Όσο κι αν νομίζω οτι δεν το σκέφτομαι, όσο κι αν νομίζουν οι άλλοι οτι δεν το σκέφτομαι, το χαμένο μου μηχανάκι, και η αίσθηση οτι πλέον, όχι μόνο δεν έχω, αλλά δύσκολα θα ξαναποκτήσω μηχανή, γυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου. Είναι μια διαρκής αιτία στεναχώριας...
Όχι μόνο δεν έχω το αγαπημένο μου μηχανάκι, αλλά έτσι όπως είναι τα πράγματα στην δουλειά, ΟΤΑΝ πληρωθώ τους μήνες που προβλέπεται, θα είναι τα τελευταία μου χρήματα. Οπότε, όσο κι αν θέλω να τα δώσω όλα για ένα μηχανάκι κι ας μείνω να τρώω μακαρόνια για 3 μήνες, δεν μπορώ, μιας και θα πρέπει να πληρώσω ασφάλεια σε αυτοκίνητο, ασφάλεια της μηχανής, και άλλες πολλές μικρές εκκρεμότητες.
Κομμένα τα όνειρα για βόλτες και εκδρομές λοιπόν, κομμένα τα σχέδια για 1-2 αγώνες φέτος, είτε εντούρο είτε σκραμπλ, κομμένα τα πάντα.
Στην καλύτερη και αν τύχη, μπορώ να ελπίζω σε μερικούς γύρους στα πιστάκια με δανεικά μηχανάκια.
Όσο σκέφτομαι τις Κυριακές που αντί να βγαίνουμε βόλτα, το άφηνα κλειδωμένο επειδή δεν είχα παρέα, με μουτζώνω. Όσο σκέφτομαι τις φορές που αντί να σηκωθώ να κάνω καναν γύρο μόνη μου στο βουνό, δίσταζα και φοβόμουν, πάλι με μουτζώνω...
Δεν περίμενα ποτέ οτι θα με στεναχωρούσε τόσο, κι όμως... μου λείπει να έχω το μηχανάκι μου, τέτοια στεναχώρια μόνο λίγες φορές έχω νοιώσει :(
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου