Μαμά μαμά! Με έδειρε ένα πορτοκαλί μηχανάκι !

Δεν θα ξεκινήσω από την αρχή. Θα ξεκινήσω από πιο πριν και συγκεκριμένα από την προηγούμενη εβδομάδα. Τότε που απεργούσαν όλοι και κυρίως οι τελωνειακοί και που ο καιρός ήταν σκατά. Είχα κάνει λοιπόν μια συζήτηση με μια φίλη μου για το πόσο πρέπει να επιμένουμε στο να καβαλάμε και να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερες προπονήσεις τόσο ΜΧ όσο και εντούρο για να βελτιωθούμε τέλος πάντων κάποια στιγμή και είχαμε συμφωνήσει να το παλέψουμε.

Και είχαμε κανονίσει να πάμε στην πίστα μότοκρος στο Άργος (Argos Motocross Park), πλην όμως υπολογίζαμε χωρίς τον ξενοδόχο και τόσο οι τελωνειακοί όσο και ο σιχαμερά βροχερός καιρός δεν επέτρεψαν να πραγματοποιηθεί αυτή η εξόρμησης. 

Παρ'όλα αυτά, είπαμε να μην μας πάρει από κάτω και συμφωνήσαμε να πάμε το επόμενο ΣΚ (Κυριακή για την ακρίβεια). Όλα ωραία και καλά, μέχρι που την Παρασκευή μαθαίνω οτι άκυρο η κοριτσοπαρέα - κοριτσοπροπόνηση, για διάφορους λόγους. Κοινώς εγώ να κόψω τον λαιμό μου αν θέλω να πάω Άργος, μιας και Παρασκευή έχουν ήδη κλείσει όλες οι θέσεις στα τρέηλερ και φυσικά δεν είναι αμελητέο το έξοδο να τραβηχτώ μόνη μου.

Το οποίο και εν τέλη έπραξα... 

Με την συμπαράσταση του φανταστικού μου αγοριού (που κρυφά και φανερά ευχόταν να βρέχει την Κυριακή για να μην πάμε) φόρτωσα ΚΤΜ στο τρέηλερ, κότσαρα και τρέηλερ στην ΥπερΤακουμάρα που έχω για όχημα, πήραμε καφέ και βενζίνη και κινήσαμε... 

Η διαδρομή ωραία, οι ταμπέλες πολλές και αφού φτάνουμε στην πίστα, παθαίνω ένα εγκεφαλικό.

Δεν ήταν ΚΑΘΟΛΟΥ όπως την είχα δει σε βίντεο, ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ ! Βρήκα κάτι γνωστούς μου και μου την έδειχναν από ψηλά... "να ξεκινάς από εκεί, πας, στρίβεις, το άλμα έτσι, έχει μια ανηφόρα, έχε το νου σου έχει άλμα-στροφή, έχει κατηφόρα, έχει μπερμ με λάσπη, έχει ένα διπλό 18 μέτρα εκεί, καλύτερα να πας από δίπλα που έχει ένα τραπέζι" κλπ κλπ...

Άλλαξα μερικά χρώματα, από άσπρο του χαρτιού μέχρι εκρού του νεκρού, έβαλα στολή και κράνος και μπήκα για προθέρμανση.

Την πίστα την έβγαζα, όχι σαν ΜΧ πίστα, αλλά λες και πήγαινα για εντούρο. ΝΑ οι ανηφόρες από εδώ, ΝΑ οι κατηφόρες από εκεί - σαν το χεσμένο πήγαινα. Μέχρι που φτάνω στο διπλό-18μέτρα-καλύτερα-να-το-περάσεις-από-δίπλα.

ΔΕΝ το πέρασα από δίπλα γιατί ΔΕΝ κατάλαβα οτι ήταν διπλό. Το πήδηξα. Και φυσικά έπεσα με τα μούτρα κάτω και το ΚΤΜ από πάνω.

Το έδαφος ήταν πολύ μαλακό και δεν χτύπησα καθόλου, αλλά μόλις έπεσε το κατσικάκι μου πάνω στο πόδι, βόγκηξα... Ακόμα βογκάω βασικά. Στον επόμενο γύρω έφαγα άλλη μια τούμπα σε ένα άλλο διπλό (καταραμένες αναρτήσεις) και από εκεί και ύστερα, κατάφερα όσους γύρους έκανα, να μην πέσω. Τρελό κατόρθωμα... 

Πηγαίναν όλοι αεροπορία, πήγαινα και εγώ το δόλιο σαν το τσιουάουα στην ομώνυμη ταινία του Ντίσνεϋ, που αντί να γαβγίζει, κάνει "γιφ". GAY !

Από τα πιο αστείο στιγμιότυπα ήταν όταν εγώ επεχείρησα άλμα-εφημερίδας και ο Παπανικολάκης με πέρασε με whip από πάνω. Γέλιο στις κερκίδες λέμε, άπλετο και δωρεάν!

ΜΕΧΡΙ λοιπόν να φύγουμε, είχα καταφέρει να γυρίζω χωρίς να πέφτω (γιεεεεεεεεε...) να πηδάω ένα κατηφορικό μικρό λοφάκι, να μην φρενάρω σε μια κατηφόρα και αντί για 2α-3η να δοκιμάζω 3η-4η. Νταξ. Καλά να είμαστε, όταν και αν ξαναπάω, ελπίζω να μπορώ να βελτιώσω κάποια πραγματάκια, γιατί ναι μεν δεν είμαι καλή, αλλά αυτό σημαίνει οτι μπορώ να δοκιμάζω να βελτιώνομαι στα ΠΑΝΤΑ (είπε το μισογεμάτο ποτήρι...).

Φεύγοντας από την πίστα (ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ ο ιδιοκτήτης, πολύ καλός άνθρωπος - Τάσος Πασπαλιάρης) μας δώσανε οδηγίες για το πού να φάμε και ειλικρινά, πολύ τους ευχαριστώ... Το καλύτερο λάδι, η καλύτερη σαλάτα και το καλύτερο γουρουνόπουλο της σούβλας! Κλαίγαμε με τον Κεηκενάκο καθώς τρώγαμε, από την ευτυχία! Αν ξαναπάμε στην πίστα, πάλι εκεί θα πάμε για φαγητό! Και τιμή απίστευτα καλή!

Ααααααααααααααα και κάτι ακόμα. Να πάνε να γαμηθούνε κάποιοι "παγκόσμιοι"μοτοκροσάδες που θεωρούν πως είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να χλευάζουν όσες κοπέλες προσπαθούν να μάθουν ΜΧ ή ακόμα χειρότερα, όσες χαροπαλεύουν να βγάλουν γύρους στην πίστα. Πληρούμε τα τυπικά για να μπούμε και είναι δικαίωμά μας να γυρίζουμε όσο αργά θέλουμε, εξυπνάκιδες που τα ξέρατε από την αρχή όλα και ποτέ δεν γίνατε ρεζίλι μπροστά στους φίλους σας προσπαθώντας να κάνετε κάτι και τρώγοντας ξανά και ξανά τα μούτρα σας. Στόκοι.

Α ναι, θυμάστε εκείνη την τούμπα που έφαγα στην αρχή? Εκείνη που με έδειρε το ΚΤΜ? Αποτέλεσμα? Ναι μεν με πόναγε λίγο όσο γύριζα ή στεκόμουν αλλά όταν άλλαξα για να φύγουμε, άρχισε να πονάει όλο και περισσότερο... Στο τέλος της ημέρας λοιπόν, το πόδι μου από το πρήξιμο και το μελάνιασμα έμοιαζε κάπως έτσι, κάτω από την πυτζάμα...

και κάπως έτσι χωρίς την πυτζάμα

υγ. Να θυμηθώ να αλλάξω τις αναρτήσεις μου αν και όταν ξαναπάω, γιατί εκεί μέσα, οι αναρτήσεις για εντούρο είναι επιεικώς επικίνδυνες !