Προς Θήβα

Ξημέρωσε η Κυριακή που είχαμε κανονισμένη έξοδο με την Μαρία, τον Δημήτρη και τον Στράτο για προπόνηση κάπου προς Θήβα.

Και κλασσικά, σταθερή στο ραντεβού μου ως μαυρόγατο με τον κωλόκαιρο, είχε βρέξει, και θα έβρεχε. Ωραιότατα... Παρόλα αυτά, δεν πτοήθηκε κανείς μας, και έτσι ήπιαμε τον πρωινό καφέ μας καθ'οδόν, ακούγοντας ροκ και από το ύψος του Σείριου κι έπειτα, μόνο... Κιάμο. Τι να γίνει, τα fm είχαν άποψη...

Το μέρος ήταν φανταστικό, το χώμα ακόμα καλύτερο, και οι δύο επιλογές στα πιστάκια, ο,τι χρειαζόμουν. Με το ένα είχα να δουλεύω τις στροφές μου, με το άλλο τα άλματα.

Το καλύτερο όλων ήταν η παρέα. Στο ένα πιστάκι, είχα την πρόκληση όταν οδηγούσα να προσπαθώ να φτάνω την Μαρία. Και ταυτόχρονα, να μην περνάει πολλές φορές ο Δημήτρης. Ο,τι κατάφερνα τέλος πάντων...

Στο άλλο πιστάκι, είχα την ίδια πρόκληση, ΣΥΝ ένα ρημάδι διπλάκι. Όταν λέω διπλάκι, εννοώ όντως ένα μικρότατο διπλό αλματάκι. Που όμως στα δικά μου μάτια, ήταν τάφρος με δράκους, κροκόδειλους και καρφιά, όλα να περιμένουν να πέσω ανάμεσα για να με σκίσουν. Λίγο που μ' έπιανε η ντροπή να μην φανώ κότα στους άλλους, λίγο ο Στράτος που μου φώναζε να ανοίξω γκάζι, το πέρασα από την πρώτη φορά, χωρίς διάβασμα, κατευθείαν. 

Και ω του θαύματος, δεν σκοτώθηκα. Ψήλωσα και 10 πόντους ψυχολογικά. Αυτό ήταν, από κει και πέρα σε κάθε γύρο το πήδαγα. Δεν ήταν τελικά δύσκολο, το ρημάδι το μυαλό μου τα κάνει όλα περίπλοκα, και για άλλη μια φορά αποδείχθηκε πόσο μα πόσο πρέπει να αγνοώ την κότα μέσα μου, για δική μου ασφάλεια και δικό μου καλό. 

Περάσαμε σούπερ. Κανείς δεν ασχολήθηκε να βγάλει έστω και μια φωτογραφία, αφού ή καβαλάγαμε, ή ξεκουράζαμε χέρια για να ξαναμπούμε. 

Στο τέλος μόνο, μας "έληξε" ο καιρός, μιας και άρχισε την - από το πρωί υποσχόμενη, βροχή. 

Χαίρομαι που έχω αρχίσει σιγά σιγά να βρίσκω το μηχανάκι μου, βρίσκω το σώμα μου, που καβαλάω με παρέα, που έχω πάλι στόχους, που περνάμε καλά. :)