Όταν ήμουν μικρή, ο ήχος από τα δίχρονα που λύσσαγαν κάθε απόγευμα στο βουνό, μου έσπαγε τα νεύρα! Ήταν οι ώρες που ήθελα να είμαι έξω στο βουνό και να παίζω με τους φίλους μου, να κάνω ποδήλατο ή να κυνηγάω τον Τζακ, τον σκύλο της πολυκατοικίας, και παρά το τι ήθελα, έπρεπε να διαβάσω τα μαθήματα του Δημοτικού. Και είχα αυτόν τον ήχο να με τρελαίνει, να μην μπορώ να διαβάσω τίποτα, ούτε να γράψω. Απλά αναρωτιόμουν, τι μπορεί να είναι αυτό που κάνει τόση φασαρία?
Μια μέρα, η απορία λύθηκε. Βγαίνοντας με τα όσα μπορεί να πάει ένα μικρό πράσινο ποδήλατο με βοηθητικές ρόδες και καλαθάκι, από ένα μονοπατάκι, έπεσα πάνω σε ένα τεράστιο θορυβώδες πράγμα, με δύο ρόδες και κάτι σαν ρομπότ επάνω, που επίσης πήγαινε με τα όσα μπορούσε να πάει.
Η δική του αντίδραση, ήταν η αναμενόμενη, απλώς έκανε λίγο πλάι. Η δική μου πάλι, εντελώς δραματική. Έπεσα κάτω, γρατζούνισα γόνατα, έπαθα σοκ με την φασαρία που άκουγα και με τον εξωγήινο που ανήσυχα, πέταξε την μηχανή κάτω, έβγαλε το κράνος και με ρώταγε αν χτύπησα και αν είμαι καλά. Μόλις είδα οτι ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ εκεί μέσα, ένοιωσα πολύ καλά, ευχαριστώ. Μέχρι και που σταμάτησα να κλαίω. Ωστέ ΑΥΤΟ ήταν που άκουγα τα απογεύματα... Ο καλός άνθρωπος, αφού είδε οτι δεν είχα πάθει τίποτα και πήγε η καρδιά του στην θέση της, με σήκωσε, μου σήκωσε και το ποδηλατάκι, μου έκανε πατ-πατ το κεφάλι, μου είπε να προσέχω (?!), καβάλησε και έφυγε.
Πλέον τα απογεύματα, είχα άλλη δικαιολογία για να μην διαβάζω. Ήξερα πιά τι προκαλούσε αυτό τον θόρυβο, και ήμουν σίγουρη οτι κάθε φορά, όλο αυτόν τον θόρυβο τον έκανε ο δικός μου καλός κύριος που συνάντησα στο βουνό.
Μεγαλώνοντας, η ιππασία και τα άλογα άρχισαν να γίνονται βασικό κομμάτι της ζωής μου και μονοπωλούσαν τον ενδιαφέρον μου. Αν προσθέσει κανείς και στην εξίσωση τους πρώτους μεγάλους έρωτες, καθώς και το μανίκι οτι πήγαινα σ’ένα σχολείο που καθόλου δεν μου άρεσε και ξόδευα τα απογεύματά μου είτε διαβάζοντας, είτε μιζεριάζοντας με την ζωή μου, θα έχει μια συνηθισμένη εικόνα εφηβικής ρουτίνας.
Πέντε μέρες την εβδομάδα σχολείο. Τα απογεύματα Αγγλικά, Γαλλικά και κανα ιδιαίτερο. Σάββατο πρωί χορό, Σάββατο μεσημέρι Προσκόπους, Σάββατο απόγευμα διάβασμα. Κυριακή πρωί ιππασία, Κυριακή απόγευμα διάβασμα. Καταλάβατε. Φανταστικά πράγματα...
Όντας επίσης για πολλά συναπτά έτη, αν όχι μπάζο, τότε σίγουρα ασουλούπωτο πλάσμα, θα αντιληθφείτε εύκολα οτι δεν είχα και ιδιαίτερα κοινωνική ζωή. Οχι οτι με ένοιαζε κιόλας, αλλά λέμε.
ΜΕΧΡΙ που ένα Σάββατο, τελειώνοντας από τους Προσκόπους, είδα τον Γιάννη, ένα από τα παιδιά εκεί, να έρχεται καβάλα σε μια πράσινη μηχανή. Ιδέα δεν είχα από μάρκες. Ιδέα δεν είχα από είδη μηχανών. Απλώς ο ήχος και το σουλούπι της, μου θύμισαν τον καλό κύριο στο βουνό, 6-7 χρόνια πριν. Αυτό ήταν. Μέχρι να την σβήσει και να ξεκαβαλήσει, είχε κολλήσει το μυαλό μου. Ήθελα και εγώ. Όχι αυτή την μηχανή, αλλά ήθελα μια μηχανή που να πατάει χώμα. Όπως και δήποτε!
Τα Σαββατοκύριακα, άρχισα πάλι να αντιλαμβάνομαι τον ήχο από τις μηχανές στο βουνό, μόνο που δεν ήξερα πού ακριβώς ήταν αυτή η πίστα που άκουγα συνέχεια. Δεν είχα και ποιόν να ρωτήσω... το άφησα έτσι. Απλώς κοίταγα και μάθαινα, ο,τι μπορούσα και όπως μπορούσα, για τις μηχανές. Τι σκατά σημαίνει «δίχρονη» ? Ο_ο και γιατί δεν υπάρχει τρίχρονη πριν την τετράχρονη? Κάτσε λύσε τέτοιες απορίες μόνος σου όταν είσαι κοριτσάκι στην εφηβεία χωρίς να μπορείς να ρωτήσεις κάποιον, και οι πρώτες σκέψεις/λύσεις είναι πολύ αστείες...
Μέσα σε 2 χρόνια περίπου, η μηχανή του Γιάννη μου είχε γίνει εμμονή. Δεν ήθελα να με πηγαίνουν βόλτα, ήθελα να οδηγώ εγώ τέτοια μηχανή! Για αρχή βέβαια, και μόνο οτι κάποιες φορές καθόμου δικάβαλο, με έβαζε σε πολλές σκέψεις, καθ'ότι κοτ κοτ κοτ όταν δεν ελέγχω εγώ το πώς κινούμαι.
Τελειώνοντας με αυτή την ευτυχία που λέγεται σχολείο, πέρασα στα ΤΕΙ της Λάρισας. Εκεί πραγματικά ήταν ευτυχισμένα χρόνια!Το πρώτο πράγμα που έμαθα, το πρώτο εξάμηνο, ήταν οτι η αδελφή του Γιάννη, που είχε περάσει σε μια Σχολή κάπου προς Κομοτινή, ασχολούνταν με το μότοκρος. Ω ναι, αυτή η οικογένεια ήταν έμπνευση τελικώς... Εκεί που ζήλευα τον αδελφό για την μηχανή του, θαύμαζα την μικρή του αδελφή για το οτι κατάφερε να κάνει αυτό που εγώ ακόμα προσπαθούσα να περιγράψω σε μένα!
Η καθημερινότητά μου πάντως, είχε επιτέλους φτιάξει, όλα σχεδόν όσα ήθελα, γίνονταν πραγματικότητα! Ιππασία σχεδόν κάθε μέρα! Βρήκα φίλες με κοινά ενδιαφέροντα και επιτέλους, βρήκα φίλη με αντίστοιχο πάθος για τα άλογα ΚΑΙ τις μηχανές! Η γλυκιά μου η Μάγδα :)
Επι μονίμου βάσεως, καβάλα σε ένα runner οργώναμε την Λάρισα και τα γύρω χωριά, με ζέστη, κρύο, βροχή και χιόνι. Καγκουρογκόμενες που λένε? Ε, το αυτό! Καθόμασταν και βαριόμασταν και δεν είχαμε να κάνουμε τίποτα? Τσουπ, βολτούλα! Πάντα ξεκράνωτες, γιατί η Μάγδα δεν ήθελε να χαλάσει το μαλλί και εγώ γιατί δεν είχα κράνος, καταλήγαμε να γυρνάμε σπίτι νωρίς νωρίς το πρωί – κατά τις 3. Ή να ξεκινάμε για βόλτα κατα τις 3. Ο,τι μας καθόταν. Χαζεύαμε και τις άλλες μηχανές. Λουκούμιαζε η Μάγδα στρητ και γυμνά, χάζευα εγώ αν και όταν βλέπαμε χωμάτινες. Σε μια από αυτές τις βόλτες συναντήσαμε και ένα καημένο Kawasaki με αυτοκόλλητα που έγραφαν “Ninga”. Το πιάσαμε όλοι, έτσι? Νίνγκα, όχι Νίντζα. Κάτσε καλά, είμαι νίνγκα! Ακόμα γελάμε...
Όλα τα ωραία όμως τελειώνουν κάποτε και έτσι και του λόγου μου, πήρα το πτυχίο μου και γύρισα στην Αθήνα το 2006.
Έχοντας συνηθίσει 5 χρόνια ελευθερίας, παρταλιασμού, ασυδοσιών και μοτοβολτών, η επιστροφή στο πατρικό σπίτι, όπου – κυρίως λόγω του χαρακτήρα μου, δεν πήγαινα τόσο κόντρα όσο χρειάζεται για να υπερασπιστεί κανείς την ανεξαρτησία του, με έκανε να ασφυκτιώ. Ιππασία έκανα, ωραία, ναι. Αλλά με τις μηχανές?
Δούλευα τότε σε έναν ιππικό όμιλο, στην Σταμάτα. Εγώ έκανα μαθήματα στην Σχολή ιππασίας, και η κοπέλα που κάναμε παρέα, η Σαμάνθα, δούλευε το μπαρ του ομίλου. Η Σαμάνθα λοιπόν, είχε ένα σκούτερ... Μια μέρα κατάφερα και την έπεισα και μου έδειξε πώς δουλεύει. Αφού έκανα 2-3 γύρους μέσα στον όμιλο, το πήρα για την πρώτη μου βόλτα έξω! Αν νομίζετε οτι πήγα το σκούτερ στον δρόμο, κάνετε λάθος! Βγήκα από την πύλη και πήγα κατευθείαν στο βουνό! Πρώτον, είχε λάσπη. Δεύτερον, ευτυχώς δεν έπεσα. Τρίτον, όταν κατάφερα να το σταματήσω ΚΑΙ να το γυρίσω, επέστρεψα πανευτυχής στους σταύλους. Εντάξει, είχα βεβαιωθεί. ΕΠΡΕΠΕ να βρω τρόπο να καβαλήσω μια χωμάτινη μηχανή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου