Άρνηση 2...

Θέλοντας να ξεπεράσω την όποια ψυχολογική μαλακία με είχε πιάσει την περασμένη Κυριακή, αποφάσισα να ξανακαβαλήσω μεσοβδόμαδα, το απόγευμα την Τετάρτης.

Η αλήθεια είναι πως για Ιούλιο μήνα, έχουμε φανταστικές μέρες... Βραδιάζει αργά, δεν κάνει αφόρητη ζέστη και από τις 18.00 και μετά, στο βουνό, πιάνει να δροσίζει κιόλας!

Για αρχή, να πω οτι με έπιασε η ίδια μαλακία. Υπόταση, τάση για εμετό, αδυναμία... δικαιολογίες τύπου "αααααααα έχει Παρα 5, να κάτσω να δω λίγο", ρίγος, κρυάδες και άλλα τέτοια ωραία.

Για άλλη μια φορά, ζόρισα εαυτόν, ντύθηκα, το έβγαλα, καβάλησα και πήγα 5 μέτρα.

Μετά σταμάτησα γιατί τέλος πάντων και αυτό το μπουζί μια φορά στο 3μηνο θέλει μια αλλαγή...

Προς μεγάλη μου έκπληξη, ούτε ξενέρωσα, ούτε αγχώθηκα, ούτε τίποτα. Πήγα, βρήκα μπουζί, μπουζόκλειδο (μα τα βρήκα και τα 2 ?!?!?!) άλλαξα, ξανάβαλα κράνος, καβάλησα, έφυγα!

Φτάνοντας στα πιστάκια, είδα οτι για άλλη μια φορά ήμασταν εγώ και οι σκύλοι. Μεχχχ δεν πειράζει. 

Έκανα το ζεσταματάκι μου, έκανα διάλειμμα, ξαναμπήκα, ξαναβγήκα, ξαναμπήκα. Την 3η φορά ομολογώ οτι χάζευα λίγο και παραλίγο να φάω 2 φορές τούμπα, πλην όμως, την γλίτωσα.

Ενθουσιάστηκα επίσης, που είδα οτι με τον τρόπο που πειραματίζομαι να οδηγώ, φρενάρω πολύ λιγότερο και πατάει κάτω το ΚΤΜ πολύ καλύτερα - συν του ότι έχω μια αμυδρά εντύπωση οτι όντως πάω λίγο πιο γρήγορα. Καλά, έχω άλλα θέματα να λύσω που είναι πιο σημαντικά, αλλά μιας και ως γνωστόν πάω σαν την κλώσσα, δεν κάνει κακό να προσπαθώ να ανοίγω λίγο το γκαζάκι μου...

Κάποια στιγμή ψιλοβαρέθηκα και πήγα από δίπλα στο ΜΧ κομμάτι. Εκεί είχαν μαζευτεί κάτι πιτσιρίκια με ποδήλατα και ευτυχώς πρόλαβα να φρενάρω γιατί παραλίγο να αντάλλασσα οδοντοστοιχία με ένα από αυτά - βλέπε πάμε κόντρα στην φορά ο ένας του άλλου και θα τα πούμε στην στροφή...

Κάποια στιγμή, πέρασε και ο Ηλίας, ο οποίος όπως δήλωσε - είδε σκόνη και μπήκε να δει. Α ρε σύνδρομο στέρησης που μας πιάνει τα καλοκαίρια... Τον βλέπω σε λίγες μέρες να γυρίζει στα πιστάκια - αν κρατήσει ο καιρός!

Με έβγαλε και φωτογραφία στο γνωστό αλματάκι. Μα τι πλάκα που έχει... Πάμε, παίρνουμε όσο μπορούμε φόρα από την στροφή να το πηδήξουμε, όσο είμαστε στον αέρα νομίζουμε οτι κάνουμε κανα τρελό άλμα, και μετά βλέπουμε τις φωτογραφίες, να πηδάμε εφημερίδες, περιοδικά, φυλλάδες, μενού εστιατορίων και άλλα τέτοια δυσθεώρητα ύψη...

Στα τελειώματα της ημέρας και αφού είχε πιάσει λίγη ψύχρα και η βενζίνη όλο και λιγόστευε στην ρεζέρβα, μάζεψα το ακρίδι μου και το γύρισα στην φωλιά του, χαρούμενη και κομμάτια. 

Ε είμαι και λίγο ντεφορμέ με αποχή 2 μηνών και βάλε από οποιαδήποτε γυμναστική...

Θέλω να ελπίζω οτι τα ερχόμενα Σαββατοκύριακα αλλά και Τετάρτες, θα ξεπερνάω κάθε φορά και πιο γρήγορα αυτό το πράγμα και θα βελτιώνομαι και από λίγο κάθε μέρα. Θα πρέπει να εξετάσω και το ενδεχόμενο να μάθω επιτέλους να κατεβαίνω ελεγχόμενα μια κατηφόρα...

Το βραδάκι, προς επιβράβευση του εαυτού μου, μοιράστηκα με το αδελφάκι μου μια πίτσα Dominos και αφού κουκουλώθηκα καλά καλά, κοιμήθηκα. Αυτό πάλι? Ιούλιο μήνα και να κρυώνω τα βράδια? Πάει, γίναμε και πολύ Ευρωπαίοι τελικά...