2ος αγώνας Εντούρο Κυπέλλου Ν.Ελλάδος

Μαλακίες.

Δεν έχω καν όρεξη να γράψω κάτι... από την αρχή μέχρι το τέλος, αυτός ο αγώνας ήταν επίδειξη της μαλακίας μου και τίποτα άλλο. 

Στον 1ο αγώνα, δεν ξέρω πώς, αλλά πρόλαβα να κάνω 2 γύρους. Σ'αυτόν, ούτε καν. Έναν γύρω και τέλος. Και όχι άδικα το "τέλος", μιας και έκανα τόσο χρόνο να τον ολοκληρώσω, που παραλίγο να ξαναεμφανίζονταν οι δεινόσαυροι στην Γη.

Γιατί είχε τίγκα κατηφόρες. Παντού κατηφόρες. Και απότομες και λιγότερο απότομες. Κυρίως απότομες όμως θα έλεγα. Και σε πλαγιές. Κατεβήκαμε ένα βουνό ευθεία κάτω. Τραβέρσα μηδέν. Ουγκ φάση. Πάμε κάτω και το κόβουμε ευθεία.

Και φυσικά, για να εξηγήσω τι μαλακίες κάνω και πληρώνω, δεν πάταγα πίσω φρένο.  Σχεδόν ολόκληρο κατηφορικό αγώνα, τον έβγαλα με το μπροστινό. Γιατί δεν ξέρω να πατάω το πίσω. Και γιατί πρέπει να το χαμηλώσω λίγο - μιας και εκεί που το έχω, αν κάθομαι και το πατάω, δουλεύει σαν διακόπτης ον-οφφ, χωρίς ενδιάμεσα. 

Προς το τέλος του γύρου, σαν να είχα πάρει γραμμή τι πρέπει να κάνω και το έκανα. αλλά είχα βγάλει την ψυχή στον άνθρωπο που έκανε σκούπα και ήταν πίσω μου.

Σ'όλο τον αγώνα ο Δημήτρης, τον οποίο ευχαριστώ πολύ, έτρωγε την λαδίλα μου, την άμμο και τις πέτρες από τα σπινιαρίσματά μου αν και όταν κόλλαγα σε ανηφόρα. Υπέροχα...

Δεν πέρασα άσχημα. Απλά ήταν σαν να πήγα για εκδρομή, όχι για αγώνα. Ναι οκ, ήταν δύσκολα γιατί είχε πολύ ζέστη, εγκατέλειψε αρκετός κόσμος, είχε κατηφόρες ψαρωτικές, μπλα μπλα μπλα, αλλά επι της ουσίας, ήταν ένας αγώνας που είχα χειρότερη επίδοση από τον προηγούμενο. Και αυτό είναι μαλακία. 

Στα γενικά όμως ξαναλέω, δεν πέρασα άσχημα. Θες γιατί είχα τον Φώτο μαζί παρέα και για σαπόρτ (υλικό και ψυχολογικό), θες γιατί είχα δει πιο πριν τον Χάρη και τον Ευγένιο και κάναμε εισπνοές εκπνοές με τον Νίκο, ε εντάξει. Καλά ήταν :)

Φάγαμε και κάτι τρελά σουβλάκια για να στανιάρουμε στα άφτερ... φάγαμε και παγωτό όταν φτάσαμε Παπάγου έτσι για να μην χαλάμε παράδοση, γενικά, σαν ημέρα, ήταν καλή!

Αλλά να σοβαρευτώ λίγο αν θέλω να ξανατρέξω αγώνα... και να κάνω μερικές προπονήσεις που να είναι προπονήσεις και όχι απλώς ώρες που γυρίζω πάνω στο ΚΤΜ...

Από την άλλη βέβαια, πρέπει να παραδεχτώ οτι όσο πάει και χειρίζομαι καλύτερα το μπροστινό... rolling endo μόνο μου λείπει να κάνω για να το αποδείξω... 

Καφεδάκι για τους άλλους, νερά για εμένα. Και Φώτης για ψυχραιμία...

Και ξεκίνησα... (πού να 'ξερα)

Κάποια στιγμή...

Εμένα μου δίνουν μετάλλιο σαν μπισκοτάκι. 

ΜΙΑ μέρα όμως, θα το κερδίσω...

Και τα καμάρια μου!

Σ'αυτόν τον αγώνα, πιο πολύ απ'όλα χάρηκα και καμάρωσα τον Σταύρο, που όχι μόνο παρέμεινε στην δεκάδα του βάθρου, όχι μόνο έφτασε την προηγούμενη επίδοσή του (8ος) αλλά την ξεπέρασε κατά μία θέση!

Και επιτέλους, ο Ηλίας ανέβηκε με την άνεσή του, το σκαλί της πρώτης θέσης στην Γενική. 

Και έτσι, χαμογελάμε όοοοοοολοι στην φωτογραφία. ΚΑΙ ο Μίνος - χωρίς γυαλί ηλίου!