Τι να πω για εκείνη την μέρα... Οτι έπαθα θερμοπληξία? Οτι μου ήρθε δις το ΚΤΜ στο κεφάλι? Οτι δεν είχα χέρια την επομένη να πατήσω πλήκτρα? Ο,τι και να πω, λίγα θα είναι.
Σίγουρα όμως, θα πω οτι ένοιωσα να δοκιμάζομαι... τα νεύρα μου, η αντοχή μου, η οδήγησή, δεν ξέρω και γω τι άλλο.
Και στο τέλος της ημέρας, μου άρεσε... αλλά μέχρι να φτάσω σ'αυτό το σημείο, στο τέλος της ημέρας, σχεδόν γονάτισα από την ταλαιπωρία, δεν θυμάμαι ποτέ πριν και πουθενά να έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο.
Ψέμματα. Η μόνη φορά που ήταν πιο καφριλίκι, ήταν την πρώτη φορά που με πήγαν βόλτα στην Βαρυμπόμπη, με το κτηνάκι το 350 και θέλανε να πάμε στην Κιθάρα. Και εγώ να πεθαίνω και στο πήγαινε και στο γύρνα.
Νοιώθω όμως άλλος άνθρωπος τώρα, 2 μέρες μετά. Και θέλω να ελπίζω, οτι έγινα λίγο καλύτερη στην οδήγηση...
Το ημερολόγιο μιας πριγκίπισσας ή αλλιώς, Πεθαίνοντας στα Μέγαρα, 2012 !!!
Άντε και στο επόμενο !!!
Μερικές ατυχίες πριν ξεκινήσουμε...
Παίρνοντας ανάσες
Παίρνοντας κι άλλες ανάσες...
Παίρνοντας εκδίκηση από τα ντόπια κρέατα!
με 3λέξεις σεχ iνδ city!
ΑπάντησηΔιαγραφή