Προς Θήβα

Ξημέρωσε η Κυριακή που είχαμε κανονισμένη έξοδο με την Μαρία, τον Δημήτρη και τον Στράτο για προπόνηση κάπου προς Θήβα.

Και κλασσικά, σταθερή στο ραντεβού μου ως μαυρόγατο με τον κωλόκαιρο, είχε βρέξει, και θα έβρεχε. Ωραιότατα... Παρόλα αυτά, δεν πτοήθηκε κανείς μας, και έτσι ήπιαμε τον πρωινό καφέ μας καθ'οδόν, ακούγοντας ροκ και από το ύψος του Σείριου κι έπειτα, μόνο... Κιάμο. Τι να γίνει, τα fm είχαν άποψη...

Το μέρος ήταν φανταστικό, το χώμα ακόμα καλύτερο, και οι δύο επιλογές στα πιστάκια, ο,τι χρειαζόμουν. Με το ένα είχα να δουλεύω τις στροφές μου, με το άλλο τα άλματα.

Το καλύτερο όλων ήταν η παρέα. Στο ένα πιστάκι, είχα την πρόκληση όταν οδηγούσα να προσπαθώ να φτάνω την Μαρία. Και ταυτόχρονα, να μην περνάει πολλές φορές ο Δημήτρης. Ο,τι κατάφερνα τέλος πάντων...

Στο άλλο πιστάκι, είχα την ίδια πρόκληση, ΣΥΝ ένα ρημάδι διπλάκι. Όταν λέω διπλάκι, εννοώ όντως ένα μικρότατο διπλό αλματάκι. Που όμως στα δικά μου μάτια, ήταν τάφρος με δράκους, κροκόδειλους και καρφιά, όλα να περιμένουν να πέσω ανάμεσα για να με σκίσουν. Λίγο που μ' έπιανε η ντροπή να μην φανώ κότα στους άλλους, λίγο ο Στράτος που μου φώναζε να ανοίξω γκάζι, το πέρασα από την πρώτη φορά, χωρίς διάβασμα, κατευθείαν. 

Και ω του θαύματος, δεν σκοτώθηκα. Ψήλωσα και 10 πόντους ψυχολογικά. Αυτό ήταν, από κει και πέρα σε κάθε γύρο το πήδαγα. Δεν ήταν τελικά δύσκολο, το ρημάδι το μυαλό μου τα κάνει όλα περίπλοκα, και για άλλη μια φορά αποδείχθηκε πόσο μα πόσο πρέπει να αγνοώ την κότα μέσα μου, για δική μου ασφάλεια και δικό μου καλό. 

Περάσαμε σούπερ. Κανείς δεν ασχολήθηκε να βγάλει έστω και μια φωτογραφία, αφού ή καβαλάγαμε, ή ξεκουράζαμε χέρια για να ξαναμπούμε. 

Στο τέλος μόνο, μας "έληξε" ο καιρός, μιας και άρχισε την - από το πρωί υποσχόμενη, βροχή. 

Χαίρομαι που έχω αρχίσει σιγά σιγά να βρίσκω το μηχανάκι μου, βρίσκω το σώμα μου, που καβαλάω με παρέα, που έχω πάλι στόχους, που περνάμε καλά. :)

Music for my loneliness...

Όσες φορές έχω πάει στα πιστάκια μόνη, είχα κόψει τις φλέβες μου. Είμαι και άτομο που γενικά όταν ξεμένει μόνο και χωρίς στόχους ή δυνατότητα μέτρησης αποτελεσμάτων, ή διόρθωσης λαθών, βαριέται. Φάση τύπου "και τι κάνω τώρα δηλαδή".

Το να σηκωθώ για μοναχική μονοπατάδα γενικά δεν το τολμώ, για λόγους σωματικής ακεραιότητας (δικής μου), πρόληψης εγκεφαλικών (των γονιών μου αν ξεμείνω στο βουνό με σπασμένο κάτι) και πρόληψης καντηλιών (από φίλους που το βρίσκουν κακή ιδέα).

Οπότε περιοριζόμουν στα πιστάκια, με την ελπίδα να βρω και κανέναν άλλο να γυρνάμε στον ίδιο χώρο, να μην κοιμάται το μυαλό μου.

Την τελευταία φορά όμως, είχα πάει προετοιμασμένη. Είχα φτιάξει playlist, είχα βρει ακουστικά, είχα βρει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το τσαντάκι μέσης μου, είχα φορτίσει το κινητό, γενικά τα είχα όλα.

Και αφού έκανα ανόρεχτα μερικούς γύρους μόνη μου και χωρίς μουσική - και για άλλη μια φορά έπιασα να βαριέμαι, αποφάσισα να το επιχειρήσω, να δω πώς είναι ρε παιδάκι μου να καβαλάς με μουσική.

Αρχικά να πω οτι νόμιζα πως δεν θα ακούω κάτι. Ή την μουσική από την φασαρία του ΚΤΜ, ή τον ήχο της μηχανής, από την ένταση της μουσικής. Μπα... Άκουγα τόσο όσο και τα δύο. Οπότε όλα καλά.

Η εμπειρία ήταν φανταστική. Όχι μόνο εξαφανίστηκε η βαρεμάρα, αλλά με βοήθησε να κρατάω σταθερή ροή, να μην σταματάω, και ανα περιπτώσεις, να ανοίγω και το γκάζι (θαύμα...). Γενικά η μουσική θεωρείται "ντόπα", εξ ου και δεν επιτρέπεται πχ σε μαραθώνιους ή άλλους αγώνες, αλλά νομίζω οτι από εδώ και πέρα, το playlist θα εμπλουτίζεται και θα είναι σταθερό κομμάτι του εξοπλισμού μου.

Το ωραίο ήταν πως με την μουσική είχα περισσότερη όρεξη για οδήγηση, οπότε όταν βαριόμουν στο ένα πιστάκι, αντί να σταματώ, άλλαζα, πήγαινα σε άλλο, στην φρατζόλα, στις ελιές, στις κεραίες. Πλάκα είχε :)

Κάποια στιγμή άρχισαν να εμφανίζονται και άλλοι άνθρωποι, οπότε είναι να αποτολμήσω αυτό που 2 χρόνια τώρα δεν... 

Έκανα ένα πέρασμα στο πέταλο. Στο ανέβα, παρόλο που ήμουν με πρώτη, κάπου το έστειλα να φύγει πάνω και εγώ στο πλάι - πλην όμως δίχως απώλειες, τραυματισμούς ή πτώσεις. Απλά "έπεσα" στα πόδια μου και το ΚΤΜ στο πλάι. Κιουρία η δικιά σας... 

Ξανακαβάλησα και αρνούμενη να κατέβω στην βάση για να ξανανέβω (άσε μην μείνω πάλι στο ενδιάμεσο), συνέχισα. Έφτασα κορυφή πετάλου και κατέβηκα σαν την κότα. 

Εντάξει 2-3 φορές ακόμα να το κάνω και θα το περνάω αέρα :)

Όσο για το περιεχόμενο της playlist... μπορεί να είναι άσχετα τα κομμάτια μεταξύ τους, αλλά με κάνουν να θέλω να ξεκουνηθώ από εκεί που είμαι.