Είχαμε φορτώσει με την Μαρία τα μηχανάκια μας στο τρέηλερ από το βράδυ της Παρασκευής. Κατενθουσιασμένες και οι δύο, που μετά από τόσο καιρό, ξαναφορτώναμε μαζί μηχανές για εξόρμηση!
Το Σάββατο το πρωί, περνάγαμε τα διόδια της Ελευσίνας και ακολουθούσαμε τα παιδιά που είχαμε ραντεβού, για να βρεθούμε στο πιστάκι ΜΧ των Μεγάρων.
Πολύ όμορφο χώμα, όμορφη πίστα αν και μικρή κατ'άλλους, με φιλικά αλματάκια. Χώθηκαν όλοι και άρχισαν να γυρίζουν μια χαρά...
Βέβαια, εγώ που έχω να πηδήξω από τον Μάιο, έκανα την κότα... Τα διπλά, από δίπλα. Τα μπερμ, λες και ήταν ίσιωμα. Γενικά, chicken style...
ΦΥΣΙΚΑ, κατέβασα και μούτρα. Ακόμα χειρότερα δε, όταν μου σχολίασαν οτι το μηχανάκι μου δεν είναι και στα καλύτερά του. Και πώς το έχεις έτσι. Δεν πάει μία. Δεν κάνει. Δεν ράνει. Δεν οι μανέτες. Δεν το πίσω φρένο. Δεν το μπροστινό. Δεν οι αναρτήσεις. Πόσο είπαμε οτι τις έχεις? κλπ...
Στρείδι στο καβούκι του έγινα... Και να σκέφτομαι από μέσα σου, άσταδιάλα πια με το ΜΧ, αφού εμένα δεν μ'αρέσει το ΜΧ, το εντούρο μ'αρέσει, τι μπλέκω με πίστες κλπ κλπ κλπ και σηκώθηκα και βγήκα από την πίστα και πήγα και μούτρωσα μόνη μου δίπλα από τ'αυτοκίνητα...
Πλην όμως, είδα κάτι σαν ροδιές, που επεκτείνονταν σε κάτι σαν πιστάκι, και πήρα να τ'ακολουθήσω... Εν τέλη, βρήκα και έκανα γύρους σε ένα μικρό κομμάτι από σκραμπλάδικο πιστάκι. Σαν να χαμογέλασα λίγο!
Πιο μετά, με πήραν και για ένα μικρό βολτάκι γύρω γύρω, πέρασα μια κατηφοριά που με κοψοχόλιασε, πήγα να την ανέβω μετά, έπεσα, σηκώθηκα, τέλος πάντων κατάφερα και ξαναγύρισα στα αυτοκίνητα και το χαμόγελο είχε γίνει ΝΑ! (με το συμπάθειο).
Μέχρι να γυρίσουμε, είχε έρθει ο Σταύρος με την Ζάχη, και αφού ξεφόρτωσαν και αυτοί μηχανάκια και ντύθηκαν, ξεκινήσαμε για την εντουρόβολτα που όλοι - πλην της Μαρίας που έκατσε στην πίστα, περιμέναμε!
Τι να πω... οτι το χώμα ήταν υπέροχο? Μαλακό? Οτι η παρέα ήταν φανταστική? Οτι τόσες ανηφοροκατηφόρες (ειδικά τις κατηφόρες) δεν έχω ξαναπεράσει στην ζωή μου? Οτι ΜΕΤΑ ΑΠΟ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΟΔΗΓΗΣΗΣ αναγκάστηκα και χρησιμοποίησα και εκτίμησα το πίσω φρένο? Οτι επιστρέψαμε με εμένα πτώμα, τους άλλους κυριλέ και να σκάω από χαρά?
Ο,τι και να πω, λίγα θα είναι. Και δυστυχώς, κανείς μας δεν τράβηξε φωτογραφία για να έδειχνα μέρη με όμορφο χωματάκι, ψηλά χόρτα και μεγάλα δέντρα, άμμο, κορμούς μικρούς και πέτρες...
Αφού τελειώσαμε από την βόλτα μας, αφήσαμε τους μανιακούς να ξελυσσάξουν στο σκραμπλάδικο πιστάκι και μετά στην ΜΧ πίστα, και πήγαμε όλοι για σουβλάκια.
ΠΟΝΑΓΑ παντού. Πάει, με πήραν τα γεράματα και άλλες τέτοιες μιζέριες σκεφτόμουν... Και φυσικά, τρώγομαι τώρα, πότε θα ξαναπάμε !
Ηλίας
Μαρία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου