Πριν γράψω οτιδήποτε, πρέπει να αρχίσω λέγοντας ένα παρανοϊκό κουσούρι που έχω, όσες φορές έχω αγοράσει μηχανή, δηλαδή, 3 στις 3 φορές.
ΔΕΝ τα καβαλάω πριν τα αγοράσω. Δεν ξέρω γιατί, τη μια δεν ήξερα να οδηγώ, την άλλη δεν ήθελα γιατί είχε κολλήσει το μυαλό μου, την τρίτη δεν μπορούσα λόγω απόστασης. Και κάθε φορά, όταν είναι να ανέβω για πρώτη φορά στην καινούργια ΜΟΥ μηχανή, το προηγούμενο βράδυ βιώνω συνθήκες άγχους.
Έτσι λοιπόν, το βράδυ της Παρασκευής, είχα έναν εφιαλτικό ύπνο.
Για την ακρίβεια, έβλεπα οτι ήμουν σε πιστάκι, και καθώς πήγαινα σε άλμα-τραπέζι με το νέο μου 125, ξαφνικά ροπιάζει και δεν είναι πια 125 αλλά 500άρι δίχρονο. Και φυσικά στην απογείωση, με στέλνει στον αέρα, και είμαι τώρα και τα κοιτάω όλα από ψηλά, και ξέρω οτι θα σκάσω κάτω και θα τσακιστώ, και προσπαθώ να σκεφτώ, πώς να πέσω ώστε να μην μου μπει καμιά σπονδυλική στην λεκάνη, ή να μην σπάσει το σβέρκο μου, ή να μην διαλύσω τα γόνατά μου...
Με τέτοιες σκέψεις λοιπόν πάτησα χώμα το Σάββατο - και δεν ξέρω για εσάς, αλλά όταν καβαλάω πρώτη φορά δικό μου μηχανάκι, νοιώθω οτι έχω ξεχάσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Όσο καβαλούσα δανεικά, όλα καλά κι ωραία, αλλά με το που πάτησε χωματάκι το δικό μου 125, ο εγκέφαλός μου απλά αποσυνδέθηκε.
Εεεεεεεεε... πήγα λίγο ανόρεχτα γύρω γύρω στο πιστάκι. Μου βρώμαγε, μου ξίνιζε, μου γλίστραγε, δεν το έβρισκα, δεν βολευόμουν, και λοιπές γυναικομουρμούρες. Εσωτερικές ευτυχώς.
Τέλος πάντων, το θέμα είναι οτι δεν ήμασταν εγώ, ο Χάρης, ο Ευγένιος κι ο Ηλίας όπως νόμιζα, αλλά η μια μεγαλύτερη συμμορία. Συμπεριλαμβανομένου του κανίβαλου Γιάννη, με καινούργια μηχανή και άγριες διαθέσεις.
Ξεκινήσαμε λοιπόν για μονοπάτι, αλλά πριν καν μπούμε σε κάτι ουσιαστικό, είχα ξενερώσει. Ντάξει, ναι, ο Υμηττός είναι βράχος βράχος ο καημός μου, το ξέρω, αλλά δεν είχα καμία όρεξη να τσακίσω μηχανάκι και κόκαλα από την πρώτη μέρα και έβλεπε την λοιπή συμμορία να γυαλίζει το μάτι για καφριλίκια.
Ευτυχώς, με αντιλήφθηκε εγκαίρως ο Ηλίας, και μαζί με τον Χρήστο, που πέρναγε κρίσεις σαν τη δική μου, γυρίσαμε στα πιστάκια. Όπου με συνοπτικές διαδικασίες, δεν μας άφησε να ξενερώσουμε, αλλά μας έχωσε να κάνουμε από κάτι με τα μηχανάκια μας, ώστε να λυθούμε σιγά σιγά...
Μετά από λίγο, ξαναδοκιμάσαμε μια άλλη μικρή διαδρομή, να συστηθούμε ρε παιδί μου με το μηχανάκι... Αυτή την φορά, δεν την γλίτωσε, και το έστειλα σε κάτι βραχάκια να αράξει για λίγο. Μετά από αυτό όμως, είχαμε πλέον γνωριστεί πολύ καλύτερα. Το ένοιωθα δικό μου, ένοιωθα να το ανοίξω, να το στρίψω, να το φρενάρω. Γενικά, ξελαμπικάρισε το μυαλό μου...
Ευτυχία και χαρά λέμε! Έρωτας! Πολύς έρωτας! Και πόνος στο χέρι από ένα σημείο κι έπειτα, οπότε το περιόρισα το άθλημα, πριν σκοτωθώ...
Την Κυριακή, ομολογώ οτι αμάρτησα... Και θα ήθελα να αφιερώσω το υπέροχο μηχανάκι μου το γνωστό άσμα:
Ντάξει, ΔΕΝ ήταν νύχτα, ήταν μεσημεροαπόγευμα, και δεν περπάτησα αλλά καβάλησα, η ουσία είναι πάντως, οτι πήγα με την Μαρία και το ΚΧ της στα 120, να βρούμε την Ηρώ, να γυρίσουμε λίγο τα κορίτσια... Και άφησα το κτηνάκι μου πίσω!
Τελικά, έχει την πλάκα του να βρισκόμαστε τα κορίτσια για προπονήσεις μαζί, έστω κι αν δεν είναι εντούρο αλλά ΜΧ.
Το πιστάκι ήταν σούπερ, και από κόσμο που δεν είχε πολύ, και το χώμα που ήταν όχι στεγνό αλλά ούτε λάσπη και γενικά κράταγε πολύ, και τέλος πάντων, περάσαμε τόσο καλά, που λέμε να το ξαναπροσπαθήσουμε σύντομα - και σίγουρα να το ξανακανονίσουμε από την νέα χρονιά!
Με τέτοιες σκέψεις λοιπόν πάτησα χώμα το Σάββατο - και δεν ξέρω για εσάς, αλλά όταν καβαλάω πρώτη φορά δικό μου μηχανάκι, νοιώθω οτι έχω ξεχάσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Όσο καβαλούσα δανεικά, όλα καλά κι ωραία, αλλά με το που πάτησε χωματάκι το δικό μου 125, ο εγκέφαλός μου απλά αποσυνδέθηκε.
Εεεεεεεεε... πήγα λίγο ανόρεχτα γύρω γύρω στο πιστάκι. Μου βρώμαγε, μου ξίνιζε, μου γλίστραγε, δεν το έβρισκα, δεν βολευόμουν, και λοιπές γυναικομουρμούρες. Εσωτερικές ευτυχώς.
Τέλος πάντων, το θέμα είναι οτι δεν ήμασταν εγώ, ο Χάρης, ο Ευγένιος κι ο Ηλίας όπως νόμιζα, αλλά η μια μεγαλύτερη συμμορία. Συμπεριλαμβανομένου του κανίβαλου Γιάννη, με καινούργια μηχανή και άγριες διαθέσεις.
Ξεκινήσαμε λοιπόν για μονοπάτι, αλλά πριν καν μπούμε σε κάτι ουσιαστικό, είχα ξενερώσει. Ντάξει, ναι, ο Υμηττός είναι βράχος βράχος ο καημός μου, το ξέρω, αλλά δεν είχα καμία όρεξη να τσακίσω μηχανάκι και κόκαλα από την πρώτη μέρα και έβλεπε την λοιπή συμμορία να γυαλίζει το μάτι για καφριλίκια.
Ευτυχώς, με αντιλήφθηκε εγκαίρως ο Ηλίας, και μαζί με τον Χρήστο, που πέρναγε κρίσεις σαν τη δική μου, γυρίσαμε στα πιστάκια. Όπου με συνοπτικές διαδικασίες, δεν μας άφησε να ξενερώσουμε, αλλά μας έχωσε να κάνουμε από κάτι με τα μηχανάκια μας, ώστε να λυθούμε σιγά σιγά...
Μετά από λίγο, ξαναδοκιμάσαμε μια άλλη μικρή διαδρομή, να συστηθούμε ρε παιδί μου με το μηχανάκι... Αυτή την φορά, δεν την γλίτωσε, και το έστειλα σε κάτι βραχάκια να αράξει για λίγο. Μετά από αυτό όμως, είχαμε πλέον γνωριστεί πολύ καλύτερα. Το ένοιωθα δικό μου, ένοιωθα να το ανοίξω, να το στρίψω, να το φρενάρω. Γενικά, ξελαμπικάρισε το μυαλό μου...
Ευτυχία και χαρά λέμε! Έρωτας! Πολύς έρωτας! Και πόνος στο χέρι από ένα σημείο κι έπειτα, οπότε το περιόρισα το άθλημα, πριν σκοτωθώ...
Την Κυριακή, ομολογώ οτι αμάρτησα... Και θα ήθελα να αφιερώσω το υπέροχο μηχανάκι μου το γνωστό άσμα:
Εκεί που ήταν το σώμα μου
δεν ήταν η καρδιά μου.
Εσένανε σκεφτόμουνα
και σ’ ήθελα κοντά μου.
Δε σου κάνω τον άγιο, αχ, αμάρτησα.
Για μια νύχτα παράνομα, αχ, περπάτησα.
Ντάξει, ΔΕΝ ήταν νύχτα, ήταν μεσημεροαπόγευμα, και δεν περπάτησα αλλά καβάλησα, η ουσία είναι πάντως, οτι πήγα με την Μαρία και το ΚΧ της στα 120, να βρούμε την Ηρώ, να γυρίσουμε λίγο τα κορίτσια... Και άφησα το κτηνάκι μου πίσω!
Τελικά, έχει την πλάκα του να βρισκόμαστε τα κορίτσια για προπονήσεις μαζί, έστω κι αν δεν είναι εντούρο αλλά ΜΧ.
Το πιστάκι ήταν σούπερ, και από κόσμο που δεν είχε πολύ, και το χώμα που ήταν όχι στεγνό αλλά ούτε λάσπη και γενικά κράταγε πολύ, και τέλος πάντων, περάσαμε τόσο καλά, που λέμε να το ξαναπροσπαθήσουμε σύντομα - και σίγουρα να το ξανακανονίσουμε από την νέα χρονιά!
