεί δεν τον άκουσα - παρόλο που καταλαβαίνω τι εννοούσε. ΑΛΛΆ αγαπάμε άσπρες μπότες, τι να γίνει...
Χθες λοιπόν, έφτασε η παραγγελία με τις μποτούλες μου... Είχα έναν φόβο να πω την αλήθεια, οτι θα είχε γίνει το κλασσικό μπέρδεμα με τα ευρωπαϊκά και τα αμερικάνικα νούμερα, αλλά όχι, όλα ήταν σωστά...
Κι έτσι, έκανα φέτος Λαμπρή, άνευ νονάς βέβαια, αλλά πολύ τις χάρηκα :)
"Riding motorbikes is supposed to be fun. People start getting carried away with trying to find the right sponsors, trying to win, beat all of their mates and all of that. You have to remember why you got into dirt bikes to begin with. It’s all about the joy of riding the bike and ripping around in the bush"
Ο δεκάλογος, συνοπτικά και σε ελεύθερη μετάφραση:
Μη μείνεις από βενζίνη
Μη ξεχάσεις τα εργαλεία σου
Μη ξεχάσεις να τσεκάρεις την πίεση στα λάστιχα
Μην αφήνεις την παρέα/ ομάδα
Μην αφήνεις το κράνος σου σε πλαγιά
Μη πηδάς κάτι που δεν έχεις δει τι έχει από την άλλη
Μη κοιτάς πίσω
Μη ξεχάσεις να πεις σε κάποιον πού πας, αν βγεις μόνος
Μη βάζεις λάθος λάστιχα σε λάθος συνθήκες
Μη ξεχνάς οτι η οδήγηση στο χώμα, είναι ευχαρίστηση
Μπουγάδα την στολή, πλύσιμο τις μπότες, καθάρισμα το κράνος, μάσκα προσώπου, μάσκα μαλλιών, χάιδεμα την παραπονεμένη γάτα, τακτοποίηση ρούχων στην ντουλάπα, μποτών στο κουτί τους, κράνους στην θήκη του. Μανικιούρ και επαναφορά στην καθημερινότητα...
Πλύσιμο ΚΤΜ, χάιδεμα σέλας και τιμονιού, παίνεμα και ανανέωση όρκων πίστης και αγάπης, και εναπόθεσή του στο Paddock512, για μια μικρή περιποίηση...
Θέλει και το μικρό μου το beaute του, πώς να το κάνουμε δηλαδή... Ευτυχώς ο Χάρης φαίνεται ενθουσιασμένος (?!?!) στην προοπτική να ασχοληθεί μαζί του...
Αθήνα - Καρυές, 5 Απριλίου 2015
Και ναι, ξημερώνει Κυριακή !!!
Με ελάχιστες ώρες ύπνου, με μια γάτα να μου ζεσταίνει το κρεββάτι και να κάνει τον αποχωρισμό μου από την κουβέρτα ακόμα πιο δύσκολο, σηκώθηκα σκουντουφλώντας, ντύθηκα μηχανικά, πήρα το κουτάκι των φακών στην τσάντα και κατέβηκα να δω αν το ΚΤΜ ήταν ακόμα στον κήπο μου.
Με ανακούφιση είδα οτι ακόμα εκεί ήταν, οπότε φόρτωσα μηχανάκι, τσάντες και εαυτόν στο φορτηγάκι του Στράτου, και ξεκινήσαμε για Καρυές!
Από την διαδρομή, θυμάμαι μόνο τα μάτια μου να κλείνουν. Κάποια στιγμή στα διόδια πετύχαμε τον Γιώργο στο δρόμο, και του έκανα ενθουσιώδεις χειρονομίες τύπου "γεια σου" και "πού είναι η Ηρώ?!?!!", για να εισπράξω τις αντίστοιχες χειρονομίες οτι "γεια και σε εσάς" και "εδώ, κοιμάται"... Προχωρώντας στον δρόμο, κάναμε μια στάση για καφέ - έβαλα και τους φακούς μπας και άνοιγαν τα μάτια μου, και για πρώτη φορά συνειδητοποίησα οτι δεν είχα το γνωστό γαργάλημα στο στομάχι, ούτε τον κρύο ιδρώτα στα χέρια. Γενικά, το άγχος μου συνήθως εκφράζεται στον οργανισμό μου με πτώση της πίεσης σε βαθμό που με πιάνει υπνηλία. Αυτή την φορά, δεν είχα νύστα, είχα αρρυθμίες...
Πλησιάζοντας στις Καρυές, μου στέλνει η Ηρώ μήνυμα οτι χάλασε το αμάξι τους, και περιμένουν την Οδική. Η ξενέρα που έφαγα, πρέπει να έφτασε μέχρι την Κρήτη - ίσως και ακόμα παραπέρα... Η Ηρώ ήταν η πρώτη που ψήθηκε να τρέξει τον αγώνα αυτόν, και που άρχισε να μας ψήνει κι εμάς, ήταν η πιο ενθουσιώδης και σίγουρα, η πιο αποφασισμένη για την συμμετοχή της. Από την Δευτέρα που άνοιξαν οι συμμετοχές, είχε δηλωθεί κανονικά και με τον νόμο, και μου έριχνε και παντοφλιές που αργούσα να δηλώσω. Και να σου κάτσει ανήμερα του αγώνα ΤΕΤΟΙΑ γκαντεμιά, ενώ έχεις φτάσει τόσο κοντά... Δεν ήξερα τι να πω. Προσωπικά, σε στιγμές τέτοιας ατυχίας, προτιμώ να μην μου μιλάει κανένας και για τίποτα, οπότε μετά από μια σύντομη ανταλλαγή sms, είπα να την αφήσω στην ησυχία της...
Η διοργάνωση
Φτάνοντας έπαθα πλάκα με το μέρος. Απίστευτη φύση. Καημένο παιδί της πόλης εγώ, με το που βλέπω βουνό να γεμίζει το μάτι και πρασινάδα και χώμα παχύ, νοιώθω σαν παιδάκι που το αφήνουν στο πάρκο - θέλω να τρέξω προς οποιαδήποτε κατεύθυνση...
Ξεφορτώσαμε τα μηχανάκια με τον Στράτο και όσο αυτός έφτιαχνε το δικό του για τον τεχνικό έλεγχο, χαζολογούσα εγώ λίγο ένα γύρο τον κόσμο... Σε σχέση με όλες τις προηγούμενες φορές που έχω πάει να δω ή να τρέξω αγώνα, αυτό που γινόταν, δεν είχε καμία σχέση. Πρώτα πρώτα, ήταν όλοι χαλαροί, χαμογελαστοί, κάναν την πλάκα τους. Σου έβγαζαν τόσο θετική ενέργεια, που μέχρι κι εγώ, το υπεραγχώδες πλάσμα, όχι μόνο χαλάρωσα, αλλά άρχισα να περνάω ωραία. Δεν ήξερα κανέναν, αλλά παρ'όλα αυτά, όλοι πέρναγαν και χαιρετούσαν χαμογελαστοί.
Κάποια στιγμή βλέπω και τον Μίνω να φτάνει με την Τίμη και σαν να ησύχασα κάπως - γιατί μέσα σ'όλα είχα και την στεναχώρια μην κάτσει η οποιαδήποτε άλλη στραβή και τελικά δεν μπορέσει να έρθει και η Πολυτίμη.
Το ΚΤΜ μου πέρασε τον τεχνικό έλεγχο και το έστησα δειλά δειλά στο παρκ φερμέ, μόνο του. Τα μαύρα φόντα ήταν στημένα εκεί, τα κόκκινα παραδίπλα, τα κίτρινα παραπέρα, το μπλε από την άλλη... τα ροζ πού διάολο πήγαινε? Το άφησα εκεί που ο Στράτος αποφάσισε οτι είχε τις λιγότερες πιθανότητες να πέσει από το σταντ του...
Και μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες, άκουγα κάποιον να φωνάζει οτι "όσοι είναι να.(....κάτι που δεν ακουγόταν) να έρθουν πίσω από την εκκλησία για ενημέρωση διαδρομής". Σαν καλό παιδί λοιπόν, ακολούθησα τις οδηγίες και πήγα πίσω από την εκκλησία για την ενημέρωση της διαδρομής. Πλην όμως, δεν αφορούσε τους οδηγούς η έκκληση, αλλά τους εθελοντές, κριτές και βοηθούς της διοργάνωσης. Όπου εντυπωσιάστηκα με το πόσοι πολλοί και ΠΟΛΛΕΣ ήταν, και πόσο καλά τους είχαν οργανώσει. Ο καθένας τους είχε έναν φάκελο που δεν ξέρω τι άλλα χαρτιά είχε, αλλά είχε σίγουρα χάρτη της περιοχής με σηματοδοτημένη την διαδρομή και σημειωμένα και αριθμημένα τα σημεία που θα στεκόταν ο καθένας. Και αφού επιβεβαιώθηκε οτι όλοι είχαν τα σωστά χαρτιά και ήξεραν ακριβώς πού να πάνε, έγινε μια επανάληψη του πότε και πώς θα χρησιμοποιούν την κίτρινη σημαία, και τι θα κάνουν σε περίπτωση που εγκαταλείψει αθλητής, και διάφορα άλλα. Απλές αλλά εξαιρετικά σαφής απαντήσεις σε ερωτήσεις των εθελοντών.
Παράλληλα, είχαν φροντίσει να υπάρχει μουσική, σε ένταση που δεν σου έπαιρνε τα αυτιά, αλλά την άκουγες ακόμα κι όταν οδηγούσες, διασκεδάζοντας έτσι και τους - ΠΟΛΛΟΥΣ - θεατές. Α ναι, κι αυτό... Είχε πάααααααρα πολύ κόσμο για θεατές... Εντάξει, μιλάω εκ πείρας ατόμου που έχει τρέξει 2-3 αγώνες εντούρο, πιο αργά κι από σαλιγκάρι και όοοοοοοοταν έφτανε στις ειδικές, ήμουν απλά εγώ, το χρονόμετρο και τρεις τέσσερις άνθρωποι να απορούν "μα πού ήσουν εσύ". Αλλά και πάλι, ξαναλέω, και προς τιμήν της διοργάνωσης, είχε πάρα πολλούς θεατές, και πάρα πολλούς εθελοντές. Και πολύ καλά οργανωμένους μεταξύ τους!
Σε όλη την διάρκεια του αγώνα, ανά 100 μέτρα περίπου, είχε άτομα της διοργάνωσης, που όχι μόνο ήταν εκεί για τον αγωνιζόμενο, αλλά φώναζαν και χειροκροτούσαν και γενικά, σε στήριζαν ψυχολογικά - και αυτό όταν τρέχεις και είσαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, είναι πάρα πολύ σημαντικό. Για εμένα τουλάχιστον. Και πραγματικά, τους ευχαριστώ όλους όσους με τον τρόπο τους με βοήθησαν να τερματίσω, από τα παιδιά που μου φώναξαν μπράβο όταν είχε αρχίσει να με παίρνει από κάτω, τον ουραγό που έκατσε πίσω μου στην αρχή μέχρι να βεβαιωθεί οτι δεν θα σκοτωθώ πουθενά - πρέπει να απελπίστηκε μαζί μου κάποια στιγμή, μέχρι τις χαμογελαστές κοπέλες της Γραμματείας, που χάρηκαν τόσο που είδαν γυναικείες συμμετοχές στον αγώνα τους.
Είχαν φροντίσει μέχρι και για βίντεο κάλυψη του αγώνα...
Ο αγώνας
Και φτάνει η στιγμή, όπου ξεκινούν οι πρώτες κατηγορίες τον αναγνωριστικό γύρο. Οι αρρυθμίες μου συνεχίζονταν σε εκνευριστικό βαθμό, αλλά είχα αποφασίσει οτι αφού δεν με πόναγε κάτι, να τις αγνοήσω. Σαν αυτό που γίνεται όταν "παίζει" ένας μυς ή το μάτι σου, και ναι μεν δεν σε πονάει, αλλά αν γίνεται για πολλή ώρα, είναι σπαστικό!
Στο τελείωμα του αναγνωριστικού, και πριν μαζευτούν όλοι για να δώσουν την πρώτη εκκίνηση, προλαβαίνει ο Στράτος και μας λέει οτι έχει από πίσω κάτι ανηφόρες. Και να μην κλείσουμε το γκάζι. Μάλιστα... Σαν οδηγίες, απλές ακούγονται, αλλά ξέροντας το ρημάδι το κεφάλι μου, κάτι μέσα μου μου έλεγε πως με το που θα έβλεπα τις ανηφόρες, απλά θα το έκλεινα. Προσπάθησα όμως να μην τα σκέφτομαι αυτά, και αφού κάτσαμε με τα κορίτσια και είδαμε την εκκίνηση, και τον πρώτο γύρο με το πέρασμα από το ποτάμι, πήγαμε εις αναζήτηση του ιερού καφέ. Και τουαλέτας - ναι αν είσαι κοπέλα, αυτό είναι πρόβλημα, αν είσαι αγόρι, απλά προσέχεις να μην φυσάει κόντρα. Επιστρέψαμε στον αγωνιστικό χώρο πιο χαλαρές και με τους σωστούς καφέδες για τα σωστά άτομα, και αρχίσαμε να ντυνόμαστε. Τραβήξαμε και κάτι βιντεάκια, κάναμε και λίγο κερκίδα σε φίλους αγωνιζόμενους. Η Τίμη δηλαδή, γιατί εγώ πάσχω λίγο στην αναγνώριση. Μια φορά παραλίγο να φωνάξω σε άγνωστο άνθρωπο που τον πέρασα για τον Μίνω, όλες τις υπόλοιπες φορές τον Στράτο τον καταλάβαινα αφού μας είχε προσπεράσει και είχα δει το 333 στα πλάγια της μηχανής. Τίποτα, είμαι άχρηστη σε κάτι τέτοια...
Μίνως
Τέλος πάντων, έρχεται η ώρα, στηνόμαστε για εκκίνηση, συνεχίζονταν οι αρρυθμίες, άρχιζε να θολώνει η μάσκα, κάπου χάζευα να πω την αλήθεια, δεν είδα ποτέ την σημαία που ήταν κάπου μπροστά. Απλά κάποια στιγμή είδα οτι όλοι καβαλούσαν μηχανάκια - για πότε ξεκίνησαν όλοι και δεν έπαιρνε μπροστά το χαμένο το δικό μου και έβριζα από μέσα μου - και τελικά πήρε και ξεκίνησα και τους έφτασα λίγο, και έγινε ένας μικρός χαμός που πέσανε κάποιοι κάπου και οι άλλοι από πίσω περιμέναμε και άντε μετά προσπεράσεις και λοιπά και λοιπά και τα κτήνη τα τετράχρονα έκαναν μια μπραφ και εξαφανίστηκαν, κι έμεινα εγώ και το ακριδάκι μου πίσω...
SW - getting ready
Δεν θυμάμαι και πολύ καθαρά τι έγινε και πότε, το μόνο σίγουρο που θυμάμαι ήταν οτι στις ανηφόρες δεν υπήρχε πρόβλημα, κανένα. Να 'ναι καλά δηλαδή το καινούργιο λάστιχο που μου έβαλε ο Στράτος, αλλά ειλικρινά, ούτε που με προβλημάτισαν. Αντιθέτως, στις παλιές μου φίλες και γνώριμες, τις κατηφόρες, είχαμε τα γνωστά θέματα. Και κατα συνέπεια, τούμπα εδώ, τούμπα εκεί, τούμπα παραπέρα, ο δόλιος ο ουραγός πρέπει να είχε φρικάρει πίσω μου. Ιππότης όμως, έκατσε στην αναγνώριση και τον πρώτο γύρο του αγώνα μαζί μου - να σιγουρευτεί μάλλον οτι δεν θα φύγω ευθεία σε κανέναν γκρεμό, να με ψάχνουν μέχρι τα μεσάνυχτα.
Μετά τον πρώτο γύρο, αποφάσισα να αποχωριστώ την μάσκα μου, μιας και δεν έβλεπα τίποτα. Μα ανηφόρα είχε μπροστά μου, κατηφόρα, στροφή ή ίσιωμα, όλα μου φαίνονταν το ίδιο: καφέ και θολωμένα. Λίγο το χτίσιμο που έφαγα από τους μπροστά στην εκκίνηση, λίγο που έξω έκανε κρύο, μέσα φουτζίτσου και είχε θολώσει, απορώ πως δεν πήρα αγκαλιά κάθε δέντρο στις στροφές. Πετάω μάσκα λοιπόν, και Ω για δες?! Εδώ έχει πέτρες, εκεί έχει λούκι, κοίτα να δεις ρε παιδί μου τι έχανα...
Τολμώ να πω, οτι μέσα σε 45' έκανα μόνο τρεις γύρους. Κάπου 13+ λεπτά τον γύρο. Από την μια, είναι να με μουτζώνω, από την άλλη βέβαια, κατάφερα να τερματίσω και επιπλέον, στην υποθετική περίπτωση που δεν έτρωγα όλες αυτές τις ηλίθιες τούμπες του τύπου μου-μιλάει-κάποιος-και-επειδή-δεν-είναι-ευγενικό-να-αγνοείς-όσους-σου-μιλάνε-γύριζα-κεφάλι-να-δω-τι-λένε-και-στα-επόμενα-δευτερόλεπτα-είχα-πέσει, ίσως να είχα και καλύτερους χρόνους.
Τι να πω και για το δόλιο το μηχανάκι μου, το καλό μου, που το έβαλα να τρέξει με τα θηρία, αυτό το τόσο αέρινο και πουπουλένιο διχρονάκι μου...
Σε μια φάση, είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι...
Μα πού πήγαν όλοι? Γιατί τρέχω μόνη μου? Πω ρε φίλε, κοίτα να δεις που κάποια μαλακία θα έγινε τώρα που άρχισε να βρέχει, και έχουν διακόψει τον αγώνα, και εγώ δεν έχω πάρει χαμπάρι και συνεχίζω σαν τον μαλάκα μόνη μου, και θα με ψάχνουν οι άνθρωποι...
Μετά βέβαια, θυμήθηκα όλες τις οδηγίες που είχαν λάβει οι συμμετέχοντες εθελοντές και κριτές, και όσο τους έβλεπα οτι δεν μου κάναν νοήματα να σταματήσω, αποφάσισα να κόψω τις εσωτερικές βλακείες. Αφού δεν με είχαν προσπεράσει ακόμα όλοι, από 2-3 φορές ο καθένας, τουλάχιστον ας προσπαθούσα όσο μπορούσα, να το καθυστερήσω. Και κάπως έτσι, πέρναγα τα "πίσω" κομμάτια, όπου ο,τι δεν ήταν ανηφόρα ή κατηφόρα, ήταν σαμάρι... Στα "μπροστά" κομμάτια, ξεκούραζα χέρια. Με το που έμπαινε το μηχανάκι στο ποτάμι, το πάταγα καλά κάτω και ξεκούραζα τα χέρια μου, κρατώντας νοερές σημειώσεις, οτι κάπου αλλού πρέπει να ρυθμίσω τις ρημάδες τις μανέτες. Στο γρασιδάκι της ευθείας μπροστά από τον ανεφοδιασμό, είχα δει τον Μίνω και τον Στράτο, οπότε πήγαινε η δικιά σου όσο πιο κυρία και τάπα μπορούσε. Ζω πεθαίνω τα πίσω, τέρμα γκάζι τα μπροστά - να δείξουμε ρε παιδάκι μου οτι πάμε γρήγορα αν τύχει και βρούμε καμιά ευθεία στρωμένη...
Τελικά η οδήγηση χωρίς μάσκα, κάνει ρυτίδες...
Άλλοι το λένε τερματισμό - άλλοι το λένε και οριακά-γλίτωσες-ρήξη-χιαστών...
Το βλέμμα ορφανού κουταβιού που λέγαμε...
Πέραν της πλάκας πάντως, ήταν μια πολύ ωραία διαδρομή - αν και ήταν γεμάτη με προειδοποιητικά θαυμαστικά σήματα, που μέχρι να ξεψαρώσω, όντως πάταγα τέρμα το φρένο και αναρωτιόμουν τι χαμό θα είχε παρακάτω.
Παρόλο που οι προηγούμενες σοβαρές κατηγορίες είχαν σκίσει λίγο το έδαφος, η διαδρομή κράταγε όσο μπορούσε πολύ ωραία κομμάτια, και είχε πολύ ωραίες εναλλαγές που μέχρι και ένα ψάρι σαν κι εμένα, όχι μόνο εκτιμούσε, αλλά ευχαριστιόταν.
Κάπως έτσι κατάλαβα γιατί φέτος είχε 90+ συμμετοχές - αν είμαι καλά και δεν μου κλέψει πάλι κανένας παπάρας την μηχανή, θέλω σίγουρα να πάω και του χρόνου αν κάνουν αγώνα.
SW - Finished, happy, over!
Τα μεθεόρτια...
Τελειώνοντας τον αγώνα, το μόνο που δεν με πόναγε, ήταν τα χέρια μου. Για την ακρίβεια, όσο πήγαινε και ζεσταινόμουν, και μάλλον αν κράταγε άλλη μισή ώρα θα τα πήγαινα ακόμα καλύτερα - κατάφερα στον τελευταίο γύρο και δεν έπεσα (γουάου λέμε). Τερματίζω - παραλίγο να συνέχιζα γιατί δεν είδα παρά τελευταία στιγμή την σημαία, οπότε και το κόβω όλο στο πλάι, και ρίχνω ένα βλέμμα ορφανού κουταβιού γύρω μου. Πού είναι η Τίμη, πού είναι ο Μίνως, πού είναι ο Στράτος, πού είναι κάποιος τέλος πάντων!?
Τελικά, η Τίμη είχε ήδη τερματίσει, καθότι μου είχε ρίξει γύρο, ο Μίνως ήταν εκεί δίπλα, ο Στράτος επίσης, απλά εγώ δεν μπορούσα να δω τίποτα με τόση λάσπη στα μούτρα.
Παρόλη την κουλαμάρα μου, είχα τερματίσει. Τελευταία μεν, αλλά δεν είχα εγκαταλείψει (που με τον πεσιμισμό που κουβαλάω όταν είμαι μόνη μου, είναι το μόνο εύκολο), δεν είχα χτυπήσει, δεν είχα μείνει εκτός αγώνα, είχα φτάσει μέχρι το τέλος, έστω και τελευταία. Χαμόγελο ευτυχίας μέχρι τα αυτιά!
Πάμε λοιπόν στο αυτοκίνητο, φορτώνουμε μηχανάκια, ντυνόμαστε σαν άνθρωποι, και κάποια στιγμή, φεύγουμε. Πρώτη στάση η πλατεία του χωριού, που για άλλη μια φορά, είδα το απογοητευτικό φαινόμενο "τρεις κι ο κούκος". Ενενήντα άτομα έτρεξαν αυτό τον αγώνα, λογικό ήταν να μην βγουν όλοι στις εξάδες της βράβευσης. Αυτοί όμως που το πάλεψαν και διακρίθηκαν και τους φώναξαν να πάρουν μετάλλιο και κύπελλο, είναι κρίμα να τους χειροκροτούν οι υπόλοιποι που βραβεύονται και όσοι ξεμείνουν από φίλους ή συγγενείς. Είναι κρίμα και ντροπή και δείχνει ασέβεια σε συναγωνιζόμενους και κατ'επέκταση, στην ατομική προσπάθεια του καθενός που σηκώθηκε κι έφυγε κι έγραψε τους όποιους κέρδισαν αυτόν τον αγώνα. Δεν ξέρω... Προέρχομαι από ένα πολύ διαφορετικό άθλημα, που στις βραβεύσεις είναι παρόντες άπαντες σχεδόν οι συμμετέχοντες και όλοι οι βραβευθέντες έχουν δικαίωμα στον γύρω του θριάμβου. Με εξαίρεση το ΜΧ, τόσο στο εντούρο όσο και στο σκραμπλ, είναι στενάχωρο να βλέπεις τόσο μεγάλη διαφορά στα άτομα που είναι στον τεχνικό έλεγχο, και στα άτομα που μένουν για να χειροκροτήσουν.
Προς υπεράσπιση βέβαια όσων δεν πήγαν στις απονομές, η αλήθεια είναι πως ρωτώντας μάθαμε κι εμείς οτι θα γινόντουσαν στο χωριό - μπορεί οι κάποιοι άλλοι να μην ήξεραν πού θα γίνουν και να έφυγαν, σκεπτόμενοι οτι μπορεί να καθυστερούσε η διαδικασία...
Εν πάση περιπτώση, εμείς κάτσαμε, κάναμε κερκίδα για όλους όσους βραβεύτηκαν, χειροκροτήσαμε όσους ξέραμε και όσους δεν ξέραμε, και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε.
Έχοντας κατα νου οτι μας είχαν δώσει ήδη σε μένα και την Τίμη αναμνηστικό δίπλωμα για την συμμετοχή μας, δεν περίμενα κάτι περισσότερο, πλην όμως η Λέσχη μας έκανε έκπληξη, δίνοντάς μας τιμητική πλακέτα.
Η πλακέτα, με το αναμνηστικό λαστιχάκι, ένα μεταξύ γυναικών κανόνισμα...
Πολύ ευγενική χειρονομία από μέρους τους, και η αλήθεια είναι πως εκτός του οτι είναι όντως μια πανέμορφη χειροποίητη ξύλινη πλακέτα, είναι ένα ενθύμιο από έναν αγώνα που μου άφησε ίσως τις πιο όμορφες και ενθουσιώδεις αναμνήσεις. Το "ίσως" το γράφω, γιατί αγαπάω ακόμα τον αγώνα εντούρο στα Μέγαρα... Η πρώτη σου φορά, σου μένει ανεξίτηλη, πώς να το κάνουμε ;)
Έχοντας τελειώσει με τα του αγώνα, να πω εδώ οτι γενικά αγαπάω το φαγητό. Πολύ. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσω να βοσκήσω μίζερα μια σαλατούλα, όταν έχω κάνει πόση ώρα μηχανάκι στο βουνό. Εντάξει, στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν έκανα ούτε μια ώρα, αλλά δεν έχει σημασία, το στομάχι μου έκανε την επανάστασή του, απαιτώντας με διάφορους ντροπιαστικούς ήχους, να γεμίσει ωσαύτως και πάραυτα.
Και όταν έχεις φίλο σεφ, τι πιο σοφό από το να ακολουθήσεις την επιλογή του σε ταβέρνα; Έτσι, καταλήξαμε στην Αρετή, όπου κάποιοι ήταν στα τελειώματα, εμείς πήραμε λίγο μάτι τι υπήρχε στο τραπέζι, και ταυτόχρονα ζητήσαμε και γνώμες για την παραγγελία μας.
Και εκεί που είχαμε ψηθεί αγρίως για αρνάκι, γιατί ήταν τόσο καλομαγειρεμένο που έλιωνε και άλλα τέτοια, μας ενημερώνει ο "μάστορας", οτι αρνάκι τέλος. Χοιρινό μόνο, ή βραστό. Εκεί σαν να σηκώθηκε μια κεραία... Τι βραστό? Βραστό γίδας μας είπε.
Αυτό ήταν, κλείδωσα στην σούπα. Αντιλαμβάνομαι οτι μπορεί να βρωμοκοπάει σε πολύ κόσμο, αλλά μιας και έχω τον καημό οτι δεν μυρίζω, τουλάχιστον το εκμεταλλεύομαι σε τέτοιες περιστάσεις. Το λοιπόν, η γίδα σε σούπα, ΓΑ ΜΑ ΓΕ κανονικά. Και από λεμόνι κομπλέ ήταν, έβαλα και λίγο πιπέρι, έκοψα και το κρέας και το έβαλα μέσα, και γενικά νομίζω, ήταν ένα από τα χάι λάιτς της ημέρας το φαγητό στο τέλος.
Girls power και χαμόγελα ευτυχίας :)
Από την άλλη βέβαια, φοβάμαι οτι και πέτρες να έτρωγα έτσι που πείναγα, το ίδιο χαρούμενη θα ήμουν. Εν πάση περιπτώσει, φάγαμε όλοι, κουσκουσάραμε μέχρι τελικής πτώσης, είχε έρθει και από το δίπλα τραπέζι ο τραυματίας Μιχάλης και είχαμε πιάσει κουβέντα με την Τίμη, και τέλος πάντων, κάποια στιγμή, φιληθήκαμε όλοι σταυρωτά, παινέψαμε το μαγαζί και το χωριό, και φύγαμε.
Στην επιστροφή, πραγματικά λυπήθηκα τον Στράτο που δεν έπιανε εύκολα το ραδιόφωνο, γιατί από την υπερένταση τον είχα τσακίσει στον μονόλογο. Εντάξει, έκανα και ερωτήσεις συνοδευόμενες από παύσεις για την περίπτωση που θα προλάβαινε να απαντήσει, αλλά νομίζω οριακά δεν τον πέθανα.
Ο οποίος, το σκυλί το μαύρο, είχε τρέξει τον αγώνα με γυρισμένο γόνατο και χτυπημένα πλευρά. Και είχε βγει έβδομος. Και μας κούφανε όλους!
Στράτος
Φτάνω αργά το βράδυ σπίτι, ξεφορτώνουμε, δένω το ψιψίνι μου, το σκεπάζω με την κουβερτούλα του, του δίνω και ένα νοερό φιλί - καθότι ήταν μες την λάσπη, και ανεβαίνω σπίτι...
Πριν και μετά...
Όπου εισπράττω την φιλικότατη ερώτηση από τους γονείς μου: "Πώς πέρασες στην βόλτα στον Ωρωπό? καλά ήτανε?"
...Αυτοί οι άνθρωποι, ώρες ώρες, απλά, δεν ξέρω τι να πω...
Την επόμενη μέρα στο γραφείο, ήμουν σαν να είχε περάσει με άγριο ποδοβολητό από πάνω μου κοπάδι ξέφρενων ιπποποτάμων. Πόναγα και μόνο που ανέπνεα. Το χαμόγελο ως τα αυτιά παραμένει ως τώρα που τα γράφω...
Η ιστορία αυτού του αγώνα ξεκινάει με την παραδοχή, οτι δεν θα έπρεπε να τρέξω, για πολλούς λόγους.
Δεν ήμουν έτοιμη, δεν ήμουν προπονημένη, δεν ήμουν καν Ελλάδα μέχρι και το Σάββατο το μεσημέρι. Επιπλέον, ήμουν χτυπημένη, ολίγον άρρωστη, και μέχρι τελευταία στιγμή έτρεχα είτε από ίντερνετ όσο έλειπα, είτε με βοήθεια φίλων, όταν γύρισα, να ετοιμάσω το μηχανάκι. Και εαυτόν. Τύπου "ρε μαμάαααααα, πού είναι οι επιγονατ...άστο, πού είναι αυτά τα ασπρόμαυρα που είχα κάτω από την καρέκλα?"...
Πηγαίνοντας όμως αρκετές εβδομάδες πιο πριν, είχαμε πει τα κορίτσια μεταξύ μας οτι αυτόν τον αγώνα θα τον τρέχαμε. ΜΑΖΙ. Και με είχε πιάσει η λύσσα η κακιά να τον τρέξω. Και όποιος με έχει γνωρίσει, θα ξέρει δύο πράγματα για μένα. Πρώτον, οτι είμαι τρελό μαυρόγατο, του τύπου ο,τι μπορεί να μου πάει στραβά θα μου πάει, και δεύτερον, οτι έχω πείσμα γαϊδάρου. Ξεροκέφαλη ρε παιδί μου, πώς το λένε...
Έτσι, το ατομικό μου συννεφάκι γκαντεμιάς ξεκίνησε να "δοκιμάζει" τα "odds" από την Δευτέρα πριν τον αγώνα, που έβλεπα οτι τα λεφτά που περίμενα, δεν έμπαιναν στην τράπεζα. Ταπί και ψύχραιμη η δικιά σας, είπα οτι τέλος πάντων, αφού θα μπούνε σύντομα, το πολύ πολύ να δανειζόμουν από γονείς και όταν τα έβλεπα στην τράπεζα, θα τα επέστρεφα. Μετά, δεν σταύρωνα με τίποτα τον παθολόγο να μου υπογράψει το χαρτί οτι δύναμαι να αθλούμαι και να κολυμπώ. Την μια έλειπε, την άλλη είχε πολύ κόσμο, ε στο τέλος πήγα ανήμερα του ταξιδιού για Σερβία, πρώτη πρώτη πρωινή, και τον έβαλα να μου το γράψει.
Ξημέρωσε λοιπόν η Τρίτη που θα ταξίδευα, και οτι είχα φύγει από τον γιατρό και τσουπ ένα μπαρμπάδι, με τρακάρει από πίσω. Το αμάξι μου, σαν σκυλί μαύρο, δεν έπαθε τίποτα. Ο καημένος ο αυχένας μου όμως, την άκουσε στερεοφωνικά, και ενώ είχε αρχίσει να μου περνάει, όταν το αεροπλάνο έπιασε να προσγειώνεται και πάτησε γη και φρένα, στο κλασσικό "γκουπ" που κάνει, την ξανάκουσα. Ψυχραιμία όμως, αντιμετωπίστηκε το θέμα με καυτό μπανάκι και ύπνο, και τις επόμενες μέρες, εγώ το αγνοούσα σταθερά και αυτό εξασθένιζε σαν πόνος. Όλα καλά λοιπόν εκεί.
Εν συνεχεία, κάποια στιγμή μεταξύ ισογείου και πρώτου ορόφου, εγώ και δυο άλλες κοπελιές ξεμείναμε για κανα μισάωρο στο ασανσέρ. Δεν θα έλεγα οτι ο Σέρβος ρεσεψιονίστ είχε μεγάλη εμπειρία από απεγκλωβίσεις, μιας και ο τρόπος που αντιμετώπισε το θέμα ήταν απλά να μας τραβήξει έξω, ενώνοντας τις προσευχές του με τις δικές μας, να μην ξεκινήσει το ασανσέρ και κόψει καμιά μας στη μέση. Όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι, το ασανσέρ δεν ξεκίνησε, αλλά τα πόδια μας ήταν την άλλη μέρα μες τις πληγές και τις μελανιές. Μια ομορφιά...
Μέχρι την Παρασκευή, ο αυχένας είχε στρώσει, οι μελανιές είχαν απλώσει και είχαν πάρει τα χρώματα του δειλινού και η δικιά σας από το άγχος για την δουλειά, σε συνδυασμό με το άγχος για τον αγώνα, έκανε κάθε μέρα 2-3 εμετούς. Σε βαθμό που με πιάσαν κάποιες και μου είπαν "συγχαρητήρια". Επειδή με πήραν για έγκυο....
Η Παρασκευή, ξημέρωσε με πονοκέφαλο, εξελίχθηκε σε πονόλαιμο, το απόγευμα υποθερμία και το βράδυ δέκατα και πυρετό. Είχα κρυώσει και αναρωτιόμουν, τι άλλο θα μπορούσε να μου πάει στραβά. Σκέφτηκα οτι αν μέχρι να γυρίσω Ελλάδα δεν μου είχαν κλέψει το μηχανάκι, τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να πάει στραβά - άρα θα έτρεχα. Όπως έλεγα, μουλάρι ο Αστραχάν...
Και ναι, γύρισα σπίτι, το μηχανάκι ήταν ακριβώς εκεί που έπρεπε να είναι!
Μέσα σε ένα απόγευμα, ήρθε ο Μίνος, βάλαμε τα φανταστικά αυτοκόλλητα που μου είχε φτιάξει ο Γιώργος, ήρθε και ο Ηλίας και πήγαμε το μηχανάκι για βενζίνες και αέρες, μάζεψα τα μπλιμπλίκια της μηχανής, μάζεψα τον εξοπλισμό μου (κι όταν λέω μάζεψα, εννοώ από κάθε μεριά του σπιτιού που είχε "τακτοποιηθεί"), έκανα μπάνιο, έφαγα, έβαλα ξυπνητήρι, τσέκαρα τουλάχιστον τρεις φορές οτι δεν είχα κλείσει τον ήχο, οτι δεν θα έκλεινε από μπαταρία και οτι ήταν στην σωστή ώρα, και ξάπλωσα να κοιμηθώ.
Against all odds λοιπόν, αποφάσισα οτι θα τρέξω. Και έμεινα μέχρι τις δυο τα μεσάνυχτα, με το μάτι γαρίδα από την ένταση, να κοιτάω το ταβάνι...
Ξημέρωσε η Κυριακή που είχαμε κανονισμένη έξοδο με την Μαρία, τον Δημήτρη και τον Στράτο για προπόνηση κάπου προς Θήβα.
Και κλασσικά, σταθερή στο ραντεβού μου ως μαυρόγατο με τον κωλόκαιρο, είχε βρέξει, και θα έβρεχε. Ωραιότατα... Παρόλα αυτά, δεν πτοήθηκε κανείς μας, και έτσι ήπιαμε τον πρωινό καφέ μας καθ'οδόν, ακούγοντας ροκ και από το ύψος του Σείριου κι έπειτα, μόνο... Κιάμο. Τι να γίνει, τα fm είχαν άποψη...
Το μέρος ήταν φανταστικό, το χώμα ακόμα καλύτερο, και οι δύο επιλογές στα πιστάκια, ο,τι χρειαζόμουν. Με το ένα είχα να δουλεύω τις στροφές μου, με το άλλο τα άλματα.
Το καλύτερο όλων ήταν η παρέα. Στο ένα πιστάκι, είχα την πρόκληση όταν οδηγούσα να προσπαθώ να φτάνω την Μαρία. Και ταυτόχρονα, να μην περνάει πολλές φορές ο Δημήτρης. Ο,τι κατάφερνα τέλος πάντων...
Στο άλλο πιστάκι, είχα την ίδια πρόκληση, ΣΥΝ ένα ρημάδι διπλάκι. Όταν λέω διπλάκι, εννοώ όντως ένα μικρότατο διπλό αλματάκι. Που όμως στα δικά μου μάτια, ήταν τάφρος με δράκους, κροκόδειλους και καρφιά, όλα να περιμένουν να πέσω ανάμεσα για να με σκίσουν. Λίγο που μ' έπιανε η ντροπή να μην φανώ κότα στους άλλους, λίγο ο Στράτος που μου φώναζε να ανοίξω γκάζι, το πέρασα από την πρώτη φορά, χωρίς διάβασμα, κατευθείαν.
Και ω του θαύματος, δεν σκοτώθηκα. Ψήλωσα και 10 πόντους ψυχολογικά. Αυτό ήταν, από κει και πέρα σε κάθε γύρο το πήδαγα. Δεν ήταν τελικά δύσκολο, το ρημάδι το μυαλό μου τα κάνει όλα περίπλοκα, και για άλλη μια φορά αποδείχθηκε πόσο μα πόσο πρέπει να αγνοώ την κότα μέσα μου, για δική μου ασφάλεια και δικό μου καλό.
Περάσαμε σούπερ. Κανείς δεν ασχολήθηκε να βγάλει έστω και μια φωτογραφία, αφού ή καβαλάγαμε, ή ξεκουράζαμε χέρια για να ξαναμπούμε.
Στο τέλος μόνο, μας "έληξε" ο καιρός, μιας και άρχισε την - από το πρωί υποσχόμενη, βροχή.
Χαίρομαι που έχω αρχίσει σιγά σιγά να βρίσκω το μηχανάκι μου, βρίσκω το σώμα μου, που καβαλάω με παρέα, που έχω πάλι στόχους, που περνάμε καλά. :)
Όσες φορές έχω πάει στα πιστάκια μόνη, είχα κόψει τις φλέβες μου. Είμαι και άτομο που γενικά όταν ξεμένει μόνο και χωρίς στόχους ή δυνατότητα μέτρησης αποτελεσμάτων, ή διόρθωσης λαθών, βαριέται. Φάση τύπου "και τι κάνω τώρα δηλαδή".
Το να σηκωθώ για μοναχική μονοπατάδα γενικά δεν το τολμώ, για λόγους σωματικής ακεραιότητας (δικής μου), πρόληψης εγκεφαλικών (των γονιών μου αν ξεμείνω στο βουνό με σπασμένο κάτι) και πρόληψης καντηλιών (από φίλους που το βρίσκουν κακή ιδέα).
Οπότε περιοριζόμουν στα πιστάκια, με την ελπίδα να βρω και κανέναν άλλο να γυρνάμε στον ίδιο χώρο, να μην κοιμάται το μυαλό μου.
Την τελευταία φορά όμως, είχα πάει προετοιμασμένη. Είχα φτιάξει playlist, είχα βρει ακουστικά, είχα βρει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το τσαντάκι μέσης μου, είχα φορτίσει το κινητό, γενικά τα είχα όλα.
Και αφού έκανα ανόρεχτα μερικούς γύρους μόνη μου και χωρίς μουσική - και για άλλη μια φορά έπιασα να βαριέμαι, αποφάσισα να το επιχειρήσω, να δω πώς είναι ρε παιδάκι μου να καβαλάς με μουσική.
Αρχικά να πω οτι νόμιζα πως δεν θα ακούω κάτι. Ή την μουσική από την φασαρία του ΚΤΜ, ή τον ήχο της μηχανής, από την ένταση της μουσικής. Μπα... Άκουγα τόσο όσο και τα δύο. Οπότε όλα καλά.
Η εμπειρία ήταν φανταστική. Όχι μόνο εξαφανίστηκε η βαρεμάρα, αλλά με βοήθησε να κρατάω σταθερή ροή, να μην σταματάω, και ανα περιπτώσεις, να ανοίγω και το γκάζι (θαύμα...). Γενικά η μουσική θεωρείται "ντόπα", εξ ου και δεν επιτρέπεται πχ σε μαραθώνιους ή άλλους αγώνες, αλλά νομίζω οτι από εδώ και πέρα, το playlist θα εμπλουτίζεται και θα είναι σταθερό κομμάτι του εξοπλισμού μου.
Το ωραίο ήταν πως με την μουσική είχα περισσότερη όρεξη για οδήγηση, οπότε όταν βαριόμουν στο ένα πιστάκι, αντί να σταματώ, άλλαζα, πήγαινα σε άλλο, στην φρατζόλα, στις ελιές, στις κεραίες. Πλάκα είχε :)
Κάποια στιγμή άρχισαν να εμφανίζονται και άλλοι άνθρωποι, οπότε είναι να αποτολμήσω αυτό που 2 χρόνια τώρα δεν...
Έκανα ένα πέρασμα στο πέταλο. Στο ανέβα, παρόλο που ήμουν με πρώτη, κάπου το έστειλα να φύγει πάνω και εγώ στο πλάι - πλην όμως δίχως απώλειες, τραυματισμούς ή πτώσεις. Απλά "έπεσα" στα πόδια μου και το ΚΤΜ στο πλάι. Κιουρία η δικιά σας...
Ξανακαβάλησα και αρνούμενη να κατέβω στην βάση για να ξανανέβω (άσε μην μείνω πάλι στο ενδιάμεσο), συνέχισα. Έφτασα κορυφή πετάλου και κατέβηκα σαν την κότα.
Εντάξει 2-3 φορές ακόμα να το κάνω και θα το περνάω αέρα :)
Όσο για το περιεχόμενο της playlist... μπορεί να είναι άσχετα τα κομμάτια μεταξύ τους, αλλά με κάνουν να θέλω να ξεκουνηθώ από εκεί που είμαι.
