Ωραία λοιπόν, το πήραμε το μοτόρι! Άιντε και έμαθα να το βάζω μπροστά και να τσουλάω χωρίς να πέφτω... Μετά?
Πριν, τώρα και μετά, η αλήθεια είναι πως την μισή χαρά του εντούρο, την αντλείς από τους φίλους και τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεσαι τις χωμάτινες ώρες σου... Τουλάχιστον έτσι το έχω αντιληφθεί εγώ.
Η μοναξιά στο βουνό είναι επικίνδυνη (κυρίως σε κάτι αούγκαλα πλάσματα όπως εγώ), καθώς ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι που να χρειάζεσαι κάποιον να σε βοηθήσει /μαζέψει/ καλέσει το 166.
Εκτός αυτού, όλοι γίνονται κάτι περισσότερο κοινωνικοί όταν βγαίνουν να παίξουν στο χώμα!
Έτσι λοιπόν και εγώ, στη μέχρι τώρα πορεία μου πάνω στο ένδοξο ΚΤΜ (η δόξα πάει στο οτι με κουβαλάει και όχι στο οτι διακρίνεται για κάτι άλλο) γνώρισα αρκετό κόσμο και έκανα νέους φίλους - και φίλες!
Άλλοι με έμαθαν να οδηγώ - τα βασικά, ξέρετε, πού το γκάζι, πού το φρένο και πού το eject, άλλοι με έμαθαν πώς να συντηρώ την μηχανή μου (Σκίουρος-νίντζα ο μέγας διδάσκαλος) και πώς να το παίρνω απόφαση, όταν φτάνω σε σημείο που να κωλώνω, και όλο μου το είναι, η αίσθηση αυτοσυντήρησης και η λογική μου να ουρλιάζουν "πού πας μαρή, θα σκοτωθούμε από δω" να κοιτάζω λίγο πιο ψύχραιμα και να το παίρνω απόφαση να προχωρήσω.
Γνώρισα κόσμο που για ένα διάστημα κάναμε πολύ παρέα και γύρους στο βουνό και μετά χαθήκαμε, καθώς και κόσμο που ακόμα και σήμερα κάνουμε παρέα.
Και φυσικά, γνώρισα κοπέλες με το ίδιο πάθος, σε όλες σχεδόν τις ηλικίες και με πολύ διαφορετικό μεταξύ μας οδηγικό επίπεδο. Και όσο να'ναι, όταν είσαι κοπέλα και βλέπεις και άλλες κοπέλες να ασχολούνται με κάτι που σου αρέσει, νιώθεις πολύ πιο άνετα σε ένα ανδροκρατούμενο άθλημα...
(σκίουρος, ντοκ και του λόγου μου)
Fotelo... Τον γνώρισα με πατερίτσες. Μου τις δάνεισε όταν έσπασα με την σειρά μου το πόδι μου. Λόγω κάποιας ομοιότητας, μας χρέωναν για αδέλφια και ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να τους διαψεύσουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου