Suicide ride

Από την προηγούμενη βδομάδα, ξερογλυφόμουν για σήμερα. Καθαρά Δευτέρα. Τριήμερο. Μηχανάκι! Εντούρο στο Λουτράκι! Πλην όμως, κάπου στα μισά της εβδομάδας, στράβωσε κάπως το όνειρο. Κατά το Σάββατο, είχα συμβιβαστεί σε βόλτα ή προπόνηση στον Υμηττό με παρέα. Σάββατο βράδυ καταρρίφθηκε και αυτή η προοπτική.

Ναι, αλλά εγώ είχα "τιμωρία" το κολοκυθάκι μου 3 εβδομάδες, οπότε έπρεπε να το βάλω μπροστά να δουλέψει. Ε και είναι βλακεία να το βάλω μπροστά και να μην το τσουλήσω. Και αν είναι να το τσουλήσω, τι να λέει 5 λεπτά πάνω κάτω στην άσφαλτο. Οπότε, ο στόχος ήταν, πιστάκια Παπάγου. Χωρίς χαρταετό την μερίδα μου, ευχαριστώ.

Και ξυπνάω σήμερα, και βλέπω τα πάντα βρεγμένα, σταγόνες να πέφτουν, και την γιαγιά να γκρινιάζει οτι στις ειδήσεις λένε για κακοκαιρία, μπόρες, καταιγίδες, βροχή (από ακρίδες? σιγά πια...) κλπ. Ε καλά λέω, μέχρι να βγω δεν θα γίνει τίποτα. Σκοπίμως περίμενα να περάσει κάπως η ώρα για να βρω καναν άνθρωπο στα πιστάκια, μην είμαι εγώ, τα δέντρα και οι φίλες μας οι πέτρες.

Φευ! Όταν έφτασα, εμείς οι τρεις ήμασταν. Και χαρταετοί - στον ουρανό. Μφφφφφφφφφφφφφ... έκανα δυο-τρία γυράκια στο ΜΧ πιστάκι και βαρέθηκα. Μόνη μου δεν έχει πλάκα. Και σαν πιστάκι, δεν έχει πλάκα. Έβλεπα και τις σαμπρέλες που είχε αφήσει ο Χελιώτης από μαθήματα που έκανε τις προάλλες και ξενέρωνα που για άλλη μια φορά ήμουν μόνη μου. Ωραία. Όλοι με παρέα και εγώ μόνη μου. Αμάν πια. Σκέφτηκα να μπω στο πιο μέσα πιστάκι, το "εντουράδικο". Αλλά ήμουν σίγουρη οτι θα ήταν φουλ λάσπες και το είχα καθαρό το κολοκυθάκι μου, δεν ήθελα να γίνει πάλι καφέ. Άαααααααααασε που αν έπεφτα, ποιος θα με έβρισκε/μάζευε εκεί μέσα αν χτύπαγα σοβαρά. Όχι όχι άστο καλύτερα. 

Ρε! Και δεν πάμε - είπα εγώ σε μένα, μέχρι το τούνελ, να βγάλουμε καμιά φωτογραφία το ΚΤΜ στα γκράφιτι? Πάμε! Συμφώνησα μαζί μου (όλο καλές ιδέες έχω τελικά!) και πήγαμε στο τούνελ. Και βγάλαμε φωτό

Έλα μου όμως που έβλεπα την άκρη του τούνελ να μου λέει "Έλα"... Ε και σαν θύμα που είμαι, πήγα (οι καλές ιδέες που είπαμε οτι έχω...).

Ξέρω οτι δεν πρέπει να βγαίνω μόνη μου στο βουνό (πιο πολύ κινδυνεύω από εμένα παρά από τον κακό τον λύκο) και επιπλέον οτι δεν πρέπει να μπαίνω μόνη μου σε μονοπάτια, γιατί πολύ απλά αν κάτι μου συμβεί, κανείς δεν θα ξέρει πού είμαι να με βοηθήσει κάπως. Για διάφορους λόγους όμως, ήθελα να δοκιμάσω να πάω κάπου μόνη μου. Και σχεδόν ήθελα να πάθω κάτι. Και να μείνω μόνη μου. Και να τα καταφέρω μόνη μου. Τόσο καιρό βάζω πάνω απ'όλα τις ανασφάλειες μου, τον δισταγμό μου μην χτυπήσω, το οτι δεν τα καταφέρνω και χρειάζομαι άλλους να με βοηθούν. Σήμερα ας τα έβγαζα πέρα μόνη μου. Ας χανόμουν, τι διάολο, πόσο βλάκας μπορεί να είμαι ώστε να χαθώ? Και έτσι, ξεκίνησα

Όπως είπα και πιο πριν, είχε βρέξει σήμερα. Και οι πέτρες ήταν βρεγμένες. Και γλίστραγαν. Και κάπου έπεσα και εγώ - κυρίως γιατί ο πίσω τροχός μου γλίστραγε και δεν ανέβαινε μια πλατιά πέτρα.

Τούμπα λοιπόν, γελώντας εγώ γιατί ήταν αστεία τούμπα. Σήκωμα ΚΤΜ, ανάσες. Φωτογραφία - μιας και έκανα στάση...

Και συνεχίζω... Το chicken-mode ήταν στο ΟΝ και πήγαινα όσο πιο επιφυλακτικά μπορούσα. Κώλος κάτω, μάτια να κοιτάνε για το πού πάει το μονοπάτι και εναλλάξ τα πόδια κάτω - ανα περιόδους. Καλά τα καταφέραμε με το κολοκυθάκι μου. Όπου κωλώναμε, συμπλεκτάραμε κιόλας! Αμέ... Ο,τι είχα ακούσει από συμβουλές και τιπς, τα εφάρμοζα. Ακόμα και στις τούμπες. Α ναι, ξανάπεσα. Με έριξε ένας πολύ κακός και σκληρός θάμνος που δεν ξέρω πως διάολο έγινε αυτό, αλλά ένα κωλόκλαδο, με πέταξε κάτω! Φυσικά έδειξα ανωτερότητα και δεν το έκοψα, του είπα όμως πολύ απειλητικά οτι εμείς οι 2 θα τα ξαναπούμε! 

Δεν έφτανε όμως να πέσω. Έπρεπε εγώ και το πορτοκαλί κατσίκι να πέσουμε από την πλευρά που είχε την πλαγιά. Και το σαθροειδές έδαφος. Που δεν μπορούσα να πατήσω για να την σηκώσω χωρίς να φεύγουν οι πέτρες κάτω από τα πόδια μου. Πολύ βλαστήμια. Δεν ήξερα οτι μπορώ να βρίσω έτσι μόνη μου... Τέλος καλό όλα καλά όμως, την ανέβασα πάλι πάνω στο μονοπάτι, την άφησα πάνω στον κωλοθάμνο που μισώ και με μισεί, και έκατσα να πάρω ανάσες. Τα καλά του να είμαι μόνη μου, είναι οτι δεν καθυστερώ κανέναν! 

Και τέλος πάντων, αφού πήρα τις ανάσες μου, συνέχισα. Έβλεπα κατα την διαδρομή οτι υπήρχαν μαρκαρισμένες πέτρες με μπλε σπρέυ. Οπότε ήταν απλό. Ακολουθούσα το μπλε. Και κάπως έτσι, βγήκα από εδώ

και μπήκα βλακωδώς εδώ, απλώς ακολουθώντας το... μπλε

Μετά από λίγη ώρα, απλώς γύρισα το ΚΤΜ και με συνοπτικές διαδικασίες ξανακατέβηκα στον χωματόδρομο. Είπαμε. Αισιοδοξία, εξερεύνηση, αλλά μην πηγαίνω και γυρεύοντας... 

Γύρισα λοιπόν σπίτι και στον δρόμο έβγαλα φωτογραφίες με τις -επιτέλους- ανθισμένες αμυγδαλιές!

EW - WTF?

Κάνοντας κανείς (βασικά εγώ) μια μικρή (κυριολεκτικά) επισκόπηση των αγώνων που έχω συμμετάσχει, θα παρατηρήσει το εξής. Δεν έχω τερματίσει πουθενά ^_^ χαχχχχ...

 

Είτε γιατί εγκατέλειψα (με την γλώσσα να κρέμεται) είτε γιατί μου έπαιρνε τόσο χρόνο να φτάσω στον τερματισμό, όσο πήρε και στον φλοιό της γης από υγρή πηχτή μάζα να κρυώσει και να γίνει το γνωστό μας σκληρό (όταν πέφτουμε) έδαφος...

Και πάντα (πάντα? 3 χρόνια καβαλάς κοπελιά!) είχα σε μεγάλη εκτίμηση ΚΑΘΕ κοπέλα που τερμάτιζε σε τέτοιους αγώνες. Είτε αυτή λεγόταν Μάρω, είτε Λένα, είτε Τίμη. Και στόχος μου αν και όταν ξανατρέξω οποιονδήποτε αγώνα είναι να τερματίσω επιτέλους. Σε λογικό χρόνο. Και χωρίς σωματικές απώλειες. 

Αλλά στο θέμα μου τώρα. 

Στο εντούρο, δεν μπορώ να πω οτι πολυκαταλαβαίνω τι γίνεται στην Ελλάδα, με τις συμμετοχές των γυναικών στους αγώνες. Υπάρχει η κατηγορία EW όπου τέλος πάντων αν έχω καταλάβει σωστά, υπάρχει όχι επειδή τρέχουν οι δεκάδες γυναίκες, αλλά ακριβώς για να στηρίξουν κάπως την γυναικεία παρουσία στους αγώνες. Στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Στα κύπελλα - αν επίσης έχω καταλάβει καλά, οι γυναίκες τρέχουμε στις "ελαφριές" κατηγορίες, τύπου EB ή κάτι αντίστοιχο και λιγότερο απαιτητικό από τους γύρους των δυνατών αγωνιζομένων. Καλώς ως εδώ. Κατανοητό. Στηρίζουμε την γυναικεία παρουσία στο άθλημα, με την σκέψη οτι αν δεν απογοητεύονται και προσπαθούν και συμμετέχουν και γουστάρουν, ανεβάζουν σιγά σιγά και επίπεδο.

Στο ΠΠΕ λοιπόν, μέχρι και πέρυσι και αν δεν απατώμαι, για να θεωρηθεί οτι μια γυναίκα τερμάτισε έναν αγώνα, αρκούσε να ολοκληρώσει έναν από τους τρεις γύρους. Χεχεχε θυμάμαι οτι η Μάρω γκρίνιαζε οτι ήθελε να γίνουν δύο οι γύροι, αλλά τέλος πάντων. Το πιάνουμε όλοι έτσι? 1 από τους 3. Το 1/3 της κούρασης δηλαδή που θα λουζόταν έναν άλλο αγωνιζόμενος. Ακόμα και οι ΕΒ, τρέχουν 2 γύρους. Οι γυναίκες, έναν. Για την τιμή των όπλων, την εμπειρία και την συμμετοχή. Οκ, η αλήθεια είναι οτι μπορεί και να μην παλεύαμε οι περισσότερες δεύτερο γύρω (καλά, εγώ ούτε έναν). Και άρα, θα πρέπει να εκτιμούμε το γεγονός οτι αντί να το παίξουν σκληροπυρηνικοκάφροι διοργανωτές, δείχνουν μια κατανόηση και υποστήριξη στο γεγονός οτι θέλουμε να αγωνιστούμε. 

Και όταν τρέχουν δύο γυναίκες, αν τερματίσουν και οι δύο, βραβεύονται και οι δύο. Σε φάση, έτρεξα και ήρθα δεύτερη. 

Προσωπικά, έχω ένα κύπελλο στο δωμάτιό μου, σε ένα κουτί καλά κρυμμένο. Είναι το λεγόμενο "κύπελλο της ντροπής" μου. Μου το δώσανε όταν ΔΕΝ τερμάτισα στον έναν και μοναδικό αγώνα ΠΠΕ που συμμετείχα (βλακωδώς, και με άγνοια του τι σημαίνει ΠΠΕ). Και μου το έδωσαν σαν μπισκοτάκι. Τύπου "έλα μην στεναχωριέσαι, άλλη φορά θα τα καταφέρεις". 

Ε λοιπόν, κάτι τέτοιο εγώ το εκτιμώ σαν κίνηση. Και δεν το παρεξηγώ, οτι δήθεν βγήκα δεύτερη. Ή οτι έκανα κάτι.

Αλλά ξεφεύγω πάλι.

Όταν λοιπόν έχεις μια κατηγορία όπου είναι ακόμα με λιγότερο από 5 συμμετοχές, αντιλαμβάνεται ο καθένας οτι είναι κάπως περίεργες οι συνθήκες, και οτι τέλος πάντων, συγχαρητήρια και μόνο για την συμμετοχή. Μπράβο στην 1η,  μπράβο στην 2η, μπράβο και στην 3η της κατηγορίας. Και καλή συνέχεια, με καλύτερα αποτελέσματα!

Και πάω στις απονομές της ΑΜΟΤΟΕ για τους χωμάτινους αγώνες του 2011, για χάζι και για κερκίδα, μιας και θα βραβεύονταν φίλοι μου.

Και ενώ η κάθε κατηγορία, στο κάθε αγώνισμα (ΜΧ, Endruo, Trail Ride) βραβευόταν κανονικά, με χειροκρότημα, κερκίδα, χαβαλέ, όταν έφτασε η στιγμή βράβευσης της EW, σαν κάτι περίεργο να έγινε.

Πρώτη στην EW η Βασιλάκη Μάρω. Χειροκρότημα, ανεβαίνει η Μάρω. 

Δεύτερη, η Κυριακοπούλου Πολυτίμη. Χειροκρότημα, ανεβαίνει η Τίμη. 

Τρίτη, η Αγελαδοπούλου Λένα. Κάτι σαν χειροκρότημα, και ανεβαίνει ένας κύριος. Που δεν πάει στην σειρά βράβευσης, αλλά πάει και αρχίζει να διαφωνεί με τους ανθρώπους της διοργάνωσης.

Δεν πολυκατάλαβα τι και γιατί. Η βράβευση έγινε τέλος πάντων, σε Μάρω και Τίμη.

Χειροκροτήματα, χαμόγελα, και συνεχίστηκε η εκδήλωση. 

Και διαβάζω μερικές μέρες μετά, οτι ο κύριος αυτός ήταν ο Μπογιάνογλου, που έχει την ομάδα με την οποία αγωνίζεται η Λένα, την MRT. Και οτι ανέβηκε να διαφωνήσει με -δεν κατάλαβα ακόμα τι ακριβώς. 

Με το γεγονός οτι ενώ του είπαν οτι δεν θα υπάρξει κατηγορία γυναικών στο ΠΠΕ και άρα δεν θα υπάρξει βαθμολογία και βράβευση, τελικά υπήρξε? Και άρα? 

Υπονόησε οτι αν ήξερε οτι θα γινόταν η βράβευση θα έβαζε την Λένα να τρέξει περισσότερους αγώνες για να κυνηγήσει καλύτερη θέση? Οτι η 3η θέση δεν της άξιζε? 

Δεκτό. Μπορεί η Λένα αν έτρεχε σε περισσότερους αγώνες να είχε περισσότερες πιθανότητες για 2η ή 1η θέση. Τι να λέμε τώρα. Εδώ αν απλά οποιαδήποτε γυναίκα είχε το χρήμα να συμμετάσχει σε όλους τους αγώνες του ΠΠΕ και την αντοχή να τερματίζει 1 γύρο την φορά, θα έβγαινε 1η. Ασχέτως χρόνων.

Οπότε τι? Δεν άφησε την αθλήτριά του να παραλάβει το κύπελλο που της ανήκε για την συμμετοχή της στο ΠΠΕ 2011 επειδή τι? Επειδή δεν ήξεραν οτι αν συμμετείχαν πιο ενεργά, θα έπαιρναν καλύτερη θέση?

Κανονικά, στο επίπεδο που έχουμε οι γυναίκες οδηγοί στην Ελλάδα, θα πρέπει να τρέχουμε σε οποιονδήποτε αγώνα επειδή το γουστάρουμε και το θέλουμε - και μόνο γι'αυτό. Και όχι για να κυνηγάμε πλασματικές θέσεις. Αν είναι δυνατόν. Θα πρέπει να είμαστε λίγο πιο προσγειωμένες, να χαλαρώσουμε λίγο, να διασκεδάζουμε, να μπορούμε να κάνουμε καναν χαβαλέ με τις επιδόσεις μας. Επαγγελματίες οδηγοί δεν μπορούμε να γίνουμε αυτή την στιγμή γιατί δεν υπάρχει στην Ελλάδα ο ανταγωνισμός που θα το επέτρεπε. 

Η Ludivine στην Γαλλία πήρε την Γενική. Πάτησε στο λαιμό ΚΑΙ τους άντρες. Αυτή ναι, και ανταγωνισμό έχει, και επαγγελματίας είναι και μάγκας είναι. Εμείς εδώ, τι? Τσακωνόμαστε (ή άλλοι για εμάς) και γκρινιάζουμε για θέσεις και κύπελλα που ναι μεν είναι επιβράβευση των προσπαθειών μας, αλλά δεν μας κάνουν καλύτερες οδηγούς απ'ότι ξέρουμε μέσα μας οτι είμαστε.

Γιατί λοιπόν να μην μας αφήνουν απλώς να χαρούμε την οδήγηση και την συμμετοχή στον αγώνα, παρά χώνουν στην μέση τέτοια θέματα? 

:/

* και να διευκρινίσω οτι όλα αυτά τα λέω και τα σκέφτομαι, εκτιμώντας το γεγονός οτι ο κύριος Μπογιάνογλου υποστηρίζει αγωνιζόμενους αθλητές, και το γεγονός οτι τέτοιες μέρες με την οικονομική κρίση και τις δυσκολίες, υπάρχουν γυναίκες που θέλουν ακόμα να τρέχουν σε αγώνες, με ο,τι θυσία σε χρόνο και χρήμα αυτό συνεπάγεται.

Valentine's Day ?

το έφτιαξα σήμερα

Έβλεπα διάφορα videoclips προσπαθώντας να φτιάξω την ρημάδα την λίστα με κομμάτια, για να κάνω τις καθημερινές ασκήσεις (βλέπε βαριέμαι να τρέχω, να πηγαίνω γυμναστήριο, να πηγαίνω κολυμβητήριο, άρα κάνω ελλειπτικό, ραχιαίους, κοιλιακούς και διατάσεις).

Και έπεσα πάνω στο βίντεο της J.Lopez με τίτλο... Papi. Και μέσα σε όλο τον χαμό που γίνεται, όπου ΟΛΟΙ οι άντρες κυνηγάνε την Τζενούλα (αθώα περιστερά η δόλια) είναι και ένας τύπος που σκάει άλμα πάνω απ'όλους με το μηχανάκι, κρατώντας ένα... αρκουδάκι, για να της το δώσει. 

ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ Η ΚΥΡΙΑ !!! ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ !

Εδώ καλέ μου κύριε. Εγώ το θέλω. Θέλω το αρκούδι, να μου το δώσετε με whip!

:P

Σαββατιάτικη βόλτα στα Μέγαρα

Είχαμε φορτώσει με την Μαρία τα μηχανάκια μας στο τρέηλερ από το βράδυ της Παρασκευής. Κατενθουσιασμένες και οι δύο, που μετά από τόσο καιρό, ξαναφορτώναμε μαζί μηχανές για εξόρμηση!

Το Σάββατο το πρωί, περνάγαμε τα διόδια της Ελευσίνας και ακολουθούσαμε τα παιδιά που είχαμε ραντεβού, για να βρεθούμε στο πιστάκι ΜΧ των Μεγάρων. 

Πολύ όμορφο χώμα, όμορφη πίστα αν και μικρή κατ'άλλους, με φιλικά αλματάκια. Χώθηκαν όλοι και άρχισαν να γυρίζουν μια χαρά...

Βέβαια, εγώ που έχω να πηδήξω από τον Μάιο, έκανα την κότα... Τα διπλά, από δίπλα. Τα μπερμ, λες και ήταν ίσιωμα. Γενικά, chicken style...

ΦΥΣΙΚΑ, κατέβασα και μούτρα. Ακόμα χειρότερα δε, όταν μου σχολίασαν οτι το μηχανάκι μου δεν είναι και στα καλύτερά του. Και πώς το έχεις έτσι. Δεν πάει μία. Δεν κάνει. Δεν ράνει. Δεν οι μανέτες. Δεν το πίσω φρένο. Δεν το μπροστινό. Δεν οι αναρτήσεις. Πόσο είπαμε οτι τις έχεις? κλπ...

Στρείδι στο καβούκι του έγινα... Και να σκέφτομαι από μέσα σου, άσταδιάλα πια με το ΜΧ, αφού εμένα δεν μ'αρέσει το ΜΧ, το εντούρο μ'αρέσει, τι μπλέκω με πίστες κλπ κλπ κλπ και σηκώθηκα και βγήκα από την πίστα και πήγα και μούτρωσα μόνη μου δίπλα από τ'αυτοκίνητα... 

Πλην όμως, είδα κάτι σαν ροδιές, που επεκτείνονταν σε κάτι σαν πιστάκι, και πήρα να τ'ακολουθήσω... Εν τέλη, βρήκα και έκανα γύρους σε ένα μικρό κομμάτι από σκραμπλάδικο πιστάκι. Σαν να χαμογέλασα λίγο!

Πιο μετά, με πήραν και για ένα μικρό βολτάκι γύρω γύρω, πέρασα μια κατηφοριά που με κοψοχόλιασε, πήγα να την ανέβω μετά, έπεσα, σηκώθηκα, τέλος πάντων κατάφερα και ξαναγύρισα στα αυτοκίνητα και το χαμόγελο είχε γίνει ΝΑ! (με το συμπάθειο).

Μέχρι να γυρίσουμε, είχε έρθει ο Σταύρος με την Ζάχη, και αφού ξεφόρτωσαν και αυτοί μηχανάκια και ντύθηκαν, ξεκινήσαμε για την εντουρόβολτα που όλοι - πλην της Μαρίας που έκατσε στην πίστα, περιμέναμε!

Τι να πω... οτι το χώμα ήταν υπέροχο? Μαλακό? Οτι η παρέα ήταν φανταστική? Οτι τόσες ανηφοροκατηφόρες (ειδικά τις κατηφόρες) δεν έχω ξαναπεράσει στην ζωή μου? Οτι ΜΕΤΑ ΑΠΟ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΟΔΗΓΗΣΗΣ αναγκάστηκα και χρησιμοποίησα και εκτίμησα το πίσω φρένο? Οτι επιστρέψαμε με εμένα πτώμα, τους άλλους κυριλέ και να σκάω από χαρά?

Ο,τι και να πω, λίγα θα είναι. Και δυστυχώς, κανείς μας δεν τράβηξε φωτογραφία για να έδειχνα μέρη με όμορφο χωματάκι, ψηλά χόρτα και μεγάλα δέντρα, άμμο, κορμούς μικρούς και πέτρες...

Αφού τελειώσαμε από την βόλτα μας, αφήσαμε τους μανιακούς να ξελυσσάξουν στο σκραμπλάδικο πιστάκι και μετά στην ΜΧ πίστα, και πήγαμε όλοι για σουβλάκια.

ΠΟΝΑΓΑ παντού. Πάει, με πήραν τα γεράματα και άλλες τέτοιες μιζέριες σκεφτόμουν... Και φυσικά, τρώγομαι τώρα, πότε θα ξαναπάμε !

Ηλίας

Μαρία

Getting ready for Megara ride!

Όχι πια δάκρυα... (να'ναι καλά η Ηλίας και ο Σταύρος)

Τσεκάρουμε αέρα στα λάστιχα - θέλει οπωσδήποτε...

Nata ready to race the KTM...

Στεγνό καθάρισμα οι μπότες

Girlz always use stylish bags...