Παραμονές 28ης...

Το παρακάτω τεράστιο κείμενο, είναι από το φόρου Mybike. Η αλήθεια είναι, πως είχαμε τάξει στον φίλο και προσφάτως, μπαμπά Ευγένιο, μακροσκελή περιγραφή της Σαββατιάτικης βόλτας μας, για να τον παρηγορήσουμε λίγο, που δεν μπορεί να βγαίνει ακόμα στο βουνό. Έχει βέβαια να χαίρεται την μπέμπα του, αλλά άλλο θέμα αυτό...

Το ραντεβού, ήταν για τις 14.00 του Σαββάτου. Φτάνοντας λοιπόν στα πιστάκια, συναντάω μια γνώριμη φάτσα. Μην ήταν ο Νίκος, που είχε πει ότι θα είναι από τις 12 εκεί? Μην ήταν του Ηλία, που ποτέ δεν με έχει στήσει? Μηδέ του Λιάκου ήτανε, μηδέ του Νικολάκη, μόνο του Φώταρου με την Πριγκίπισσα Husqvarna, που της έκανε βόλτες στρωσιματικές…

Βέβαια, μόλις μαζεύτηκε η τριάδα, αποφάσισε να μας συνοδέψει για την αρχή μόνο, μιας και δεν ήθελε να κανιβαλίσει την μηχανή όσο την έστρωνε…

Ξεκινήσαμε λοιπόν, μην έχοντας κάποιον συγκεκριμένα για οδηγό. Ο καθένας έλεγε, δεν έχω πρόβλημα, όπου θέλετε. Ξέρετε τώρα, πώς και πού καταλήγουν τέτοιες βόλτες… όπου να’ναι κι όπως να’ναι! Πλην όμως, στα μουλωχτά εγώ κι ο Ηλίας, χώσαμε τον Νίκο αρχηγό (χωρίς να του πούμε τίποτα) και τον αφήσαμε να μας δείξει τον δρόμο.

Περάσαμε λοιπόν το τούνελ, ανηφορίσαμε δεξιά, μονοπατήσαμε λίγο και βγήκαμε όλο περηφάνια στην άσφαλτο! Εκεί ο Φώτης, έριξε ένα βλέμμα αγάπης στην μηχανή του και μας αποχαιρέτησε, πριν την χώσει κάπου που δεν θα έπρεπε στα στρωσίματα… Μέχρι εκείνη την στιγμή, ήμασταν μια ωραιότατη ευρωπαϊκή συμμορία, με ένα ΚΤΜ, ένα GasGas, ένα ΒΕΤΑ και μια Husqvarna. Με ένα Husaberg θα συμπληρωνόταν ωραιότατα το σετάκι, αλλά δεν βρήκαμε κανέναν…

Τέλος πάντων, συνεχίσαμε προς τα δεξιά και επάνω… Εδώ θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Νίκο. Το ύψος μου πριν την βόλτα ήταν 1.75. Ε, μετά από τα μονοπάτια που μας έβαλε και τα ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ που πέρασα ΧΩΡΙΣ να πέσω, πρέπει να έχω φτάσει το 1.80 από περηφάνια!Μόνο εγώ βέβαια, γιατί ο Νίκος και ο Ηλίας ούτε ψάρωναν ούτε τίποτα, λες και τα είχαν για ψωμοτύρι, αλλά τέλος πάντων, ΕΓΩ είμαι η κότα σ’αυτή την παρέα, ΕΓΩ χαζοχαίρομαι όταν ξεκοτεύω και τα καταφέρνω. Ο καθένας με τον καημό του, τι να γίνει.Μπήκαμε λοιπόν σε ένα πετρομονοπάτι με κάτι βράχινα ανηφορικότατα σκαλιά. Περάσαμε όλοι άνετοι και ωραίοι… συνεχίσαμε… ανεβήκαμε σε ένα φλατ κομμάτι, όπου τους έκανα κάτι αγωνιώδεις κινήσεις τύπου «σταματήστε, ΣΟΣ και τέτοια». Ήθελα να βγάλουμε φωτογραφίες 

Εδώ λοιπόν, μοντέλο νούμερο ένα, NickosCB με ΒΕΤΑ!

 

"Δείξε λίγο αισιοδοξία βρε Νίκος, μην στέκεσαι απλώς!" και ο Νίκος υπάκουσε... 

Ηλίας με Gas Gas

"Oh pardon, μόλις έβρισα μπροστά σε κυρία..."

Και η κυρία. Με την καινούργια της μπλούζα να καμαρώνει σαν το γύφτικο σκερπάνι

υπάρχει και κατηγορία What The Fuck φωτογραφιών. Ξέρετε, από αυτές που τραβιούνται σε άκυρες στιγμές? Ε, αυτή είναι η πρώτη.

Απλά δεν έχω ιδέα. Ειλικρινά...

Μόλις λοιπόν τελειώσαμε με την βλακεία μου και τις φωτογραφίες και τα χαζά μου, η ομάδα των ατρόμητων μπήκε σε ένα άλλο ανηφορικό (η αρχή του φαίνεται πίσω μου). Αν κρίνω από το σπρέυ στις πέτρες, ήταν το 5.Να πω ότι επειδή οι προηγούμενες ήταν σε φλατ, αποφάσισα να εκβιάσω τους συνοδοιπόρους μου να σταματήσουν και να βγάλουμε φωτογραφίες στο μονοπάτι. Έτσι, έπεσα. Απλά και χαριτωμένα (έτσι πέφτουμε εμείς τα κορίτσια), περνώντας από έναν *&^%$&*&^% βράχο, κάπου κάτι γλίστρησε, το πόδι μου δεν βρήκε ποτέ κάπου να πατήσει και έτσι, έγινε μια βουτιά στο πλάι.Ωϊμέ καταστροφή και τι θα κάνουμε τώρα?

Drama queen και προβληματισμός…

Αντιλαμβάνεστε οτι παίρνει τον τίτλο της δεύτερης WTF, μιας και δεν είχαμε ποζάρει για αυτή την φωτογραφία. Απλώς τραβήχτηκε. Την είδα όταν γύρισα στο σπίτι, και έλιωσα στο γέλιο...Ντάξει, βγάλαμε κι εκεί την φωτογραφία μας και ξανασυνεχίσαμε… ΦΤΑΣΑΜΕ επιτέλους σε άσφαλτο… γιεεεεεεεεεεεεε !!! 

Και τώρα? Τώρα… κατηφόρα. Ο εφιάλτης μου… Ο Νίκος πρέπει να κατέβηκε ένα κωλομονοπάτι που μας έχωσε, φουλ στην πέτρα, την κροκάλα, τα πετρόσκαλα και δεν ξέρω γω τι άλλο, σε κανα 5λεπτο.

 Ε εμένα μου πήρε και κανα τέταρτο ίσως… Και ο δόλιος ο Ηλίας, από πίσω… να έχω εντωμεταξύ τον πόνο μου στο κατέβασμα, να έχω και τον Ηλία να με δουλεύει.

«Τι θα γίνει με τους σουμιέδες σου?»

«Άσε μας ρε Ηλία τώρα, αυτό σε μάρανε?»

«Ε βάλε WD40, πολύ τρίζει!»

«Ρε άσε μας τώρα, πεθαίνουμε σου λέω! Και όχι δεν βάζω, θέλω να κάνει σεξουαλικά υπονοούμενους ήχους το ακρίδι, για βρώμικα μυαλά!»

Και άλλες τέτοιες μαλακίες θα άκουγε κανείς αν πέρναγε Σάββατο μεσημέρι από εκεί. Κατρακύλα, κραυγές χαβαλέ και τις αναρτήσεις μου… πουλάκια σίγουρα όχι…

ΦΤΑΝΟΥΜΕ λοιπόν στο τέλος της κατηφόρας αυτής, σκασμένοι στα γέλια. Ο Νίκος να απορεί γιατί στην ευχή αργούμε… του εξήγησα συνοπτικά, ότι εγώ έχω ένα θέμα με τις κατηφόρες και ο Ηλίας απλώς έτυχε να κάτσει πίσω μου για κακή του τύχη και για γενικότερο γέλιο.Χμ.Συνεχίσαμε λοιπόν… Και που συνεχίσαμε, τι κατάλαβα? Πάλι σε κατηφόρα μπήκαμε, πάλι ο καημένος ο Ηλίας από πίσω, πάλι να απορεί ο Νίκος «μα γιατί αργούν τέλος πάντων ?»

 

 

Λαχανιασμένη? δεν θα το έλεγα... Μάλλον σκασμένη στα γέλια...

Και ο Ηλίας, μια από τα ίδια... Αν και ομολογώ οτι αυτή η ιστορία που όλοι γελάμε με το ακριδάκι μου, δεν με βρίσκει πολύ σύμφωνη !!!

Μ’αυτά και με κείνα όμως, κατάφερε και μας έβγαλε Παιανία και δη μάλιστα, στο πιστάκι με τις ελιές. Πολύ ωραία! Εγώ άραξα και άφησα τα αγόρια να γυροβολίσουν… Ο Ηλίας έκανε μερικές γύρες, ο Νίκος τις ατελείωτες. Προσωπικά, ΚΑΜΙΑ. Δεν είχα όρεξη, δεν εμπνεόμουν από τον χώρο, το φενγκσούι, τον φωτισμό – και άλλες ηλίθιες δικαιολογίες, και τέλος πάντων, απλώς άραξα. Ε κι αυτό στο πρόγραμμα δεν είναι?Εκεί λοιπόν, μάθαμε κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ο ιδιοκτήτης του χωραφιού με τις ελιές, είναι εντουράς. Και είναι αυτός που πρώτος διαμόρφωσε τον χώρο έτσι που να δημιουργηθεί πιστάκι. Χίλια μπράβο στον άνθρωπο!Εν συνεχεία λοιπόν, φύγαμε από εκεί και αφού χαθήκαμε λίγο, φτάσαμε στο κλάσσικ πιστάκι, έχοντας βρει και τον Ins@ne καθοδόν.

μια από τις σημαντικότερες αποφάσεις (δεξιά? αριστερά?) πάρθηκε σ'αυτή την τιμημένη και μοναχική ελιά...

Ε εντάξει, στο άλλο, λυσσάξαμε. Πάνω κάτω, πάνω κάτω, πάννννννννκάτω. Κι όμως, δεν έπεσα εγώ, αλλά του Ηλία του μπήκε μια ωραιότατη νεκρά σε ένα ανηφορικό και στενό κομμάτι, και κατρακύλησε με το γκάζι του κάτω και πιο κάτω και ακόμα πιο κάτω. Πλην όμως απτόητος, σηκώθηκε, το μούτζωσε, το σήκωσε, και συνέχισε. Σωστά πράγματα!Λιώσαμε στο σαμάρι πάντως. Και στο λούκι. Εγώ γκρίνιαζα που οι στροφές είχαν λούκια, ο Ηλίας που τα ανηφορικά ΚΑΙ κατηφορικά ήταν τίγκα στο σαμάρι, ο Νίκος έξω καρδιά και γύρω γύρω. Νομίζω καλά περάσαμε  σε μια φάση, βάζαμε τον καημένο τον Νίκο να περνάει ένα αλματάκι ξανά και ξανά.

Ins@ne στο βάθος!«Κι άλλο ρε παιδιά?»«Κι άλλο, άντε, έλα, έχουμε να βγάλουμε φωτογραφίες για τον Τζουτζ!». Φτηνού τύπου δικαιολογίες για χαβαλέ ;)

Εδώ ο Ηλίας σε φάση "προσκυνάω το είδωλο!!!"  τάζει το κράνος του στον Νίκο!

Είχε αρχίσει να μαζεύει σύννεφα... από αυτά με τα βροχερά υπονοούμενα!Και μετά, έγινε κυριολεκτικά, του χαμού. Και εξηγούμαι. Όταν σας λέω ότι έγινε του χαμού, το εννοώ. 

Τέσσερα άτομα ήμασταν παρέα. Ο Ηλίας, η κιουρία, ο Νίκος και ο Άκης. 

Ε λοιπόν, από το κλάσσικ πιστάκι, πηγαίνοντας προς τα πευκάκια, χαθήκαμε και οι τέσσερις. Όχι γενικά. Χαθήκαμε μεταξύ μας!Για παράδειγμα, στην αρχή εγώ έχασα το κινητό μου (το πήρα είδηση πολύ μετά φυσικά…) και στην συνέχεια, μαζί με τον Άκη, χάσαμε τον Ηλία και τον Νίκο. Μετά από λίγο δεν ξέρω πώς, αλλά έχασα και τον Άκη. 

Και δεν είχα ΙΔΕΑ πού ήμουν και πού ήταν οι άλλοι. Κάνω να τους πάρω τηλέφωνο και βλέπω ότι δεν…Σκατά!

Ωραία, και τώρα? τώρα τι? Πήγα σε μια διασταύρωση χωματόδρομου, και περίμενα σαν τον βλάκα… ούτε μηχανές ακούγονταν, ούτε καλή ιδέα φαινόταν, μιας και μαζεύονταν σύννεφα. Συγκρότησα λίγο τις σκέψεις μου και αποφάσισα να πάω στο τελευταίο σημείο που ήμασταν όλοι μαζί και που είχα και το κινητό – κοινώς, στο πιστάκι. Ευτυχώς εκεί, ήξερα να πάω.Πάω, ψάχνω, βρίσκω το κινητό!

ΕΥΤΥΧΙΑ! ΑΓΑΛΙΑΣΗ! Χειρονομίες ενθουσιασμού, μόνη μου στο πουθενά!Εξακολουθούσα να μην έχω ιδέα πώς φεύγουμε από εκεί όμως. Και φύσαγε πολύ... Ένοιωσα λίγο σαν το ορφανό, ειδικά όταν χώθηκα σε ένα πουρνάρι για να μην με πιάνει ο αέρας. Μου πέρασε λίγο το παράπονο όταν με πήρε τηλέφωνο το αγοράκι μου – το οποίο όμως καθόλου δεν ησύχασε/χάρηκε, όταν έμαθε ότι το κορίτσι του ήταν «κάπου, δν ξέρω πού ρε Γιώργο, τι να σου πω?» χαμένο. Με περίμενε κατσάδα όταν θα γύριζα σπίτι, αν και προσπάθησα να κάνω διάφορες γαλιφιές και μαλαγανιές για να τον καθησυχάσω και να τον χαλαρώσω… και κάπως έτσι, ξέχασα την μιζέρια μου.

Έπαιρνα γενικά εις μάτην διάφορα τηλέφωνα, μέχρι που τελικά, με πήρε ο Ηλίας.

-Έλα ρε, πού είσαι? (χαλαρό τον άκουσα, όλα καλά λοιπόν).

-Σας έχασα! Στα πιστάκια είμαι, δεν ξέρω πού να πάω… (παράπονο παραπεταμένου σκύλου στην βροχή η δικιά σας)

-Ααααααααααχαχαχαχαχα ωραία, κάτσε, έρχομαι να σε πάρω, είμαι στο βενζινάδικο! (εεεεεεεεεε? Πού?!?!?!?)

στα καπάκια, με παίρνει και ο Νίκος

-Έλα ρε, πού είσαι?

-Σας έχασα, στα πιστάκια είμαι (αλλά πιο κουλ τώρα)

-Ξέρεις πού είναι ο Ηλίας?

-Α δεν είστε μαζί ? ο_Ο ήταν σε κάποιο βενζινάδικο, έρχεται να με πάρει τώρα!

-Α οκ, εγώ είμαι στον φούρνο (που τους είχα ζαλίσει να πάμε γιατί πείναγα) ααααααααααααα κάτσε, τώρα βλέπω και τον Άκη, μόλις ήρθε!

-Δηλαδή, δεν ήσασταν μαζί?

-Όχι ρε, μόνος μου ήμουν.

-…

Μάιστα… 4 άτομα παρέα, σκορπίσαμε στα 4 σημεία του ορίζοντα. Ευτυχώς, μας ένωσε η κινητή τηλεφωνία και ο φούρνος Κορωπίου! Να πω εδώ ότι φτιάχνει ωραιότατο καπουτσίνο και ντόνατς με γέμιση κρέμα λεμονιού !!!Αφού ανακτήσαμε δυνάμεις, εγκαταλείψαμε την ιδέα να πάμε και στο πιστάκι που είναι στο Πανόραμα, για δύο λόγους. Φως και βενζίνη. Τελείωναν και τα δύο... Και άντε να γυρίσουμε…

Για αρκετή ώρα λοιπόν, παίζαμε σε διάφορες εισόδους στους πρόποδες του βουνού. Μπαίναμε σε μονοπάτια, δοκιμάζαμε, δεν μας άρεσαν.-Μπααααααααααα δεν ήρθαμε από αυτό, από αλλού να βρούμε να γυρίσουμε.Μ’αυτά και με κείνα όμως, η ώρα πέρναγε, η βενζίνη σωζόταν, το βράδυ έπεφτε και ο Ηλίας είχε και κόσμο σπίτι του να υποδεχτεί. Είχαμε ανάψει τα φώτα στα μηχανάκια για να βλέπουμε πού πηγαίνουμε - όντως, το βράδυ πας πιο τάπα, κυρίως επειδή δεν βλέπεις πού πας...

 

Ο Ηλίας, πριν μάθει τι ώρα είναι

 

Ο Ηλίας, μόλις του είπαμε τι ώρα ήταν. 

Πριν μισή ώρα, έπρεπε να είναι σπίτι του...Μ'αυτά και με κείνα, καλά παίξαμε βραδιάτικα στα από κει μονοπάτια, μιας και ως γενναίοι δεν μας απασχολούσε η έλλειψη φωτός. Με την έλλειψη βενζίνης όμως, είχαμε ένα θέμα, και έτσι αποφασίσαμε να το λήξουμε σχετικά άδοξα και να γυρίσουμε από άσφαλτο.Μια εξαίρετη ιδέα, μιας και τα δυο δίχρονα γυρίσαμε ρεζέρβα στα μισά της επιστροφής.Καθώς γυρίζαμε λοιπόν, σκεφτόμουν τα παρακάτω.Περάσαμε πολύ ωραία! Και τα δύσκολα ανηφορικά, και τα τρομακτικά κατηφορικά, και το παιχνιδιάρικο πιστάκι, και το αστείο χάσιμο και η βραδινή περιπέτεια, ήταν όλα πολύ όμορφες στιγμές Και ψιλοστεναχωρήθηκα που είχαμε χωριστεί και δεν είχαμε Βασίλη, Σταύρο και Τζων μαζί... Αναρωτιόμουν κάπου στην Μεσογείων γυρίζοντας, πώς να πέρασαν και αν θα περνάγαμε ακόμα καλύτερα αν ήταν μαζί μας, ή αν πηγαίναμε μαζί τους.Τι να γίνει, έχω κακομάθει, θέλω όλο το σετ από το παρεάκι μου