Είναι λίγο κάπως οι ώρες που βγαίνω στο βουνό τελικά... γιατί αν και ακούω κόσμο στα πιστάκια ή στο βουνό γενικότερα, όταν βγαίνω εγώ, δεν βλέπω και δεν ακούω ψυχή...
Αλλά μιας και βγήκα την τελευταία φορά, είπα να κάτσω να γυρίσω λίγο... Δεν το χάρηκα. Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει με αποτέλεσμα σε πολλά κατηφορίσματα να με τυφλώνει εντελώς. Ο μπροστινός τροχός έκανε πάρτυ από τα στραβοπατήματα, δεν ξέρω πώς έγινε το θαύμα και δεν έπεσα πουθενά.
Βεβαίως οι χούφτες μου το χάιδεψαν το χωματάκι του Παπάγου... γιατί αποφάσισα να μάθω να σηκώνω λίγο τον μπροστινό τροχό, όχι σούζα, απλώς από στάση, σήκωμα. Ε 3-4 φορές το πέτυχα. Τις υπόλοιπες, ή που δεν σηκωνόταν ή που σηκώθηκε ο μπροστά, γλίστρησε ο πίσω και το άφησα να πάει μόνο του λίγο παραπέρα...
Ε πιστεύω την επόμενη φορά θα τα καταφέρω καλύτερα, τι διάολο ?!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου