Πάσχα

Δεν ξέρω αν το είχατε κι εσείς όταν ήσασταν μικροί, εμένα πάντως η Νονά μου όσο ήμουν πιτσιρίκι, με έπαιρνε πριν το Πάσχα για να μου πάρει παπούτσια - για την Λαμπρή έλεγε, για να κάνω Ανάσταση.

Ποτέ δεν κατάλαβα τι σχέση είχαν τα παπούτσια μου, με το ατελείωτο περπάτημα σε διάφορα εμπορικά, με την Ανάσταση. Την λαμπάδα, οκ, το καταλάβαινα. Αλλά τα παπούτσια και το σοκολατένιο αυγό, από παιδί ακόμα, παρέμεναν μυστήριο για μένα, πού κολλούσαν στην όλη φάση.

Πλην όμως, παρόλο που υπέφερα - και ακόμα υποφέρω, να με πηγαίνουν για ψώνια, αγαπούσα πολύ την νονά μου και έτσι, μια φορά τον χρόνο που με έπαιρνε για βόλτα, δεν διαμαρτυρόμουν. Κατέληγα με ένα ζευγάρι παπούτσια που φόραγα για μια Άνοιξη, άντε βαριά δύο. Είπαμε, πιτσιρίκι. Μεγάλωνα γρήγορα.

Φέτος, μετά από πολλά χρόνια που έχει καταργηθεί η συνήθεια αυτή, έγινε το εξής: οι αγαπημένες μου γυναικείες Thor μποτούλες, μετά από περίπου 3 χρόνια που τις έχω, άρχισαν να κλατάρουν... λίγο που φεύγουν τα κουμπώματα, λίγο που έχει τσακίσει το δέρμα και χώνεται στο δικό μου, λίγο που οι σόλες πια έχουν φαγωθεί ως εκεί που δεν πάει... Ε είπα να κάνω φέτος να τις αλλάξω.

Με κάθε επιφύλαξη, μιας και είναι αντρική μπότα, παρήγγειλα τις Alpinestars Tech 5... Η Μαρία έχει τις Tech 3, οι οποίες βγαίνουν και σε γυναικείες, αλλά ο Στράτος μου πρότεινε τις 5, ως πιο καινούργιας τεχνολογίας προϊόν. Τον άκουσα. Επίσης, μου πρότεινε να μην τις πάρω άσπρες, μιας και θα τις φορέσω μια φορά και ποτέ ξανά δεν θα τις δω άσπρες. Εκεί δεν τον άκουσα - παρόλο που καταλαβαίνω τι εννοούσε. ΑΛΛΆ αγαπάμε άσπρες μπότες, τι να γίνει...

Χθες λοιπόν, έφτασε η παραγγελία με τις μποτούλες μου... Είχα έναν φόβο να πω την αλήθεια, οτι θα είχε γίνει το κλασσικό μπέρδεμα με τα ευρωπαϊκά και τα αμερικάνικα νούμερα, αλλά όχι, όλα ήταν σωστά...

Κι έτσι, έκανα φέτος Λαμπρή, άνευ νονάς βέβαια, αλλά πολύ τις χάρηκα :)