Από πιτσιρίκι, είχα την τάση να ζητάω διάφορα πράγματα από τους γονείς μου που τους έφερναν στην αμήχανη να θέση να μου επαναλαμβάνουν οτι "οχι, δεν γίνεται".
Αρχικά, θυμάμαι εμένα, 5 χρονών, να ζητάω από τον Αγιοβασίλι για δώρο ένα άσπρο άλογο. Φρίκαραν οι δικοί μου. Στο επιχείρημά τους οτι δεν έχουμε χώρο να το βάλουμε, τους απάντησα αμέσως οτι μπορούμε να το έχουμε στο μπαλκόνι. Δυστυχώς στο επόμενο επιχείρημα, οτι δηλαδή δεν χωράει από την καμινάδα το άλογο, δεν είχα να απαντήσω κάτι, και έτσι εκείνη την Πρωτοχρονιά, πήρα δώρο ένα άλογο της Barbie (ακόμα το έχω).
Πιό μετά, τους ζήτησα να αγοράσουμε το άλογο που ίππευα στην Σχολή, μιας και το πουλάγανε. Η απάντηση ήταν απλώς όχι, χωρίς επιχειρήματα αυτή την φορά.
Στα 15 μου, τους ανακοίνωσα πανευτυχής οτι θα μου άρεσε να μάθω να παίζω ντραμς. Ξέρετε τώρα οι περισσότεροι πώς χαίρονται οι γονείς όταν το βλαστάρι τους δηλώνει πως ενδιαφέρεται για την μουσική. Οι δικοί μου δεν χάρηκαν. Αγχώθηκαν ίσως, τώρα που ανακαλώ στην μνήμη τις εκφράσεις τους. Νταξει, δεν τους αδικώ, τώρα που το ξανασκέφτομαι. Αλλά ήταν άλλο ένα πράγμα που ζήτησα και πήρα την άρνηση στο χέρι.
Επίσης, επί 6 συναπτά έτη, κάθε Αύγουστο για την ακρίβεια, τους ζήταγα να με αλλάξουν σχολείο. Με έστελναν στις Ουρσουλίνες (χωρίς πλάκα) και δεν ήθελα με τίποτα. Ήθελα να πάω στο Δημόσιο του Παπάγου. Κάθε χρόνο λοιπόν, τον Αύγουστο, έπαιρνα και εκεί την αρνητική μου απάντηση. Τρίτη Λυκείου τελικά με άλλαξαν σχολείο, μάλλον επειδή είχα καταντήσει ένα καταθλιπτικό εφηβάκι που δεν μίλαγε με κανέναν στο σχολείο και παρακάλαγα να μην έχουμε διάλλειμα γιατί δεν ήξερα τι να κάνω στο διάστημα μεταξύ των μαθημάτων για να περάσει η ώρα, για να φύγω από εκεί.
Τελειώνοντας με τις σπουδές στην Λάρισα, ήρθε η ώρα και η στιγμή για το μεταπτυχιακό μου, το οποίο για να μην μακρυγορώ, αποφάσισα να το κάνω στο Δουβλίνο. Ευτυχία και χαρά, μάστερ στην χώρα των αλόγων και των εύθυμων τραγουδιών! Βρήκα και μια δουλειά παρτ-τάιμ σε ένα καφέ και μάζευα λεφτάκια...
Κάποια στιγμή, συμφώνησα με έναν γνωστό μου να πάρουμε άλογο μαζί, μισό μισό! Και αφού το συμφωνήσαμε, αποφάσισα να τους το πω. Λεφτά άλλωστε, νόμιζα πως είχα αφού τα λεφτά από εκείνη την δουλειά ήταν αρκετά καλά...
Σε ένα από αυτά τα Κυριακάτικα δείπνα λοιπόν, που είναι όλη η οικογένεια μαζί, προσπάθησα να τους το φέρω σιγά σιγά....
-Ξέρετε, θέλω να σας πω κάτι...
/ο πατέρας μου εκεί, άρχισε να χασκογελάει και να λέει ναι ναι, ξέρουμε...
συγχίστηκα λίγο, από πού και ως πού ξέρει? πώς ξέρει? τι ξέρει? αλλά είπα να συγκρατηθώ, να το φέρω σιγά σιγά όπως το είχα προβάρει στο μυαλό μου...
-Ξέρω πως δεν θα σας αρέσει και πολύ αυτό που θα πω, αλλά πρέπει να το μάθετε
-Ναι ναι ξέρω ξέρω, κάνει ο πατέρας μου γελώντας. (μα τι διάολο? ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΞΕΡΕΙ?)
-Ξέρει? ρώτησα την μητέρα μου, που της το είχα πει πριν 2 βδομάδες.
-Εεεεεεεεεεεεε ννννν-ναι... μου απάντησε...
-Ξέρεις οτι έχω πάρει άλογο? ρώτησα...
-.......................................................... ο_Ο
"ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ?"
-E τι ήταν αυτό που ήξερες δηλαδή?
Εν τέλη, απεδείχθει πως είχε γίνει παρανόηση και ο πατέρας μου άλλο νόμιζε οτι θα έλεγα, η μάνα μου το ίδιο και το εγκεφαλικό πέρασε και ευτυχώς δεν ακούμπησε τον πατερούλη μου. Εφτά ποτήρια ουίσκυ κατέβασε εκείνο το βράδυ μέχρι να συνέλθει...
Στο μέλλον δυστυχώς, το ροζ συννεφάκι με το όνειρο να αγοράσω δικό μου άλογο καταστράφηκε ολοσχερώς, εξ αιτίας διαφόρων ηλιθίων, και έτσι ξέμεινα τον Αύγουστο του 2009 με 2.000 ευρώ, δύσπνοια από την στενοχώρια και μια βαθειά αντιπάθεια στους άντρες, παντώς ηλικίας και φυλής και ιδιαίτερα, αυτούς που ασχολούνται με την ιππασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου