EWC 2011, Day 1, Greece, 18 Ιουνίου

Το πρωί του Σαββάτου ξημέρωσε ήρεμα. Σχετικά δηλαδή. Άλλο πράγμα να σε ξυπνάει η ζέστη, άλλο πράγμα το ξυπνητήρι του κινητού, άλλο πράγμα το ξύπνημα από φίλο. Και εντελώς άλλο πράγμα το ξύπνημα με τον παρακάτω διάλογο (σε επίπεδο κραυγών):

-Ασφάλισες?

-Όχι !

- Ε ΑΣΦΑΛΙΣΕ ΒΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΜΗ ΣΚΟΤΩΘΟΥΜΕ !

Κεφάλι μου βγαίνει από σκηνή. Αγουροξυπνημένη. Πανικόβλητη. Γουάτ δε φακ? Πλάκωσαν ασφαλιστές? Σκοτώνεται κόσμος?

Βλέμα δεξιά, βλέμα αριστερά. Τίποτα. Τα καντήλια συνεχίζονται να πλανώνται στον αέρα...

Βλέμα προς τα πάνω, προς τον βράχο των Μετεόρων. Εντάξει, το μυστήριο λύθηκε. Δύο παλικάρια ομοεθνείς είχαν ανέβει για αναρρίχηση. Προφανώς ο ένας από τους δύο δεν ασφάλισε και άγχωσε τον άλλον. Ωραία πράματα, κλασσικές αντιδράσεις.

Χαμογελάκι, και έξοδος από σκηνή!

Πεταχτήκαμε μια στα γρήγορα με τον Δημήτρη Kalambaka Down Town για προμήθεια κρουασάν και λοιπών δυναμωτικών τροφών. Να΄ναι καλά και το σέρβις του καμπινγκ, το πρωί ήπιαμε τα αρχοντικά μας καφεδάκια και φάγαμε τα ζεστά μας κρουασανάκια κάτω απο την παχιά σκιά. Ενδομύχως, ένοιωθα κάποιες ενοχές, καθώς έβλεπα την ώρα να περνάει, αλλά στην τελική είπα, δεν βαριέσαι, είσαι ΚΑΙ για διακοπές εδώ, χαλάρωσε. Έχασες την εκκίνηση, νταξ δεν πειράζει, get over it.

Όταν λοιπόν ξυπνήσαμε, στανιάραμε και ντυθήκαμε, πήγαμε να παρακολουθήσουμε τον αγώνα.

racing moments 1

Η περιγραφή δεν διέφερε πολύ από περιγραφές προηγούμενων ετών. Πολύ ζέστη, πολύ σκόνη. Επιπλέον όμως: πολύ κουραστικές διαδρομές, πολύ μεγάλες οι ειδικές. Πολλές οι πτώσεις, πολλοί οι τραυματισμοί και πολλά τα μεγάλα ονόματα που πήραν μια γεύση από τα ελληνικά χώματα. Σίγουρα πολλές βλαστήμιες. ΠΟΛΥΣ κόσμος! 2.500 θεατές την κάθε ημέρα!

βιντεάκι...

Κάποια στιγμή, και ενώ είχα βρει ωραία σκιά στον τερματισμό της Super Extreme, φέρνουν έναν Junior  σε μαύρα χάλια, με ένα χέρι να στάζει αίμα από τον αγκώνα, ο οποίος είχε πλαντάξει στο κλάμα. Τον κάτσιασαν οι γιατροί μέχρι να βρούνε αντισυπτικές γάζες, το ένα και το άλλο, και να έχουν φρικάρει από το γεγονός οτι έκλαιγε. Σου λένε, για να κλαίει κοτζάμ εντουράς παγκόσμιος, θα πρέπει να πεθαίνει στον πόνο... Πλην όμως, απ'όσα άκουσα αφότου τον μπαντάρανε, να λέει στον προπονητή του, ο Botila έκλαιγε από τα νεύρα του... αυτό το "όχι ρε γ@μωτο μου, οχι! γιατί γιατί γιατί γιατί? τώρα έπρεπε να γίνει αυτό? σκατα" και λοιπά αναθέματα αγανάκτησης...

Μετά το τέλος του Σαββατιάτικου αγώνα και αφού φάγαμε το μεσημεριανό μας, πήγαμε για μια χωνευτική βόλτα στα paddocks. Και εκεί που τριγυρνούσα πανευτυχής και περίμενα πώς και τι να έρθει η ώρα που δίναν τα αυτόγραφα, μου είπαν οτι ήταν καιρός να φεύγαμε. Μου πέσαν τα αυτιά... "Μα? Αυτόγραφο?", "Αύριο, αύριο! Πάμε τώρα"!

Είχαμε κανονίσει να πηγαίναμε βόλτα την απλή διαδρομή του αγώνα. Μέσα μου είχα μερικές επιφυλάξεις, του τύπου "πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό", αλλά η γενικότερη αισιοδοξία (πείτε καλύτερα μαλακία) που με χαρακτηρίζει, μου προσέδιδε μια αποφασιστικότητα ως προς την συμμετοχή μου. Λάθος. Ολίγον τι λάθος. Πλην όμως, ένοιωθα οτι αν δεν δοκίμαζα την διαδρομή, τζάμπα και βερεσέ είχα κουβαλήσει το ΚΤΜ στην Καλαμπάκα.

Τουμπεκί λοιπόν, φόρεσα στολή, καβάλησα το περτικαλί μου άτι, και "στ'άρματα στ'άρματα, εμπρός στον αγώνα". Λέμε τώρα...

Ως ένα σημείο, καλά πήγαινε. Διόρθωση. Σαν τον κάβουρα πήγαινε το μηχανάκι. Εεεεεεμ καλή μου, πού πας χωρίς λάστιχο? Είπαμε, είναι φαγωμένο, θέλει άλλαγμα. Ως εδώ καλά, γιατί συμφωνούσα. Επι της πράξης και ουσίας όμως, και επειδή δεν είχα χρόνο, δεν το είχα αλλάξει. Στην ευθεία πήγαινα, αλλά μια γραμμή δεν κράταγα...

Και πηγαίναμε... πηγαίναμε πάνω, πηγαίναμε κάτω, δεξιά, αριστερά, του βα μπιέν ΕΩΣ την στιγμή που μάλλον έφαγα καπάκι. Μάλλον λέω, γιατί νομίζω οτι έφυγα σουζιδόν. Βράχος, επικληνές, γλίστραγε ο τροχός, σακί με πατάτες εγώ, ε δεν ήθελε και πολύ ακόμα... Νταξ, να'ναι καλά το διχρονάκι, λες και έπεσα από ποδήλατο ήταν. Σηκώθηκα, συνήλθα, ένοιωσα κάτι μικρά τσιμπήματα τύψεων που κοψοχόλιασα και καθυστέρησα τους λοιπούς, ξανακαβάλησα, και ξαναπάμε...

Όπως ήταν φυσικό και επόμενο, άλλη μια πτώση με περίμενε κάπου παραπέρα. Δεν θυμάμαι σ'αυτή την περίπτωση τίποτα. Ήταν ανηφορικό. Αυτό. Τελεία. Ήταν κάτι ανηφορικό, είχε χόρτα δίπλα και εγώ διάλεξα και έπεσα κάπου που είχε και πέτρες. Ξανασηκώθηκα, αλλά πλέον με είχε φάει η στεναχώρια. Και ψιλοσόκ - καθότι τα σακιά πατάτες πέφτουν άτσαλα, χτυπάνε και πονάνε. Ηθικό, στα πατώματα. Κλαψ κλαψ κλαψ κλπ...

Ο Μίνος, που ήταν από πίσω μου και είδε το μεγαλειώδες μου σόου, να προσπαθεί να με ηρεμίσει, να δει αν χτύπησα, να ξαναπροσπαθεί να με ηρεμήσει.

racing moments 2

Ξανακαβάλησα. Κοτ κοτ μόουντ. Στην επόμενη κατηφόρα, τα στήλωσα. Τώρα,ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΤΗΛΩΣΑ ΣΕ ΚΑΤΗΦΟΡΑ, ΕΝΩ ΕΠΕΣΑ ΣΕ ΑΝΗΦΟΡΑ δεν ξέρω. Απλά τα στήλωσα.

Και τα λεπτά περνάγαν, με εμένα φρικαρισμένη, να κάνω ταυτόχρονες σκέψεις "Κραπ, ούτε πίσω μπορώ να πάω, ούτε μπροστά" (δεξιά αριστερά κοίταγμα) "ούτε να φύγω απ'οπουδήποτε αλλού"! (ξανακοίταγμα κάτω) "απαπαπαπαπα δεν κατεβαίνω εγώ...", "βρε ηλίθια, τους καθυστερείς όλους, σώνε, κάνε κάτι", "τους γάμησες την βόλτα. Πράβο βλάμα", "ήθελες και εντούρο κυρά μου, ήθελες και απλή διαδρομή παγκοσμίου, δεν κοιτάς τα χάλια σου μαρή που ούτε ανηφοροκατηφόρες δεν μπορείς να περάσεις?", "σκατά, περνάει η ώρα και όντως, κάτι πρέπει να γίνει","γαμωτ...κατεβαίνω και ο,τι είναι να γίνει ας γίνει. ΤΖΕΡΟΝΥΜΟ!"

Κατηφόρισα λοιπόν. Δεν σκοτώθηκα. Προς το τέλος, σαν να άφησα με την ησυχία μου το ΚΤΜ να ξαναπέσει. Έτσι, από πανικό, όχι από τίποτα άλλο...

racing moments 3

Εντωμεταξύ, είχε πιάσει λίγο να σκοτεινιάζει, είχε διαλύσει η παρέα και είχαμε μείνει πίσω εξαιτίας μου, η χαρούμενη συσκηνία των ΚΤΜ. Μουά, Μίνος, Δημήτρης και Κώστας. Πολύ ιπποτικά, ο Κώστας δήλωσε πως δεν είχε διάθεση άλλο να συνεχίσει όλη την βόλτα, και έτσι, μόλις φτάσαμε στην διασταύρωση με τις Ειδικές, πήγαμε οι 2 μας για καφέ και Δημήτρης με Μίνο έφυγαν να κάνουν την υπόλοιπη απλή...

η συσκηνία των ΚΤΜ για καφέ στις Ειδικές...

Αλλά... πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας, βγάλαμε και καμιά φωτό. Έτσι, για την βλακεία της υποθέσεως... Εγώ έλεγα να κάναμε πλάκα, και καλά να στήνονταν για εκκίνηση στην μπάρα της ΜΧ Μίνος και Δημήτρης, αλλά από το βλέμα που εισέπραξα, κατάλαβα πως δεν ψήνονταν...

Αρκεστήκαμε έτσι σε στατικές πόζες. Οι μεν πήραν τον δρόμο τους, οι δε πήραμε τον καφέ μας και αράξαμε.

Και παρακολουθήσαμε την παρέλαση των Παγκοσμίων, και δη των Junior. Τιγκαρισμένα αυτοκινητάκια με Φιλανδούς και Γάλλους, ο Τάρκαλλα με το αμόρε, και δεν ξέρω γω ποιοί άλλοι, ήρθαν το απόγευμα να ξαναδούνε τις ειδικές, τα πατήματα και τα περάσματα... Ένας από τους Γάλλους (καθότι ο γηραιότερος, εικάζω πως ήταν ο προπονητής τους) πρέπει να με θεώρησε εξόχως αστείο θέαμα, με την μουσούδα μες το χώμα, την στολή σε "γήινη απόχρωση εμπνευσμένη από την χλωρίδα της Καλαμπάκας" το βλέμμα "ζω-πεθαίνω" και την καφεδιά ανα χείρας.

-"Ha(r)d eh? Ve(r)y hot day, ha(r)d g(r)ound eh?" είπε γελαστά.

-"Χάρντ δεν λες τίποτα !" του είπα και εγώ, και νομίζω συνενοηθήκαμε μια χαρά.

Μετά από αρκετά ποτήρια νερό και έναν καφέ, επέστρεψαν Μίνος με Δημήτρη, πανευτυχείς και οι 2 τους. Δεν πρόλαβαν να κάνουν όοοοοοολη την απλή γιατί βράδιαζε, οπότε καβαλήσαμε και επιστρέψαμε στις σκηνές.

Ντουζάκι, ζεστό νεράκι, απόλαυση... Και άντε τώρα να πάμε για φαγητό. 

Στην εξαίσια πιτσαρία-παστερία-ρεστωράν που κάτσαμε, αφού παραγγείλαμε και περιμέναμε καμιά ώρα (στάνταρ) ήρθαν κάτι φαγητά ο,τι να'ναι... Τι να πούμε, πεινάγαμε σαν τους λύκους. Τα φάγαμε - εγώ και ο Μίνος γκρινιάξαμε μέσα από τα δόντια μας, αλλά δεν βαριέσαι... τουλάχιστον η πίτσα άξιζε. Μακαρόνια και σέρβις, να κλαιν οι ρέγγες οι παστές!

Αντιλαμβανόμαστε όλοι ελπίζω την ειρωνεία αυτής της φωτογραφίας...

Εν συνεχεία, Πυρετός το Σαββατόβραδο, όλη η πόλης ήτο έξω και διασκέδαζε. Τιμώντας λοιπόν και εμείς την νυχτερινή ζωή της Καλαμπάκας, κάτσαμε σ'ένα μαγαζί όπου φεύγοντας, κατά τις 4μιση το πρωί, ο ντιτζέι-μπάρμαν-οδηγός πόλης μας είχε λατρέψει και παίξει ο,τι του είχαμε ζητήσει. Και Πανούση ακόμα. Το Ερωτικό. Και εγώ σ'αγαπώ, γαμώ τον Χριστό μου...

Και πέσαμε πανευτυχείς για ύπνο, αφενός γιατί ξημέρωνε ακόμα μια υπέροχη αγωνιστική εντουρομέρα, και αφ'ετέρου, γιατί είχαμε προλάβει να ξηλώσουμε από μία αφίσα-πανώ για τον καθένα μας, κατά την επιστροφή μας στις σκηνές.

Η πόλη στους ρυθμούς του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Εντούρο