Ήταν πλέον γεγονός. Ήμουν κάτοχος μηχανής! ΚΤΜ EXC-F 350cc! Ε ννννννννν-ναι... τελικά, ναι μεν ήταν 250 αρχικά, αλλά είχε υποστεί μια... αναβάθμιση από τον προκάτοχό της. Αλλά δεν με ένοιαζε. Εγώ την αγαπούσα όπως και αν ήταν !
Της είχα βρει και σπιτάκι να φιλοξενείται, στο γκαράζ ενός φίλου μου. Την καμάρωνε αυτός, την καμάρωνα και εγώ, την είχαμε ματιάξει να την λουκουμιάζουμε! Μόνο που εμμμμμμμ χμ...να... Δεν μπορούσα να την οδηγήσω!
Φοβόμουν! Στην σχολή οδήγησης, είχα μάθει να οδηγώ το αυτοματάκι... αλλά αυτό το τέρας, είχε συμπλέκτη, έκανε πολύ θόρυβο και σίγουρα ήταν πιο δυνατό από το αυτοματάκι της σχολής. Δύσκολα τα πράγματα για την γούνα μου...
Ώσπου πήραμε την απόφαση και δώσαμε το ραντεβού μας.
25η Μαρτίου, μετά την παρέλαση, όπου ο φίλος μου ο Νικόλας ήταν στην σημαία, θα βρισκόμασταν σπίτι του και θα την πήγαινε αυτός στο πιστάκι του Παπάγου και από πίσω εγώ με το αυτοκίνητο, καθ'ότι κοτούλα και δεν ήθελα να κάτσω δικάβαλο!
Είχα αποφασίσει οτι το πιστάκι του Παπάγου ήταν το καλύτερο μέρος για μένα για να μάθω να οδηγώ. Τελικά, αφού κατάφερε ο δόλιος ο Νικόλας να με πείσει πως απλά και μόνο με το να βάλω μια πρώτη και να αφήσω τον συμπλέκτη ΔΕΝ θα σηκωθεί σούζα, έκανα την πρώτη μου "βόλτα"!
Βόλτα... χεχχχ... Έβαλα μπροστά και πήγα ευθεία... ωραία ήταν! Σηκώθηκα και όρθια! Ακόμα καλύτερα! Έβαλα και δευτέρα! Γουάου!!! Και πήγαινα μπροστά... κάποια στιγμή όμως, αυτό το "μπροστά" άρχισε να έχει πέτρες. Και λίγο νεροφάγωμα. Και μετά πιό πολλές πέτρες. Και μετά αποφάσισα να σταματήσω...
Άλλο να το λες, άλλο να το κάνεις βεβαίως, γιατί κράτησα τον συμπλέκτη, πάτησα το κόκκινο κουμπάκι και... έπεσα στο πλάι. Δεν είχα βρει με ποιόν τρόπο να πατάω κάτω όταν καβάλαγα...
Ηθικόν φυσικά ακμαιότατον! Σήκωσα το κορμί μου, τις μελανιές μου και με τα χίλια ζόρια, το μηχανάκι ΜΟΥ!
Η πρώτη μου απόπειρα είχε το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Μελανιές και χαμόγελο διαρκείας!
Τις επόμενες μέρες, και λόγω της συχνάτητας με την οποία έτρωγα τις τούμπες ανα σταμάτημα της μηχανής, επιβαλλόταν να πάρω τον υπόλοιπο εξοπλισμό για προστασία, ξεκινώντας από μπότες και συνεχίζοντας με τον θώρακα και τις επιγονατίδες.
Και φυσικά, είχα να κρύβω τις μελανιές από τους γονείς μου, μιας και ακόμα δεν τους είχα πει τίποτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου