Girly issues - the happy end

Δεν ξέρω αν θυμάστε αυτό το ποστ... Που σας είχα ζαλίσει σχετικά με το τι χρώμα και σχέδιο μπλούζα να πάρω, που να ταιριάζει με παντελόνι, κράνος, γάντια, μηχανάκι, ζώδιο, ωροσκόπο, πλανητικό σύστημα, φένγκσούι και άλλα τέτοια... Που είχα βγάλει μέχρι και ψηφοφορία για να δω γνώμες. Που μου στέλνατε πμ και κράζατε την μία ή την άλλη επιλογή?

Ε λοιπόν. Πάρθηκε απόφαση και ακόμα καλύτερα, πάρθηκε και μπλούζα !
Φυσικά, ως γυναίκα, άλλαξα ίσα με 340000 φορές τα μυαλά μου και τελικά κατέληξα, όχι στην 1η, όχι στην 2η, όχι στην 3η, ούτε στην 4η επιλογή.

Κατέληξα σε αυτή:

Βέβαια όταν ήταν να την πάρω, ψιλομιρμίρισα λίγο στον Χάρη, οτι τέλος πάντων... ωραία είναι αλλά να.... Δεν είναι και πολύ γυναικεία...

Εκεί έφαγα ένα μίνι κράξιμο, τύπου "αν θες να δείχνεις κοριτσάκι, ξεκίνα με το να βγάλεις τις νεκροκεφαλές από το κράνος σου!"

He got a point there....

Τελικά όμως, και ωραία είναι, και με γάντια, κράνος, παντελόνι, μηχανάκι πηγαίνει, και πολύ πορτοκαλί ΔΕΝ είναι, και γενικά, εμένα μ'αρέσει :)

Συμπλέκτης, πίσω φρένα και γκάζι...

Την περασμένη Κυριακή, βρέθηκα με την Μαρία σε ένα ωραιότατο και τεχνικότατο πιστάκι, στο Καλαμάκι. Ούτε 40 λεπτά από το σπίτι μου, και τα μηχανάκια ήταν ήδη κάτω από το τρέηλερ... Είναι από αυτές τις φορές που δεν έχει νόημα να γράφω κατεβατά, αλλά αυτό που μου έμεινε από 2 ώρες οδήγησης εκεί μέσα, είναι οτι επιτέλους, μου εξήγησαν ΚΑΙ ένοιωσα, πώς γίνεται το μπάσιμο στις στροφές, με πίσω φρένο. 

Γνωστή διαστροφική οδηγός η δικιά σας, φρενάρω σχεδόν πάντα 100% με μπροστινό. Μετά από 2 ώρες στο πιστάκι του Πωλ, πρέπει να κατάφερα κάπου στις 3 φορές να μπω σωστά σε στροφή, με συμπλέκτη και πίσω φρένο, και να βγω επίσης σωστά από αυτήν, με συμπλέκτη και γκάζι. Τις υπόλοιποες 399.999.999 στροφές που έκανα ανεπιτυχώς θα προτιμούσα να μην τις αναφέρω.

Το θέμα είναι οτι από την μια, επιτέλους "ένοιωσα" την αίσθηση του να μπαίνεις σωστά - και από την άλλη, την επόμενη φορά, ελπίζω να μην είναι 3 οι σωστές στροφές αλλά περισσότερες. 4 ας πούμε... 

:)

Μεγάλος ήρωας της ημέρας ήταν ο Πωλ. Ο οποίος για αρχή, μου σέταρε σωστά τις αναρτήσεις μου που ήταν μαλακές ωσάν αλοιφή. Και στην συνέχεια, ξανά και ξανά και ξανά διόρθωνε εναλλάξ εμένα και την Μαρία. Την στάση μας, τα φρένα μας, τα μυαλά μας ενίοτε.
Τι κρίμα να μην είμαστε πιο κοντά - την γλίτωσε βέβαια, γιατί θα του κατσικωνόμουν κάθε ΣΚ όλη μέρα και θα τον έπρηζα - αλλά τέλος πάντων, έστω και μια φορά, καλύτερα από καμία :)

Υμηττός προς Παιανία - βίντεο

To video της βόλτας, παραμονές της Παρέλασης από την κάμερα του Ηλία... 

Στο 8:39 μπορεί κανείς να δει το πόσο μα πόσο πολύ ξενερώνω με τις κατηφόρες. Το ξέρω, είναι αστείο. Αλλά τι να κάνω?

Παραμονές 28ης...

Το παρακάτω τεράστιο κείμενο, είναι από το φόρου Mybike. Η αλήθεια είναι, πως είχαμε τάξει στον φίλο και προσφάτως, μπαμπά Ευγένιο, μακροσκελή περιγραφή της Σαββατιάτικης βόλτας μας, για να τον παρηγορήσουμε λίγο, που δεν μπορεί να βγαίνει ακόμα στο βουνό. Έχει βέβαια να χαίρεται την μπέμπα του, αλλά άλλο θέμα αυτό...

Το ραντεβού, ήταν για τις 14.00 του Σαββάτου. Φτάνοντας λοιπόν στα πιστάκια, συναντάω μια γνώριμη φάτσα. Μην ήταν ο Νίκος, που είχε πει ότι θα είναι από τις 12 εκεί? Μην ήταν του Ηλία, που ποτέ δεν με έχει στήσει? Μηδέ του Λιάκου ήτανε, μηδέ του Νικολάκη, μόνο του Φώταρου με την Πριγκίπισσα Husqvarna, που της έκανε βόλτες στρωσιματικές…

Βέβαια, μόλις μαζεύτηκε η τριάδα, αποφάσισε να μας συνοδέψει για την αρχή μόνο, μιας και δεν ήθελε να κανιβαλίσει την μηχανή όσο την έστρωνε…

Ξεκινήσαμε λοιπόν, μην έχοντας κάποιον συγκεκριμένα για οδηγό. Ο καθένας έλεγε, δεν έχω πρόβλημα, όπου θέλετε. Ξέρετε τώρα, πώς και πού καταλήγουν τέτοιες βόλτες… όπου να’ναι κι όπως να’ναι! Πλην όμως, στα μουλωχτά εγώ κι ο Ηλίας, χώσαμε τον Νίκο αρχηγό (χωρίς να του πούμε τίποτα) και τον αφήσαμε να μας δείξει τον δρόμο.

Περάσαμε λοιπόν το τούνελ, ανηφορίσαμε δεξιά, μονοπατήσαμε λίγο και βγήκαμε όλο περηφάνια στην άσφαλτο! Εκεί ο Φώτης, έριξε ένα βλέμμα αγάπης στην μηχανή του και μας αποχαιρέτησε, πριν την χώσει κάπου που δεν θα έπρεπε στα στρωσίματα… Μέχρι εκείνη την στιγμή, ήμασταν μια ωραιότατη ευρωπαϊκή συμμορία, με ένα ΚΤΜ, ένα GasGas, ένα ΒΕΤΑ και μια Husqvarna. Με ένα Husaberg θα συμπληρωνόταν ωραιότατα το σετάκι, αλλά δεν βρήκαμε κανέναν…

Τέλος πάντων, συνεχίσαμε προς τα δεξιά και επάνω… Εδώ θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Νίκο. Το ύψος μου πριν την βόλτα ήταν 1.75. Ε, μετά από τα μονοπάτια που μας έβαλε και τα ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ που πέρασα ΧΩΡΙΣ να πέσω, πρέπει να έχω φτάσει το 1.80 από περηφάνια!Μόνο εγώ βέβαια, γιατί ο Νίκος και ο Ηλίας ούτε ψάρωναν ούτε τίποτα, λες και τα είχαν για ψωμοτύρι, αλλά τέλος πάντων, ΕΓΩ είμαι η κότα σ’αυτή την παρέα, ΕΓΩ χαζοχαίρομαι όταν ξεκοτεύω και τα καταφέρνω. Ο καθένας με τον καημό του, τι να γίνει.Μπήκαμε λοιπόν σε ένα πετρομονοπάτι με κάτι βράχινα ανηφορικότατα σκαλιά. Περάσαμε όλοι άνετοι και ωραίοι… συνεχίσαμε… ανεβήκαμε σε ένα φλατ κομμάτι, όπου τους έκανα κάτι αγωνιώδεις κινήσεις τύπου «σταματήστε, ΣΟΣ και τέτοια». Ήθελα να βγάλουμε φωτογραφίες 

Εδώ λοιπόν, μοντέλο νούμερο ένα, NickosCB με ΒΕΤΑ!

 

"Δείξε λίγο αισιοδοξία βρε Νίκος, μην στέκεσαι απλώς!" και ο Νίκος υπάκουσε... 

Ηλίας με Gas Gas

"Oh pardon, μόλις έβρισα μπροστά σε κυρία..."

Και η κυρία. Με την καινούργια της μπλούζα να καμαρώνει σαν το γύφτικο σκερπάνι

υπάρχει και κατηγορία What The Fuck φωτογραφιών. Ξέρετε, από αυτές που τραβιούνται σε άκυρες στιγμές? Ε, αυτή είναι η πρώτη.

Απλά δεν έχω ιδέα. Ειλικρινά...

Μόλις λοιπόν τελειώσαμε με την βλακεία μου και τις φωτογραφίες και τα χαζά μου, η ομάδα των ατρόμητων μπήκε σε ένα άλλο ανηφορικό (η αρχή του φαίνεται πίσω μου). Αν κρίνω από το σπρέυ στις πέτρες, ήταν το 5.Να πω ότι επειδή οι προηγούμενες ήταν σε φλατ, αποφάσισα να εκβιάσω τους συνοδοιπόρους μου να σταματήσουν και να βγάλουμε φωτογραφίες στο μονοπάτι. Έτσι, έπεσα. Απλά και χαριτωμένα (έτσι πέφτουμε εμείς τα κορίτσια), περνώντας από έναν *&^%$&*&^% βράχο, κάπου κάτι γλίστρησε, το πόδι μου δεν βρήκε ποτέ κάπου να πατήσει και έτσι, έγινε μια βουτιά στο πλάι.Ωϊμέ καταστροφή και τι θα κάνουμε τώρα?

Drama queen και προβληματισμός…

Αντιλαμβάνεστε οτι παίρνει τον τίτλο της δεύτερης WTF, μιας και δεν είχαμε ποζάρει για αυτή την φωτογραφία. Απλώς τραβήχτηκε. Την είδα όταν γύρισα στο σπίτι, και έλιωσα στο γέλιο...Ντάξει, βγάλαμε κι εκεί την φωτογραφία μας και ξανασυνεχίσαμε… ΦΤΑΣΑΜΕ επιτέλους σε άσφαλτο… γιεεεεεεεεεεεεε !!! 

Και τώρα? Τώρα… κατηφόρα. Ο εφιάλτης μου… Ο Νίκος πρέπει να κατέβηκε ένα κωλομονοπάτι που μας έχωσε, φουλ στην πέτρα, την κροκάλα, τα πετρόσκαλα και δεν ξέρω γω τι άλλο, σε κανα 5λεπτο.

 Ε εμένα μου πήρε και κανα τέταρτο ίσως… Και ο δόλιος ο Ηλίας, από πίσω… να έχω εντωμεταξύ τον πόνο μου στο κατέβασμα, να έχω και τον Ηλία να με δουλεύει.

«Τι θα γίνει με τους σουμιέδες σου?»

«Άσε μας ρε Ηλία τώρα, αυτό σε μάρανε?»

«Ε βάλε WD40, πολύ τρίζει!»

«Ρε άσε μας τώρα, πεθαίνουμε σου λέω! Και όχι δεν βάζω, θέλω να κάνει σεξουαλικά υπονοούμενους ήχους το ακρίδι, για βρώμικα μυαλά!»

Και άλλες τέτοιες μαλακίες θα άκουγε κανείς αν πέρναγε Σάββατο μεσημέρι από εκεί. Κατρακύλα, κραυγές χαβαλέ και τις αναρτήσεις μου… πουλάκια σίγουρα όχι…

ΦΤΑΝΟΥΜΕ λοιπόν στο τέλος της κατηφόρας αυτής, σκασμένοι στα γέλια. Ο Νίκος να απορεί γιατί στην ευχή αργούμε… του εξήγησα συνοπτικά, ότι εγώ έχω ένα θέμα με τις κατηφόρες και ο Ηλίας απλώς έτυχε να κάτσει πίσω μου για κακή του τύχη και για γενικότερο γέλιο.Χμ.Συνεχίσαμε λοιπόν… Και που συνεχίσαμε, τι κατάλαβα? Πάλι σε κατηφόρα μπήκαμε, πάλι ο καημένος ο Ηλίας από πίσω, πάλι να απορεί ο Νίκος «μα γιατί αργούν τέλος πάντων ?»

 

 

Λαχανιασμένη? δεν θα το έλεγα... Μάλλον σκασμένη στα γέλια...

Και ο Ηλίας, μια από τα ίδια... Αν και ομολογώ οτι αυτή η ιστορία που όλοι γελάμε με το ακριδάκι μου, δεν με βρίσκει πολύ σύμφωνη !!!

Μ’αυτά και με κείνα όμως, κατάφερε και μας έβγαλε Παιανία και δη μάλιστα, στο πιστάκι με τις ελιές. Πολύ ωραία! Εγώ άραξα και άφησα τα αγόρια να γυροβολίσουν… Ο Ηλίας έκανε μερικές γύρες, ο Νίκος τις ατελείωτες. Προσωπικά, ΚΑΜΙΑ. Δεν είχα όρεξη, δεν εμπνεόμουν από τον χώρο, το φενγκσούι, τον φωτισμό – και άλλες ηλίθιες δικαιολογίες, και τέλος πάντων, απλώς άραξα. Ε κι αυτό στο πρόγραμμα δεν είναι?Εκεί λοιπόν, μάθαμε κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ο ιδιοκτήτης του χωραφιού με τις ελιές, είναι εντουράς. Και είναι αυτός που πρώτος διαμόρφωσε τον χώρο έτσι που να δημιουργηθεί πιστάκι. Χίλια μπράβο στον άνθρωπο!Εν συνεχεία λοιπόν, φύγαμε από εκεί και αφού χαθήκαμε λίγο, φτάσαμε στο κλάσσικ πιστάκι, έχοντας βρει και τον Ins@ne καθοδόν.

μια από τις σημαντικότερες αποφάσεις (δεξιά? αριστερά?) πάρθηκε σ'αυτή την τιμημένη και μοναχική ελιά...

Ε εντάξει, στο άλλο, λυσσάξαμε. Πάνω κάτω, πάνω κάτω, πάννννννννκάτω. Κι όμως, δεν έπεσα εγώ, αλλά του Ηλία του μπήκε μια ωραιότατη νεκρά σε ένα ανηφορικό και στενό κομμάτι, και κατρακύλησε με το γκάζι του κάτω και πιο κάτω και ακόμα πιο κάτω. Πλην όμως απτόητος, σηκώθηκε, το μούτζωσε, το σήκωσε, και συνέχισε. Σωστά πράγματα!Λιώσαμε στο σαμάρι πάντως. Και στο λούκι. Εγώ γκρίνιαζα που οι στροφές είχαν λούκια, ο Ηλίας που τα ανηφορικά ΚΑΙ κατηφορικά ήταν τίγκα στο σαμάρι, ο Νίκος έξω καρδιά και γύρω γύρω. Νομίζω καλά περάσαμε  σε μια φάση, βάζαμε τον καημένο τον Νίκο να περνάει ένα αλματάκι ξανά και ξανά.

Ins@ne στο βάθος!«Κι άλλο ρε παιδιά?»«Κι άλλο, άντε, έλα, έχουμε να βγάλουμε φωτογραφίες για τον Τζουτζ!». Φτηνού τύπου δικαιολογίες για χαβαλέ ;)

Εδώ ο Ηλίας σε φάση "προσκυνάω το είδωλο!!!"  τάζει το κράνος του στον Νίκο!

Είχε αρχίσει να μαζεύει σύννεφα... από αυτά με τα βροχερά υπονοούμενα!Και μετά, έγινε κυριολεκτικά, του χαμού. Και εξηγούμαι. Όταν σας λέω ότι έγινε του χαμού, το εννοώ. 

Τέσσερα άτομα ήμασταν παρέα. Ο Ηλίας, η κιουρία, ο Νίκος και ο Άκης. 

Ε λοιπόν, από το κλάσσικ πιστάκι, πηγαίνοντας προς τα πευκάκια, χαθήκαμε και οι τέσσερις. Όχι γενικά. Χαθήκαμε μεταξύ μας!Για παράδειγμα, στην αρχή εγώ έχασα το κινητό μου (το πήρα είδηση πολύ μετά φυσικά…) και στην συνέχεια, μαζί με τον Άκη, χάσαμε τον Ηλία και τον Νίκο. Μετά από λίγο δεν ξέρω πώς, αλλά έχασα και τον Άκη. 

Και δεν είχα ΙΔΕΑ πού ήμουν και πού ήταν οι άλλοι. Κάνω να τους πάρω τηλέφωνο και βλέπω ότι δεν…Σκατά!

Ωραία, και τώρα? τώρα τι? Πήγα σε μια διασταύρωση χωματόδρομου, και περίμενα σαν τον βλάκα… ούτε μηχανές ακούγονταν, ούτε καλή ιδέα φαινόταν, μιας και μαζεύονταν σύννεφα. Συγκρότησα λίγο τις σκέψεις μου και αποφάσισα να πάω στο τελευταίο σημείο που ήμασταν όλοι μαζί και που είχα και το κινητό – κοινώς, στο πιστάκι. Ευτυχώς εκεί, ήξερα να πάω.Πάω, ψάχνω, βρίσκω το κινητό!

ΕΥΤΥΧΙΑ! ΑΓΑΛΙΑΣΗ! Χειρονομίες ενθουσιασμού, μόνη μου στο πουθενά!Εξακολουθούσα να μην έχω ιδέα πώς φεύγουμε από εκεί όμως. Και φύσαγε πολύ... Ένοιωσα λίγο σαν το ορφανό, ειδικά όταν χώθηκα σε ένα πουρνάρι για να μην με πιάνει ο αέρας. Μου πέρασε λίγο το παράπονο όταν με πήρε τηλέφωνο το αγοράκι μου – το οποίο όμως καθόλου δεν ησύχασε/χάρηκε, όταν έμαθε ότι το κορίτσι του ήταν «κάπου, δν ξέρω πού ρε Γιώργο, τι να σου πω?» χαμένο. Με περίμενε κατσάδα όταν θα γύριζα σπίτι, αν και προσπάθησα να κάνω διάφορες γαλιφιές και μαλαγανιές για να τον καθησυχάσω και να τον χαλαρώσω… και κάπως έτσι, ξέχασα την μιζέρια μου.

Έπαιρνα γενικά εις μάτην διάφορα τηλέφωνα, μέχρι που τελικά, με πήρε ο Ηλίας.

-Έλα ρε, πού είσαι? (χαλαρό τον άκουσα, όλα καλά λοιπόν).

-Σας έχασα! Στα πιστάκια είμαι, δεν ξέρω πού να πάω… (παράπονο παραπεταμένου σκύλου στην βροχή η δικιά σας)

-Ααααααααααχαχαχαχαχα ωραία, κάτσε, έρχομαι να σε πάρω, είμαι στο βενζινάδικο! (εεεεεεεεεε? Πού?!?!?!?)

στα καπάκια, με παίρνει και ο Νίκος

-Έλα ρε, πού είσαι?

-Σας έχασα, στα πιστάκια είμαι (αλλά πιο κουλ τώρα)

-Ξέρεις πού είναι ο Ηλίας?

-Α δεν είστε μαζί ? ο_Ο ήταν σε κάποιο βενζινάδικο, έρχεται να με πάρει τώρα!

-Α οκ, εγώ είμαι στον φούρνο (που τους είχα ζαλίσει να πάμε γιατί πείναγα) ααααααααααααα κάτσε, τώρα βλέπω και τον Άκη, μόλις ήρθε!

-Δηλαδή, δεν ήσασταν μαζί?

-Όχι ρε, μόνος μου ήμουν.

-…

Μάιστα… 4 άτομα παρέα, σκορπίσαμε στα 4 σημεία του ορίζοντα. Ευτυχώς, μας ένωσε η κινητή τηλεφωνία και ο φούρνος Κορωπίου! Να πω εδώ ότι φτιάχνει ωραιότατο καπουτσίνο και ντόνατς με γέμιση κρέμα λεμονιού !!!Αφού ανακτήσαμε δυνάμεις, εγκαταλείψαμε την ιδέα να πάμε και στο πιστάκι που είναι στο Πανόραμα, για δύο λόγους. Φως και βενζίνη. Τελείωναν και τα δύο... Και άντε να γυρίσουμε…

Για αρκετή ώρα λοιπόν, παίζαμε σε διάφορες εισόδους στους πρόποδες του βουνού. Μπαίναμε σε μονοπάτια, δοκιμάζαμε, δεν μας άρεσαν.-Μπααααααααααα δεν ήρθαμε από αυτό, από αλλού να βρούμε να γυρίσουμε.Μ’αυτά και με κείνα όμως, η ώρα πέρναγε, η βενζίνη σωζόταν, το βράδυ έπεφτε και ο Ηλίας είχε και κόσμο σπίτι του να υποδεχτεί. Είχαμε ανάψει τα φώτα στα μηχανάκια για να βλέπουμε πού πηγαίνουμε - όντως, το βράδυ πας πιο τάπα, κυρίως επειδή δεν βλέπεις πού πας...

 

Ο Ηλίας, πριν μάθει τι ώρα είναι

 

Ο Ηλίας, μόλις του είπαμε τι ώρα ήταν. 

Πριν μισή ώρα, έπρεπε να είναι σπίτι του...Μ'αυτά και με κείνα, καλά παίξαμε βραδιάτικα στα από κει μονοπάτια, μιας και ως γενναίοι δεν μας απασχολούσε η έλλειψη φωτός. Με την έλλειψη βενζίνης όμως, είχαμε ένα θέμα, και έτσι αποφασίσαμε να το λήξουμε σχετικά άδοξα και να γυρίσουμε από άσφαλτο.Μια εξαίρετη ιδέα, μιας και τα δυο δίχρονα γυρίσαμε ρεζέρβα στα μισά της επιστροφής.Καθώς γυρίζαμε λοιπόν, σκεφτόμουν τα παρακάτω.Περάσαμε πολύ ωραία! Και τα δύσκολα ανηφορικά, και τα τρομακτικά κατηφορικά, και το παιχνιδιάρικο πιστάκι, και το αστείο χάσιμο και η βραδινή περιπέτεια, ήταν όλα πολύ όμορφες στιγμές Και ψιλοστεναχωρήθηκα που είχαμε χωριστεί και δεν είχαμε Βασίλη, Σταύρο και Τζων μαζί... Αναρωτιόμουν κάπου στην Μεσογείων γυρίζοντας, πώς να πέρασαν και αν θα περνάγαμε ακόμα καλύτερα αν ήταν μαζί μας, ή αν πηγαίναμε μαζί τους.Τι να γίνει, έχω κακομάθει, θέλω όλο το σετ από το παρεάκι μου 

4ος Αγώνας: Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ν. Ελλάδος

ή αλλιώς, όλα τα καλά παιδιά μαζί, στην Χαλκίδα...

Στο mybike έχω γράψει δυο-τρία κατεβατά, σχετικά με τον αγώνα... θα ήταν μάταιη επανάληψη και στεγνό copy/paste να τα ξαναέγραφα εδώ, οπότε απλώς μεταφέρω τα λινκ με τις περιγραφές, στην περίπτωση που ενδιαφέρεται κανείς να διαβάσει πώς... επιβίωσα ενός αγώνα πανελληνίου πρωταθλήματος εντούρο.

Ω ναι, η δικιά σας το έπαιξε τοπ ράιντερ (εεχεμμμμμαχαχαχαχαχαχαχα) και να δηλώσει στο ΠΠΕ αντί για το Κύπελλο. Τώρα, οι λόγοι, είναι πολλοί και διάφοροι, αλλά δεν το μετανιώνω !!!

ΒΕΒΑΙΑ, μέχρι και το Σάββατο το μεσημέρι, δεν ήξερα αν θα έτρεχα ή όχι, αλλά ευτυχώς, η φανταστική μου αδελφή έδωσε λύση, πολλαπλώς.

1. Μου έκανε ψυχολογική συμπαράσταση
2. Μου έκανε το κατα δύναμη τεχνικό σαπόρτ
3. Κάναμε και κουτσομπολιό
4. Έκανε και τα πιάρ της!
5. Είδε και εκτίμησε το επίπεδο σκόνης σε έναν αγώνα εντούρο
6. Γνώρισε από κοντά Γρεβενοχονταίους, τα καλύτερα παιδιά !!!

Η περιγραφή...
Σάββατο
Κυριακή
Κυριακή - το ατύχημα
Κυριακή - τέλος
after the ride

Κάτι που δεν έχω γράψει αλλά όσο περνάνε οι μέρες, το συνειδητοποιώ σιγά σιγά. Αυτό που κέρδισα στον αγώνα αυτό ήταν αυτοπεποίθηση. Για δύο λόγους. Ο πρώτος, επειδή πέρασα ένα δύσκολο κομμάτι, παρά τα όσα μου λέγανε. Και η αλήθεια είναι, πως το περίμενα πιο δύσκολο. Ο δεύτερος, επειδή μπόρεσα να σηκώσω το 450. Γιατί δεν ήταν εύκολο. Δεν μπορούσα να το σηκώσω. Έπρεπε να βγάλω κράνος και θώρακα, να πάρω ανάσες, να ΣΚΕΦΤΩ το ΠΏΣ θα μπορούσα να το μετακινήσω, να προσπαθήσω ξανά και ξανά, και στο τέλος να τα καταφέρω μόνη μου.
Περίεργο άθλημα το εντούρο. Ενώ μπορεί να φέρει κόσμο κοντά και να δημιουργήσει φιλίες, όταν βρεθείς μόνος, νοιώθεις ΤΟΣΟ μόνος. Και το ερώτημα είναι...

Όταν βρεθείς μόνος με τον εαυτό σου, αντέχεις? 

Εδώ ένα βιντεάκι που τράβηξε η Αλίκη-Νεφέλη, όσο περίμενα να μπω στην πρώτη ειδική

Και μερικές φωτογραφίες...

Πώς έμοιαζα την Παρασκευή...

Πώς έμοιαζε το μηχανάκι μου το Σάββατο

Πώς έμοιαζα την Κυριακή

Κατά την διάρκεια του αγώνα

Riding with skills

Σταύρος Κωστάκος - Katanas

Riding with MORE skills

Ηλίας Κυριλής

Riding with CHICKEN skills 

722

Απονομή... Αυτοί οι τρομακτικοί αρχικά κύριοι, τελικά είναι καλοί ^_^

Και τα αποτελέσματα

 

Και η Δευτέρα μου...

Ευρωπαία λέμε !!!

Taking a good care of my bike

Μιας και δεν προβλέπεται τα επόμενα αρκετά χρόνια να μπορέσω να αλλάξω μηχανάκι, μιας και με βολεύει πολύ αυτό και μιας και το υπεραγαπώ, οφείλω να του προσφέρω μια καλή φροντίδα και συντήρηση - στα πλαίσια του δυνατού για εμένα, μετά από κάθε βόλτα που το ταλαιπωρώ. Εντάξει, όχι μετά από κάθε μικρό και χαζό βολτάκι, μιλάω για αυτές τις πολύωρες εξορμήσεις!

Πρώτο πράγμα λοιπόν, αφού το στήσω στο σταντ, είναι να του κλείσω την εξάτμιση και να του φορέσω μια πλαστική σακούλα στο φίλτρο αέρα, μιας και δεν έχω τάπα, κρατώντας το φιλτροκούτι ανοιχτό για μπουγάδιασμα. 

Συνεχίζουμε με ένα πέρασμα με το πιεστικό, για να φύγει το πολύ "πράγμα". Το "πράγμα" μπορεί να είναι λάσπη, στρώμα σκόνης, πουρνάρια, λάβα, χρυσόσκονη και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, αλλά αφού φύγει το περισσότερο από "αυτό", προσέχοντας να μην ξεχάσω τα εντόσθια του ακριδιού (αυτό το σημείο πίσω από την σπλήνα/ εξάτμιση που είναι όλο καλωδιάκια, μπλιμπλικάκια, σκατάκια και διάφορα πράγματα που δεν έχω ιδέα τι είναι), ξεκινάω το αγαπημένο μου κομμάτι.

Μόλις φέτος, οι αγαπητοί κύριοι Κατάνας και Κυριλής, με μύησαν στην λατρεία του Motobrill. και με γλίτωσαν από άαααααααπειρες ώρες τριψίματος ξανά και ξανά, ή από πετρέλαιο και βενζίνη, που μυρίζουν τόοοοοσο ωραία (μπφφφφ).

Ψεκάζω λοιπόν την αλυσίδα μου, τις ζάντες, τις ακτίνες, τα διάφορα βρωμομηχανολογικά και λίγο τα πλαστικά μέρη της μηχανής μου με αυτό το μαγικό υγρό, και το αφήνω για κανα 5λεπτο. 

Μέχρι να περάσει αυτό το 5λεπτο, έχω κάνει μια εξαέρωση στα μπροστά, έχω λύσει την μάσκα για να καθαρίσω και εκεί μέσα και έχω χαϊδέψει και τον εκάστοτε σκύλο που βολτάρει και παρατηρεί. Καμιά φορά, του πετάω και νερό, για να κόψω ξενερωμένη φάτσα!

5' μετά

Ξεπλένω με το πιεστικό. Θαύμα, θαύμα !!! Δεν έχει μείνει η παραμικρή βρωμιά, λαδιά ή γράσο στην αλυσίδα ή το γρανάζι, οι τροχοί μου λάμπουν, τα πλαστικά και τα εντόσθια το ίδιο! Δεν τελειώσαμε ακόμα όμως...

Έχοντας πρόχειρο κάποιο AVA, Fairy ή κάτι αντίστοιχο, πλένω με μια παχιά σαπουνάδα το ακρίδι από πάνω ως κάτω - εννοώντας και κάτω από τα φτερά, και το φιλτροκούτι και τα πάντα όλα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην ξεμένει Motobrill πάνω του, να πλένεται καλά και η σέλα και όλα του τα σημεία και συνήθως, να μυρίζει άρωμα βατόμουρου. Λατρεύω να μυρίζει βατομουράκι !!!

Ξαναξεπλένουμε λοιπόν τα πάντα και με ένα πανί, το στεγνώνω. Ως τώρα και καθώς το σαπούνιζα, έχω ήδη καταμετρήσει νέες λαβωματιές, αλλά στο στέγνωμα, τα ξαναβλέπω και βλέπω και λεπτομέρειες. Σπαράζει η καρδιά μου σε κάθε γρατζουνιά...  :(

Αφού το έχω στεγνώσει, βγάζω το φίλτρο αέρα και την σακούλα του και κλείνω το φιλτροκούτι. Ψεκάζω με WD40 σε διάφορα ευαίσθητα σημεία - βλέπε μανιβέλα, μοχλούς φρένου και ταχυτήτων, κλπ και τέλος, αν η περίπτωση να βγω σε λάσπη είναι μεγαλύτερη από το να βγω σε σκόνη, το ψεκάζω και με λίγη σιλικόνη, που όταν την τρίψω καλά καλά, κάνει το ακριδάκι μου να λάμπει!

Μέχρι την επόμενη μέρα, το φίλτρο αέρα θα έχει πλυθεί, στεγνώσει και ψεκαστεί καταλλήλως για να ξαναμπεί στην θέση του, μαζί με λίγο λαδάκι αλυσίδας και συμπλήρωμα στα υγρά, αν και όταν χρειάζεται (σπανίως).

Η όλη διαδικασία παίρνει κάτι σαν λιγότερο από ώρα συνολικά, αλλά πάντα καθυστερώ γιατί παίζω μια με τα σκυλιά, μια με τα γατιά, την άλλη δεν βρίσκω κάτι , κλπ κλπ κλπ

Στο τέλος όμως, το μηχανάκι μου είναι αηδιαστικά καθαρό, λαμπερό και αστραφτερό και το φθονούν όλοι οι άλλοι κακοί εντουράδες, που μου λένε με σνομπ ύφος "σαν πολύ καθαρό δεν το έχεις, για εντούρο?"

Taking a good care of me

Μετά από κάποια ημέρα ταλαιπωρίας με το μηχανάκι, συνήθως έπεται μια γενναία μακαρονάδα, ένα γρήγορο μπάνιο και ένας απόλυτος ύπνος. 

Επειδή όμως, είναι φορές που η ταλαιπωρία στο βουνό είναι κάπως μεγαλύτερη από άλλες φορές, και το σώμα μου διαμαρτύρεται με τον δικό του τρόπο, έχω αποφασίσει να το παρηγορώ και να το φροντίζω, ώστε να μην φτάσω μια μέρα στα σαράντα και να δείχνω σαν εξηντάρα...

Σώμα

Συνήθως το βράδυ της ίδιας μέρας που έχω βγει την κουραστική εντουράδα, είμαι πολύ κομμάτια για να κάνω κάτι το ιδιαίτερο και η αλήθεια είναι πως πέρα από ένα καλό scrub και μια ενυδατική μετά, συνήθως δεν έχει άλλες απαιτήσεις. Απλό ντουζάκι λοιπόν, και ταυτόχρονο τσεκάρισμα για το πού έχω μελανιές, πού έχω κοκκινίλες, πού έχω γρατζουνιές, πληγές ή άλλα χτυπήματα. Αναλόγως της περίστασης, μετά το μπάνιο βάζω το σχετικό φάρμακο, κρέμα, αλοιφή ή σπρέυ. Να'ναι καλά το φαρμακείο του μπαμπά, που του το αδειάζω κρυφά μια στο τόσο...

Χέρια / Πόδια

Όταν για πολλές ώρες φοράω τις μπότες μου, στο τέλος της ημέρας, τα πόδια μου με πεθαίνουν. Όσο ελαφριές και αν είναι οι γυναικείες Thor μπότες, όταν επί 5 ώρες πατάς, σηκώνεσαι, σπρώχνεις, τρέχεις, κάνεις και ράνεις, όταν τις βγάζεις, τα πόδια σου θα είναι 1. πρησμένα και 2. κουρασμένα.

Το ίδιο ισχύει και για τα χέρια μου, που δεν συζητάω για το οτι έχω αποκτήσει σοβαρή πάπια στον πήχη μου (κοντεύει να γίνει χήνα!), αλλά ο καρπός και τα δάχτυλα μου είναι επίσης πρησμένα, κουρασμένα και βαριά. 

Έχω βρει λοιπόν την απόλυτη λύση και παρηγοριά.

Βήμα 1: ταμπουρώνομαι στο δωμάτιό μου με τα απαραίτητα πράγματα, και ξεκαθαρίζω σε όλους να μην με ενοχλήσει κανείς.

Όταν λέω απαραίτητα, εννοώ μια λεκάνη για τα πόδια, δύο μπωλάκια για τα χέρια (ε τι, μια το ένα, μια το άλλο?), και ένα μίγμα από χοντρό αλάτι και μαγειρική σόδα. Επειδή ο μπαμπάκας τυχαίνει να έχει στο φαρμακείο του και αιθέρια έλαια ευκαλύπτου, του τα βουτάω κι αυτά.

Βήμα 2: Βάζω στην λεκάνη και τα μπωλάκια χλιαρό ή ζεστό νερό, ρίχνω λίγο από τον ευκάλυπτο, ρίχνω το μίγμα και βουτάω.

Βήμα 3: λιώωωωωωωωωωωνω για όση ώρα θέλω, και από πίσω παίζει κι ένας Σοπέν. Η σόδα και το χοντρό αλάτι αφρίζουν και όταν ξεπλύνω χέρια και πόδια, τα νοιώθω τουλάχιστον 5 κιλά πιο ελαφριά. Απίστευτα υπέροχη αίσθηση!

Το μόνο μείον σ'αυτή την διαδικασία είναι η γάτα μου. Αφ'ενός γιατί δεν αφήνει περιθώριο να μην της ανοίξω να μπει στο δωμάτιο, και αφ'ετέρου, γιατί κάνει βλακείες. Την μια πάει να πιει από τα νερά, την άλλη πηδάει πάνω μου, την τρίτη, θέλει να βγει... Μια μέρα, θα το σφάξω αυτό το ζωντανό...

Πρόσωπο

Τι να πω εδώ... Οτι το δέρμα μου γίνεται χάλια? Ιδρώνω, ανοίγουν οι πόροι, μπαίνει μέσα όοοοοοοοοοολη η σκόνη, βάζω/βγάζω κράνος και μου γρατζουνάει το δέρμα και το ερεθίζει. Γενικά, χάλια. 

Οπότε το βράδυ πλένω το πρόσωπό μου με ένα peeling σαπουνάκι - μπας και φύγει λίγο το χώμα, τα νεκρά κύτταρα και δεν ξέρω γω τι άλλο μπορεί να είναι πάνω μου, και βάζω μια μάσκα καθαρισμού της Apivita με πράσινο άργιλο, μπας και καθαρίσει και κανας πόρος και αναπνεύσει το δέρμα.

Την αφήνω κανα 10λεπτο, κατά την διάρκεια του οποίου, μοιάζω με πρασινοπρόσωπο τέρας, και αφού την ξεβγάλω, βάζω μια ενυδατική κρέμα και γραμμή για το κρεββάτι. 

Το επόμενο βράδυ, βάζω μια ενυδατική μάσκα, επίσης της Apivita. Αναλόγως πόσο χάλια είναι η κατάστασή μου, μπορεί να είναι εντατικής ενυδάτωσης (με αγγούρι) ή θρέψης (με στάρι).

Μαλλιά

Δυστυχώς, για τα μαλλιά μου το μόνο που κάνω είναι προληπτικές κινήσεις και από φροντίδα μετά, τίποτα το ιδιαίτερο (κλασσικά, σαμπουάν/κοντίσιονερ). Ξέρω ξέρω, θα πρεπε να τους έβαζα καμιά μάσκα κλπ... αλλά ειλικρινά πείτε μου, πόσες μάσκες να αντέξω η έρμη?

Τέλος πάντων. Το ελάχιστο λοιπόν που κάνω, είναι να πιάνω τα μαλλιά μου μια γαλλική κοτσίδα, ώστε να μην τραβιούνται και σπάνε οι τρίχες με το βάλε/βγάλε του κράνους, και να αποφεύγω όσο γίνεται την ταλαιπωρία τους από αέρα και σκόνη και άρα την ψαλίδα. Γιατί αν τα αφήσω με απλή αλογοουρά 2-3 φορές, τότε μέχρι την βάση του κρανίου μου, το μαλλί μου θα γίνει όσο κατεστραμμένο μπορεί. Ε και κανένα κοριτσάκι δεν το θέλει αυτό, σωστά?

Enduro Festival 2012 - Μέγαρα

Τι να πω για εκείνη την μέρα... Οτι έπαθα θερμοπληξία? Οτι μου ήρθε δις το ΚΤΜ στο κεφάλι? Οτι δεν είχα χέρια την επομένη να πατήσω πλήκτρα? Ο,τι και να πω, λίγα θα είναι. 

Σίγουρα όμως, θα πω οτι ένοιωσα να δοκιμάζομαι... τα νεύρα μου, η αντοχή μου, η οδήγησή, δεν ξέρω και γω τι άλλο.

Και στο τέλος της ημέρας, μου άρεσε... αλλά μέχρι να φτάσω σ'αυτό το σημείο, στο τέλος της ημέρας, σχεδόν γονάτισα από την ταλαιπωρία, δεν θυμάμαι ποτέ πριν και πουθενά να έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο.

Ψέμματα. Η μόνη φορά που ήταν πιο καφριλίκι, ήταν την πρώτη φορά που με πήγαν βόλτα στην Βαρυμπόμπη, με το κτηνάκι το 350 και θέλανε να πάμε στην Κιθάρα. Και εγώ να πεθαίνω και στο πήγαινε και στο γύρνα. 

Νοιώθω όμως άλλος άνθρωπος τώρα, 2 μέρες μετά. Και θέλω να ελπίζω, οτι έγινα λίγο καλύτερη στην οδήγηση...

Το ημερολόγιο μιας πριγκίπισσας  ή αλλιώς, Πεθαίνοντας στα Μέγαρα, 2012 !!!

Άντε και στο επόμενο !!!

Μερικές ατυχίες πριν ξεκινήσουμε...

Παίρνοντας ανάσες

Παίρνοντας κι άλλες ανάσες...

Παίρνοντας εκδίκηση από τα ντόπια κρέατα!

Girly gear issues...

Το λοιπόν. Θέλω γνώμες...

Ναι ναι, στο εντούρο και γενικά στο βουνό, δεν έχει και πολύ σημασία το τι χρώμα είναι η στολή σου, μιας και αφ'ενός δεν σε βλέπει κανείς, αφ'ετέρου, δεν σε κάνει να πηγαίνες πιο γρήγορα. Το μόνο που έχει σημασία, είναι αυτά που φοράς να σε βολεύουν και να σε προστατεύουν.

Πλην όμως, είμαι και κοριτσάκι - μην το ξεχνάμε (κοριτσάκι, τέλος πάντων, κοτζανάμ γαϊδάρα) και μερικά πράγματα δεν αλλάζουν. Όπως ας πούμε το να μ'αρέσει το σύνολο της στολής που φοράω. 

Και εξηγώ.

Αυτή τη στιγμή έχω αυτό το... συνολάκι ^_^

Κρανάρα: Shoei Vmoto Metal Mulisha

Μάσκα (και γαμώ): VonZipper porkchop

Παντελόνι - επίσης και γαμώ: Thor Flux 2012

Μπότες: Thor Women Quadrant 2011

Μπλούζα: Thor Phase Women 2011

Γάντια: Thor KTM

Και ξεκινάω τον προβληματισμό μου... η μπλούζα, αν και πολύ ωραία, είναι κοντή για τον χειμώνα. Και θα ήθελα αφ'ενός μια μακρυμάνικη, αφ'ετέρου δε, να ταιριάζει. Είπαμε, κοριτσάκι / συνολάκι και αυτά. Επιείκεια από τον ανδρικό πληθυσμό, οι γυναίκες καταλαβαίνουν. Το γούστο και την γνώμη σας παρακαλώ...

Κράνος δεν αλλάζω, είναι πολύ καλό, με βολεύει απίστευτα και άλλωστε, δεν έχω να σκάσω λεφτά για ένα άλλο Shoei. Μάσκα επίσης δεν αλλάζω. Είναι ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ για να βρω μια οποιαδήποτε δικαιολογία για να την αλλάξω. Και τεράστιο οπτικό πεδίο και κυρίως, δεν θολώνει με ΤΙΠΟΤΑ. Δοκιμασμένη Μάιο μήνα, με εμένα να ιδρώνω σε βαθμό αφυδάτωσης. Παντελόνι, μια από τα ίδια, δεν αλλάζει. Είναι καινούργιο, έχει απίστευτη εφαρμογή πάνω μου, είναι καλό παντελόνι (βλέπε προστασίες και δέρματα) και είναι όμορφο. Και τέλος, δεν αλλάζω μπότες, γιατί είναι ακόμα σε καλή κατάσταση, είναι πολύ βολικές και δεν έχω λεφτά να δίνω, για μια ανάγκη που ήδη καλύπτεται. 

Επίσης, αγαπάω Thor. Γενικά. Οπότε όχι, δεν θα κοιτάξω για answer ή λοιπές στολές, το ξέρω οτι έχουν ωραία γραφικά, αλλά εγώ έχω βολευτεί με αυτή τη μάρκα :)

Για τα γάντια τώρα... είναι πανέμορφα. Τα αγαπάω. Και το κυριότερο, είναι δώρο! Δύσκολα θα τα αποχωριστώ, η αλήθεια είναι πως και 2ο ζευγάρι να πάρω, αυτά θα είναι ακόμα το νούμερο 1 στην καρδιά μου (πφφφφφφφφ γυναίκες, όλο συναισθηματικές αναφορές). Πλην όμως, θα το εξέταζα το ενδεχόμενο να έπαιρνα το ίδιο μοντέλο, σε γυναικεία έκδοση (άσπρο/ροζ). Αν καθόταν στα χρώματα κλπ...

Εδώ λοιπόν έχω τις εξής επιλογές, με δεδομένο οτι κοιτάω μόνο μπλούζες, με το ζόρι γάντια, και στο πίσω μέρος του μυαλού, να κρατάμε οτι το μηχανάκι μου είναι ήδη πορτοκαλί/μαύρο με λίγο άσπρο...

Επιλογή 1: παραλλαγή της ήδη υπάρχουσας στολής, με μια άλλη μαύρη phase thor

Επιλογή 2: Κρατάμε τα περτικαλί γαντάκια και το μαύρο παντελόνι και τα συνδυάζουμε με μια τρικολόρε stix μπλουζίτσα!

Επιλογή 3: κρατάμε με αγάπη το ΚΤΜ γάντι, και αγοράζω την Stix γυναικεία μπλούζα, με το επιπλέον αντίστοιχο γυναικείο γάντι. Το δοκίμασα με το ΚΤΜ γαντάκι και είναι ολίγον κιτς στα χρώματα, οπότε δεν το θέτω σαν επιλογή

Επιλογή 4: Όπως είπα και πιο πάνω, απλώς παίρνω μια άλλη γυναικεία μπλούζα, phase 2012, με το ίδιο γυναικείο γάντι. Το θέμα με τις άσπρες μπλούζες είναι πως όταν είσαι γυναίκα και τις φοράς με θώρακα από μέσα, μοιάζεις με παίκτη αμερικάνικου ποδοσφαίρου. Οπότε, επιφυλάσσομαι λίγο, αλλά από την άλλη, σιγά, πόσο χάλια να δείχνει?

Επίσης...

Ντάξει δεν έχω αυταπάτες, το ξέρω οτι το πολύ 4-5 άτομα να το διαβάσουν αυτό, αλλά μιας και μπήκατε στον κόπο να το διαβάσετε, κάντε και τον έτερο κόπο να πατήσετε μια ψήφο. Κάπου στα δεξιά της οθόνης θα πρέπει να υπάρχει ένα γκατζετάκι - μπλιμπλικόνι ψηφοφορίας. Δείτε ποια από τις από πάνω επιλογές που έχω σας φαίνεται πιο συμπαθής, και πατήστε το αντίστοιχο κλικ. 

Έτσι για τον χαβαλέ και μόνο, να δω τι θα βγει σε αποτέλεσμα ^_^

Ασυναρτησίες...

Εδώ και κάτι μέρες, σαν να έχει πέσει η θερμοκρασία... λίγο. Σαν να δρόσισε. Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως το φλισένιο το κουβερτάκι, το έχω από κοντά τα βράδια - και την γάτα επίσης. Και τα απογεύματα, που φυσάει λίγο και έχει χμμμμ δεν θα πω ψύχρα, αλλά μια ευχάριστη θερμοκρασία τέλος πάντων, την έχει. Τι καλά...

Και σαν να μελαγχολούσα λίγο, και δεν ήξερα το γιατί. Κάποια στιγμή, κατάλαβα. Τρωγόμουν να βγω καμιά μικρή βόλτα με το ακριδάκι, πλην όμως, το έρμο μετά από πόσους μήνες απραξίας, δεν έπαιρνε μπροστά. 

Πείσμωνε αυτό, πείσμωσα και εγώ, κι ως γνωστόν, είμαι μεγάλη γαϊδούρα άπαξ και πεισμώσω... Του έβαλα καθαρότατο φιλτράκι αέρα, έβγαλα το μπουζάκι, το καθάρισα να γυαλίζει σχεδόν και το ξανάβαλα, στράγγιξα την βρωμοβενζίνη 2 μηνών από το ντεπόζιτο και του έβαλα φρέσκια και καθαρή, το καβάλησα, και πάτησα με αγωνία την μανιβέλα. 

Τίποτα - φυσικά. 

Την ξαναπάτησα. Ξανατίποτα - φυσικά. Ταπειροκρανίωσηεπιτόπου. Στην 10η μανιβελιά, πήρε μπρος το ακρίδι! Γιιεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε !!! Δυο τρεις γκαζιές και το πήρα για τον γύρω του τετραγώνου. Όλα οκ. Έξοχα ! Το έσβησα και το έβαλα πίσω στην φωλιά. Με σταράκι για πατούμενο και άνευ κράνους, δεν είχα κανένα λόγο να το κρατάω έξω να δουλεύει.

Σκεφτόμουν λοιπόν, το τι έχω να κάνω, τώρα που το ακρίδι δουλεύει αέρα. Για τους άντρες, τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά. Αν δουλεύει το μηχανάκι, το καβαλάνε και πάνε. Έχουν από φύση τους ύψος και δύναμη για να το χειριστούν, ακόμα και αν επί 3 μήνες το μόνο που κάναν ήταν ρακέτες στην παραλία, καμιά βουτιά όταν καιγόταν η πλάτη, και μπυρομπριζολοκατανάλωση, συνοδευόμενη από μερικά τσιγάρα για να πάει κάτω το λιπάκι. Τι κι αν κολλήσει κάπου η μηχανή τους, έχουν κάτι χερούκλες σαν κουπί, τραβάνε μία, άντε δυο φορές, και το έχουν το μηχανάκι όρθιο και έτοιμο να συνεχίσει. 

Δυστυχώς, για μένα, είναι πολύ αλλιώς τα πράγματα. Μετά από 2 μήνες που η μόνη γυμναστική που έκανα ήταν το δρομολόγιο από το γραφείο μου στο παραδίπλα γραφείο και πίσω, έχουν αλλάξει κάποια πράγματα. Όπως ας πούμε η φυσική μου κατάσταση, ή τα κιλά μου. Το ένα έχει πέσει, τα άλλα έχουν ανέβει. Τράτζικ... Και επειδή είμαι εγκεφαλικός τύπος, αυτή η κατάσταση με ρίχνει και ψυχολογικά. Οπότε, έπρεπε να αρχίσω να κάνω κάτι και για μένα, όχι μόνο για το ακρίδι. 

Ως τώρα, ασχολιόμουν να ρίξω λίγο τα κιλά. Άλλος κακός μπελάς κι αυτό. Γιατί το θέμα είναι να χάσω λίπος, και όχι μύες, πράγμα που συνήθως συμβαίνει με τις δίαιτες. Τέλος πάντων, κάτι έχω αρχίσει και κάνω, και πέφτουν τα κιλά. Αλλά έχω δρόμο ακόμα...

Όσο για την φυσική κατάσταση. Εντάξει, όποιος διαφωνήσει οτι το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι η χειρότερη περίοδος για φυσική άσκηση, είναι μεγάλος ψεύτης. Με τους καύσωνες που είχε, αν δεν ήσουν στην θάλασσα, δεν μπορούσες να κάνεις σχεδόν καμία άλλη άσκηση, χωρίς να κινδυνεύσεις. Το ξέρω γιατί το δοκίμασα. Ειλικρινά, μετά από 20 λεπτά άσκησης τον Ιούλιο, νόμιζα οτι θα πάθω καρδιακό και δεν ήξερα και τι να κάνω για να ηρεμήσω και να πέσουν οι παλμοί. 

Τώρα όμως που έχει στρώσει ο καιρός, νομίζω πως μπορώ να αρχίσω και πάλι, με κάτι λάιτ. 

Εχμ.... έχω ήδη ξαναρχίσει ιππασία. Αυτό ΔΕΝ είναι λάιτ. 

Για τους περισσότερους, η ιππασία νομίζουν οτι είναι απλά το να κάθεσαι πάνω στο άλογο και αυτό να πηγαίνει. Ναι καλά. Ένα έχω να πω. Όσο έχω κουραστεί πάνω σε άλογο, και όσο έχουν πονέσει οι μύες σε όλο μου το σώμα μετά από προπόνηση ιππασίας, δεν έχω κουραστεί και πονέσει ΠΟΤΕ στο εντούρο. Ποτέ όμως. Ναι εντάξει, δεν είμαι δα και ο τάπας οδηγός που πάει με τα χίλια για να κουραστώ, αλλά αν έχετε πονέσει ποτέ για 3 μέρες συνεχόμενα από την κούραση, τότε θα καταλάβετε για τι είδους άσκηση μιλάω.

Οπότε, ναι, ξεκίνησα πάλι ιππασία, και προσαγωγοί, ραχιαίοι, πόδια γενικά και χέρια γενικά, μπήκαν σε πρόγραμμα... ενδυνάμωσης! Το μόνο που χρειάζομαι, είναι αερόβια άσκηση για την καρδιά και για αντοχή. Λέω να αρχίσω, σήμερα - αύριο αυτό το ελλειπτικό μηχάνημα, και αυτές τις ασκήσεις μιας παλαβής που έχω βρει στο youtube, για να ρθω στα ίσια μου.

ΧΑ! και όσο σκέφτομαι που μου λέγανε, με πολύ κάζουαλ και χαλαρό υφάκι, να τρέξω στον αγώνα που γίνεται τώρα στο Άργος... Έλεγα και εγώ η δόλια, οτι ρε παιδιά, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα... εσείς και αντοχή μεγαλύτερη από εμένα έχετε, και δύναμη περισσότερη, και τεχνική. Εγώ δεν έχω τίποτα από αυτά. Εντάξει, δεν λέω πως όταν πάω σε έναν αγώνα είμαι το πιστόλι της ημέρας, αλλά τέλος πάντων, την μικρή μου προετοιμασία για την μικρή μου προσπάθεια, την έχω κάνει. 

Αν πήγαινα να τρέξω στο Άργος έτσι όπως είμαι σήμερα, το μόνο που θα μου έλειπε θα ήταν ένα ζευγάρι σαγιονάρες. Τουρίστας εντελώς. 

Ευτυχώς που έχω ένα σημαντικότατο φρένο και έτσι δεν μπορεί να με πείσει κανείς. Δεν παίζει μία από λεφτά. Οπότε, μία ή άλλη, τουμπεκί, γυμναστική και καμιά βολτούλα ή προπονησούλα, να φτάσω στα ίσα μου. Μπας και μπορέσω ποτέ να τα ξεπεράσω!

My pink KTM

Lovely, girly, pink, dirty-not.

My pink KTM...

Soledad...

Είναι λίγο κάπως οι ώρες που βγαίνω στο βουνό τελικά... γιατί αν και ακούω κόσμο στα πιστάκια ή στο βουνό γενικότερα, όταν βγαίνω εγώ, δεν βλέπω και δεν ακούω ψυχή...

Αλλά μιας και βγήκα την τελευταία φορά, είπα να κάτσω να γυρίσω λίγο... Δεν το χάρηκα. Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει με αποτέλεσμα σε πολλά κατηφορίσματα να με τυφλώνει εντελώς. Ο μπροστινός τροχός έκανε πάρτυ από τα στραβοπατήματα, δεν ξέρω πώς έγινε το θαύμα και δεν έπεσα πουθενά.

Βεβαίως οι χούφτες μου το χάιδεψαν το χωματάκι του Παπάγου... γιατί αποφάσισα να μάθω να σηκώνω λίγο τον μπροστινό τροχό, όχι σούζα, απλώς από στάση, σήκωμα. Ε 3-4 φορές το πέτυχα. Τις υπόλοιπες, ή που δεν σηκωνόταν ή που σηκώθηκε ο μπροστά, γλίστρησε ο πίσω και το άφησα να πάει μόνο του λίγο παραπέρα...

Ε πιστεύω την επόμενη φορά θα τα καταφέρω καλύτερα, τι διάολο ?!