Ένας σύντομος απολογισμός:
Τι μου έδωσε μια χρονιά συμμετοχής στο Πρωτάθλημα Enduro & Scramble Νοτίου Ελλάδος, για το 2015.
Για αρχή, μου έδωσε την ώθηση να φτιάξω το μηχανάκι μου και να το συμμαζέψω στο 100% που χρειάζεται για να περάσει τεχνικό έλεγχο.
Μου έδωσε την χαρά τερματισμού σ έναν αγώνα σκραμπλ στις Καρυές, με πολύ όμορφες αναμνήσεις. Τόσο με την προετοιμασία μου με τον Στράτο, όσο και με την συμμετοχή μου μαζί με την Πολυτίμη - και την απογοήτευση ταυτόχρονα που χάσαμε από εξωτερικό παράγοντα την συμμετοχής της Ηρώς (Ηρώς? Ηρούς?).
Για να μην πω για αναμνήσεις εις φοβερήν ΤΑΒΕΡΝΑ, όπου τέλος πάντων, φάγαμε ηρωικά...
Μου έδωσε επίσης την χαρά του τερματισμού σε έναν αγώνα enduro στο Λουτράκι - που το είχα άχτι από το 2012. Είδα στον συγκεκριμένο αγώνα διαφορές στην ψυχολογία μου και στην οδήγησή μου. Δεν έλαμψε δα το άστρο μου, ιδιαίτερα όταν κατάφερα να χαθώ σε μια κατηφόρα και να ξενερώσω με την ζωή μου, αλλά κατάφερα να οδηγήσω μέχρι τέλους, και να τερματίσω. Το 2012 στον ίδιο αγώνα, δεν είχα τερματίσει, και στην πρώτη ειδική - που αυτή την φορά την έβγαλα σχετικά καλά, είχα ταλαιπωρηθεί πολύ, καθότι κοίτη ποταμού. Εκκίνηση και τερματισμός μόνη μου δυστυχώς.
Τέλος, μου έδωσε ένα γερό χαστούκι στον τελευταίο αγώνα enduro της χρονιάς, στην Χαλκίδα, όπου πήρα εκκίνηση με την Τίμη, και αφού περάσαμε την πρώτη ειδική, και όχι πολύ μακριά από την αρχή του αγώνα, κατάφερα να χτυπήσω αρκετά άτσαλα, ώστε να μείνω με μια αστεία αμνησία άγχους στο νοσοκομείο, και κομμένο πρόσθιο χιαστό και έσω πλάγιο σύνδεσμο.
Περιττό να πω οτι σε μια οικογένεια που δεν έχουμε κάνει (χτύπα ξύλο) ούτε καν εγχείριση για κρεατάκια ή σκωλικοειδίτιδα, το σοκ που βίωσαν γονείς και λοιποί συγγενείς, μ' έκανε να νοιώθω όλο και χειρότερα.
Σκέψεις του τύπου "δεν θα ξανακαβαλήσω άλογο" πέρναγαν κάθε μέρα από το μυαλό μου, αλλά σιγά σιγά, όχι μόνο μου έφυγαν, αλλά βρήκα χρόνο να ασχοληθώ σοβαρά με τον κατα τ'άλλα σχετικά παραμελημένο μου εαυτό.
Πιο σωστή διατροφή, καθημερινή σχεδόν άσκηση και από τα μέσα Νοέμβρη που χτύπησα, τον Φλεβάρη ήμουν αγνώριστη, ψυχολογικά. Να 'ναι καλά το Mad Hall Crossfit που πάω για ενδυνάμωση και γενικότερη φυσική κατάσταση, και τον Απρίλιο αν δεν κάνω λάθος, ανέβηκα πρώτη φορά ξανά σε άλογο και τον Μάιο σαν την κότα, στο μηχανάκι μου.
Σήμερα, σχεδόν έναν χρόνο μετά, δεν έχουν αλλάξει πολλά, αλλά τα λίγα που άλλαξαν είναι σημαντικά για εμένα.
Μαθαίνω ακόμα πώς να προετοιμάζομαι σωστά, έχω πολύ δρόμο ακόμα να μάθω να οδηγώ σωστά, αλλά σιγά σιγά το προσπαθώ. Μου έχουν φύγει οι περισσότερες φοβίες και πλέον δεν αγχώνομαι στην ιδέα να οδηγήσω σε άγνωστη διαδρομή.
Τέλος, μου έδωσε ένα γερό χαστούκι στον τελευταίο αγώνα enduro της χρονιάς, στην Χαλκίδα, όπου πήρα εκκίνηση με την Τίμη, και αφού περάσαμε την πρώτη ειδική, και όχι πολύ μακριά από την αρχή του αγώνα, κατάφερα να χτυπήσω αρκετά άτσαλα, ώστε να μείνω με μια αστεία αμνησία άγχους στο νοσοκομείο, και κομμένο πρόσθιο χιαστό και έσω πλάγιο σύνδεσμο.
Περιττό να πω οτι σε μια οικογένεια που δεν έχουμε κάνει (χτύπα ξύλο) ούτε καν εγχείριση για κρεατάκια ή σκωλικοειδίτιδα, το σοκ που βίωσαν γονείς και λοιποί συγγενείς, μ' έκανε να νοιώθω όλο και χειρότερα.
Σκέψεις του τύπου "δεν θα ξανακαβαλήσω άλογο" πέρναγαν κάθε μέρα από το μυαλό μου, αλλά σιγά σιγά, όχι μόνο μου έφυγαν, αλλά βρήκα χρόνο να ασχοληθώ σοβαρά με τον κατα τ'άλλα σχετικά παραμελημένο μου εαυτό.
Πιο σωστή διατροφή, καθημερινή σχεδόν άσκηση και από τα μέσα Νοέμβρη που χτύπησα, τον Φλεβάρη ήμουν αγνώριστη, ψυχολογικά. Να 'ναι καλά το Mad Hall Crossfit που πάω για ενδυνάμωση και γενικότερη φυσική κατάσταση, και τον Απρίλιο αν δεν κάνω λάθος, ανέβηκα πρώτη φορά ξανά σε άλογο και τον Μάιο σαν την κότα, στο μηχανάκι μου.
Σήμερα, σχεδόν έναν χρόνο μετά, δεν έχουν αλλάξει πολλά, αλλά τα λίγα που άλλαξαν είναι σημαντικά για εμένα.
Μαθαίνω ακόμα πώς να προετοιμάζομαι σωστά, έχω πολύ δρόμο ακόμα να μάθω να οδηγώ σωστά, αλλά σιγά σιγά το προσπαθώ. Μου έχουν φύγει οι περισσότερες φοβίες και πλέον δεν αγχώνομαι στην ιδέα να οδηγήσω σε άγνωστη διαδρομή.
