Η ηδονή της νίκης...

Cristophe Nambotin (Gas Gas, #4) στην 1η θέση !

Αυτό είναι που λέμε "η ηδονή της νίκης"
(Σαμπάνια κρατάει το παιδί...)

EWC 2011, Day 1, Greece, 18 Ιουνίου

Το πρωί του Σαββάτου ξημέρωσε ήρεμα. Σχετικά δηλαδή. Άλλο πράγμα να σε ξυπνάει η ζέστη, άλλο πράγμα το ξυπνητήρι του κινητού, άλλο πράγμα το ξύπνημα από φίλο. Και εντελώς άλλο πράγμα το ξύπνημα με τον παρακάτω διάλογο (σε επίπεδο κραυγών):

-Ασφάλισες?

-Όχι !

- Ε ΑΣΦΑΛΙΣΕ ΒΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΜΗ ΣΚΟΤΩΘΟΥΜΕ !

Κεφάλι μου βγαίνει από σκηνή. Αγουροξυπνημένη. Πανικόβλητη. Γουάτ δε φακ? Πλάκωσαν ασφαλιστές? Σκοτώνεται κόσμος?

Βλέμα δεξιά, βλέμα αριστερά. Τίποτα. Τα καντήλια συνεχίζονται να πλανώνται στον αέρα...

Βλέμα προς τα πάνω, προς τον βράχο των Μετεόρων. Εντάξει, το μυστήριο λύθηκε. Δύο παλικάρια ομοεθνείς είχαν ανέβει για αναρρίχηση. Προφανώς ο ένας από τους δύο δεν ασφάλισε και άγχωσε τον άλλον. Ωραία πράματα, κλασσικές αντιδράσεις.

Χαμογελάκι, και έξοδος από σκηνή!

Πεταχτήκαμε μια στα γρήγορα με τον Δημήτρη Kalambaka Down Town για προμήθεια κρουασάν και λοιπών δυναμωτικών τροφών. Να΄ναι καλά και το σέρβις του καμπινγκ, το πρωί ήπιαμε τα αρχοντικά μας καφεδάκια και φάγαμε τα ζεστά μας κρουασανάκια κάτω απο την παχιά σκιά. Ενδομύχως, ένοιωθα κάποιες ενοχές, καθώς έβλεπα την ώρα να περνάει, αλλά στην τελική είπα, δεν βαριέσαι, είσαι ΚΑΙ για διακοπές εδώ, χαλάρωσε. Έχασες την εκκίνηση, νταξ δεν πειράζει, get over it.

Όταν λοιπόν ξυπνήσαμε, στανιάραμε και ντυθήκαμε, πήγαμε να παρακολουθήσουμε τον αγώνα.

racing moments 1

Η περιγραφή δεν διέφερε πολύ από περιγραφές προηγούμενων ετών. Πολύ ζέστη, πολύ σκόνη. Επιπλέον όμως: πολύ κουραστικές διαδρομές, πολύ μεγάλες οι ειδικές. Πολλές οι πτώσεις, πολλοί οι τραυματισμοί και πολλά τα μεγάλα ονόματα που πήραν μια γεύση από τα ελληνικά χώματα. Σίγουρα πολλές βλαστήμιες. ΠΟΛΥΣ κόσμος! 2.500 θεατές την κάθε ημέρα!

βιντεάκι...

Κάποια στιγμή, και ενώ είχα βρει ωραία σκιά στον τερματισμό της Super Extreme, φέρνουν έναν Junior  σε μαύρα χάλια, με ένα χέρι να στάζει αίμα από τον αγκώνα, ο οποίος είχε πλαντάξει στο κλάμα. Τον κάτσιασαν οι γιατροί μέχρι να βρούνε αντισυπτικές γάζες, το ένα και το άλλο, και να έχουν φρικάρει από το γεγονός οτι έκλαιγε. Σου λένε, για να κλαίει κοτζάμ εντουράς παγκόσμιος, θα πρέπει να πεθαίνει στον πόνο... Πλην όμως, απ'όσα άκουσα αφότου τον μπαντάρανε, να λέει στον προπονητή του, ο Botila έκλαιγε από τα νεύρα του... αυτό το "όχι ρε γ@μωτο μου, οχι! γιατί γιατί γιατί γιατί? τώρα έπρεπε να γίνει αυτό? σκατα" και λοιπά αναθέματα αγανάκτησης...

Μετά το τέλος του Σαββατιάτικου αγώνα και αφού φάγαμε το μεσημεριανό μας, πήγαμε για μια χωνευτική βόλτα στα paddocks. Και εκεί που τριγυρνούσα πανευτυχής και περίμενα πώς και τι να έρθει η ώρα που δίναν τα αυτόγραφα, μου είπαν οτι ήταν καιρός να φεύγαμε. Μου πέσαν τα αυτιά... "Μα? Αυτόγραφο?", "Αύριο, αύριο! Πάμε τώρα"!

Είχαμε κανονίσει να πηγαίναμε βόλτα την απλή διαδρομή του αγώνα. Μέσα μου είχα μερικές επιφυλάξεις, του τύπου "πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό", αλλά η γενικότερη αισιοδοξία (πείτε καλύτερα μαλακία) που με χαρακτηρίζει, μου προσέδιδε μια αποφασιστικότητα ως προς την συμμετοχή μου. Λάθος. Ολίγον τι λάθος. Πλην όμως, ένοιωθα οτι αν δεν δοκίμαζα την διαδρομή, τζάμπα και βερεσέ είχα κουβαλήσει το ΚΤΜ στην Καλαμπάκα.

Τουμπεκί λοιπόν, φόρεσα στολή, καβάλησα το περτικαλί μου άτι, και "στ'άρματα στ'άρματα, εμπρός στον αγώνα". Λέμε τώρα...

Ως ένα σημείο, καλά πήγαινε. Διόρθωση. Σαν τον κάβουρα πήγαινε το μηχανάκι. Εεεεεεμ καλή μου, πού πας χωρίς λάστιχο? Είπαμε, είναι φαγωμένο, θέλει άλλαγμα. Ως εδώ καλά, γιατί συμφωνούσα. Επι της πράξης και ουσίας όμως, και επειδή δεν είχα χρόνο, δεν το είχα αλλάξει. Στην ευθεία πήγαινα, αλλά μια γραμμή δεν κράταγα...

Και πηγαίναμε... πηγαίναμε πάνω, πηγαίναμε κάτω, δεξιά, αριστερά, του βα μπιέν ΕΩΣ την στιγμή που μάλλον έφαγα καπάκι. Μάλλον λέω, γιατί νομίζω οτι έφυγα σουζιδόν. Βράχος, επικληνές, γλίστραγε ο τροχός, σακί με πατάτες εγώ, ε δεν ήθελε και πολύ ακόμα... Νταξ, να'ναι καλά το διχρονάκι, λες και έπεσα από ποδήλατο ήταν. Σηκώθηκα, συνήλθα, ένοιωσα κάτι μικρά τσιμπήματα τύψεων που κοψοχόλιασα και καθυστέρησα τους λοιπούς, ξανακαβάλησα, και ξαναπάμε...

Όπως ήταν φυσικό και επόμενο, άλλη μια πτώση με περίμενε κάπου παραπέρα. Δεν θυμάμαι σ'αυτή την περίπτωση τίποτα. Ήταν ανηφορικό. Αυτό. Τελεία. Ήταν κάτι ανηφορικό, είχε χόρτα δίπλα και εγώ διάλεξα και έπεσα κάπου που είχε και πέτρες. Ξανασηκώθηκα, αλλά πλέον με είχε φάει η στεναχώρια. Και ψιλοσόκ - καθότι τα σακιά πατάτες πέφτουν άτσαλα, χτυπάνε και πονάνε. Ηθικό, στα πατώματα. Κλαψ κλαψ κλαψ κλπ...

Ο Μίνος, που ήταν από πίσω μου και είδε το μεγαλειώδες μου σόου, να προσπαθεί να με ηρεμίσει, να δει αν χτύπησα, να ξαναπροσπαθεί να με ηρεμήσει.

racing moments 2

Ξανακαβάλησα. Κοτ κοτ μόουντ. Στην επόμενη κατηφόρα, τα στήλωσα. Τώρα,ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΤΗΛΩΣΑ ΣΕ ΚΑΤΗΦΟΡΑ, ΕΝΩ ΕΠΕΣΑ ΣΕ ΑΝΗΦΟΡΑ δεν ξέρω. Απλά τα στήλωσα.

Και τα λεπτά περνάγαν, με εμένα φρικαρισμένη, να κάνω ταυτόχρονες σκέψεις "Κραπ, ούτε πίσω μπορώ να πάω, ούτε μπροστά" (δεξιά αριστερά κοίταγμα) "ούτε να φύγω απ'οπουδήποτε αλλού"! (ξανακοίταγμα κάτω) "απαπαπαπαπα δεν κατεβαίνω εγώ...", "βρε ηλίθια, τους καθυστερείς όλους, σώνε, κάνε κάτι", "τους γάμησες την βόλτα. Πράβο βλάμα", "ήθελες και εντούρο κυρά μου, ήθελες και απλή διαδρομή παγκοσμίου, δεν κοιτάς τα χάλια σου μαρή που ούτε ανηφοροκατηφόρες δεν μπορείς να περάσεις?", "σκατά, περνάει η ώρα και όντως, κάτι πρέπει να γίνει","γαμωτ...κατεβαίνω και ο,τι είναι να γίνει ας γίνει. ΤΖΕΡΟΝΥΜΟ!"

Κατηφόρισα λοιπόν. Δεν σκοτώθηκα. Προς το τέλος, σαν να άφησα με την ησυχία μου το ΚΤΜ να ξαναπέσει. Έτσι, από πανικό, όχι από τίποτα άλλο...

racing moments 3

Εντωμεταξύ, είχε πιάσει λίγο να σκοτεινιάζει, είχε διαλύσει η παρέα και είχαμε μείνει πίσω εξαιτίας μου, η χαρούμενη συσκηνία των ΚΤΜ. Μουά, Μίνος, Δημήτρης και Κώστας. Πολύ ιπποτικά, ο Κώστας δήλωσε πως δεν είχε διάθεση άλλο να συνεχίσει όλη την βόλτα, και έτσι, μόλις φτάσαμε στην διασταύρωση με τις Ειδικές, πήγαμε οι 2 μας για καφέ και Δημήτρης με Μίνο έφυγαν να κάνουν την υπόλοιπη απλή...

η συσκηνία των ΚΤΜ για καφέ στις Ειδικές...

Αλλά... πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας, βγάλαμε και καμιά φωτό. Έτσι, για την βλακεία της υποθέσεως... Εγώ έλεγα να κάναμε πλάκα, και καλά να στήνονταν για εκκίνηση στην μπάρα της ΜΧ Μίνος και Δημήτρης, αλλά από το βλέμα που εισέπραξα, κατάλαβα πως δεν ψήνονταν...

Αρκεστήκαμε έτσι σε στατικές πόζες. Οι μεν πήραν τον δρόμο τους, οι δε πήραμε τον καφέ μας και αράξαμε.

Και παρακολουθήσαμε την παρέλαση των Παγκοσμίων, και δη των Junior. Τιγκαρισμένα αυτοκινητάκια με Φιλανδούς και Γάλλους, ο Τάρκαλλα με το αμόρε, και δεν ξέρω γω ποιοί άλλοι, ήρθαν το απόγευμα να ξαναδούνε τις ειδικές, τα πατήματα και τα περάσματα... Ένας από τους Γάλλους (καθότι ο γηραιότερος, εικάζω πως ήταν ο προπονητής τους) πρέπει να με θεώρησε εξόχως αστείο θέαμα, με την μουσούδα μες το χώμα, την στολή σε "γήινη απόχρωση εμπνευσμένη από την χλωρίδα της Καλαμπάκας" το βλέμμα "ζω-πεθαίνω" και την καφεδιά ανα χείρας.

-"Ha(r)d eh? Ve(r)y hot day, ha(r)d g(r)ound eh?" είπε γελαστά.

-"Χάρντ δεν λες τίποτα !" του είπα και εγώ, και νομίζω συνενοηθήκαμε μια χαρά.

Μετά από αρκετά ποτήρια νερό και έναν καφέ, επέστρεψαν Μίνος με Δημήτρη, πανευτυχείς και οι 2 τους. Δεν πρόλαβαν να κάνουν όοοοοοολη την απλή γιατί βράδιαζε, οπότε καβαλήσαμε και επιστρέψαμε στις σκηνές.

Ντουζάκι, ζεστό νεράκι, απόλαυση... Και άντε τώρα να πάμε για φαγητό. 

Στην εξαίσια πιτσαρία-παστερία-ρεστωράν που κάτσαμε, αφού παραγγείλαμε και περιμέναμε καμιά ώρα (στάνταρ) ήρθαν κάτι φαγητά ο,τι να'ναι... Τι να πούμε, πεινάγαμε σαν τους λύκους. Τα φάγαμε - εγώ και ο Μίνος γκρινιάξαμε μέσα από τα δόντια μας, αλλά δεν βαριέσαι... τουλάχιστον η πίτσα άξιζε. Μακαρόνια και σέρβις, να κλαιν οι ρέγγες οι παστές!

Αντιλαμβανόμαστε όλοι ελπίζω την ειρωνεία αυτής της φωτογραφίας...

Εν συνεχεία, Πυρετός το Σαββατόβραδο, όλη η πόλης ήτο έξω και διασκέδαζε. Τιμώντας λοιπόν και εμείς την νυχτερινή ζωή της Καλαμπάκας, κάτσαμε σ'ένα μαγαζί όπου φεύγοντας, κατά τις 4μιση το πρωί, ο ντιτζέι-μπάρμαν-οδηγός πόλης μας είχε λατρέψει και παίξει ο,τι του είχαμε ζητήσει. Και Πανούση ακόμα. Το Ερωτικό. Και εγώ σ'αγαπώ, γαμώ τον Χριστό μου...

Και πέσαμε πανευτυχείς για ύπνο, αφενός γιατί ξημέρωνε ακόμα μια υπέροχη αγωνιστική εντουρομέρα, και αφ'ετέρου, γιατί είχαμε προλάβει να ξηλώσουμε από μία αφίσα-πανώ για τον καθένα μας, κατά την επιστροφή μας στις σκηνές.

Η πόλη στους ρυθμούς του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Εντούρο

EWC 2011,Greece, 17 Ιουνίου

Με εγερτήριο στις 4.45 για να ετοιμαστώ εγκαίρως, το πρώτο πράγμα που θυμάμαι από την Παρασκευή ήταν οτι κοπάνησα γόνατα και κεφάλι σε όλες τις πόρτες και τα κουφώματα του δωματίου, του σπιτιού, του ασανσέρ και της αποθήκης. Κυριολεκτικά κουτούλαγα...

Πλην όμως, φρόντισα και μάζεψα εγκαίρως στην αυλή όλα τα εκδρομικά, εντουρικά και κατασκηνωτικά μου πράγματα, έδωσα φιλάκι στην γάτα, της έταξα κροκέτες, και στις 5.30 που  ήρθε ο Μίνος, φορτώσαμε το τρέηλερ με τις μηχανές στο όχημα, και φύγαμε για Καλαμπάκα !!!

(Εδώ να κάνε μια μικρή σημείωση και παρένθεση. Θέλω να γκρινιάξω. Η μάνα μου με έβαλε την Πέμπτη, μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, να της ζωγραφίζω καραβάκια με πανιά για την γιορτή του Λυκείου των Ελληνίδων... γι'αυτό κουτούλαγα!)...

Μετά από μικρό ταξιδάκι λίγων ωρών, φτάνουμε στο καταληκτικό (όχι καταπληκτικό, καταληκτικό. Γιατί για αλλού είχαμε ξεκινήσει και αλλού καταλήξαμε...) χώρο διαμονής μας, το φοβερό Boufidis Camping. Γωνίτσα με παχιά σκιά, γρασιδάκι, πισίνα, φουλ πανσιόν, τελεβιζιόν, κρουτόν κλπ! 

Ξεφορτώνουμε πράγματα, μηχανάκια, μπλιμπλκάκια, στήνουμε σκηνές, βρισκόμαστε και με Δημήτρη και Κώστα, ωραίαααααααααα... άιντε να φάμε τώρα!

Και με την μπουκιά στο στόμα, φύγαμε για να δούμε το Extreme Test στο στρατόπεδο. 

Προς τι όλο αυτό το αλαφιασμένο πήγαιν-έλα από τα ξημερώματα?

17-18-19 Ιουνίου ήταν οι ημερομηνίες για τον 5ο αγώνα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Εντούρο, ο οποίος και πραγματοποιήθηκε στην Καλαμπάκα.

Έχοντας ήδη 4 χρονιές με παγκόσμιους αγώνες εντούρο, και γνωρίζοντας οτι του χρόνου δεν θα πραγματοποιηθεί κανείς στην Ελλάδα - και με την κρυφή αγωνία όλοι, μπας και αυτός είναι η τελευταία τέτοιου τύπου διοργάνωση, ήταν ένας αγώνας που κανείς σχεδόν δεν ήθελε να χάσει.

Φτάνοντας στο παλιό στρατόπεδο όπου ήταν σχεδιασμένες οι ειδικές διαδρομές, προλάβαμε και τσεκάραμε θέσεις για όσο το δυνατόν περισσότερη θέα, είδαμε τα εμπόδια και πήραμε και το καφεδάκι μας. Άααααααααααανετοι...

Μέχρι που ξεκίνησε το τεστ.

Έγινε πολύ γρήγορα σαφές, οτι αλλού ήταν τα εντυπωσιακά εμπόδια και αλλού τα δύσκολα κομμάτια με τις περισσότερες πιθανότητες πτώσης και τις απαιτήσεις τεχνικής. Δεν ήταν στα λάστιχα, δεν ήταν στον πύργο, δεν ήταν στους διπλούς κορμούς, δεν ήταν στον βραχόκηπο το θέαμα... ήταν στους μονούς κορμούς. Πολλοί, από την φόρα που είχαν δεν προλάβαιναν να φέρουν σωστά την μηχανή τους, με αποτέλεσμα στην κατηγορία Junior να φύγουν 2 παιδιά, ο  Ηρακλής Τόλιος και ο  Antii Heelsten, με ασθενοφόρο. Και οι δύο τραυματίστηκαν στο ίδιο κομμάτι της διαδρομής.

Με το τέλος της κατηγορίες EJ, ο αγώνας διακόπηκε για λίγα λεπτά, προκειμένου να μεταφέρουν τον κορμό που ταλαιπώρησε και τραυμάτισε τους αγωνιζόμενους, και να αποφύγουν περισσότερους τραυματισμούς στις επόμενες κατηγορίες.

Ηρακλής Τόλιος

Αν και σαν θέαμα ο αγώνας του Extreme Test είναι από τα αγαπημένα κομμάτια του κοινού, μάλλον το αντίθετο ισχύει για τους αγωνιζόμενους, που το βρίσκουν σαν έναν αγώνα που ξεκίνησε ως ιδέα καλά, αλλά εξελιχθεί σε μία αναίτια ταλαιπωρία με αυξημένο βαθμό επικινδυνότητας.

Από το blog του Mika Ahola

"The race started Friday with the unwanted and infamous Super test. From the rider's point of view it's really a pain in the ass and dangerous too. Actually it's now called Super Extreme test by the organizers who got it all wrong. It was supposed to be an easy prologue in the town centre to get more new people to know about enduro. You know, if you can't bring people to enduro special tests, let's bring the special test to the people! This was the original idea. Now we were doing Super test in the middle of forest in the military area far from Kalampaka town centre on an artificial Xtreme test that once again turned out to be dangerous and completely pointless. And those damn tyres! I took it easy and didn't even try to jump knowing the bounce these soft tyres will give. I hit them slow but the bounce almost knocked me off my bike! At the same time Nambotin crashed on the other side while going over another tyre obstacle. Junior world championship leader Antti Hellsten was really unlucky crashing with one log so hard the was taken to the hospital and couldn't race the whole weekend and kissing his world championship lead goodbye!! Way too many crashes (the worst injury broken vertebra) and bad feelings after this unnecessary Super-Xtreme test!"

βίντεο από τον αγώνα

California Dirt bike school (based on Shane Watts vids), by Niar!

photos by Φώτης & Αντώνης


Άλλη μια εκδοχή California School έρχεται να προστεθεί στις ως τώρα δραστηριότητες... Αν και ο τίτλος "Καλιφόρνια" προκύπτει αποκλειστικά και μόνο από την αμφίεση του παρατηρητή-προπονητή-διορθωτή-κάμεραμαν Αντώνη!

Ο οποίος μας έβαζε 4 νοματαίους να κάνουμε ξανά και ξανά τα ίδια, μέχρι να διορθώνουμε τα λάθη μας. Και είχε και την υπομονή μετά, να κάτσει να δει τα βίντεο που τράβαγε και να κρατήσει καρέ για σχολιασμό και σύγκριση...

Εδώ λοιπόν τα δικά μου χαΐρια....

1. Κάνοντας ασκήσεις σλάλομ...

Βάση οδηγιών και βίντεο

"Εχεις σωστη θεση σωματος απλα καποιες φορες μπορει να ξεχαστεις και να πεσουν λιγο τα χερια σου(χωρις ομως να φτασουν σε απαγορευτικο επιπεδο)".

2. Κάνοντας ασκήσεις φρένων (ε ρε το δόλιο το πίσω μου μέχρι να το μάθω τι τραβάει...)

Παραθέτοντας πρώτα την σωστή στάση από τον αυθεντικό δάσκαλο

έρχεται και η δική μου σειρά

(λεπτομέρεια: παρατηρούμε σε όλα τα πλάνα το υπέροχο τσαντάκι Nata-chan σήμα κατατεθέν -πλέον)

"Δεν έχεις προβλημα με τα φρενα απλα παρατηρησα οτι καποιες φορες ξεχνιέσαι και δεν πηγαίνεις αρκετά πίσω".

Αντιλαμβανόμαστε όλοι οτι με διακρίνει μια κάποια αφηρημάδα...

Το μάθημα πήγε πολύ καλά ομολογουμένως και τα επόμενη θέλω να ελπίζω θα πάνε ακόμα καλύτερα ;)

Olga Kevelos, ένα μικρό κείμενο για μία μεγάλη γυναίκα...

Η Όλγα Κυβέλου (Olga KEVELOS) γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου το 1923, στο Έτζμπαστον του Μπίρμινχαμ (Edgbaston, Birmingham). Ήταν η μεγαλύτερη από τρία αδέλφια, με Έλληνα πατέρα και Αγγλίδα μητέρα.

Φοίτησε στο King Edward VI High School for Girls και εργάστηκε στο Royal Observatory of Greenwich, ακολουθώντας την μεγάλη της αγάπη για την αστρονομία. Δυστυχώς, η καριέρα της εκεί έλειξε σύντομα, λόγω των βομβαρδισμών του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Παρατώντας σπουδές και καριέρα, δεν δίστασε ανταποκριθεί στο κάλεσμα για εκπαίδευση και μαζί με 45 ακόμα γυναίκες, μετέφεραν τρόφιμα από το Λονδίνο στην υπόλοιπη Αγγλία μέσω καναλιών.

Μετά το τέλος του πολέμου, και αφού είχε ταξιδέψει για καιρό στην Ευρώπη, επέστρεψε στο Μπίρμινχαμ για να βοηθήσει τον πατέρα της με την οικογενειακή επιχείρηση (εστιατόριο). Εκείνη την περίοδο, το αγόρι της περνούσε τα περισσότερα Σαββατοκύριακα σε βόλτες και αγώνες με μηχανές και αποφάσισε να τον ακολουθήσει στο χόμπυ του...

Αφού δανείστικε μια μηχανή και έκανε μερικά μαθήματα, ανακάλυψε οτι είχε ένα έμφυτο ταλέντο στην οδήγηση μηχανής και στον πρώτο της αγώνα, της δώθηκε μηχανή και χορηγία από την James Cycle Company. Μέσα στους επόμενους 3 μήνες, είχε καταφέρει να μπει στην λίστα αγωνιζομένων για το πρώτο της Six Days Trial στην Σκωτία!

Στη συνέχεια, αγόρασε μια AJC και το 1948 έλαβε μέρος στο πρώτο της Six Days International Trial αγώνα, τους «Ολυμπιακούς Αγώνες» του μηχανοκίνητου αθλητισμού, αλλά αντίθετα από όλους τους υπόλοιπους που μετέφεραν τις μηχανές τους στην Ιταλία, την χώρα διεξαγωγής του αγώνα, με βαν ή τρέηλερ, η Όλγα αποφάσισε να πάει οδηγώντας. Την 3η μέρα του αγώνα μετά από μία πτώση έσπασε τον αστράγαλό της, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την Όλγα να οδηγήσει και πάλι πίσω στην Αγγλία, ή την Αγγλική ομάδα να πάρει την πρωτιά!

Το πρώτο της χρυσό μετάλειο το πήρε το 1949, στο Six Days Trial στην Ουαλία με ένα Norton Manx 500cc και για τα επόμενα 17 χρόνια έτρεχε σε κάθε αγώνα Six Days Trial, στην Σκωτία ή Διεθνώς και κατάφερε να κερδίσει την υποστήριξη της ιταλικής Moto Parilla και της Τσεχικής Jawa, καθώς επίσης και σχεδόν όλων των μεγάλων Αγγλικών κατασκευαστών μηχανών.

Με την υποστήριξη της Jawa συμμετείχε σε πολλούς αγώνες στην Ανατολική Ευρώπη, ακόμη και σε έναν αγώνα motocross κοντά στην Μαύρη Θάλασσα, και μετά από ένα εντατικό διάστημα προπόνησης 5 εβδομάδων κατάφερε να κερδίσει το δεύτερο χρυσό της μετάλειο το 1953 σε αγώνα International Six Days Trial με ένα CZ 125cc !

Αποσύρθηκε από τους αγώνες μηχανών το 1970 και αφού για κάποιο διάστημα ασχολήθηκε με αγώνες αυτοκινήτων Formula 3, τελικά άφησε τους αγώνες για να βοηθήσει τον αδελφμό της με την παμπ του (“The Three Tuns” pub, King’s Sutton, Northamptonshire).

Πέθανε σε ηλικία 85 χρονών, στις 28 Οκτωβρίου το 2009.


ΠΗΓΕΣ

http://demenshea.com/blog/?p=2997&cpage=2#comment-43826

http://en.wikipedia.org/wiki/Olga_Kevelos

http://www.telegraph.co.uk/news/obituaries/sport-obituaries/6664072/Olga-Kevelos.html

http://www.timesonline.co.uk/tol/comment/obituaries/article6945118.ece

http://goawaygarage.blogspot.com/2010/04/olga-kevelos.html

5 Ιουνίου 2011: Βαρυμπόμπη - Δερβενοχώρια

φώτοζ μπάι Φώτης & Γιώργος

Και ναι λοιπόν... αφού ΛΥΣΣΑΞΑ όσο είχα το 350 να πηγαίνω σε πιστάκια και μονοπάτια και να μου βγαίνει η πίστη, και δεν το αξιοποιούσα ούτε με βόλτες, ούτε με ονοφφάδες, ούτε με εκδρομές, ΑΛΛΑΞΑ επιτέλους μηχανάκι, όπως προείπα, και πήρα το 125. Και από τότε που το πήρα δεν έχω μπει ούτε μία φορά σε πίστα ή σε μονοπάτι... 

Την Κυριακή 5 Ιουνίου, πήγα την 3η μου ονοφφάδα, εξοπλισμένη με αισιοδοξία οτι το 125 δεν κουράζει, και καταχαρούμενη που επιτέλους έχω βρει παρέα για βόλτες και επιπλέον, με ολοκαίνουργιο θώρακα τύπου τζάκετ, που επιτέλους μπορώ να φοράω μέσα από την μπλούζα! 

(τι κατάρα πια και αυτή η ιστορία με τους θώρακες για τις γυναίκες που δεν κάνουν μόνο πίστα...)

Θα ξεκινήσω λέγοντας οτι το προηγούμενο βράδυ και το πρωί της βόλτας, δεν έφαγα. Έτσι, από άποψη. Το βράδυ γιατί λόγω εποχής και μαλακίας στον εγκέφαλο, έλεγα οτι "άσε μωρέ, τζάμπα θερμίδες" και το πρωί γιατί έλεγα "ντάαααξει μωρέ, θα βρω κανα σάντουιτς στην πλατεία Βαρυμπόμπης". Έναν καφέ βρήκα μόνο, και πάλι καλά... Κατά την διάρκεια της βόλτας, το στομάχι μου έκανε ανα περιόδους διάφορους απολύτως ντροπιαστικούς ήχους, που ευτυχώς καλύπτονταν από την διχρονίλα και την γενική φασαρία!

μια μικρή εξαέρωση δεν έβλαψε ποτέ και κανέναν...

Και θα συνεχίσω λέγοντας οτι δεν πήρα γάντια. Δηλαδή, τα πήρα μαζί μου, αλλά κάπου τα έχασα μέσα στο αυτοκίνητο που τα είχα αφήσει, και θεώρησα έξυπνο να ξεκινήσω έτσι. Ζαμανφού-και-καλά. Και δεν μασάμε λέμε. Και λοιπές βλακείες. Ναααααααααααααααααααα ένα φάσκελο για την πάρτη μου μόνο! Δόξα τον Άγιο Εντούριο, που ένα παιδί είχε φέρει 2 ζευγάρια και μου δάνεισε το ένα, όταν με πήρε είδηση οτι ήμουν  "ορφανή".

Η απόσταση που ήταν να καλύψουμε, ήταν κάπου στα 100-110χλμ χωματόδρομου, με ωραίο τοπίο. Όλοι ήταν χαλαροί και περνάγανε πολύ όμορφα, και η καταγχωμένη υποφαινόμενη έτρεχε διαρκώς να τους προλάβει. Στην αρχή επειδή είμαι κουλή στην άσφαλτο και ξέμενα πίσω, στην συνέχεια γιατί είμαι κουλή στα κατηφορικά με το δίχρονο και κατεβαίνω με χίλιες δυό επιφυλάξεις και φρένα. 

 

"Είμασε ΕΔΩ και θα επιτεθούμε στον εχθρό από ΑΥΤΟ το πέρασμα..."

Παρά λοιπόν την κουλαμάρα μου, ήταν μια πολύ ωραία βόλτα, υπερβολικά ίσως χαλαρή, μιας και σταματάγαμε κάθε λίγο, αλλά αυτό έδωσε την ευκαιρία να τσεκάρω την αντοχή μου, στο σταμάτα ξεκίνα, έναντι του "πιάνω ρυθμό και πάω". 

Στο "πήγαινε" της εκδρομής δεν έλλειψαν οι επισοδειακές επιδείξης του Ευγένιου σε ακροβατικά υψηλής τεχνικής και ακρίβειας, όταν το μηχανάκι του συνάντησε εντελώς απρόβλεπτα έναν βαρύ λασπόλακο. Η διαδικασία απεγκλωβισμού της μηχανής και όσων είχαν κολλήσει εκεί για να την ξεκολλήσουν προσετέθει στις εμπειρίες μου, καθώς μέχρι τώρα μόνο σε φωτογραφίες έβλεπα τέτοια σκηνικά. Ήταν λίγο αγχωτικό ομολογώ, να παλεύεις να κουνήσεις την μηχανή και να μην πηγαίνει μία. Ευτυχώς, τέλος καλό όλα καλά για το DR και τον Ευγένιο!

 

"Κραπ. Και τώρα?"

"Τώρα... Σκάσε και κολύμπα! εμμ σόρρυ, ΤΡΑΒΑ!"

Το κομμάτι της επιστροφής πιστεύω ήταν το πιο χρήσιμο για εμένα. Είχα ήδη μαζέψει μια μικροκούραση, μόνο και μόνο λόγω των ωρών που ήμασταν στο πόδι (κυριολεκτικά, δεν έβαλα κώλο στην σέλα), είχα επιστρέψει και τα γάντια, και η διαδρομή ήταν διαφορετική. Ένα μεγάλο κομμάτι με φυτευτή πέτρα ιντριγκάρισε τον εγκέφαλό μου σε βαθμό που να προσπαθώ να πηγαίνω πιο γρήγορα απ'όσο μπορούσα. Ευτυχώς δεν είχαμε δράματα, γιατί κάπως έτσι πέφτει και χτυπάει κόσμος... Και ΕΥΤΥΧΩΣ δεν έκλαψα την απροστάτευτη και δόλια εξάτμισή μου!

Μεγάλη βλακεία από μέρους μου που έχω το μηχανάκι τόσο καιρό και την έχω απροστάτευτη. Έχει μπει στην λίστα με τα πράγματα που πρέπει να αγοραστούν άμεσα...

 

Εντάξει. Είμα ψώνιο. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ το κρανάκι μου? Μέχρι και η πεταλουδίτσα το αγάπησε !!!

Και τελειώνοντας την βόλτα με επιστροφή στην πλατεία Βαρυμπόμπης, αποφάσισα πως πολύ χάρηκα και τα τοπία, και την διαδρομή και κυρίως την πολύ καλή παρέα που είχα, χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω περισσότερο ή λιγότερο κάποιον. Επιτέλους έχω και εγώ φίλους για το βουνό :)

Στιγμές χαλάρωσης για 3 από τους 15 της ομάδας!

Ναζάκι... και Αθηνά

To KeikenHate...

Όπως λες και εσύ, κάθε μέρα είναι η μέρα μας, αλλά όπως λέω εγώ, σήμερα είναι η χρονιά μας ;)

"...Ain't no other man, can stand up next to you
Ain't no other man on the planet does what you do
(what you do).
You're the kinda guy, a girl finds in a blue moon.
You got soul, you got class.
You got style your bad ass - oh yeah!
Ain't no other man it's true - all right -
Ain't no other man but you."