2ος αγώνας Πρωταθλήματος Enduro Ν. Ελλάδος (the day before)

Σάββατο 24 - παραμονή

Είχαμε δώσει ραντεβού με τον Σταύρο στην είσοδο για το Λουτράκι, στις 10. Έφυγα αλαφιασμένη από το σπίτι, κυρίως γιατί καθυστέρησα να προσπαθώ να βγάλω την γάτα από το δωμάτιο και καθώς οδηγούσα, προσπαθούσα μέσα σε όλη την τρικυμία του μυαλού μου, να σκεφτώ αν είχα ξεχάσει πίσω μου τίποτα. Για κάποιο περίεργο λόγο, και αντίθετα απ'ότι συνηθίζω, ναι μεν αγχωνόμουν και μόνο που σκεφτόμουν την λέξη αγώνας, αλλά ούτε δύσπνοια με έπιανε, ούτε ίδρωναν τα χέρια μου (μπλιαχ). Απλά ταχυκαρδίες. Οκ, διαχειρίσιμο...

Φτάνω με το καλό Λουτράκι, βρίσκομαι με τον Σταύρο, και πάμε να περπατήσουμε τις Ειδικές.

Αρχίζοντας το περπάτημα της πρώτης ειδικής

Η πρώτη, είχε την περιγραφή "τύπου ΜΟΛΠ" και μήκος περί τα 5χλμ. Ξεκινάμε να την περπατήσουμε, και όσο πηγαίναμε, ηρεμούσα σιγά σιγά... Όσο κι αν έψαχνα, δεν έβλεπα "δράκους" στην διαδρομή. Βοηθούσε απίστευτα και ο Σταύρος βέβαια, πρώτον γιατί εξέπεμπε κύματα ηρεμίας, και δεύτερον, γιατί μου συζητούσε διάφορα σημεία.

2η ειδική - κρυμμένες ομορφιές

"Δες εδώ, πώς θα το περάσεις?" ή "ΕΔΩ έχε το νου σου να το περάσεις από αυτή την πλευρά". Και όπως περπατάγαμε και γκρίνιαζα λίγο από μέσα μου γιατί η μισή διαδρομή ήταν μέσα στο ποτάμι με την ωραιοτάτη (χμφ) παχιά άμμο, φτάνουμε σε μια κατηφόρα. ΔΕΝ είχα αναφέρει στον Σταύρο το θεματάκι με τις κατηφόρες που έχω. Κοιτάζω στο τέρμα της να δω τι έχει, να δω πού θα πάω να πέσω, αλλά ευτυχώς για το μηχανάκι μου, στο τελείωμα δεν είχε τίποτα. Οπότε, ανάσα. Για λίγο. Γιατί πιο μετά, είχε μια αντίστοιχη ανηφόρα, όπου έκατσα και την κοίταζα καλά καλά, γιατί ήξερα οτι εγώ, εκεί, θα κολλήσω. Τέλος πάντως, αφού συμφωνήσαμε για το ποιος ήταν ο σωστός τρόπος να περαστεί, συνεχίσαμε το περπάτημα, ολοκληρώσαμε την πρώτη και πήγαμε στην δεύτερη.

Κυκλαμινάκια!

Εντάξει. Την δεύτερη Ειδική, την αγάπησα. Ήταν πραγματικά πανέμορφη - ακόμα και για εμένα. Δεν είχε τίποτα να σε προβληματίσει - εκτός αν κυνηγούσες θέση, οπότε και έπρεπε να δεις πώς θα ανέβεις έναν βράχο - η κότα μέσα μου χωρίς τύψεις και ενοχές, επέλεξε την εναλλακτική διαδρομή βέβαια.

Κι αφού τελειώσαμε με τις Ειδικές, ασχοληθήκαμε με τις αγάπες μας...

Διότι μέσα σ'όλα είχα και να στρώσω τον Τζόνι. Ξεκινήσαμε λοιπόν - το ρημάδι το ντεπόζιτο δεν άδειαζε με την καμία, και περάσαμε διάφορα μέρη και χωριά ένα γύρο. Κι όσο οδηγούσα, έστω αυτό το σπαστικό πάνω κάτω, και πατάγαμε και λίγο χωματόδρομους, τόσο ηρεμούσα, και τον εμπιστευόμουν οτι θα με βγάλει ασπροπρόσωπη στον αγώνα.

Στρώνοντας τον Τζόνι. 

Το βράδυ μας βρήκε να κοιμόμαστε εντελώς ήρεμοι: εμένα στο κρεβάτι, τον Τζόνι στο τρέηλερ.

Ύπνο τώρα...