Και ναιιιιιιιιι !!! Είναι γεγονός !!! Μετά από σχεδόν 2 μήνες που το μηχανάκι μου ήταν στα αζήτητα της ψυχολογίας και της διάθεσής μου, σε βαθμό που ούτε την κουκούλα δεν σήκωνα να το δω, έσπασε την νταουνίλα μου η αλλαγή του χρόνου !!!
*Μαλακίες. Η αλλαγή του χρόνου δεν έχει καμία σχέση. Απλώς μια φορά που δοκίμασα να το βγάλω, δεν έπαιρνε μπροστά με τίποτα. Ε και μουλάρωσα εγώ, γιατί να μην παίρνει μπρος? Και να τρώγομαι να το πάω σε μάστορα. Ε και αφού θα το πήγαινα σε μάστορα, να μην κοίταγα να του βάλω και κανα μικρομπλίνγκ? Ε και δώσε να χαζεύω μπλινκ-μπλινγκ πραγματάκια, μετά βιντεάκια, ε και μετά άρχισα να ανυπομονώ να το πάω για φτιάξιμο... ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ! μου χαλάει το αυτοκίνητο. Πέραν του όλου προβλήματος που μου δημιούργησε αυτό, δεν είχα τρόπο να πάω το ΚΤΜ για φτιάξιμο. Και όσο καθυστερούσε να φτιαχτεί, τόσο μεγάλωνε η ανυπομονησία μου να το καβαλήσω...
Ευτυχώς για μένα και το κολοκυθάκι μου, πέρασε ο άσπρος σίφουνας Γρηγόρης (
http://twowheelsonthenet.blogspot.com/) και απεφάνθη οτι επρόκειτο για μπουκωμένο μπουζί. Και άλλοι μου το έλεγαν, αλλά εγώ το δόλιο μέχρι πριν λίγες μέρες δεν ήξερα ούτε πού είναι το μπουζί, ούτε πώς μοιάζει και φυσικά, ούτε πώς αλλάζει!
τώρα ξέρω!
Πέρασε λοιπόν ο Γρηγόρης την μια μέρα και πήρε το μπούζί, πέρασε και την επόμενη και έβαλε καινούργιο!
Πατάει μια, δυο, τρεις την μανιβέλα και βγήκε το ΝΤΟΥΜΑΝΙ πάνω στα λουλουδάκια της μαμάς μου... Ευτυχώς που δεν μας είδε δηλαδή, γιατί ακόμη θα έτρεχα!
Ε και αφού το κατσίκι ήταν κομπλέ, αποφάσισα οτι την Παρασκευή που είναι και αργία (των Φώτων, αλλά είχαμε διακοπή στην ΔΕΗ) θα το έβγαζα λίγο να το χαρώ!
Ξύπνησα το πρωί, έκανα τις δουλειές που με έχωσε η μανούλα και ντύθηκα για βουνό. Καιρός... ενδιαφέρων... Νοτιάς να φυσάει με τα όσα και σαν να μάζευε νερά ο ουρανός. Αλλά είπαμε, η βόλτα, βόλτα!
Τσουπ καβαλάω λοιπόν η κιουρία, με προορισμό το πιστάκι του Παπάγου. Για 50 μέτρα που πάτησα άσφαλτο μέχρι να φτάσω, σας πληροφορώ οτι ο αέρας που με χτύπαγε πλάγια, σχεδόν έγερνε το ΚΤΜ, με αποτέλεσμα να... στρίβω συνέχεια και να διορθώνω επίσης συνέχεια!
Γαντάκι και μάσκα ον, για προθέρμανση...
Όπως επίσης και στο ΜΧ κομμάτι της πίστας που το έκανα λίγο γύρω για ζέσταμα, όταν έβγαινα στην ευθεία... έβαζα κόντρα με όλο μου το σώμα μερικές φορές για να μείνω σε σωστή θέση. Για να μην πω πως όταν βρέθηκα στον αέρα για λίγο, η προσγείωση έγινε λίγο πιο... αριστερά από την απογείωση!
Λευτέρης ενώ οσμίζεται τον άνεμο (πόσα μποφώρ τελικά?)
Το εντουράδικο πιστάκι πάντως, ήταν όνειρο! ΜΑΛΑΚΟ ΧΩΜΑ στον Υμηττό παρακαλώ, λίγη λάσπη και προς μεγάλη μου έκπληξη, μετά από τόσο καιρό απραξίας, χωρίς τούμπες!
Βρήκα και παρέα. Λευτέρη, Δημήτρη, Χελιώτη, Ηλία και κάτι άλλα παιδιά, να γυρίζουν... Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, αυτοί γύριζαν τάπα και εγώ κότα.
Ευτυχώς και ο Λευτέρης δεν ήταν πολύ σε φόρμα και έτσι φτιάξαμε την ομαδούλα των Ντεφορμέ, όπου κοιτάγαμε να μην μπλέκουμε στα πόδια των άλλων και πηγαίναμε λίγο (αχαχαχαχα) πιο χαλαρά.
Μας έβρεξε και λίγο, αλλά ευτυχώς στο πιστάκι ούτε αέρας περνάει ούτε πολύ νερό με τα δέντρα που έχει...
Στο σύνολο λοιπόν, ήταν μια πολύ πολύ ωραία πρώτη χωμάτινη έξοδος για το 2012. Ούτε επεισοδιακή, ούτε φαντασμαγορική, απλά όμως πολύ ευχάριστη :)
Καλή χρονιά να έχουμε όλοι !
