Κι όμως...

Τελικά, αρκούν 2 - 3 κουβέντες φιλικές και ζεστοί άνθρωποι, για να βγω από μιζέρια και την στεναχώρια μου...

Είχα πάει στις απονομές των διακριθέντων του 2013 της ΑΜΟΤΟΕ, εν μέρη επειδή έγιναν πολύ κοντά στο σπίτι μου και μ'αρέσει γενικά να τιμώ όσους διακρίνονται σε κάτι που ασχολούμαι, αλλά κυρίως, για να δω φίλους μου από όλη την Ελλάδα.

Φτάνω σε ένα γεμάτο αμφιθέατρο, που δεν μπορούσα να βρω κανέναν από τον πολύ κόσμο. Και δεν τολμούσα να μπω παραμέσα, γιατί έκανε τρελή ζέστη. Οπότε, άραξα στην πόρτα και χάζευα το βίντεο που πρόβαλαν στον τοίχο, με τους αγώνες της χρονιάς.

Κάποια στιγμή έδειξαν στιγμιότυπα από αγώνες motard. Σφίχτηκε η καρδιά μου εκεί. Θυμήθηκα όλες τις Κυριακές που φορτώναμε το μοτάρντ του Γιώργου και πηγαίναμε Σπάτα - και μια φορά Σπάρτη. Όλα τα βίντεο που βλέπαμε μαζί, τόσο δικά του και της παρέας του, όσο και τον προ και του VdB. Δεν το είχα καταλάβει, αλλά μου είχε λείψει αυτή η περίοδος, που ήταν καλά και περνάγαμε ώρες δίπλα στην άσφαλτο, εγώ γκρινιάζοντας ίσως, και αυτός ιδρώνοντας μέσα στην δερμάτινη στολή. Δεν με πειράζει που δεν καβαλάει πλέον. Με πειράζει όμως που πονάει :(

Ευτυχώς άλλαξαν άθλημα και αφού έδειξαν ΜΧ, σειρά είχαν οι αγώνες εντούρο. Και ενώ στην αρχή παρακολουθούσα με ενδιαφέρον, γιατί δεν είχα δει βίντεο από αγώνες του 2013, άρχισε να με πιάνει μια στεναχώρια. 

Οτι τώρα πια, αυτός δεν είναι δικός μου χώρος, δεν έχω κάτι κοινό με τους έστω για λίγο, φίλους και γνωστούς, δεν θα ξανακαβαλήσω, αλλά και σάμπως όταν είχα μηχανάκι, έκανα τίποτα εκτός από λίγο Υμηττό και Βαρυμπόμπη, και άλλα τέτοια. Είχα βουρκώσει...

Και εκεί που νόμιζα οτι θα το έσωζα με αξιοπρέπεια και λίγο βούρκωμα - στην τελική θα μπορούσα ρε παιδάκι μου να έχω βουρκώσει από συγκίνηση, ακούω μια γνωστή φωνή να ρωτάει τι κάνω και τι έχω. 

Εντάξει. Δεν συνηθίζω να με παίρνουν τα δάκρυα μπροστά σε κόσμο, αλλά δεν άντεξα. Προσπάθησα να το παίξω μαντάμ, να μην έχουμε δράματα, να μην φύγει η μάσκαρα και άλλα τέτοια, αλλά τελικά, λίγο κλάμα έπεσε. 

Καλύτερα ίσως έτσι. Γιατί μετά ηρέμησα... Και μετά, μιλώντας, όχι μόνο ηρέμησα περισσότερο, αλλά άρχισα να βλέπω και μερικές ακτίνες αισιοδοξίας να διαπερνούν την στεναχώρια μου...

Ναι, δεν έχω μηχανάκι. Αλλά η φανταστική φίλη Αθηνά, αν και δυστυχώς θα αναγκαστεί να πουλήσει το δικό της, μου το διαθέτει για βόλτες και προπονήσεις. Θα προτιμούσα να είχαμε από ένα μηχανάκι και να βολτάρουμε μαζί, αλλά ακόμα και έτσι, θα έχω ένα μηχανάκι για βόλτες. Και προπονήσεις.

Και τέλος πάντων, τι βλακεία με είχε πιάσει πριν και τα σκεφτόμουν όλα αυτά τα στενάχωρα? Αει στο καλό με τον καθυστερημένο μου εγκέφαλο... Ντάξει, κάτι τέτοιες στιγμές δίνω χίλια δίκια σε όσους με έχουν χρεώσει κυκλοθυμική, και επίσης, σε όσους βρίσκουν άξιους για πνίξιμο τους κυκλοθυμικούς.

Από την άλλη, όταν μας περνάει, πιστεύω είμαστε αξιολάτρευτοι τύποι !!!

Από την Δευτέρα λοιπόν, ξεκίνησα καθημερινό πρόγραμμα γυμναστικής, για να φτιάξω αναπνοές, αντοχή και δύναμη. Μπορεί να μην έχω μηχανάκι, αλλά όταν θα τύχει να έχω, θέλω να μπορώ να το οδηγώ χωρίς να κουράζομαι! Θέλω να είμαι έτοιμη για οποιοδήποτε μηχανάκι θα τύχει να μπορώ να οδηγήσω :) Και επίσης, είπα να αρχίσω και δίαιτα. Δίαιτα, διατροφή, τέλος πάντων, να χάσω κανένα κιλό, δεν χρειάζεται να μην χωράω στην στολή για να πάρω απόφαση να αδυνατίσω, ας ξεκινήσω πιο πριν...

Τελικά, είδα και όλους τους φίλους μου που ήθελα να δω, από Πελοπόννησο μέχρι Γρεβενά... Μέχρι και κόσμο που δεν περίμενα να δω είδα, αλλά όλα αυτά φυσικά, αφού τελείωσαν οι απονομές, και άρχισε να κυκλοφορεί ο κόσμος...
Να'ναι καλά όλοι να τρέξουν και φέτος και να τα πάνε όσο το δυνατόν καλύτερα :)