Ασυναρτησίες...

Εδώ και κάτι μέρες, σαν να έχει πέσει η θερμοκρασία... λίγο. Σαν να δρόσισε. Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως το φλισένιο το κουβερτάκι, το έχω από κοντά τα βράδια - και την γάτα επίσης. Και τα απογεύματα, που φυσάει λίγο και έχει χμμμμ δεν θα πω ψύχρα, αλλά μια ευχάριστη θερμοκρασία τέλος πάντων, την έχει. Τι καλά...

Και σαν να μελαγχολούσα λίγο, και δεν ήξερα το γιατί. Κάποια στιγμή, κατάλαβα. Τρωγόμουν να βγω καμιά μικρή βόλτα με το ακριδάκι, πλην όμως, το έρμο μετά από πόσους μήνες απραξίας, δεν έπαιρνε μπροστά. 

Πείσμωνε αυτό, πείσμωσα και εγώ, κι ως γνωστόν, είμαι μεγάλη γαϊδούρα άπαξ και πεισμώσω... Του έβαλα καθαρότατο φιλτράκι αέρα, έβγαλα το μπουζάκι, το καθάρισα να γυαλίζει σχεδόν και το ξανάβαλα, στράγγιξα την βρωμοβενζίνη 2 μηνών από το ντεπόζιτο και του έβαλα φρέσκια και καθαρή, το καβάλησα, και πάτησα με αγωνία την μανιβέλα. 

Τίποτα - φυσικά. 

Την ξαναπάτησα. Ξανατίποτα - φυσικά. Ταπειροκρανίωσηεπιτόπου. Στην 10η μανιβελιά, πήρε μπρος το ακρίδι! Γιιεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε !!! Δυο τρεις γκαζιές και το πήρα για τον γύρω του τετραγώνου. Όλα οκ. Έξοχα ! Το έσβησα και το έβαλα πίσω στην φωλιά. Με σταράκι για πατούμενο και άνευ κράνους, δεν είχα κανένα λόγο να το κρατάω έξω να δουλεύει.

Σκεφτόμουν λοιπόν, το τι έχω να κάνω, τώρα που το ακρίδι δουλεύει αέρα. Για τους άντρες, τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά. Αν δουλεύει το μηχανάκι, το καβαλάνε και πάνε. Έχουν από φύση τους ύψος και δύναμη για να το χειριστούν, ακόμα και αν επί 3 μήνες το μόνο που κάναν ήταν ρακέτες στην παραλία, καμιά βουτιά όταν καιγόταν η πλάτη, και μπυρομπριζολοκατανάλωση, συνοδευόμενη από μερικά τσιγάρα για να πάει κάτω το λιπάκι. Τι κι αν κολλήσει κάπου η μηχανή τους, έχουν κάτι χερούκλες σαν κουπί, τραβάνε μία, άντε δυο φορές, και το έχουν το μηχανάκι όρθιο και έτοιμο να συνεχίσει. 

Δυστυχώς, για μένα, είναι πολύ αλλιώς τα πράγματα. Μετά από 2 μήνες που η μόνη γυμναστική που έκανα ήταν το δρομολόγιο από το γραφείο μου στο παραδίπλα γραφείο και πίσω, έχουν αλλάξει κάποια πράγματα. Όπως ας πούμε η φυσική μου κατάσταση, ή τα κιλά μου. Το ένα έχει πέσει, τα άλλα έχουν ανέβει. Τράτζικ... Και επειδή είμαι εγκεφαλικός τύπος, αυτή η κατάσταση με ρίχνει και ψυχολογικά. Οπότε, έπρεπε να αρχίσω να κάνω κάτι και για μένα, όχι μόνο για το ακρίδι. 

Ως τώρα, ασχολιόμουν να ρίξω λίγο τα κιλά. Άλλος κακός μπελάς κι αυτό. Γιατί το θέμα είναι να χάσω λίπος, και όχι μύες, πράγμα που συνήθως συμβαίνει με τις δίαιτες. Τέλος πάντων, κάτι έχω αρχίσει και κάνω, και πέφτουν τα κιλά. Αλλά έχω δρόμο ακόμα...

Όσο για την φυσική κατάσταση. Εντάξει, όποιος διαφωνήσει οτι το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι η χειρότερη περίοδος για φυσική άσκηση, είναι μεγάλος ψεύτης. Με τους καύσωνες που είχε, αν δεν ήσουν στην θάλασσα, δεν μπορούσες να κάνεις σχεδόν καμία άλλη άσκηση, χωρίς να κινδυνεύσεις. Το ξέρω γιατί το δοκίμασα. Ειλικρινά, μετά από 20 λεπτά άσκησης τον Ιούλιο, νόμιζα οτι θα πάθω καρδιακό και δεν ήξερα και τι να κάνω για να ηρεμήσω και να πέσουν οι παλμοί. 

Τώρα όμως που έχει στρώσει ο καιρός, νομίζω πως μπορώ να αρχίσω και πάλι, με κάτι λάιτ. 

Εχμ.... έχω ήδη ξαναρχίσει ιππασία. Αυτό ΔΕΝ είναι λάιτ. 

Για τους περισσότερους, η ιππασία νομίζουν οτι είναι απλά το να κάθεσαι πάνω στο άλογο και αυτό να πηγαίνει. Ναι καλά. Ένα έχω να πω. Όσο έχω κουραστεί πάνω σε άλογο, και όσο έχουν πονέσει οι μύες σε όλο μου το σώμα μετά από προπόνηση ιππασίας, δεν έχω κουραστεί και πονέσει ΠΟΤΕ στο εντούρο. Ποτέ όμως. Ναι εντάξει, δεν είμαι δα και ο τάπας οδηγός που πάει με τα χίλια για να κουραστώ, αλλά αν έχετε πονέσει ποτέ για 3 μέρες συνεχόμενα από την κούραση, τότε θα καταλάβετε για τι είδους άσκηση μιλάω.

Οπότε, ναι, ξεκίνησα πάλι ιππασία, και προσαγωγοί, ραχιαίοι, πόδια γενικά και χέρια γενικά, μπήκαν σε πρόγραμμα... ενδυνάμωσης! Το μόνο που χρειάζομαι, είναι αερόβια άσκηση για την καρδιά και για αντοχή. Λέω να αρχίσω, σήμερα - αύριο αυτό το ελλειπτικό μηχάνημα, και αυτές τις ασκήσεις μιας παλαβής που έχω βρει στο youtube, για να ρθω στα ίσια μου.

ΧΑ! και όσο σκέφτομαι που μου λέγανε, με πολύ κάζουαλ και χαλαρό υφάκι, να τρέξω στον αγώνα που γίνεται τώρα στο Άργος... Έλεγα και εγώ η δόλια, οτι ρε παιδιά, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα... εσείς και αντοχή μεγαλύτερη από εμένα έχετε, και δύναμη περισσότερη, και τεχνική. Εγώ δεν έχω τίποτα από αυτά. Εντάξει, δεν λέω πως όταν πάω σε έναν αγώνα είμαι το πιστόλι της ημέρας, αλλά τέλος πάντων, την μικρή μου προετοιμασία για την μικρή μου προσπάθεια, την έχω κάνει. 

Αν πήγαινα να τρέξω στο Άργος έτσι όπως είμαι σήμερα, το μόνο που θα μου έλειπε θα ήταν ένα ζευγάρι σαγιονάρες. Τουρίστας εντελώς. 

Ευτυχώς που έχω ένα σημαντικότατο φρένο και έτσι δεν μπορεί να με πείσει κανείς. Δεν παίζει μία από λεφτά. Οπότε, μία ή άλλη, τουμπεκί, γυμναστική και καμιά βολτούλα ή προπονησούλα, να φτάσω στα ίσα μου. Μπας και μπορέσω ποτέ να τα ξεπεράσω!