φώτοζ μπάι Φώτης & Γιώργος
Και ναι λοιπόν... αφού ΛΥΣΣΑΞΑ όσο είχα το 350 να πηγαίνω σε πιστάκια και μονοπάτια και να μου βγαίνει η πίστη, και δεν το αξιοποιούσα ούτε με βόλτες, ούτε με ονοφφάδες, ούτε με εκδρομές, ΑΛΛΑΞΑ επιτέλους μηχανάκι, όπως προείπα, και πήρα το 125. Και από τότε που το πήρα δεν έχω μπει ούτε μία φορά σε πίστα ή σε μονοπάτι...
Την Κυριακή 5 Ιουνίου, πήγα την 3η μου ονοφφάδα, εξοπλισμένη με αισιοδοξία οτι το 125 δεν κουράζει, και καταχαρούμενη που επιτέλους έχω βρει παρέα για βόλτες και επιπλέον, με ολοκαίνουργιο θώρακα τύπου τζάκετ, που επιτέλους μπορώ να φοράω μέσα από την μπλούζα!
(τι κατάρα πια και αυτή η ιστορία με τους θώρακες για τις γυναίκες που δεν κάνουν μόνο πίστα...)
Θα ξεκινήσω λέγοντας οτι το προηγούμενο βράδυ και το πρωί της βόλτας, δεν έφαγα. Έτσι, από άποψη. Το βράδυ γιατί λόγω εποχής και μαλακίας στον εγκέφαλο, έλεγα οτι "άσε μωρέ, τζάμπα θερμίδες" και το πρωί γιατί έλεγα "ντάαααξει μωρέ, θα βρω κανα σάντουιτς στην πλατεία Βαρυμπόμπης". Έναν καφέ βρήκα μόνο, και πάλι καλά... Κατά την διάρκεια της βόλτας, το στομάχι μου έκανε ανα περιόδους διάφορους απολύτως ντροπιαστικούς ήχους, που ευτυχώς καλύπτονταν από την διχρονίλα και την γενική φασαρία!
μια μικρή εξαέρωση δεν έβλαψε ποτέ και κανέναν...
Και θα συνεχίσω λέγοντας οτι δεν πήρα γάντια. Δηλαδή, τα πήρα μαζί μου, αλλά κάπου τα έχασα μέσα στο αυτοκίνητο που τα είχα αφήσει, και θεώρησα έξυπνο να ξεκινήσω έτσι. Ζαμανφού-και-καλά. Και δεν μασάμε λέμε. Και λοιπές βλακείες. Ναααααααααααααααααααα ένα φάσκελο για την πάρτη μου μόνο! Δόξα τον Άγιο Εντούριο, που ένα παιδί είχε φέρει 2 ζευγάρια και μου δάνεισε το ένα, όταν με πήρε είδηση οτι ήμουν "ορφανή".
Η απόσταση που ήταν να καλύψουμε, ήταν κάπου στα 100-110χλμ χωματόδρομου, με ωραίο τοπίο. Όλοι ήταν χαλαροί και περνάγανε πολύ όμορφα, και η καταγχωμένη υποφαινόμενη έτρεχε διαρκώς να τους προλάβει. Στην αρχή επειδή είμαι κουλή στην άσφαλτο και ξέμενα πίσω, στην συνέχεια γιατί είμαι κουλή στα κατηφορικά με το δίχρονο και κατεβαίνω με χίλιες δυό επιφυλάξεις και φρένα.
"Είμασε ΕΔΩ και θα επιτεθούμε στον εχθρό από ΑΥΤΟ το πέρασμα..."
Παρά λοιπόν την κουλαμάρα μου, ήταν μια πολύ ωραία βόλτα, υπερβολικά ίσως χαλαρή, μιας και σταματάγαμε κάθε λίγο, αλλά αυτό έδωσε την ευκαιρία να τσεκάρω την αντοχή μου, στο σταμάτα ξεκίνα, έναντι του "πιάνω ρυθμό και πάω".
Στο "πήγαινε" της εκδρομής δεν έλλειψαν οι επισοδειακές επιδείξης του Ευγένιου σε ακροβατικά υψηλής τεχνικής και ακρίβειας, όταν το μηχανάκι του συνάντησε εντελώς απρόβλεπτα έναν βαρύ λασπόλακο. Η διαδικασία απεγκλωβισμού της μηχανής και όσων είχαν κολλήσει εκεί για να την ξεκολλήσουν προσετέθει στις εμπειρίες μου, καθώς μέχρι τώρα μόνο σε φωτογραφίες έβλεπα τέτοια σκηνικά. Ήταν λίγο αγχωτικό ομολογώ, να παλεύεις να κουνήσεις την μηχανή και να μην πηγαίνει μία. Ευτυχώς, τέλος καλό όλα καλά για το DR και τον Ευγένιο!
"Κραπ. Και τώρα?"
"Τώρα... Σκάσε και κολύμπα! εμμ σόρρυ, ΤΡΑΒΑ!"
Το κομμάτι της επιστροφής πιστεύω ήταν το πιο χρήσιμο για εμένα. Είχα ήδη μαζέψει μια μικροκούραση, μόνο και μόνο λόγω των ωρών που ήμασταν στο πόδι (κυριολεκτικά, δεν έβαλα κώλο στην σέλα), είχα επιστρέψει και τα γάντια, και η διαδρομή ήταν διαφορετική. Ένα μεγάλο κομμάτι με φυτευτή πέτρα ιντριγκάρισε τον εγκέφαλό μου σε βαθμό που να προσπαθώ να πηγαίνω πιο γρήγορα απ'όσο μπορούσα. Ευτυχώς δεν είχαμε δράματα, γιατί κάπως έτσι πέφτει και χτυπάει κόσμος... Και ΕΥΤΥΧΩΣ δεν έκλαψα την απροστάτευτη και δόλια εξάτμισή μου!
Μεγάλη βλακεία από μέρους μου που έχω το μηχανάκι τόσο καιρό και την έχω απροστάτευτη. Έχει μπει στην λίστα με τα πράγματα που πρέπει να αγοραστούν άμεσα...
Εντάξει. Είμα ψώνιο. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ το κρανάκι μου? Μέχρι και η πεταλουδίτσα το αγάπησε !!!
Και τελειώνοντας την βόλτα με επιστροφή στην πλατεία Βαρυμπόμπης, αποφάσισα πως πολύ χάρηκα και τα τοπία, και την διαδρομή και κυρίως την πολύ καλή παρέα που είχα, χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω περισσότερο ή λιγότερο κάποιον. Επιτέλους έχω και εγώ φίλους για το βουνό :)
Στιγμές χαλάρωσης για 3 από τους 15 της ομάδας!
Ναζάκι... και Αθηνά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου